If you've ever wondered where your dreams come from...

Μερικές φορές ψάχνω στον ουρανό να βρω τις πλειάδες, και ας ξέρω πως φαίνονται μόνο Μάη με Σεπτέμβρη. Είναι ο αγαπημένος μου αστερισμός. Τις αναζητώ. Και ας μην είναι εκεί, γύρω στις 6 κοντά στην ανατολή περιμένω να φανούν. Μερικές φορές απλά έχω ανάγκη να τις δω.. να μου θυμίσουν πως είναι καλοκαίρι, πως είμαι στο αγαπημένο μου μέρος.. πως όπως κάθε ξημέρωμα ανεβαίνω προς το σπίτι μου και με περιμένει το πιο όμορφο θέαμα.. το πιο όμορφο ξημέρωμα. Μερικές φορές απλά θέλω να τις δω.. μερικές τις έχω ανάγκη.. μερικές.. άλλες τόσες ξέρω πως είναι ανώφελα χαζό. Μερικές φορές ξυπνάω.

Γίνομαι άλλος άνθρωπος, σαν βομβαρδίζεται ο παλιός, σαν το τανκς να ξεσκίζει κάθε οστό και σάρκα σαν να πεθαίνω και να ξαναγεννιέμαι. Έτσι είμαι μετά από μια προβολή στο σινεμά. Παίρνω ζωή. Όπως κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, που στην πορεία έχω ερωτευτεί. Έτσι και όταν γυρίζω σε ένα παλιό. Έτσι και στο σινεμά. Σαν να είμαι κάθε φορά μια άλλη... όπως οι άνθρωποι που αφήνουν ο ένας το στίγμα του στον άλλο, έτσι και για μένα το σινεμά, κάθε ταινία. Καμία δεν είναι ίδια στο σπίτι σε σχέση με τον κινηματογράφο. Τίποτα δεν είναι σαν την μυρωδιά του ποπ κορν, σαν τα κλειστά φώτα και τις άβολες θέσεις στο πιο όμορφο μέρος στον κόσμο. Ίσως για μέρες να μην είμαι ο εαυτός μου. Ίσως τις νύχτες να είμαι διαλυμένη. Ίσως απλά δεν είμαι όπως πριν. Κάθε φορά, είναι μια αναγέννηση. Κάπως έτσι έμαθα να ερωτεύομαι. Από τον Ιναριτού, μέχρι τον Μπάρτον και από τον Σκορτσέζε μέχρι τον Φαραντί, τον Κάμερον και τούμπαλιν τον Φίνιτσερ. Κάθε λογής μαγεία.. και ας είναι και Γουντι. 

P.S. If you've ever wondered where your dreams come from, you look around... this is where they're made (Hugo 2011).

Μαγικές μέρες

Ο Σεπτέμβρης πρέπει να βγει από το ημερολόγιο, είναι τέρμα εκνευριστικός μήνας, αυτή η χαζή μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα, που δεν ξέρεις τι να βάλεις, που πότε βρέχει πότε σκάει το (εναπομένον) τζιτζίκι, που έχεις ακόμα μια "Α" χαλαρότητα και σκάει μύτη και η εξεταστική από την γωνία, που έχει φεστιβάλ, έχεις σχέδια να κάνεις να οργανωθείς, ποοοοοο εξαφανίσου Σεπτέμβρη.

Χίλια δίκια στους GreenDay, κάτι ήξεραν που ήθελαν να τους ξυπνήσουν στο τέλος του μήνα. Και να, τώρα που φεύγει εν τέλη, λίγο δεν θες... περνάς τόσο ωραία εδώ στο τέλος, γεμίζεις τόσο εποικοδομητικά το πρόγραμμα σου, βλέπεις σειρές ταινίες, φίλους, διαβάζεις βιβλία, γνωρίζεις ανθρώπους, πας βόλτες έχεις για όλους χρόνο και.. έλα τώρα που σε συνήθισα ηλίθιε μήνα φεύγεις; 

Νύχτες Πρεμιέρας, μετά από 18 χρόνια αξιώθηκα και γω να πάω, και χάρηκα χάρηκα χάρηκα! Είδα όλους τους χαζούς φίλους μου που η απόσταση με έκανε να επικοινωνώ μόνο μέσω σκαιπ και φβ μαζί τους. Είδα ένα τσικ παραπάνω κλασσικές ταινίες και διάβασα και λίγο παραπάνω. 

Μέσα σε αυτήν την ευχάριστη ατμόσφαιρα βρήκα και ένα τρομερό προγραμματάκι, Coursera λέγεται. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα σεμιναριακών μαθημάτων από μεγάλα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, με βίντεο-προβολές μαθημάτων για ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Επιλέγεις τομέα και σεμινάριο που σε αφορά και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση παρακολουθείς κάνεις τεστ και αν εν τέλη περάσεις παίρνεις πιστοποιητικό για την συμμετοχή. Σημασία δεν έχει η επιτυχία έστω και με την συμμετοχή κάτι θα πάρετε, για παραπάνω πληροφορίες μπείτε εδώ. 

Αυτά που λέτε τώρα.

Τώρα σιγά σιγά μετακινούμαστε μόνιμα στας Πάτρας, ψάχνουμε για δουλεία, βλέπουμε την ανασύνταξη της σχολής και.. προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο γύρω μας. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων "Δεν εξηγείτε κάτι μαγικό έχουν αυτές οι μέρες" όπως μια θαυματοψυχή είπε.

Movie scene

Είπαμε αγαπητέ αναγνώστη πως αυτά τα ποστ θα είναι αφιερωμένα στις εικόνες-φωτογραφίες. Γνωστό είναι λοιπόν πως υπεραγαπώ τις ταινίες οπότε θα σας δείξω πως μια ταινία ξεχωρίζει από μια  εικόνα (ή άντε ένα gif). 

5 εικόνες/gif 5 ταινίες λοιπόν που μου φτιάχνουν την διάθεση και ας μην είναι πάντα "ευχάριστες" με την ευρεία έννοια, μια ταινία σε ψυχαγωγεί, αγωγή της ψυχής δεν σημαίνει διασκέδαση αλλά γνώση από μια ευχάριστη για τον άνθρωπο κατάσταση, και μια ταινία πάντα θα είναι ένα μικρό μάθημα για μένα (το κείμενο περιέχει σποιλεράκια).

1. Fight Club

You've met me in very strange time in my life...

Λέει ο Έντουαρτ Νόρτον στην Έλενα Μπόναμ Κάρτερ όταν συνειδητοποιεί πως μέσα στο ντελίριο και στο παραλήρημα της ζωής του είναι το μόνο που έχει, και ο κόσμος γύρω του καταστρέφεται. Η ταινία αξίζει για πολλά αλλά πάνω από όλα για τις ατάκες περί "υλισμού" που λέγονται ήδη από το 1999. David Fincher thanks again. 

H σκηνή εντυπωσιακή, ο κόσμος διαλύετε γύρω τους, μόλις σώθηκαν από τη δολοφονιά και αυτοί συνειδητοποιούν ποίοι είναι πραγματικά.

2. Seven

Ο Μιλς γίνεται ντετέκτιβ της αστυνομίας για να διαφυλάξει τον κόσμο από την διαφθορά και στην πρώτη του υπόθεση μπλέκει με τον πιο παρανοϊκό τύπο/τιμωρό που θα μπορούσε να του τύχει.. κάπου εκεί και αφού έχει πιάσει,  τον δολοφόνο  μαθαίνει πως μόλις έχει χάσει την γυναίκα και το αγέννητο παιδί του. Το βλέμμα στα μάτια του Πιτ η απελπισία και ο πόνος κάνουν την ταινία να φτάνει σε άλλα επίπεδα. Ψυχολογικό και αστυνομικό θρίλερ με το πιο ανατρεπτικό φινάλε. Άραγε μπορώ να αγαπήσω αυτή την του έκφραση περισσότερο μωρέ;; 

3. La vita e bella

Αν και δεν την βρήκα όπως την ήθελα αυτή την εικόνα έψαχνα από το αριστούργημα του Μπενίνι. Η σκηνή που ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει, έχει καταφέρει να σωθεί ο ίδιος και ο γιος του, και ψάχνουν την γυναίκα του για να φύγουν, πιάνετε και οδηγείτε στο εκτελεστικό απόσπασμά ενώ ταυτόχρονα κάνει τα πάντα , παρόλα αυτά, ώστε να μην τρομάξει ο γιος του και να νομίζει πως είναι παιχνίδι, απλά με διαλύει. Ανιδιοτέλεια, αγάπη και.. απλά η ζωή είναι ωραία, μετράει το πως θα επιλέξεις να την δεις εσύ..

(Με δυσκολία επέλεξα σκηνή από αυτή τη ταινία έχει άλλωστε τόσες που αξίζουν..)

4. The artist

Τις πιο πολλές φορές μια αγκαλιά είναι το μόνο που μπορεί να έχει ανάγκη μια γυναίκα, και μπορεί να κάνει τα πάντα αν βρει τον άντρα που θέλει να την κρατάει αγκαλιά. Μια από τις ωραιότερες σκηνές, χωρίς λόγια και με βαθύ νόημα. Η Πέπη αγκαλιάζει το κοστούμι του Αρτίστα της αφού δεν μπορεί να έχει την αγκαλιά του ίδιου, πάθος και αγάπη σε μια τόσο δα κίνηση. 

5. Melacholia

Και ξαφνικά ο κόσμος καταστρέφεται από την Μελαγχολία. Ο μικρός πλανήτης που εν τέλη θα συγκρουστεί με την γη δημιουργεί την πιο εντυπωσιακή εικόνα για το τέλος της ταινίας του Λαρς Βον  Τριερ. Τι είναι η μελαγχολία; τι θέλει να πει ο ποιητής; και άλλα πολλά ερωτήματα μπορούν να δημιουργηθούν μετά τις εικόνες του εντυπωσιακού τέλους τις όμορφης ταινίας του Δανού σκηνοθέτη. Η εικόνα έχει επιλεγεί γιατί... μιλάει από μόνη της θαρρώ..., εκτυφλωτική!

Η ταινίες είναι πρώτα από όλα σκηνοθεσία, μετά σενάριο και μετά ηθοποιία κάπου ενδιάμεσα υπάρχει όμως και η φωτογραφία το σημαντικότερο, που πολλές φορές ξεχνάμε. Αυτή φωτίζει και διαμορφώνει την εικόνα. Και αυτή μας μένει εν τέλη. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων πάμε διακοπές και επιστρέφουμε την πιο ζεστή μέρα στα πάτρια Πειραιώτικα εδάφη, αλλά τέτοια ούφα είμαστε!

Tα πάνω κάτω (vol#2)

Λίγα λεπτά μετα το πακετάρισμα των πραγμάτων κάθομαι αναπαύτηκα στο κρεβάτι μου κουρασμένη, λουσμένη και χορτασμένη από την υπεροχή ομελέτα που έκανα (ναι αυτή έμαθα εδώ θα μείνω, μέχρι να μάθω να την γυρνώ και να μην σπάει) για να σας γράψω γιατί μου λείπει να σας τα λέω, αλλα με το τρέξιμο....

Που λες αγαπητέ αναγνώστη η εβδομάδα μου ήταν περάν του δέοντος κουραστική. Μετα από την τεραααααστια βόλτα στα ΙΚΕΑ την Δεύτερα για τα ΠΑΝΤΑ τι δυνάμεις μπορεί να εχει ο άνθρωπος;

Η μαγεία του σπιτικού σε ένα πολυκατάστημα (με ωραία κοκάκια) αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση από τα Σουηδικά καταστήματα.

Λοιπόν που λες τρέχαμε τρέχαμε γιατί ο μπαμπάς μου αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κάνω το μεγάλο βήμα στις σπουδές μου! Και η μάχη άρχισε, όχι εκεί, αλλα τη στιγμή που βρήκα τον πινάκα με το Λονδίνο και το κόκκινο λεωφορείο.

Που λες αναγνώστη αυτός ο... τεράστιος να το πω; Τριαξονικό δεν τον χωράει να το πω; Θα μισθώσουμε μεταφορική μονο για αυτόν να το πω…. υπέροχος πίνακας ήταν το μήλο της Έριδος για τον πατέρα μου που ετοιμος ηταν να ξεσηκώσει Θεούς και δαίμονες για να μην με αφήσει να τον πάρω. Τον πηρά φυσικά καλέ μου! Μιλάμε για το ΛΟΝΔΙΝΟ πήρα και μια Οντρει αλλα αυτό είναι άλλο θέμα! Δεν γινόταν πήγαινε απόλυτα με το σπιτι και τον τοίχο μου!!!!

Αφού λοιπόν κλείσαμε 5ωρο στο κατάστημα επιστρέψαμε σπίτι για να κάνουμε τα σχέδια των επόμενων ημερών και να ηρεμήσουμε τον πατέρα που εχει και ζάχαρο! Όχι καλέ δεν ήταν δύσκολο, άλλωστε εγώ έχω αδυναμία στον μπαμπά ;-)

Και έτσι λοιπόν πάμε αισίως στην Τρίτη. Και ερχετε η διαπίστωση, μια δημόσια υπηρεσία είναι το βήμα προς την ενηλικίωση (καλά δεν ενηλικιώθηκα τώρα αλλα….. τρόπος του λέγειν). ΔΕΗ, ανοίγει 8:15, Τάνια εκεί 7:40, υπάρχει ήδη κόσμος, νούμερο; Τουλάχιστον 40. Ναι αγαπητέ μου! Τι να εκανα λεω κατσε εκει  με τα ακούστηκα σου και τον Ουγγαρέζο να μιμείται την Βάσω Παπανδρέου που λέει βρίστηκε μέσα στην Βουλή έναν άλλο, μη ρωτάς ποιον δεν είμαι σε θέση! Γελάω λοιπόν αλλα χωρίς καφέ δεν λες πως επικοινωνώ κιόλας.

Έτσι λοιπόν χαζεύοντας παίρνει το μάτι μου τον κόσμο να ανηφορίζει προς τον «τραγικό» πρωτο όροφο. Κάποιος λέει μοίραζε νουμεράκια και έπρεπε να έχουμε ήδη για να πάρουμε τα κανονικά νούμερα με την σειρά που ήρθαμε. Ναι δεν ξέρω αν κατάλαβες εγώ το επεξεργαζόμουν όσο τσακώνονταν οι «νωρίς» με τους «μολις ήρθα» σε μια προσπάθεια να ξυπνήσω να συνέλθω και να δω τι θα κάνω. Αθάνατε Έλληνα δεν μπορεις ούτε προτεραιότητα να κρατήσεις ούτε να σεβαστείς. Χώθηκα πηρά νούμερο (ναι είχα ήδη μετρήσει τους «νωρίς» δεν ήθελα να μαι άδικη) και χάθηκα μέσα στον χαμό!

Πέρασε αυτή η αποφράδα μέρα και συνέχισαν οι άλλες, με προτεραιότητες σε συγγενής για τα «γεια» σας. Για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής και τα σχεδία του σ/κ με του ποιους θα δεις και τι θα πάρεις άλλο μαζί!

Πίστεψε με με την μάνα μου δεν το λες και εύκολο πράγμα.

Αλλα τι κάνουμε στα δύσκολα; «Κολυμπάμε, Κολυμπάμε»

Μια μανά σε φάση «υστερία» μια αδέρφη σε φάση «κλαίω» και ένας πατέρας στο χωρίο για να φέρει πράγματα. Με λες και στην μέση μια δίνης να φωνάζω «Θέλω να δω το Ides of March» ναι ρε αναγνώστη έχω τον χαβά μου που θα φύγω και δεν ξέρω που σκατά θα βλέπω αμέσως τις ταινίες με τους καλοφτιαγμένους υπότιτλους τους!

Όπως και να εχει αντέχω να ξέρετε, αυτές τις κουτές παντού μονο δεν τις μπορω και έχω και άγχος για πίνακες και καθρέφτη… κύριοι Πακιστανοί εργάτες αν πάθουν τίποτα θα νιώσετε της οργής της Μανιάτισσας που είναι και Σκόρπιος, που έλεγε και ο μαθηματικός μου! Επόμενο ποστ λογικά από το σπίτι, που ευελπιστώ να εχει ήδη πάει το ιντερνέτ, μια ιστορία που θα σας πω μια άλλη φορά! Καληνύχτα!

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων δεν κάνουμε μετακομίσεις! Τις μισούμε αδελφέ, έχουμε το μαγικό τσαντάκι της Ερμιόνης για αυτά! Διασταλτιους!!!!

Σεπτέμβρης των Θαυμάτων (vol#5): Μια ταινία για την επέτειο.

Εχτές τίγκα στο άγχος γιατί η μέρα πέρναγε και γω κάτι καλό δεν είχα κάνει για να σας το μεταφέρω κάθισα και ειπα πως έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω κάτι για να αξίζει η μέρα μου! Ναι μου προσθέσατε καινούρια έννοια!

Τι καλύτερο από μια ταινία όμως; Καλά θα μου πεις δεν είναι κάτι νέο! Εγώ ειδικά βλέπω σχεδόν μια ταινία κάθε μέρα! Σήμερα πρέπει να δω κάτι….διαφορετικό!

Σκέφτηκα να δω λοιπόν κάτι κλασσικό! Κάτω από κάτι βιβλία είχα το... ή μάλλον ΤΟ αριστούργημα του Τενεσι Ουιλιαμς διασκευασμένο από τον Ηλία Καζάν με τους Μαλό Μπραντο και Βίβιαν Λι. Από μόνο του είναι μαγικό… «Λεωφορείον ο Πόθος»

Η ατμόσφαιρα του αριστουργηματικού βιβλίου του Τενεσι, η ζωή της στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού Μπλανς, ο όμορφος ακαλλιέργητος Στάνλεϋ, η πάλη ανέσα στο πάθος για τον άντρα και στην λατρεία στην αδελφή της Στέλλα όλα και κυρίως η μαγική ματιά του Καζάν μπορούν να σε μεταφέρουν, σε εκείνη την εποχή που τα συναισθήματα ήταν πιο απλά που η καλλιεργημένη και φινετσάτη Μπλανς παλεύει μεταξύ ζήλειας, φθόνου για την αδελφή της και ξεπεσμένου μεγαλείου μέσα από την ημιτελή ερμηνεία της μοναδικής Βίβιαν Λι. Από την άλλη ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Μπραντο θα κλέψει την παράσταση όχι μόνο με την εκθαμβωτική ομορφιά του και τους τελείους κοιλιακούς του άλλα και με την άγρια ντομπροσύνη, του με το πάθος του για την γυναικά του και με την προσπάθεια του παρόλο που είναι «άξεστος» να σώσει την οικογένεια του που νιώθει ότι απειλείτε από την ημίτρελη Μπλανς.

Από την άλλη οι μοναδικοί μονόλογοι της Μπλανς γραμμένοι με μαεστρία από τον μεγάλο συγγραφέα σε μαγεύουν σε κάθε της σκηνή.

Έβαλα, που λες, αναγνώστη την ταινία, το ερκοντίσιον στο κρύο (δεν παλεύω την ζέστη λέμε) και σκεπάστηκα για να την δω… όμως κάτι μου λείπε.

Επειδή είμαι φαγανό και πρόσφατα έμαθα να κάνω μια υπεροχή ομελέτα με φέτα έφτιαξα και μια ομελέτα πηρά και μια κούπα γάλα και έφτιαξα την νύχτα μου ξερώντας πως ξημέρωνε η επέτειος της γέννησης του μεγάλου σκηνοθέτη Καζάν και θα τον τιμούσα έτσι!

Μπορεί να κοιμήθηκα πριν τελειώσει γιατί ήμουν πτώμα και να την συνέχισα σήμερα άλλα το νόημα είναι αλλού!

Καληνύχτα λοιπόν με όμορφες σκέψεις και περιμένετε σύντομα νέα μου!

ΥΣ Δεν σας γνωρίζω κύριε, άλλα πάντα βασιζόμουν στην ευγενική καλοσύνη…. των ξένων!