Φόβοι.

Κάποτε με ρώτησαν τι φοβάμαι περισσότερο στον κόσμο.. Χα! Άντε να το απαντήσεις αυτό.. Η κολλητή μου είπε να χάσω τους γονείς μου, η αδερφή μου να δεσμευτείς, ο αδερφός μου να μην μπορώ να στηρίξω όσους αγαπώ. Ακούγοντας τους συνειδητοποιήσα πως ο καθένας έχει μια διαφορετική εικόνα του εαυτού μου και πως γνωρίζουν μονάχα ένα μέρος του, βλέπεις κανείς και όλοι έπεσαν μέσα. Πως γίνεται θα μου πεις αυτό;

Λοιπόν ένα βράδυ ένας φίλος με ρώτησε τι φοβάμαι περισσότερο και με έβαλε σε πραγματικά πολλές σκέψεις, βλέπεις ποτέ δεν σκέφτηκα το... περισσότερο. Τι αγαπάς περισσότερο; τι μισείς; τι θα σε σκότωνε; 

Κάθεσαι λοιπόν να σκεφτείς ποια συναισθήματα σου είναι...περισσότερα... ας τα πάρουμε ένα ένα, σκέψου την αγάπη για αρχή. 

Μα η αγάπη δεν είναι ένα πράγμα, η αγάπη μπορεί να είναι ο έρωτας, αλλά και η φιλία, ίσως και η συντροφικότητα, όμως αγάπη είναι και το μεράκι σου, το χόμπι σου... δεν μπορείς να τα βάλεις όλα στο ίδιο καλούπι. 

Στην ερώτηση λοιπό του τι αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο θα μπορούσα να απαντήσω την οικογένεια μου, τους φίλους μου, και τον κινηματογράφο, όμως.... δεν είναι νωρίς ακόμα για μια τέτοια απάντηση;  

Μάλιστα αφού τότε δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό ας πάμε στο τι μισείς περισσότερο.

Μπορείς να μισείς από ανθρώπους μέχρι και φαγητά, συμπεριφορές ή και καταστάσεις πάλι δεν είναι μόνο ένα. 

Αν πρέπει να απαντήσω σε αυτό θα έλεγα, την αχαριστία, τα μανιτάρια και τις κατσαρίδες. Ο! ναι όσο και να αλλάξει ο κόσμος αυτά θα μείνουν σταθερά. Ειδικά το τελευταίο. Αλλά πάλι τώρα γνωρίζεις τον κόσμο ίσως γίνουν και κάποιες προσθήκες μελλοντικά... 

Τότε πάμε στο πιο δύσκολο τι φοβάσαι στον κόσμο.

Να μην χάσω όσους αγαπώ. Όχι τον θάνατο σαν έννοια τον αποχωρισμό φοβάμαι. Φοβάμαι να δεθώ με κάποιον γιατί δεν είμαι σίγουρη για το πως θα νιώσω όταν θα φύγει. Αυτή είναι η πιο εύκολη απάντηση. Καμία ανάλυση. Είναι απλή. Ο αποχωρισμός ότι και αν σημαίνει θάνατος/τσακωμός/μετακόμιση είναι σκληρός για μένα. Βλέπεις άμα αγαπάω κάποιον τον αγαπώ βαθιά και δεν μου είναι καθόλου εύκολο να τον χάσω.

Όπως βλέπεις οι φίλοι και τα αδέρφια μου μαζί είχαν συνδυαστικά δίκιο.

Το συμπέρασμα που προκύπτει από όλα αυτά είναι πως δεν ξέρω ακόμα τι αγαπώ περισσότερο, είμαι σχεδόν σίγουρη για όσα μισώ, αλλά σίγουρα ξέρω τι φοβάμαι... τι μπορεί να λέει αυτό; ιδέα δεν έχω αλλά είναι ένα μικρό τεστ. Κάντε το και σεις και δείτε δεν τελικά τόσο εύκολο να μιλήσεις για όσα αγαπάς και για όσα φοβάσαι... είναι δυνατά και απόλυτα συναισθήματα και αν το κάνεις πρέπει να είσαι 100% σίγουρος και απόλυτα ειλικρινής. 

Οικογένεια

Καιρό έχω να σας γράψω αλλά μην πέσετε να με φάτε η εξεταστική έτρεχε η ζωή με προσπέρναγε και γω αποφάσεις είχα να πάρω.. To συγκεκριμένο κείμενο είναι στα πρόχειρα εδώ και δύο εβδομάδες κάθε συζήτηση, κάθε νέος άνθρωπος μου προσέφερε και άλλο υλικό και συνέχεια άλλαζε, οδηγούνταν αλλού αυτό το κείμενο που δεν ήξερα πότε είναι ο σωστός χρόνος να δημοσιευτεί. 

Βλέπεις πια μένω μόνη μου και όλα μόνη μου πρέπει να τα αντιμετωπίζω χωρίς να μπορώ να μιλάω για αυτά σε κάποιον. Γιατί είναι δύσκολο να εμπιστευτείς κάποιον όσο εκείνους που ξέρεις πως ο κόσμος τούμπα να έρθει δεν θα σε πληγώσουν. Αν με ρωτάς, πρώτα τέτοιοι είναι οι γονείς μου. Μεγάλωσα με πολύ αγάπη που λες αναγνώστη, ειλικρίνεια και συνεννόηση και μη νομίζεις δεν ήμουν πάντα έτσι. Δύσκολο από τα λίγα παιδιά η υποφαινόμενη, έφτασα την οικογένεια μου ένα βήμα πριν το ψυχοφάρμακο. Και δεν σας κάνω πλάκα. Είναι ταλέντο αυτό, στο λέω! Απλά πρέπει να μάθεις να το χρησιμοποιείς και σίγουρα όχι σε όσους αγαπάς (αλλά ας μην επεκταθώ άλλο επί αυτού). Παρόλη την δύσκολη (για τους άλλους) παιδική μου ηλικία, η οικογένεια μου με στήριξε και μου έδωσε ευκαιρίες που πολλά άλλα καλύτερα (ας πούμε) παιδιά δεν είδαν ποτέ από τις δικές τους και έτσι παρόλες τις δυσκολίες είναι οι μόνοι που γέννησαν την τυφλή εμπιστοσύνη. Και κάπου εδώ ανοίγει το θέμα μας. 

Στην νέα μου ζωή έμαθα πως δεν είναι όλα τα παιδιά μεγαλωμένα με την ίδια αγάπη.

Η οικογένεια, προσωπικά πιστεύω, είναι το Α και το Ω του τι θα γίνεις και πως θα γαλουχηθούν οι αξίες σου και κατά το 70%. περίπου του ίδιου σου του χαρακτήρα. Βλέπεις οι σκέψεις που κάνουμε σαν παιδιά είναι και τα λόγια που έχουμε ανάγκη να πούμε. Τα λόγια μας μια μέρα θα γίνουν πράξεις, πράξεις που θα αντικατοπτρίζουν το σε μισώ, σε αγαπώ, με πονάς, δεν με νοιάζεσαι, δεν είσαι πουθενά, το σε έχω ανάγκη και το σε ευχαριστώ! Οι πράξεις μας γίνονται ο χαρακτήρας μας και ο χαρακτήρας μας είναι το πεπρωμένο μας. Είμαστε ότι σκεφτόμαστε και σκεφτόμαστε ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχουμε δεχτεί. 

Πάντα το πίστευα αυτό. Τα πάντα πηγάζουν από την οικογένεια και θυμάμαι παλιά στο γυμνάσιο είχα μια φίλη που για χρόνια διαφωνούσε και σαν παράδειγμα πάντα μου έφερνε τον εαυτό της. "Δες με, έχω καμία σχέση με τους γονείς μου;" όντως δεν είχε. Η κουλτούρα της, το ελεύθερο μυαλό της, η ανεξαρτησία της δεν είχαν καμία σχέση με όσα ήθελα οι γονείς της. Αλλά δεν είχε την ικανότητα να δει πίσω από αυτό. "Για ότι σκέφτεσαι, για το όπως πράττεις και για την ελευθερία να έχεις τις επιλογές σου φταίνε οι γονείς σου. Μεγάλωσες με ανθρώπους που δεν σου στέρησαν το δικαίωμα της επιλογής και ενώ μπορεί να διαφωνούσαν με τα όσα θέλεις κατά βάθος πάντα σε θαύμαζαν που είχες την δύναμη να τα θες και να τα πράττεις. Αλλιώς από μωρό θα σε είχαν αποτρέψει. Αν δεν είχες δει τις επιλογές γιατί θα στις είχαν εξαφανίσει δεν θα μπορούσες να τις κάνεις." αυτή είναι και ήταν η απάντηση μου. 

Δυστυχώς η οικογένεια μπορεί να σε επηρεάσει και άθελα της. Όταν δεν ξέρει να σε στηρίξει η δεν μπορεί γιατί δεν βλέπει πως χρειάζεσαι στήριξη. Το να έχεις παιδιά φαίνεται πως είναι μια διαρκής πάλη και μάλιστα διόλου εύκολη αφού μπορεί να χαρίσεις στην κοινωνία κατεστραμμένους ανθρώπους. 

Πρόσφατα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που γνωρίζω μου εξομολογήθηκε πως την μεγαλύτερη αμφισβήτηση την δέχτηκε από τον περίγυρο της οικογενείας του. Εγώ προσωπικά σκέφτηκα δεν θα άφηνα ποτέ τα παιδιά μου να αμφισβητηθούν από τους παππούδες τους ή τις γιαγιάδες και τους θείους. Κάνεις δεν έχει το δικαίωμα να καταρρακώνει την ψυχολογία ενός μικρού παιδιού. Με λύπησε τόσο που οι άνθρωποι μένουν στο επίπεδο και δεν βλέπουν την ουσία ενός τόσο υπέροχου παιδιού. 

Είδα κι άλλα.. οικογένειες να βάζουν παιδιά το ένα πάνω από το άλλο, να βάζουν σχέσεις πάνω από τα παιδιά και παιδιά να μένουν ξεχασμένα και να μένουν στο "ναι μπορεί και να με νοιάζονται και να με αγαπάνε απλά να μην μπορούν ακόμα να το δείξουν". 

Σε όλα αυτά ακούω μόνο μια μικρή φωνούλα μέσα μου "οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε" και αν και μερικές φορές δεν έχεις την δύναμη (και το βρίσκω απόλυτα λογικό) να πεις αν δεν με θέλουν μια.... θα περιμένω να με ζητήσουν για να δουν πόσο αξίζω, πάντα θα υπάρχει ένας φίλος που θα είναι από τις πρώτες του προτεραιότητες να σε βλέπει καλά!

Μην τα βάζετε λοιπόν εύκολα με τις ανασφάλειες κάποιων.. δεν ξέρετε πως μεγάλωσαν!

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων οι διακοπές από το διάβασμα μας ξελαμπικάρουν τόσο που έχουμε όρεξη για πολύ γράψιμο. Σορυ για το σεντόνι ήταν ριβενς για όσο καιρό δεν έγραφα!!

ΥΣ1 Ευχαριστώ την Iron Lady μου έδωσε πραγματική έμπνευση για το κειμενάκι!