Κάπου μεταξύ μετακόμισης, καθαρισμού του χάους, συγκινήσεων,
κλάματος, εξερευνήσεων και λοιπού πανικού ξεκινάει ο Οκτώβρης. Νέα πόλη, νέες συνήθειες,
ο μήνας μπαίνει και μείς κόβουμε βόλτες εξερευνώντας, στέκια, πλατείες, πίστες
κάρτ και φαγάδικα/ντιλιβεράδικα.
Και μετά έρχεται η πρώτη μέρα στην σχολή, άγνοια, πανικός,
έλλειψη ενημέρωσης και κλασσικό ελληνικό δημόσιο. Έχω εργαστήριο και δεν έχω
καν γραφτεί.. να πέσουν τώρα τα μαλλιά μου η να διατηρήσω ψυχραιμία; Και ήδη
γεννάτε το πρώτο στέκι δίπλα στην σχολή. Απορίες, απογοήτευση, τρέξιμο σε
άγνωστα κτίρια και ένα ζευγάρι πόδια που κλαίει στο τέλος της μέρας. Θα φτιάξω
μακαρόνια με πέστο.
Και μετά έρχεται η δεύτερη μέρα, 3η στο σύνολο χωρίς
ίντερνετ, η έλλειψη γίνεται όχι απλά εμφανής αλλά επίπονη και ατέρμονη
διαδικασία αναμονής. Να ναι καλά τα φρι γουιφι στην σχολή και το φρι πας 60 της
κοσμοτέ δηλαδή.
Τέταρτη μέρα και ζαβλακωμένα πια γυρνάμε για πρώτη φορά
νωρίς σπίτι χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήδη δεν έχουμε παίξει με προφυλακτικά
στα αμφιθέατρα δεν έχουμε κοροϊδέψει πρωτοετής και δεν έχουμε ξεφτιλιστεί
βγαίνοντας από φουλ αίθουσα 10 θρασύτητα γιατί κάναμε λάθος, με καθηγητή και
φοιτητές να μας κοιτάνε σαν ούφα.
«Τελευταία μέρα στην γη, πως την ζείτε;» ξέρω γω μωρέ; Τι
απαντάς σε αυτό; Με όσους αγαπάω, αλλά όσοι αγαπάω έχουν και κάποιους «άλλους»
που αγαπάνε. Δεν έχω κάποιον που αγαπώ απόλυτα.. και αν είχα δεν θα το είχα
πάρει χαμπάρι (κλασσικά). Με την οικογένειά μου;
«Θα έκανα σεξ», «Λες και θα έβρισκες καμία..» «Μπα τελευταία
μέρα θα έτρεχαν οι παρθένες σαν τρελές φωνάζοντας στον δρόμο ¨θέλω να χάσω την
παρθενιά μου¨» συζήτηση σε ντεσιμπέλ ανώτερα του κανονικού μέσα σε λεωφορείο,
ξεφτίλα στην νέα κατοικία.. τσεκ!
Η συζήτηση χάνετε και πάει στον παράδεισο, «Παράδεισος για
μένα είναι να κάθεσαι με τα πόδια μέσα σε μια λίμνη να ψαρεύεις, να πίνεις
μπύρα και να σκας μπάφους» «Ψώνια φίλε μου, αυτό είναι Ο παράδεισος» «Βασικά,
τον φαντάζομαι σαν ένα μεγάλο κλαμπ.. πριβέ κλαμπ, τύπου Βένιου, με τον Άγιο
Πέτρο πόρτα με λίστα, βασικά… τον γέρο βρήκαν να βάλουν μετρ; Καμιά ωραία
γκόμενα-αγία δεν έχει;» «Η Αγία Βαρβάρα ήταν μικρή.. μπορεί να ήταν όμορφη.»
«Με το Βαρβάρα θα κάνει και πόρτα;» «Θα το κανε Μπάρμπαρα ρε συ..» «Η
Μαγδαλήνη;» «Καλήηηη, αλλά αυτή είναι γυναίκα του αφεντικού ρε..»
«Ξέρεις ο Χριστός.. ψώνιο, ψηλός ξανθός, γαλανομάτης..
κούκλος» «Βασικά ο Χριστός στην εποχή του με τους 12… 12 δεν ήταν..; Ε, στην
εποχή του Χαρλεάς θα ήταν. 12 τύποι με μαλλιά και μούσια μόνο οι μηχανές τους
έλλειπαν» «Βασικά αν ζούσε τώρα για κανένα σκούτερ τον έκοβα..»
Η συζήτηση εκτροχιάζεται αργά και τραγικά, χωρίς να αναφέρω
καν τα βασικά της.. ψάχνω πώς να είναι ο παράδεισος. Ο παράδεισος μάλλον δεν θα
σε περιέχει.. αυτό φοβάμαι.
Και η βδομάδα βγαίνει, ο παράδεισος δεν ξέρω πως θα ήταν,
έχω περάσει από την κόλαση, για αυτήν έχω μια μικρή εικόνα, δεν ξέρω πως θα
βγουν οι ώρες με την σχολή και θέλω και δουλεία. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως
υπάρχει ένας λόγος να χαμογελάω λίγο παραπάνω αυτήν την πρώτη εβδομάδα.
