Αλατόνερο

Κοίτα να δεις πως έχει η φάση, είναι καλοκαίρι, μπορώ να γκρινιάξω για τα πάντα και να είμαι ευτυχισμένη με το τίποτα. Γιατί και γκρινιάρα είμαι, και το καλοκαίρι είναι η πιο απαίσια και συνάμα καταπληκτική εποχή του χρόνου! Αλατόνερο, άμα είναι στην παραλία τ' αγαπάς, άμα είναι από ίδρωτα το σιχαίνεσαι. 

Είναι η εποχή που αν δεν είσαι στην θάλασσα πάνω σε τεράστιες μαξιλάρες με καφέ και βιβλίο παραμάσχαλα, λιώνεις από την ζέστη σε εργαστήριο (ναι, ακόμα) και μισείς που σπουδάζεις, που δεν είναι Δεκέμβρης και που έχεις υψηλότερη θερμοκρασία και από την έρημο Σαχάρα ντάλα μεσημέρι. Αλατόνερο!

Είναι η εποχή που θες το λιγότερο να λιώνεις σε πισίνες με φουσκωτά και μοχίτο στο χέρι, μαυρίζοντας το άμοιρο και ταλαιπωρημένο κορμί σου, αντί να απολαμβάνεις την ιδρωτίλα των ΜΜΜ πηγαίνοντας για να δώσεις... άλλη μια πρόοδο! Αλατόνερο!

Είναι η εποχή των βιβλίων και των παλιών (καλών) ταινιών, είναι η εποχή που λιώνεις με σειρές πριν βγεις να λιώσεις παραλιακή, δεν είναι η εποχή που κάνεις παρέα με τα τσιμέντα και τις ντάνες από βιβλία και εργασίες. 

Με την παραπάνω λοιπόν λογική βιώνω ένα αμφιλεγόμενο καλοκαίρι που προς το παρών με ταλαιπωρεί αλλά τουλάχιστον με μαυρίζει. 

Γκρινιάρα με λες, το ξέρω, αλλά ξέρεις, με το γλυκό τον τρόπο, αυτό που αγαπάς να σε ταλαιπωρούν, ή τουλάχιστον αυτό θα πει ο μπαμπάς μου στον άντρα μου πριν με πάρει ( μπας και με πάρει δηλαδή!).  

Πάρτο με χιούμορ και θα με αντιμετωπίσεις εύκολα, γιατί από χιούμορ όσο θες φίλε αναγνώστη. Μπορείς να με δουλεύεις, να με πειράζεις, να με βασανίζεις και γω να σ' αγαπώ γιατί ο χαβαλές είναι φάρμακο. 

Το δούλεμα είναι το αλατόνερο (aka αλατοπίπερο μωρέ, ξέρεις) της ζωής η κοροϊδία είναι που ξεπερνά τα όρια. Αυτό που δίνεις ευκαιρίες, αγάπη, ενδιαφέρον μέχρι να αποφασίσει ο άλλος πως ξέρεις τι; δεν είναι αρκετό. Κάπου εκεί, χάνεις την εκπληκτική (είναι, αντικειμενικά) ευκαιρία να είσαι φίλος μου και αυτόματα διαγράφεσαι από την ζωή μου, χωρίς τύψεις.

Είναι και που έχω τα νεύρα μου λοιπόν που λες 3 μέρες τώρα και ούτε το θαλασσινό αλάτι δεν βοηθάει να τα αποβάλω.. 

Βλέπεις, απ' ότι αντιλαμβάνομαι οι φίλοι μου, ανέχονται περισσότερο τους άλλους που γκρινιάζουν στα "σοβαρά" και όχι εμένα που γκρινιάζω για όλα αλλά δικαιολογώ τα πάντα όταν πρόκειται για αυτούς που αγαπάω.

Παράπονα; δεν ξέρω.

Ανάδρομός Ερμής; και πάλι..

Ίσως μόλις επιτέλους γυρίσω σπίτι να βρω γαλήνη. Ή βρω κάποιον να τσακώνομαι γιατί σε ένα σπίτι μόνος σου, πόσο να τσακωθείς στο τηλέφωνο; και καυγάς που καταλήγει σε σεξ, δεν είναι καυγάς. Οπότε μετράμε μέρες αντίστροφα

ΥΣ Η χώρα των Θαυμάτων σας ευχόμαστε καλές διακοπές και λευκά ποπουδάκια!
ΥΣ1 Ένα γκρινιάρικο ποστ!

Οικογένεια σημαίνει αγκαλιές που "δένουν"

Οικογένεια είναι αυτό που, περπατάς στο σπίτι σου μόνη σου, ρίχνεις ψίχουλο από το ψωμί και ακούς την μάνα σου να φωνάζει "Αμάν ρε Τάνια, ολόκληρο τραπέζι, ολόκληρο πιάτο στο πάτωμα βρήκες να φας; δηλαδή να μην κάτσω μια μέρα ήσυχη να φάω ένα πιάτο φαγητό, να σηκώνομαι συνέχεια και να κόβω το φαΐ μου στην μέση!" Και εκεί που θα σιχτίριζες που ένα ψίχουλο είναι ικανό να διαταράξει, το φαγητό, το μεσημέρι και την οικογενειακή σας ηρεμία, τώρα αγαπάς να ακούς την φωνή της στο κεφάλι σου, να φωνάζει για όσα θα περίμενες.. και να σηκώνεσαι αμέσως να συμμαζέψεις κάθε ακαταστασία που θα την "τάραζε".

Οικογένεια είναι αυτό που ξέρουν να δένουν οι αγκαλιές στα σώματα χωρίς παρεκκλίσεις. Η οικογένεια δεν είναι μόνο βιολογική, η για κάποιους, δεν είναι καν βιολογική. Είναι οι άνθρωποι-αγκαλιές, ξέρεις αυτοί που τους βλέπεις σαν ένα κομμάτι... μαξιλάρι έτοιμο για ζούμπιγμα, αν με καταλαβαίνεις δηλαδή.  

Θέλω να σας πω μια ιστορία-αγκαλιά, από αυτές που η οικογένεια μόνο ξέρει να κάνει, είπαμε ποια οικογένεια, αυτή που θες εσύ να αποκαλείς οικογένεια. Γιατί οικογένεια είναι όσοι μας αγαπούν, και ας μην έχουν ίδιο αίμα. 

Κάποτε, μια κοπέλα έφτασε να σαλτάρει γιατί πληγώθηκε και δεν είχε κάποιον να του μιλήσει. Ξέρεις αυτή η κοπέλα παραλίγο να πεθάνει, δεν υπήρχε σημαντικός λόγος, απλά κάποιος κάποτε την εκμεταλλεύτηκε. Δεν το λες και σπάνιο. Το άσχημο είναι όταν δεν υπάρχει κανείς που θα σε πάρει μια αγκαλιά και θα σου πει, ξέρεις τι; είναι λογικό να θέλει να σε εκμεταλλευτεί, δεν άντεχε να σε βλέπει έτσι γλυκιά, έξυπνη και ευχάριστη κοπέλα. Αυτή η κοπέλα που λες, είχε κάποιους που την άκουσαν και ύστερα της μίλησαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ πραγματικά κάτι. Χάθηκε μέσα στην πολυκοσμία ανθρώπων που δεν ήξεραν να κάνουν αγκαλιές και που δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν. Και όταν δεν έχεις τις "σωστές" αγκαλίες, μια δική σου οικογένεια.. φτάνεις σε όρια που κανείς δεν πρέπει να πατάει. Και κάπως έτσι χάθηκε.

  Δεν χρειάζονται πολλά λόγια μερικές φορές, μόνο μια αγκαλιά ένα βλέμμα και ένα 3κιλό παγωτό για βράδια που θα μάθεις πως είναι να ακούς, χωρίς να μιλάς, να συμβουλεύεις ή να ταυτίζεσαι, που απλά, θα υπάρχεις μόνο, για να είναι καλά ο άλλος. Αυτό είναι οικογένεια.

Σε άλλα νέα τώρα, η καψούρα του μήνα λέγεται μαγειρική (ξεπέρασα άραγε τα γλυκά;) και παγωτά Max Perry (μπα, ούτε καν). Το σημερινό μου λοιπόν αριστούργημα, λέγεται "φωλιές μπείκον με αυγό στο φούρνο", take a look:

και κάτι με λιγότερ (έως καθόλου) λιπαρά:

Προς το παρών προετοιμαζόμαστε για το καλοκαίρι, κάνουμε cross fingers να μας "κάτσει" η δουλεία/project που θέλουμε (αφιλοκερδώς, μη φανταστείς) και αγοράζουμε βιβλία για τις παραλίες. 

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων ήδη ζηλεύουν το μαύρισμά μας και τις νύχτες γεμάτες μοχίτο, ντάκιουρι και κοκτέιλ Casablanca. 

ΥΣ2 Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουγκάλκοφ είναι ένα από τα πιο ωραία, μεστά και γεμάτα θέματα προς συζήτηση βιβλία που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Άνετα στο top10 των αγαπημένων βιβλίων. Σε 10 χρόνια θα επιστρέψω σε αυτό και πάλι. 

Παρασκευή Βράδυ;

"Παρασκευή Βράδυ" λέει, "όλος ο καλός κόσμος έξω.. εσύ θα σαπίσεις;"

Ναι, γιατί εγώ είμαι πάρτι άνιμαλ γενικά, και τώρα σας κάνει εντύπωση. Άσε που τώρα έχω έναν λόγο παρά πάνω. Μια βδομάδα newbe στο μικροσπιτάκι μου και δεν έχω μείνει μισή μέρα μέσα να το φχαριστηθώ! Σήμερα θα σαπίσω! Ή θα παίξω.

Από κάπου εδώ θα σας γράψω απόψε, λοιπόν,

Θα παίξω κύριε ναι! Καθισμένη, με το παγωμένο αιρκοντίσιον μου, στα σεντόνια που μυρίζουν φρεσκάδα και λενόρ, με δέρμα καθαρό και λαμπερό που περιποιήθηκα όλη μέρα και με το ζεστό κοτόπουλο με πάπρικα και μπαχαρικά που μαγείρεψα, έτοιμη να απολαύσω άλλη μια σεζόν Mad Men, άλλο ένα κεφάλαιο από το "Μαιτρ και τη Μαργαρίτα", για ακόμη μια φορά τον Τζόκερ του Χιθ Λέντζερ, λίγο παρά πέντε στο youtube βρε αδερφέ.

Για κάποιον χαζό λόγο, είμαι τρις ευτυχισμένη στα 2x2 τετραγωνικά μου. Είναι τα πιο

Παρεούλα να έχουμε!

ζεστά, περιποιημένα, αναπαυτικά και άψογα διακοσμημένα τετραγωνικά του κόσμου. Είναι γεμάτα αγάπη, φροντίδα και ελπίδες. Και να σου πω, ήδη μου φέρνουν μπόλικο γούρι.

Φίλε αναγνώστη, μετά από την λαίλαπα της υγρασίας στο παλιό διαμέρισμα και την φριχτή έξωση που έφαγα από τις πολεμοχαρής και εξόντωτριες μου, μυριάδες πανάσχημες κατσαρίδες, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, βάρεσα την υστερία των τελευταίων ημερών -όταν ανενόχλητες κόβανε βόλτα μέσα στο γεμάτο χημικά διαμέρισμα, ενόσω εγώ πάλευα στο μπαλκόνι να αναπνεύσω σαν φυματικό παιδί μεσοπολέμου- γύρισα τη μισή πόλη και εν τέλη μετακόμισα στο πιο (αλήθεια το αγαπώ) γλυκούλη σπιτάκι.

Δεν να πεις μεγάλο, ούτε έχει κάτι τρομερό, αλλά, ας πάρουμε τα βασικά, έχει ΦΟΥΡΝΟ! Που αν είναι δυνατόν, κάνεις σπίτι και δεν βάζεις ένα φουρνάκι; κατιτίς βρε αδερφέ; που ούτε ένα τυροπιτάκι δεν μπορούμε να φάμε οι δόλιες οι φοιτήτριες; ούτε ένα φαΐ της μάνας να ζεστάνουμε... κάτι! Μετά έχει πλυντήριο. Σπίτι που δεν πλένεις σεντόνια, πετσέτες και πιτζάμες, να κοιμάσαι και να μυρίζει το μαλακτικό, δεν είναι ποτέ καθαρό σπίτι -τα κεριά και οι λυχνίες μας μάραναν! Μεγάλο ψυγείο που χωράει μέχρι και μένα, μέχρι και γραφείο έχει. Τέτοιο που ως και να διαβάσω για την εξεταστική -λέμε τώρα- με εμπνέει. Αλλά το βασικό; πιάνει σταρ -φιλαράκια- και δεν έχει κατσαριδο(-φονιάδες της ηρεμίας μου)!!!

Και κάπως έτσι, το καθαρίζω, το σκουπίζω, το κάνω παστρικό, του γεμίζω το ψυγείο και την (ξεχωριστή παρακαλώ-μεγαλεία-) κατάψυξη (ναι, άφραγκη έμεινα μόλις πήρα λεφτά!), πλένομαι, σκουπίζομαι, ανάβω τα κεριά μου, μαζεύω τα απλωμένα, και φωνάζω την ευτυχία μου!! Και να σου πω, ευτυχία είναι εκείνη η αναπαυτική κόκκινη πολυθρόνα πλαί στην κουζίνα μου. Χώνομαι και διαβάζω τα βιβλία μου. Ευτυχία είναι να κάνεις μπάνιο με ανοιχτό παράθυρο που δεν σε βλέπει κανείς  χαζεύοντας το κάστρο της πόλης. Ευτυχία είναι το δίκιλο παγωτό στο ψυγείο. Ευτυχία είναι το τραπέζι σε φίλους να δουν το σπίτι. Ευτυχία είναι... το διπλό κρεβάτι μας. Αυτό και αν είναι!

Καληνύχτα λοιπόν  από το σπίτι, που είναι γεμάτο ευτυχία! Πάνα απολαύσω την ηρεμία της Παρασκευής.

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων τις 2 πρώτες μέρες ξυπνήσαμε το ξημέρωμα και ψάχναμε για έντομα που πιθανών έκοβαν βόλτες. Ψυχολογικά!

ΥΣ1 Στα παιδιά με τις Πανελλήνιες, καλά αποτελέσματα εύχομαι. Αλλά το δικό μου, θα σας σκίσει και συγνώμη για αυτό! :) 

ΥΣ2 Φιλιά και από μας τότενες...