Ποτέ δεν κατάλαβα αυτές τις συνήθειες των ανθρώπων να μην μπορούν να τα βρουν κυριολεκτικά και απόλυτα με τον εαυτό τους και αντ' αυτού καταφεύγουν σε λύσεις όπως τα ναρκωτικά ή την αυτοκτονία. Όχι ότι μεταξύ τους έχουν καμία διαφορά.
Αυτό το κείμενο, βρίσκει αφορμή αρχικά από την μαζική αύξηση wanna be suicidal έφηβων στο τάμπλερ και την "αυτοκτονία" ενός μεγάλου κατ' εμέ ηθοποιού του Φιλίπ Σείμουρ Χόφμαν.
Το να αποδεχθείς το εαυτό σου, το ποιος είσαι, το τι είσαι και του που θες να πας στην ζωή σου, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Ξυπνάς, πας σε έναν καθρέφτη αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα και τα κάνεις πλεονεκτήματα. Από πότε 12 χρονών παιδί ζητάει συγνώμη για αυτό που είναι; καταρχάς τι είναι; από που κι ως που είναι; πότε πρόλαβε και αποδέχτηκε αυτό που είναι και γιατί ζητάει συγνώμη για αυτό; την ομοφυλοφιλία μπορώ να την αντιληφθώ τα κόμπλεξ επίσης, το πρώτο είναι φυσικό το δεύτερο είναι κυρίως "σχολικό" αλλά από πότε όλα αυτά οδηγούν τόσα πολλά παιδιά σε μαζικά "κοψίματα" και αυτοκτονίες μεταξύ 12 και 17;
Από πότε γίνονται τα παιδιά τόσο ενοχικά;
Η άλλη λύση λέγετε αλκοόλ και ναρκωτικά. Και ναι ορισμένα ναρκωτικά είναι καλύτερα από το αλκοόλ για κάποιον που ξεκινάει μεθύσια στα 16 του.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα τι είναι αυτό που σε κάνει και δεν περνάς τόσο καλά με τον εαυτό σου που χρειάζεσαι συμπληρωματικά. Για μένα μαστούρα είναι το απορρυπαντικό στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, ο γαλλικός το πρωί και η μερέντα, η μυρωδιά της μαμάς αυτή με την οποία δέθηκα μαζί της σαν μωρό, όχι μια γραμμή κόκας. Γιατί να έχεις ανάγκη να βιώσεις εξωσωματικές εμπειρίες όταν εμπειρίες όπως οι αγκαλιές και το ζεστό πάπλωμα ή ένα καυτό μπάνιο είναι αυτά που δίνουν νόημα στην ύπαρξη του κορμιού, να μην μιλήσω για τον έρωτα είναι μελό. Το σεξ όμως, η χημεία. Τέλος γιατί να μην μπορείς να κάνεις κέφι μόνος σου; κανένας δεν είναι τόσο βαρετός, ή μάλλον κανένας με την σωστή παρέα δεν μπορεί να είναι βαρετός.Γιατί μια ζωή θες υποκατάστατα; πως θα ζήσεις μια ζωή πρωτότυπη, γεμάτη και δική σου όταν στηρίζεσαι πάντα σε κάτι για την ολοκλήρωση της απόλαυσης σου.
Γιατί ηρωίνη; για κάποιον τόσο καλό, για κάποιον που ο Θεός του δίνει ένα δώρο, όπως του Φίλιπ ή του Χιθ που του δίνει παιδιά, μια συνέχεια.. μια αιωνιότητα μια αξία που βιώνεται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που επηρεάζει γιατί να την χαραμίζεις έτσι; πόσο εγωιστικό είναι άλλωστε; πόσο λίγο σε νοιάζει τι συντρίμμια μπορεί να αφήνεις πίσω σου μέσα από μια μικρή επιλογή;
Ακόμα όμως και αν έχεις επιλέξει πως δεν σε νοιάζει κανείς γύρω σου, θες να βουτήξεις την ζωή σου στην υποκατάσταση και όπως είπε και ο Ρέντον στο Trainspotting να επιλέξεις να μην επιλέξεις ζωή, πόσο ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος θα νιώθεις τελικά; αλήθεια έχεις όντως κάποια εμπειρία; αξίζει μια εμπειρία που δεν μπορεί να αφήσει κάποια αίσθηση στα δάχτυλά σου;
Σε μια κοινωνία που αγαπάμε να μισούμε, ναι καπιταλιστική, ναι κεφαλαιουχική, ναι καταναλωτική, ναι ότι θες, το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Στην τελική η διαφήμιση, το απόλυτο όργανο του καταναλωτισμού σου προβάλει, όσα πρότυπα εσύ αναδεικνύεις, ποτέ δεν αναδεικνύει κάτι πεπερασμένο, για να μην πω πως ακόμα και στο υγρό για το σφουγγάρισμα η διαφήμιση παρουσιάζει υγιή δεμένη οικογένεια, πόσο μάλλον για το βούτυρο η το καφέ. Οπότε, ζούμε σε μια κοινωνία που για να ικανοποιήσει όλα τα καταναλωτικά, κεφαλαιουχικά και καπιταλιστικά της πρότυπα ξεχνά το αγαπημένο της θέμα την οικογένεια. Όταν ένα παιδί ζητάει στα 12 συγνώμη για αυτό που είναι, όταν μηνύματα "Don't suicide today, promise" καθημερινά ανεβαίνουν σε social media δεν φταίει η διαφήμιση, φταίει που εσύ ξεχνάς να δώσεις βάση σε κάτι άλλο πέραν της διαφήμισης. Ο εγωισμός που προανέφερα στα ναρκωτικά αφορά και την οικογένεια, δεν καλύπτουμε κενά με ρούχα και παπούτσια... ένα παιδί που θέλει να αυτοκτονήσει φαίνεται δεν είναι ξαφνικό, κάποιος που έχει τόση ανάγκη να τον στηρίξουν και να ζήσει πέρα από το σώμα του επίσης. Γιατί να δημιουργούμε ενοχικούς ανθρώπους; φοβισμένους.
Γιατί να μην σ'αρέσει αυτό που είσαι και να μην το αλλάζεις; γιατί ξαφνικά γίναμε όλοι μίζεροι; μάλλον φταίει η διαφήμιση. Αυτήν την οποία εγώ αγάπησα και στήριξα και θα στηρίζω εφόρου ζωής, και ας απογοήτευσα τους γονείς μου με την επιλογή μου. Δεν νιώθω τύψεις, δεν με αφορούν, είναι δικιά μου η επιλογή για το μέλλον μου. Δεν θα δουλέψω με την μαμά μου, ούτε τα βράδια που θα είμαι απογοητευμένη θα κλαίω στο μπαμπά μου. Η επιλογή μου ήταν για μένα για να μαι περήφανη και άξια της. Σιγά σιγά θα ναι και κείνοι περήφανοι, ήδη κάνουν βήματα.
Όταν κάποιος δεν σε αποδέχεται, σκέψου αν σε νοιάζει ειλικρινά η γνώμη του, αν ναι, κανε το σωστό με βάση τη ψυχή σου και θα αλλάξει γνώμη, αν δεν σε νοιάζει, χέστηκες haters gona hate. Who fucing cares που λέει και ο καθηγητής που με μισεί.
Αυτό το κείμενο, βρίσκει αφορμή αρχικά από την μαζική αύξηση wanna be suicidal έφηβων στο τάμπλερ και την "αυτοκτονία" ενός μεγάλου κατ' εμέ ηθοποιού του Φιλίπ Σείμουρ Χόφμαν.
Το να αποδεχθείς το εαυτό σου, το ποιος είσαι, το τι είσαι και του που θες να πας στην ζωή σου, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Ξυπνάς, πας σε έναν καθρέφτη αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα και τα κάνεις πλεονεκτήματα. Από πότε 12 χρονών παιδί ζητάει συγνώμη για αυτό που είναι; καταρχάς τι είναι; από που κι ως που είναι; πότε πρόλαβε και αποδέχτηκε αυτό που είναι και γιατί ζητάει συγνώμη για αυτό; την ομοφυλοφιλία μπορώ να την αντιληφθώ τα κόμπλεξ επίσης, το πρώτο είναι φυσικό το δεύτερο είναι κυρίως "σχολικό" αλλά από πότε όλα αυτά οδηγούν τόσα πολλά παιδιά σε μαζικά "κοψίματα" και αυτοκτονίες μεταξύ 12 και 17;
Από πότε γίνονται τα παιδιά τόσο ενοχικά;
Η άλλη λύση λέγετε αλκοόλ και ναρκωτικά. Και ναι ορισμένα ναρκωτικά είναι καλύτερα από το αλκοόλ για κάποιον που ξεκινάει μεθύσια στα 16 του.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα τι είναι αυτό που σε κάνει και δεν περνάς τόσο καλά με τον εαυτό σου που χρειάζεσαι συμπληρωματικά. Για μένα μαστούρα είναι το απορρυπαντικό στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, ο γαλλικός το πρωί και η μερέντα, η μυρωδιά της μαμάς αυτή με την οποία δέθηκα μαζί της σαν μωρό, όχι μια γραμμή κόκας. Γιατί να έχεις ανάγκη να βιώσεις εξωσωματικές εμπειρίες όταν εμπειρίες όπως οι αγκαλιές και το ζεστό πάπλωμα ή ένα καυτό μπάνιο είναι αυτά που δίνουν νόημα στην ύπαρξη του κορμιού, να μην μιλήσω για τον έρωτα είναι μελό. Το σεξ όμως, η χημεία. Τέλος γιατί να μην μπορείς να κάνεις κέφι μόνος σου; κανένας δεν είναι τόσο βαρετός, ή μάλλον κανένας με την σωστή παρέα δεν μπορεί να είναι βαρετός.Γιατί μια ζωή θες υποκατάστατα; πως θα ζήσεις μια ζωή πρωτότυπη, γεμάτη και δική σου όταν στηρίζεσαι πάντα σε κάτι για την ολοκλήρωση της απόλαυσης σου.
Γιατί ηρωίνη; για κάποιον τόσο καλό, για κάποιον που ο Θεός του δίνει ένα δώρο, όπως του Φίλιπ ή του Χιθ που του δίνει παιδιά, μια συνέχεια.. μια αιωνιότητα μια αξία που βιώνεται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που επηρεάζει γιατί να την χαραμίζεις έτσι; πόσο εγωιστικό είναι άλλωστε; πόσο λίγο σε νοιάζει τι συντρίμμια μπορεί να αφήνεις πίσω σου μέσα από μια μικρή επιλογή;
Ακόμα όμως και αν έχεις επιλέξει πως δεν σε νοιάζει κανείς γύρω σου, θες να βουτήξεις την ζωή σου στην υποκατάσταση και όπως είπε και ο Ρέντον στο Trainspotting να επιλέξεις να μην επιλέξεις ζωή, πόσο ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος θα νιώθεις τελικά; αλήθεια έχεις όντως κάποια εμπειρία; αξίζει μια εμπειρία που δεν μπορεί να αφήσει κάποια αίσθηση στα δάχτυλά σου;
Σε μια κοινωνία που αγαπάμε να μισούμε, ναι καπιταλιστική, ναι κεφαλαιουχική, ναι καταναλωτική, ναι ότι θες, το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Στην τελική η διαφήμιση, το απόλυτο όργανο του καταναλωτισμού σου προβάλει, όσα πρότυπα εσύ αναδεικνύεις, ποτέ δεν αναδεικνύει κάτι πεπερασμένο, για να μην πω πως ακόμα και στο υγρό για το σφουγγάρισμα η διαφήμιση παρουσιάζει υγιή δεμένη οικογένεια, πόσο μάλλον για το βούτυρο η το καφέ. Οπότε, ζούμε σε μια κοινωνία που για να ικανοποιήσει όλα τα καταναλωτικά, κεφαλαιουχικά και καπιταλιστικά της πρότυπα ξεχνά το αγαπημένο της θέμα την οικογένεια. Όταν ένα παιδί ζητάει στα 12 συγνώμη για αυτό που είναι, όταν μηνύματα "Don't suicide today, promise" καθημερινά ανεβαίνουν σε social media δεν φταίει η διαφήμιση, φταίει που εσύ ξεχνάς να δώσεις βάση σε κάτι άλλο πέραν της διαφήμισης. Ο εγωισμός που προανέφερα στα ναρκωτικά αφορά και την οικογένεια, δεν καλύπτουμε κενά με ρούχα και παπούτσια... ένα παιδί που θέλει να αυτοκτονήσει φαίνεται δεν είναι ξαφνικό, κάποιος που έχει τόση ανάγκη να τον στηρίξουν και να ζήσει πέρα από το σώμα του επίσης. Γιατί να δημιουργούμε ενοχικούς ανθρώπους; φοβισμένους.
Γιατί να μην σ'αρέσει αυτό που είσαι και να μην το αλλάζεις; γιατί ξαφνικά γίναμε όλοι μίζεροι; μάλλον φταίει η διαφήμιση. Αυτήν την οποία εγώ αγάπησα και στήριξα και θα στηρίζω εφόρου ζωής, και ας απογοήτευσα τους γονείς μου με την επιλογή μου. Δεν νιώθω τύψεις, δεν με αφορούν, είναι δικιά μου η επιλογή για το μέλλον μου. Δεν θα δουλέψω με την μαμά μου, ούτε τα βράδια που θα είμαι απογοητευμένη θα κλαίω στο μπαμπά μου. Η επιλογή μου ήταν για μένα για να μαι περήφανη και άξια της. Σιγά σιγά θα ναι και κείνοι περήφανοι, ήδη κάνουν βήματα.
Όταν κάποιος δεν σε αποδέχεται, σκέψου αν σε νοιάζει ειλικρινά η γνώμη του, αν ναι, κανε το σωστό με βάση τη ψυχή σου και θα αλλάξει γνώμη, αν δεν σε νοιάζει, χέστηκες haters gona hate. Who fucing cares που λέει και ο καθηγητής που με μισεί.
