Οι πινακες του Ρέμπραντ

Θελω να μαθω τα παντα.

Να διαβασω ολη τη ζωη. Να τη δω στο σινεμα.
Ερωτευομαι μερη στα οποια δεν πηγα ποτε. Γοητευομαι απο κουλτουρες, καθημερινοτητες, συνηθεις, εθιμα, ηθοι.

Δεν ξερω τιποτα και θελω να μαθω τα πάντα.  Θελω να ταξιδεύω μια φορα τον χρονο. Να πηγαίνω παντα καπου αλλου.

Θελω να μαθω να μιλαω εστω και λιγο σε ολες τις γλωσσες. Θελω να διαβάσω κλασσικούς στη γλωσσα τους. Να τους καταλάβω εκ των εσω, επι ίσης όροις. Αλλωστε στην μεταφραση χάνεται η ουσία. Τα λεει πιο καλα ο Μαρίας στο Καρδια τοσο ασπρη.

Θελω να γνωρίσω τον κοσμο.

Θέλω να δουλεψω. Οχι οπου να ναι, αλλα εκει που ανηκω.
Δεν βιαζομαι. Για καποιο λογο αισθάνομαι ηρεμη. Περιμένω. Ποσο λάθος;
Δεν θέλω να χαντακοθω.
Θελω να γινω το ονειρο μου.

Δεν θελω να χασω τα ονειρα μου, ουτε την ηλικία μου. Μικρη ειμαι ακομα.

Δεν θελω να ξεχασω αυτα που ονειρευτικα με τον εαυτο μου.

Δεν θυμάμαι πως να ειμαι παιδί. Καπου μεσα μου φοβάμαι πως δεν υπηρξα ποτε παιδι.
Ο σκύλος μου με κανει να παιζω σαν παιδι μαζι του. Με παρασύρει. Κυριολεκτικά. Δυο φορες με πεταξε κάτω, το τέρας.

Πως γινεται να μην κανω συνεχεια ονειρα.

Αρχίζω να τα φοβαμαι... Προκαλούν προσδοκίες τα ονειρα. Φοβιζουν οι προσδοκίες.
Καμια φορα φοβάμαι. Φοβάμαι οτι δεν ειμαι αρκετα δυναμική. Οτι δεν ειμαι ικανή να αλλαξω την καθημερινότητα μου.
Θελω να μείνω μονη μου. Μπορώ; ειμαι ικανη; γιατι δεν παιρνω μια τσαντα με δεκα πραγματα να παω στην Αμερικη. Γιατί φοβάμαι πως δεν ειμαι η καλύτερη;

Νιωθω πως ολα θα πανε καλα. Η απλα ειμαι βολεμενη; δεν θελω ποτε να ειμαι βολεμενη. Θελω να αγωνιζομαι.
Ειμαι υλιστρια.
Ειμαι αιχμάλωτη των θελω μου.

Θελω να ζησω. Θελω να μαθω. Θελω να διαβάζω. Θελω να δουλεύω. Θελω λεφτά. Θελω να παω παντου. Θελω να αγαπήσω καθε κομματι του κόσμου. Θελω να τα δω ολα. Θελω να μπορώ. Θελω να μην με φοβίζει τίποτα. Θελω να ειμαι ελεύθερη μεσα απο τις επιλογές μου.

ΥΣ Ολα αυτα τα προκαλεσε ο Αριστοτέλης που αγγιζει την προτομή του Ομήρου σε εναν πινακα στο ΜΕΤ . Ψαξ' τον!

Κυριακες

Το προβλημα με τις Κυριακές ειναι πως δεν τις προλαβαινω. Σαν να τρεχω να τις απολαυσω και συνέχεια μου ξεφευγουν.
Ενα βιβλιο, μια πολυθρονα και κουπες με γαλλικο φουντουκι. Απο την αλλη Κυριακή θα μπορουσε να ειναι βολτες στο παρκο με το σκυλο μου και κρύος καφες στο χερι με παρεα και κυνηγητό. Ισως να είναι μπεργκερ και παγωτα και νυχτα με ταινια και σειρές με κάποιον δικο σου. Σιγουρα η Κυριακή θελει χουζουρεμα. Κάποιον να σε ξυπναει. Θελει και πρωινο. Ισως στο κρεβάτι κατι ζεστο. Η ίσως κατι δροσερο σε καποιο μικρο μαγαζακι γεματο παρεες που μιλουν για σειρες, ταινιες και βιβλια.

Ισως η Κυριακή θελει θάλασσα ή εκδρομη στα χιονια.

Η απλα χουζουρεμα και αγκαλιά.

Δεν ξερω αν μου αρεσε ο Paul Auster, ξερω πως με προβλημάτισε εσωτερικα. Αναδειξε δικα μου προβληματα, η ανάγνωση, και αυτο σιγουρα τον κανει πιο ξεχωριστο στην καρδια μου.
Η Εμιλια Λακμπεργκ και η παγωμενη πριγκίπισσα ειναι ενα πανεμορφο αστυνομικο με τρομερά ξενέρωτο τελος. Σας λεω αλήθεια. Αλλα διαβαστε το θα σας αρεσει.

Πρωτη φορα ξεμενω απο ταινίες. Μαλλον θα αποτελειωσω τα νουαρ το Πασχα. Θα παω ομως να δω και την Σταχτοπούτα.

Οι τελευταίοι μου μισθοί φευγουν στα βιβλια και τα fresh line. Υπεροχο κακο!!! Μαγεια και τα 2.

Βαρεθηκα την σκοτεινιά του καιρου. Βαρεθηκα την αβεβαιότητα. Βαρεθηκα να νιωθω αυτο το αδηφάγο κενο μεσα μου.
Γεμίζω τις μερες με φιλους, βιβλια, σειρες και Ποδόσφαιρο. Οσο και να το αγνοώ ομως, με τρωει. Με καταπίνει.

Θελω να μαθω τον κοσμο. Οχι να τον γνωρίσω, να τον μαθω. Οι τελευταίοι μου μισθοι θα πάνε Ισπανία. Εχω ποντάρει πολλα συναισθήματα σε αυτο το ταξίδι. Δεν ξερω τι σημαίνει αυτο. Ή αν βοηθαει κάπου. Παντως γεμιζει την καρδια μου.
Θελω σαν τρελή αυτο το ταξιδι ομως. Αυτη ειναι η αληθεια. Αυτη η χωρα θα ειναι αλλωστε παντα η καψουρα μου.
Το Πασχα θα συνεχίσω με Ερωτοτροπιες, Αλμοδοβαρ και Medianeras.

Bueans Noches Guapas, a y Hala Madrid!!

Οταν ξανα μεγαλωσω...

Οταν ξανα μεγαλωσω και μεινω μονη μου θα παρω μια πολυθρόνα τεραστια, ενα τραπεζακι αντικα και κουπες. Μονο. Και μετα θα ζω σαν να ναι Κυριακή με καφεδες βιβλια και μουσική χωμενη στην μεγαλη κοκκινη ή ισως μαύρη του εβενου, ή ισως λευκη σαν της ψυχης πολυθρονα μου.

Θα γεμισω βιβλια και.ποικιλίες καφε και θα βαζω κασετόφωνο και θα κοιμαμαι και θα ξυπναω με μυρωδιές απο βανιλιες και φουντουκια πανω στην πολυθρόνα μου.

Ισως πιο πολυ απο ολα να μου λειπει η πολυθρονα μου. Αλλωστε ερωτεύτηκα πανω σε αυτήν. Και εκεινος ο πινακας με το Λονδίνο μου λειπει, και οι κουπες μου που μεινανε κλεισμενες σε κουτες. Οι Κυριακές μου.

Την εχω αναβαθμισει την Κυριακή απο τοτε που άρχισα να δουλευω ειναι μερα σχολης. Κυριολεκτικα σερνομαι περα δωθε. Δεν κανω τιποτα. Τρωω και με ξεκουραζω. Αλλα καμια ξεκουραση δεν ειναι ιδια χωρις την χοντρη πολυθρονα μου, που μαζεψε ονειρα, απογοήτευση, δύναμη και φαντασια.

Στην συνεχεια των στοχων, ξεκινησα ηδη αγγλικα και πελαγωσα, ποτε δεν φανταστικα πως μπορω να μισησω ακομη πιο πολυ την γραμματικη τους. Ευτυχως που υπαρχει το house of cards δηλαδη.

Τελειωσα τον Ανθρωπο απο το Λονδινο και το review στο Σιλμαριλιον. Μια υπεροχη συνάδελφος μου εφερε το 1984 κ αληθεια ειμαστε σε σχεση και αγαπιόμαστε τρελα. Μαλλον το παμε σοβαρα. Πως ζουσα τοσα χρονια; ειδα και το Big Eyes. Tim, οσο και αν σε αδικησε η ακαδημια εγω σ αγαπω. Αν και ομολογώ η λιγοτερο Μπαρτονικη ταινια ever ειναι αυτη.

Σας αφηνω ομως τωρα, γιατι τελειωνει το ημιχρονο και ο νευμαρ δεν εχει σκοραρει ακομη.

Je suis..

Είμαι ή δεν είμαι Τσαρλί;

Αυτή η εβδομάδα ήταν μεγάλη! Μάθαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή, όπως το να πηγαίνεις στο γραφείο σου σε μια Ευρωπαϊκή πόλη χωρίς να κινδυνεύεις, μάθαμε πως η ελευθερία του τύπου είναι τόσο εικονική όσο την φανταζόμαστε, πως ο Σαμαράς έβγαλε το πιο άθλιο προεκλογικό διαφημιστικό βίντεο του κόσμου, πως ο Μάλουεν έχει 500.000 φράγκα στο συρταράκι του κλειδούχου στην Διέππη ( Ο άνθρωπος από το Λονδίνο) και πως δεν θυμάμαι γρι από τα Γαλλικά μου.

Δεν είμαστε όλοι Τσαρλί και γω που το έβαλα σαν status, δεν είμαι Τσαρλί. Το Charlie Hebdo το είχα χαζέψει 5 περίπου χρόνια πριν, πήγαινα λύκειο και το είχα λογοκρίνει γιατί ανέβαζε υπερβολικού περιεχομένου εικονογραφίσεις. Μάλιστα είχα σκεφτεί, πως δεν τους την έχει πέσει ακόμη το Ισλάμ; μετά είχα διαβάσει πως ήδη απειλούνταν οι ζωές ορισμένων και ανάμεσά τους και του εκδότη. Αναμενόμενο είπα. 
Αν ήμουν Γαλλίδα δεν θα το διάβαζα. Πιθανών να με ενοχλούσε. Σίγουρα θα είχα πει κακία, με ενοχλεί να σατιρίζουν την θρησκεία μου σε τόσο προκλητικό επίπεδο. Είμαι Ελληνίδα, πάλι με ενοχλεί, δεν το αγοράζω, όπως δεν θα το αγόραζα. Και άλλα πράγμα με ενοχλούν, δεν σηκώνω όπλο, δεν σκοτώνω κόσμο και συνεχίζω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα σου/του/τους να λένε ότι θέλουν χωρίς κανέναν κίνδυνο της ζωής τους. 
Είμαι Τσαρλί γιατί θέλω ο κάθε Τσαρλί να έχει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει χωρίς να απειλείται, χωρίς τον φόβο. Διάβαζα πως ο εκδότης είχε προσωπική ασφάλεια, λόγω των απειλών. Και όλα αυτά στην Γαλλία. Στο Παρίσι. Στην πιο φιλελεύθερη πρωτεύουσα της Ευρώπης. 
Οι Γάλλοι είναι όντως φιλελεύθεροι και όχι οι δικές μας οι χαζομάρες, είναι ανοιχτοί, είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης και παρόλα αυτά έχασαν 12 ανθρώπους επειδή έγραφαν ότι ήθελαν σε ένα περιοδικό. Σε αυτόν τον κόσμο θέλουν να μεγαλώσουμε τα όνειρά μας. 

Σε μια από τις πολλές συζητήσεις καταλήξαμε πως φταίνε οι μεγάλες δυνάμεις και όχι το Ισλάμ. Ποιος πουλάει τα όπλα και εκπαιδεύει το Ισλάμ σε αυτά; βιομηχανίες. Να σταματήσουν! Γελάσαμε τόσο πολύ και καταλήξαμε να χαζεύουμε μοντέλα να λένε το γνωστό "World Peace". Γιατί όλο αυτό είναι τόσο πιο μεγάλο από εμάς, τόσο πιο επικίνδυνο από όσο φανταζόμαστε τόσο έξω από τις "μικρές" ζωές μας. 

Το καλύτερο που διάβασα αυτές τις μέρες ήταν του Αρκά "Κάποιοι Θεολόγοι λένε πως, ο Θεός για να τιμωρήσει τους Φανατικούς του οπαδούς... Δεν υπάρχει".

Οι Κυριακές έχουν εξελιχθεί σε μικρή αγάπη. Έχουν φαΐ (λες και οι άλλες μέρες δεν έχουν ας πούμε... πήραμε 2 κιλά στις γιορτές!!) έχουν ζεστό καφέ (μπορεί και σοκολάτα) και βιβλία/ταινίες. 

Σε ενημέρωση του resolution, έχω ολοκληρώσει μόνο "Α book that became a movie" και φυσικά εννοώ πως είδα το Χόμπιτ. Το οποίο δεν με ενθουσίασε και τόσο και πιστεύω πως έπρεπε να έχει κοπεί στα 2 τουλάχιστον. Όχι στα 3. Επίσης Λέγκολας, Όρλι, μεγάλωσες! Αυτά από το Βασίλειο της Δανιμαρκίας. 

Χαζέψτε λίγο της Κυριακές μας και τα ξαναλέμε πάλι! 

2015: New Year's Resolution

Αυτό το ποστ, ή ίσως ολόκληρος αυτός ο χειμώνας πάνε καλύτερα μαζί με αυτήν την κασέτα!

Το ότι κάνει τόσο κρύο και το ότι άντεξα 6 ώρες πάνω σε 12ποντα χωρίς καν να με ενοχλήσουν, κάνουν αυτόματα την εισαγωγή του έτους, αγαπημένη. Το 2015 έρχεται με πολλές απαιτήσεις. Ξέρεις, πτυχίο, δουλεία και όνειρα πολλά. 

Το 2015 θέλω να συνεχίσω να μπορώ να κάνω πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι. Και θέλω να το ευχηθώ σε όλους σας, συνεχίστε να ονειρεύεστε, αλλά μην ξεχνάτε να τα πραγματοποιείτε με κάθε κόστος, αυτά που επιθυμεί η ψυχή σας. 

Οπότε έχουμε και λέμε, το καλοκαίρι, θέλω να ορκιστώ!

Τον Απρίλη να ανανεώσω σε μόνιμη την σύμβαση μου για την δουλεία.

Τον Οκτώβρη να πάω Ισπανία.

Τον Δεκέμβρη να πάρω το Proficiency.

Άλλο ένα New Year's Resolution θα ήταν να ολοκληρώσω την παρακάτω πρόκληση διαβάζοντας 50 βιβλία, αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα να τα προλάβω, για αυτό, από τα 50 παρακάτω θα διαβάσω 10 βιβλία (που και πάλι πολύ είναι) και θα δω 40 ταινίες με θέματα από τα παρακάτω. 

Θα ποστάρω εντυπώσεις και συναισθήματα, για αυτό stay tuned! 

Τέλος, 2015, θέλω να φέρεις στη μαμά μια μαγική εμπειρία, βλέπεις όλη μέρα μέσα στο σπίτι, με τα προβλήματα μελαγχολεί οπότε, για αλλαγή θα τις φτιάξω ένα blog, θα ανεβάζω για αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλα (όχι παιδιά, το άλλο που ξέρει να κάνει καλά) φαγητά!

Το έτος με βρήκε με 2 βιβλία, το "Ο Άνθρωπος από το Λονδίνο" του G. Simenon που ξεκίνησα σήμερα και είναι mystery or thriler, καθώς και βιβλίο από Συγγραφέα που δεν έχω ξαναδιαβάσει, από την παραπάνω Λίστα και το "Σιλμαρίλλιον", βιβλίο με μια λέξη για τίτλο καθώς και ένα βιβλίο με μαγεία. 

Άρα έχουμε ένα Thriler και ένα Magic book από την λίστα!! 

Καλή Χρονιά και μην ξεχνάτε να κάνετε πραγματικότητα όσα ονειρεύεστε για φέτος!!

2014 Εσυ!

2014, σ' αγαπώ!

Ήθελα να στο πω, να είμαι ειλικρινής και να σε κάνω περήφανο γιατί τα κατάφερες.

Στιγμές στιγμές στιγμές.

Οι λιγότερες φωτογραφίες οι περισσότερες αναμνήσεις. Πως γίνεται ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με μια ανοιχτή φωτογραφική να μην έχει αποθανατίσει τις αγαπημένες του στιγμές πουθενά;

Το 14΄είχε αρχικά... Υγεία! Δεν είχε λεφτά βέβαια. Είχε μετακόμιση, είχε λύπη είχε καλό φαΐ δεν είχε πολλά κιλά. Είχε νέους φίλους και μια νέα δουλεία. Δεν είχε πολύ γκρίνια. Είχε παραλίες, εμπειρίες και ένα υπέροχο καλοκαίρι. Είχε κοκτείλς, είχε ταινίες -παλιές καθόλου σχεδόν καινούριες. Είχε Βάσκες, Μουρακάμι, Μαρίας, Τόλκιν.

Είχε βασιλόπιτες με σοκολάτα, τις πιο ωραίες βάφλες, είχε πατάτες τηγανιτές αλλά δεν είχε μπέικον. Είχε θέατρο και τη διπλανή μου για 12 χρόνια να πρωταγωνιστεί. Είχε λυπες αλλά μας έδεσαν και αυτές. Είχε νέους φίλους, αλλά πήρε μερικούς παλιούς. Είχε Μουντιάλ και ας πήγε ο Αλόνσο στη Μπάγερν. Είχε και καινούρια ταινία Τιμ Μπάρτον και το τέλος του Άρχοντα (δεν νομίζω να γυρίσουν ποτέ το Σιλμαρίλιον). Είχε το καλύτερο πάρτι που πήγα ποτέ. Είχε και πάρτι αποχαιρετισμού. Πολλά πάρτι αποχαιρετισμού.

Και πάρτι έκπληξη είχε, πολλές εκπλήξεις. Είχε και έναν έρωτα, τον Άρη, χνουδωτό και κατρουλιάρη.

Είχε και πρακτική και πτυχιακή και ένα μάθημα που μου το άφησε για το 2015 (φακ φακ φακ).

Το 2015 έχει ήδη υπέροχες αναμνήσεις. Έχει προοπτικές. Έχει φίλους και έχει αυτές τις φωτογραφίες ντοκουμέντα!

Καλές γιορτές και μην ξεχνάτε τι έχετε. Τι κουβαλάτε, τι σας σημαδεύει.

Όσα και αν σου λείπουν, όσα και να θες να πετύχεις, όσο και αν παλεύεις, μην ξεχάσεις να εκτιμήσεις τα χαμόγελα. Το 2014 ήταν bailando, ήταν ήχοι πραγμάτων όταν πέφτουν ηταν ταξιδια και beach party.. Ήταν εκείνο το ξημέρωμα που είδαμε μαζί, ήταν εκείνο το απίστευτο τελευταίο βράδυ που βγήκαμε σαν φοιτητές. Ήταν μια φίλη που επέστρεψε, μια άλλη που πέτυχε, μια που με υποδέχτηκε στο νησί της, ένα μοντέλο, ένας κάφρος, ένας φίλος που επέστρεψε, ένας που δεθήκαμε και χιλιάδες χαμόγελα. Χιλιάδες!

Το 2014 ήταν η χρονιά που μας χάρισε αναμνήσεις, όπως ας πούμε, όλοι ξέραμε που ήμασταν στα 7 τις Βραζιλίας, ή τις σημαίες που περίμεναν να πανηγυρίσουν όταν τελικά η Ελλάδα δεν πέρασε στους 8 του Μουντιάλ. Είναι η χρονιά του τελευταίου Άρχοντα και η χρονιά με την καλύτερη (δεν σηκώνω κουβέντα) διαφήμιση:

Είμαι ολοκληρωτικά ερωτευμένη με αυτή τη διαφήμιση!

Είναι η καλύτερη χρονιά του Game of Thrones, η χρονιά που πέθανε ο Τζόφρι! Η χρονιά που οι Σταρκ πήραν λίγο το αίμα τους πίσω. Είναι η χρονιά που όλος ο κόσμος πήγε στην Πάτρα για το καρναβάλι και γω γύρισα 2 να κοιμηθώ... γιατί πάει γέρασα πια. 

Επίσης είναι η χρονιά που έμαθα να αγοράζω απο το ίντερνετ και στ'αλήθεια... πως ζούσα μέχρι τώρα; Είναι η χρονιά που ξεπέρασα έναν μεγάλο έρωτα. Είναι η χρονιά που άφησα το σπίτι μου, και γύρισα στο πατρικό (κλαίει από μέσα της με λυγμούς). Είναι η χρονιά που ο Μακόναχι έκλεψε το Όσκαρ από τον Λεο, Και όσο απιστευτο και αν φαίνεται, εγώ συμφωνώ με την επιλογή. 

Η χρονιά που έβαλα 2 βιβλία στο top5 των αγαπημένων μου και η χρονιά που απολαύσαμε Θέατρο, Χριστουγεννιάτικες βόλτες και ζωή!

Γιατί τι άλλο θέλει η ζωή αν όχι τα παραπάνω.

2015 μπι καιντ! Καλή Χρονιά θαυματάκια μου! 

Ο ηχος

Αυτό το κείμενο ακούγετε https://www.youtube.com/watch?v=9KoQf7_ISVE

Διάβαζα βιβλία από πολύ μικρή, πάντα για εκείνο το τόσο έντονο συναίσθημα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας που ένιωθες όταν το έκλεινες. Εκείνο το κενό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασιακής δίνης που σε ρουφάει και δεν θες να βγεις.

Θέλω να μείνω μέσα στα βιβλία μου για λίγα λεπτά να νιώσω τα συναισθήματα να με ρουφήξουν και μετά να συνέλθω. Η πικρή μου αλήθεια είναι πως ως άνθρωπος καμία δίνη συναισθημάτων πότε, δεν υπήρξε πιο δυνατή από όσα έχω ζήσει σε μερικές σελίδες.

Πάντα φανταζόμουν πως θα ήταν να βιώσεις το τέλος του αγαπημένου σου βιβλίου... Και ύστερα ήρθαν τ' Ανεμοδαρμένα Ύψη, τα ύψη μου! Η Έμιλι Μπορντέ με έκανε να ερωτευτώ σε τέτοια βαθμό που σχεδόν ζούσα στο βιβλίο της για 3 μέρες.

Και μετά ήρθε το Σιλμαρίλιον η πρώτη ολοκληρωμένη επαφή με τον Τόκλιν. Και αν η Έμιλυ ήταν ο πρώτος έρωτας, η μέση γη ήταν μια παραμυθένια σχέση, κάτι τόσο φανταστικά πραγματικό. Σαν κάποιος να ψιθύριζε τι υπήρχε στη γη πριν από αυτό που υπάρχει, σαν η πραγματικότητα να ήταν λιγότερο αληθινή από αυτή του βιβλίου. Για να έρθει μετά ήρθε ο ήχος τον πραγμάτων όταν πέφτουν.

Τα βιβλία μπορούν να σου χαρίσουν πολλά, εμπειρίες που δεν έζησες, άκουσες, είδες... Ο ήχος του Βασκες σου χαρίζει έναν ήχο που δεν άκουσες πότε και όμως είναι τόσο οικείος.

Τον ήχο του φόβου, την απόγνωσης, τον ήχο μια πόλης, μιας ζωής που δεν έζησες, μιας ζωής σαγηνευτικά τρομακτικής. Η πτώση, το αεροπλάνο, ο ήχος των ψυχών που σβήνουν, ο ήχος του φόβου και όσων μένουν πίσω, ο ήχος της Κολομβίας!

Ίσως δύσκολα ξεπερνάς μια αφήγηση σαν του Βάσκες, την αφήγηση της καταστροφής.

Δεν ξέρω ποιο έχω αγαπήσει περισσότερο. Ξέρω πως δύσκολα συνέρχεται κανείς από κάτι που αγαπά. Το ξέρω γιατί ζω τη ζωή μέσα από το σινεμά, μέσα από μια ταινία. Το ξέρω γιατί ένα βιβλίο που κλείνει είναι σαν μια απώλεια.

Όλα αυτά τα ζω σε ένα τρένο. Θα σας μιλήσω όμως άλλη ώρα για αυτό, γιατί θα χαλάσει το συναίσθημα. Απλά θα ακούσω το κομμάτι και θα περιμένω να φτάσω στον προορισμό, λίγο πιο κενή, λίγο χωρισμένη, λίγο σαν να αφήνω ένα κομμάτι μέσα στο συρμό. 

ΥΣ Αν υπήρχε κάτι πριν από αυτό που ξέρουμε, ας είναι η μέση γη του Τόκλιν

ΥΣ1 Μπορώ να ακούσω τον ήχο του αεροπλάνου που πέφτει πια.

ΥΣ2 Μπορώ να ξέρω πως είναι η απόγνωση. Τα ελφ, ο Ρικαρδο, ο Χιθκλιφ είναι η απόγνωση.

ΥΣ3 Ο Βάσκες είναι σύγχρονος λογοτεχνικός μαέστρος, αν το θυμάστε αυτό

ΥΣ4 Θέλω να ταξιδέψω στην Λατινική Αμερική#To_Do_List_Till_40's