Δεν θέλω να είμαι τυχερή..

Δεν θέλω να είμαι τυχερή. Δεν θέλω να έχω άστρο, ή κάτι τρομερό. Θέλω να είμαι αγωνίστρια. Να μπορώ να παλεύω, θέλω να έχω την ευκαιρία μου. Θέλω να μπορώ και αν μπορώ θα τα καταφέρω.

Ξύπναγα πάντα με την λογική του ότι έχω όνειρα και έχω το δικαίωμα να τα κυνηγήσω. Εντάξει, μπορεί να μην διάβαζα τόσο στις Πανελλήνιες, αλλά μεταξύ μας, θυμάσαι πόσο χάλια ήταν τα μαθηματικά και η φυσική κατεύθυνσης; εεε σε όλα τ'άλλα σχεδόν, πάνω από 15 έγραψα.

Και μετά, ξεκίνησα για περίπου 1,5 χρόνο να ζω το όνειρο. Να κοντεύω να αγγίξω την μαγεία του να κάνεις ότι αγαπάς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο εφιάλτης των σπουδών μου. Σας είχα πει για το σχέδιο Αθηνά. Που το πρόβλημα μου δεν ήταν που με ΞΑΝΑ μετακινούσε, που εδώ κολλάει η ατάκα του κράτους "λεφτά υπάρχουν" και τα έχει μάλλον η μάνα μου και ο πατέρας μου οπότε πρέπει να τα ξοδέψουν. Το πρόβλημα μου ήταν η αλλαγή του πτυχίου. Που γαμώτι μου δεν το θέλω. Δεν το γουστάρω. 12 χρόνια σχολείο βαρέθηκα να κάνω πράγματα που δεν γουστάρω, είμαι ενήλικος άνθρωπος αποφασίζω, θέλω και θέλω να αγαπώ το πτυχίο μου. Και ξαφνικά τα μάτια μου γεμίζουν πιο πολλά δάκρυα από όσα μπορώ να διαχειριστώ και κλείνω το τηλέφωνο. 
"Δεν θα βγω.. πέρασε το σχέδιο Αθηνά, τα λέμε στην κόλαση".

Η χώρα μου δεν μου έμαθε αρκετά μαθηματικά να μετράω απογοητεύσεις. Μετά από τόσες προσπάθειες.. ίσως να φταίει που ούτε εγώ το πίστευα.. ούτε εγώ τις πίστευα. Ίσως φταίω μόνο εγώ. Που γεννήθηκα. Εδώ. 

Δεν θέλω να είμαι τυχερή, αλλά θα μπορούσα να μην νιώθω τώρα τόσο μαλάκας. Πες μου κάτι για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω.. οτιδήποτε. 

Κατρινό Παρναβάλι!

Και κάπως έτσι, σε μια αλλοφρονημένη κατάσταση, γεμάτη αλκοόλ, μάσκες, κόσμο, φαΐ, άντρες (ίσως και γυναίκες) περπάτημα και άλλα που δεν θα ήθελα να περιγράψω σε αυτό το γεμάτο μέτρο και σοβαρότητα blog, συνέβησαν την τελευταία εβδομάδα στην πρωτεύουσα (και αυτή ναι, τι; μόνο η Θεσσαλονίκη έχει τίτλο;;;) του Καρναβαλιού. 

Το μαρτύριο ξεκινά, όταν (κυρία μου) πας να μείνεις με τον ΜΕΤΡ του ξεφαντώματος και λάτρη των μασκαράδων της Πάτρας. Και κάπως έτσι, η παραπάνω κυρία με το καπελάκι, με έπεισε να μου κατσικωθεί στο σπίτι, χωρίς να με προειδοποιήσει για την όρεξη και την χαρά της. 

Που πας κοπέλα μου; ξυπόλητη στον κόσμο;;

Παντού Απόκριες, λοιπόν. Τόσες απόκριες που ούτε ο φανατικός καρνάβαλος δεν αντέχει, πόσο μάλλον εγώ που μισώ τις απόκριες. Μαυροδάφνες σε κάθε στενό, αλκοολ και μεθυσμένοι να ρέουν άφθονα από κάθε μικρό σοκάκι της πόλης και η μετακίνηση από το ένα στενό στο άλλο, να κρίνεται όχι απλά δύσκολη, τουλάχιστον ακατόρθωτη χωρίς προγενέστερη μελέτη στρατηγικών σημείων χωσίματος μεταξύ κοινού και καρνάβαλων. Και έλεγα και γω, τι τους θέλει η Πάτρα τους τεράστιους πεζόδρομους; γελιέσαι κοπελία!

Και αφού φτάσαμε, καταφέραμε να παρακάμψουμε την Παρακσευάτικη βροχή και να μην σκοτώσουμε τον οδηγό που νόμιζε πως έκανε σούζες με τρίκυκλο στην εθνική, αποφασίσαμε να βγούμε. Νταξ, και τυχερές είμασταν που χωθήκαμε τελευταία στιγμή σε ένα άγνωστο (κατ εμε που ζω στη Πάτρα) μαγαζάκι, που ίσα ίσα δεν είχε γεμίσει, Ακόμα! 

Και ήρθε το Σάββατο. Και μας μας ήρθε και μας η φαεινή ιδέα να πάμε Τζάμπο για μικροαξεσουάρ. 

Πλανάσαι πλάνην οικτρά, δήθεν καρναβαλίτσα μου (δήθεν-αφού δεν βάζεις κανονική στολή και πας να ξεγελάσεις με αξεσουάρ). Ο κόσμος πολιόρκησε κάθε γωνία του καταστήματος και ούτε βλεφαρίδες δεν άφησε στα απομεινάρια.  Βολέψου με ότι έχεις. 

Καφέ εδώ, καφέ εκεί, καφέ με ότι γνωστό κατέβηκε Πάτρα και κάπου εκεί ξεκινάει η βραδινή παρέλαση. Στ' άρματα, στ' άρματα, εδώ στον αγώνα!

Τελευταία και καταϊδρωμένη η Κυριακή τερματισμένη από την κούραση, με χώνουν σε γκρουπάκι γνωστού και κάνω και πορεία με το γλέντι, οκ το ζήσαμε πάμε σπίτι τώρα; αμ δε! Κάψιμο Βασιλέως Καρνάβαλου του εικοστού..;; ποιο καρναβάλι ήταν τούτο; Εν πάση, του κάποιου.. και πάνω που χω πεθάνει από την παγωνιά με το φανελάκι πλάι στο κύμα, δίνεται το σύνθημα για την έναρξη του νέου καρναβαλιού του 2014. Πλάκα με κάνετε; εδώ δεν ξέρω εγώ που θα μαι σε έναν μήνα. Κάψτε τον εκεί πέρα να πάμε σπίτια μας. 

Μέθη! Αυτό το σοου πρέπει για μια φορά στην ζωή σου να το δεις. Δεν θα περιγράψω, δεν θα ρίξω σποιλέρια, αλλά, να ξέρεις εγώ η γκρινιάρα, που εύκολα δεν εντυπωσιάζομαι, ένα τσικ τα κλάματα από συγκίνηση ήθελα να τα βάλω. 

Και κάπως έτσι μας βρήκε μεθυσμένους, κουρασμένους και ξεπατωμένους η καθαρά Δευτέρα πλάι σε τσιπουράδικο να κλαίμε την όμορφη κούραση μας και να σχολιάζουμε καρναβάλια και μασκαράδες (τουλάχιστον διπλής ανάγνωσης το τελευταίο). Φάγαμε, ξανά ματαφάγαμε, πήγαμε να δούμε θρίλερ, κάψαμε τα μαξιλάρια, πήγαμε σε συνέλευση, δεν ψηφίσαμε τίποτα, κάναμε girls night είπαμε (ειπα-νε βασικά) τα σωψυχά τους (εγώ τα ξερα και ονειρευόμουν καλοκαίρια και κορμιά ερωτικά μονάχη μου) και κοιμηθήκαμε 6, για να ξυπνήσουμε 11. 

Overdose καλησπέρα, και συ μαζί μας; Κάπως έτσι, η αγαπητή υποφαινόμενη (δήθεν) αρθρογράφος  με το που γύρισε σπίτι κοιμήθηκε ένα βαρβάτο 14ωρο για να συνέλθει και να ζητήσει απαλλαγή από το Πατρινό Καρναβάλι, για πάντα. Και του χρόνου σας, και καλό καλοκαίρι! Κάπως έτσι το ρίχνω στην ανάγνωση του Χέμινγουέι μπας και "αποχαιρετήσω" μαζί με το όπλα και την κούραση. 

ΥΣ Μιας και είναι παγκόσμια μέρα ποίησης, διαβάστε λίγο Νερούδα, αν και δεν μ'αρέσει η ποίηση, είναι τόσο τρυφερός. 

ΥΣ2 Στην χώρα των θαυμάτων πάμε στην Βενετία για να Καρναβαλιστούμε. Όλα τα άλλα είναι προς απαξίωση (κακιούλες). 

Τα όνειρα σου, ο εφιάλτης σου

Νέος μήνας, νέα εποχή, ήλιος, βόλτες καφέδες.. άσε μας κουκλίτσα μου. Μας δουλεύεις δηλαδή; 
Είδαμε στην βροχερόπολη μια μέρα ήλιο και νόμιζαν πως ήρθε η άνοιξη, αλλά δεν ξέρουν βλέπεις την κινέζικη παροιμία που λέει "Η έλλειψη 2 σύννεφων δεν φέρνει την άνοιξη στην Πάτρα" και έτσι η Άνοιξη άργησε μια μέρα. 
Αυτή η συννεφιά και η μουντίλα ούτε για ανανέωση καρταρόμπας δεν σε αφήνει να πας. Να πας για βιβλία, λέει μια μικρή φωνούλα μέσα σου. Συγνώμη, πετάγεται η συνείδηση, αυτή που η μάνα και ο πατέρας προσέλαβαν εδώ και 2 χρόνια για να με βασανίζει, "εσύ δεν είσαι" λέει αυστηρά "που ψάχνεις για δουλεία; λεφτά για πέταμα έχεις;". Ούτε για βιβλία δεν πάμε λοιπόν. Κατάθλιψη.

Κοπελιά, και οι υπάλληλοι βιβλιοθήκης τι θα γίνουν κλέφτες; Ευτυχία. Τις είχα ξεχάσει τις βιβλιοθήκες εδώ που 'ρθα να μείνω. Μέσα σε έναν τεράάάάάάάστιο χώρο, τίγκα στα βιβλία, δεν μπορείς να απογοητευτείς ποτέ. Και έτσι, η νέα εποχή φέρνει και νέα κατηγορία αναγνωσμάτων στο προσκήνιο. 

Οι μέρες περνούν, και νέες ευκαιρίες και εικόνες γεμίζουν την μουντάδα της πόλης. Μετά τα σοκαριστικά Όσκαρς, (προφανώς και σχολιάστηκαν αναγνώστη μου, εδώ) και τον απόηχο των βραβείων για Ιρανούς και Αμερικάνους, αρχίσαμε τις κωμωδίες για να ξεσκάσουμε λίγο και νέα τα σίριαλ. 

Συγνώμη, μετά από τόσο καιρό που μου μιλάτε, δεν μου έχετε πει τίποτα για το Mad Men? Ξεκίνησε ο πιλότος και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτια. Διαφήμιση, διαφήμιση, σεξ, αλκοόλ, διαφήμιση και πάλι διαφήμιση. Θες κάτι άλλο από την ζωή σου; και να θες, μη μου το πεις, είμαι ακόμη πολύ συγκινημένη.  Βλέπεις φίλε αναγνώστη, περνάνε κρίση οι σπουδές μου (βλ. Σχέδιο Αθηνά), και το εν λόγο σίριαλ είναι ότι πρέπει για να τονώσει το ηθικό μου. 

Ξέρεις, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στην ζωή σου, που νομίζεις πως είσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και πρέπει να βρεις τοίχο για να πατήσεις τον διακόπτη και να το φωτίσεις. Αλλά μέσα σε αυτό το δωμάτιο, υπάρχει κάπου μια τεράστια τρύπα που με ένα λάθος βήμα σου μπορεί να σε τραβήξει στο κενό. Το ένστικτο είναι το μόνο που θα σε οδηγήσει. Τα όνειρα που κάνεις είναι οι δικοί σου εφιάλτες και το ένστικτο σου είναι η πυξίδα σου. Κλείνοντας τα μάτια, κάνοντας όνειρα, δημιουργείς εφιάλτες και ευκαιρίες που μια μέρα θα κρίνουν το τι έγινες και το πόσα πέτυχες. Και αν δεν είμαι προορισμένη για να γίνω διαφημίστρια; και αν δεν είμαι τόσο καλή; αν δεν έχω τόση φαντασία; και αν όση θέληση και αν έχω αποτύχω; Μόλις έπεσες στο κενό. 

Κάπως έτσι βαριά και ασήκωτα περνάνε οι μέρες, γνωρίζοντας πρόσωπα, βγαίνοντας βόλτες, συμμετέχοντας στις ζωές των άλλων κάνοντας πως δεν βλέπεις τους φόβους που σε κυκλώνουν για την δική σου την ζωή.

Τι ξέρω και γω για την ζωή; μόνο από το cinema την γνωρίζω άλλωστε. 

Έχεις νιώσει να εγκλωβίζεσαι στις επιλογές σου; εε κάπως έτσι και 'γω. Θες κάτι τόσο πολύ, και κάθε φορά που το αγγίζεις, που φτάνεις στην πηγή της ευτυχίας σου, τσουπ, ένα μηχανογραφικό, ένας υπουργός, ένας καθηγητής, μια τύχη, ένα κενό. Κοιμήσου καλύτερα. 

Όπως τελευταία που ήθελα μόνο να κοιμάμαι. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη το βράδυ στο κρεβάτι, τερμάτιζα τα όνειρα και τις προσδοκίες. Όχι για την ζωή μου. Αλλά για κάτι τελείως φανταστικό για να ξεχνιέμαι. Να μην ελπίζω. Τέλος με τις προσδοκίες. Χαΐρι δεν είδαμε άλλωστε. 

Και κάπως έτσι, χάθηκα. 

Και έβγαλα ένα εισιτήριο να φύγω. Ξέρεις τι; θα τα καταφέρω. Μια μέρα ξαφνικά, σταματάς να ανήκεις στα όνειρα σου και αρχίζουν να σου ανήκουν αυτά. Διαβάζω για τις ζωές ανθρώπων και ζω στιγμές τους μέσα από το σινεμά και τα βιβλία, αλλά η δικιά μου η ζωή θα ναι το όνειρο μου. Το δικό μου και θα το κάνω που να με πάρει ο διάολος (προφέρετε με εμφατικό τόνο πρωταγωνίστριας σε σαπουνόπερα, ξέρεις). 

Κάπως έτσι αρχίζει ένα νέο εξάμηνο και πάλι μέσα στις απίστευτες δυσκολίες, γίνομαι ο άνθρωπος που θέλω να είμαι. Αυτή που έχει χρόνο για καλό σινεμά, καινούρια βιβλία, καφρίλες με τους φίλους της, διάβασμα για αυτό που αγαπάει και όρεξη να μαθαίνει νέα πράγματα, αυτή που θα χαμογελάει πάντα περισσότερο.

Χαμόγελο και γνώσεις είπα; Τελευταίο entrance γνώσεων κάνει η τούρτα σοκολάτα oreo μπαϊ μι που μας φτιάχνει τέρμα την διάθεση και να συνοδεύει τις ώρες του Mad Men. Κλαίω από συγκίνηση και πάλι. 

Αυτά νομίζω, καλό μήνα. Ηλιόλουστο μήνα. Βάλτε Μάρτη εσείς που ζήτε κάπου μακριά από την Πάτρα, υπάρχει έστω η πιθανότητα να καείτε. Τα λέμε σύντομα.

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων, το αλκοόλ είναι τσάμπα. Χωρίς καμιά ταύτιση με το ελεεινό άσμα της Γιουροβίζιον.

ΥΣ 2 Να παίρνετε αυτούς που αγαπάτε να πηγαίνετε εκδρομές σε νέα μέρη, να βλέπετε θάλασσα να γεμίζετε ευτυχία. Δουλεύει. 

Λίμνη Μαραθώνα. Η Ελλάδα είναι όμορφη, αυτό μας πληγώνει πχιότερο όταν την αφήνουμε.