Έχω καιρό να γράψω, γιατί όλο κάτι συμβαίνει όλο κάτι θέλω να πω και όλα συγκεχυμένα και ανέκφραστα γίνονται. Και μένω να κοιτάω με απόλυτη λατρεία το ταβάνι μου, μερικές από τις ελάχιστες ώρες που δεν είμαι με παρέα, γιατί ξαφνικά η μοναξιά με πνίγει και ο εαυτός μου με ενοχλεί.
Η σημερινή μέρα όμως, αποτελεί την γέννηση του ούφο μέσα μου, το πρώτο μου χαλασμένο κινητό και τα πρώτα κατεστραμμένα μου βήματα σε μια ζωή που δεν θα κάνω ποτέ μια σωστή κίνηση. Μετά από 9 χρόνια, μπορώ να σου πω, πως κάτι λάθος θα με κυνηγάει πάντα.
Έχεις πει ποτέ, σήμερα σου επιτρέπω να είσαι όπως θες, αλλά από τις 12 το βράδυ που αλλάζει η μέρα κλείνει κάθε διακόπτης του μυαλού που σε συνδέει με οτιδήποτε έχει σχέση με συναίσθημα, είτε καλό είστε κακό; Λοιπόν, έχω μεγάλη επιτυχία στο να κλείνω όλα τα καλά μου συναισθήματα μόλις το αποφασίσω. Και κάπως έτσι μπορώ μέσα σε μια στιγμή να μείνω τελείως κενή.
Οι μέρες που πέρασαν με έβαλαν σε ένα περίεργο mood. Πάνω που μετά από 1,5 χρόνο αρχίζεις πάλι να περνάς καλά, πραγματικά καλά και να μυρίζεις επιτέλους, στιγμές ευτυχίας, έρχονται ορισμένες καταστάσεις να σε μπερδέψουν και να σε αφήσουν να κοιτάς παντελώς κενή και άδεια το ταβάνι σου, με μόνη αγκαλιά, εκείνη την γαμημένα ζεστή πολυθρόνα σου.
Είμαι κυκλοθυμική τον τελευταίο μήνα και ανικανοποίητη.
 |
| Για αυτό το γυρνάω σε Χίτσκοκ |
Αυτή η περίοδος μου έμαθε το σημαντικότερο, πως ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης μια προπτυχιακή φοιτήτρια με θέληση στα 20 μπορεί να βρει δουλεία στον τομέα της. Αν γαμηθεί στην προσπάθεια και αρπάξει κάθε μικρή ευκαιρία, φυσικά. Αυτή είναι η ώρα που σκάω από χαρά. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως μάλλον είναι η ώρα μου να πάω παρακάτω. Καλή η φοιτητική ζωή, καλά τα πάρτι, τα ξενύχτια, καλός ο χαβαλές και τα δάκρυα από γέλια, οι νέες παρέες και οι εμπειρίες που ποτέ δεν θα μπορούσες να ζήσεις αλλιώς, αλλά φίλε μου γεννήθηκα για την στιγμή που θα πάω στο επόμενο level αυτή της ζωής.
Ζω και αναπνέω για αυτό που κάνω.
Ξέρεις, λένε το νιώθεις αν γεννήθηκες για κάτι και γω γεννήθηκα για αυτό. Κάπως έτσι, βάζοντας τα δυνατά μου, έκλεισα τα μάτια και συνειδητοποίησα πως μπορώ να κάνω ότι βάλω μέσα στο μυαλό μου. Μια τέτοια σκέψη σου δίνει πνοή, αντοχή και ενέργεια. Μέχρι την πρώτη μαλακία σε μεθύσι. Και η μαλακία από μεθύσι, είναι γαϊδάρα και γυρνάει πίσω, και πάνω που λες την γλίτωσα πέρασε στα "ψιλά", να σου να μετανιώνεις 3 βδομάδες αργότερα.
Όσο περνάνε οι μέρες το μόνο που μαθαίνω σίγουρα για την ζωή, είναι πως οι άνθρωποι θέλουν να... αγκαλιαστούν, όχι γενικά, απλά μια αγκαλιά την κατάλληλη στιγμή, εκεί που όλες οι ανασφάλειες σου πνίγουν το μυαλό και τα μάτια, εκεί που όλα τα λάθη σου σε διαλύουν και όλες οι συγνώμες και ο θυμός σου σε κατατρώει, όσο διαφορετικός, ξινός και δύσκολος να είσαι εκεί χρειάζεσαι έναν φίλο. Μπορώ να μην ξέρω να είμαι τίποτα στην ζωή, αλλά ένα είναι σίγουρο, έχω μάθει να ακούω. Και πάντα θα ξέρω από τις σωστές αγκαλιές που κουμπώνουν.
Λίγο πριν κλείσω, παιδιά, έχουμε 28η Οκτ. Όχι Χριστούγεννα, έχω τρελαθεί στα Χριστουγεννιάτικα από χτες, συγκεντρωθείτε. Άντε και καλό μας τριήμερο.
ΥΣ Στην Χώρα των Θαυμάτων άμα κάτι πάει στραβά, βάζουμε ένα Χαρι Πότερ να δούμε να στανιάρουμε και όλα μοιάζουν καλύτερα.
ΥΣ2 Η περίοδος σηκώνει Noir οπότε ρίξτε μια ματιά στον "Ταλαντούχο κο Ρίπλεϋ" (το βιβλίο) εντυπωσιακό.
ΥΣ3 Μου λείπει τόσο η αγκαλιά που κουμπώνει με την δική μου, αλλά αντλώ την ευτυχία μου από την δική της. (μη γυρίσεις πίσω, δεν θα σε αφήσω να ξαναφύγεις, σε προειδοποιώ!)
