Στόχοι μου φτιαγμένοι από κιλό

Στόχοι, κίνητρα, αίτια, κίνητρα μέλλον. Οι στόχοι είναι το μέλλον. Λατρεύω τους στόχους, λατρεύω τα κίνητρα πως παρακινούν την ζωή, δίνουν ένταση, ώθηση εναρκτήρια ερεθίσματα. Πάθος. 

Το να κυνηγάς να βρεθείς κάπου, να τα καταφέρνεις μόνος σου, δίνει μια υπεραξία στο αποτέλεσμα. Ναι οκ, όλοι θα θέλαμε να είναι πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά πόσο πιο εύκολα; και αν ήταν εύκολα, πόσο θα μας ενδιέφερε; ή και πιο απλά, αν ήταν εύκολα, θα μας ενδιέφεραν όντως;

Μου δίνουν ζωή οι στόχοι μου για το μέλλον, σαν να είναι η προσωπική μου βενζίνη που κινεί το όχημα της ύπαρξης μου προς τον προορισμό του. Δεν απαξιώνω τον προορισμό φυσικά. Όταν θα βρεθώ εκεί, θα τον ευχαριστηθώ στο έπακρο και ίσως θα τον απολαύσω και περισσότερο από ότι αν μου είχε χαριστεί, αλλά το ταξίδι, είναι δικό μου. Μου ανήκει και θα το δαμάσω.

Βέβαια οι στόχοι μου αυτό το εξάμηνο, αλληλοσυγκρούονται και κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα αναδειχτεί ηγέτης. Να ας πούμε, στόχος είναι να χάσω καν-δύο κιλά πριν τις γιορτές, αλλά ο στόχος "θα κάνω την πιο ολοκληρωμένη και πετυχημένη" εργασία για την σχολή ξυπνά αισθήματα πείνας και λυσσαλέας γλύκας αποκρούοντας σε στρατηγικά σημεία το "μείον 2 κιλά μέχρι τις γιορτές" στόχο, ο στόχος εργασία λοιπόν από την άλλη, παραγκωνίζει σταθερά τον στόχο "θα δω 20 ταινίες ακόμα από τις 250 καλύτερες του imdb" αφήνοντας μου μόνο λίγο χώρο για ύπνο τις ώρες που δεν ασχολούμαι με τον στόχο "θα περάσω 10 -ακατέβατα- μαθήματα αυτό το εξάμηνο". Και κάπου εκεί ο στόχος "θα εξοικονομήσω χρήματα" χάνετε στην λαίλαπα του "θα διαβάσω 2 ακόμα βιβλία πριν το τέλος του 2013" και του "θέλω να πάρω εκείνο το υπέροχο σακάκι από τα ΖΑRA". 

Καταλαβαίνεις, ζω και γω τα δράματα μου. Τελείωσαν τα βιβλία που έχω στο back up, θέλω λεφτά για δώρα, οι φίλοι μου δεν με πάνε σινεμά, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς να διαβάσω και να πάω τράπεζα. Και μέσα σε όλα αυτά, να κατεβάσω και καμία καινούρια σειρά να μην βαριέμαι. 

Οι μέρες κυλάνε γιορτινές, και το σπίτι μου είναι και επίσημα το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Το Χάρι Πότερ πάντα θα με κάνει να κλαίω, μου λείπει εκείνη η ψυχή στα ξένα, αλλά χαίρομαι που περνάει αξέχαστα. Και έφαγα κάτι νέα ντόνατς με μπουένο και μέχρι την άλλη βδομάδα με βλέπω plus 2 κιλά. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων η μαγεία αυτή τη περίοδο, λέγεται kasetophono κάντε έναν κόπο και δεν θα απογοητευτείτε. Αγαπημένη λίστα το trip love και το όλες του Φθινοπώρου. 

Παρασκευή Βράδυ;

"Παρασκευή Βράδυ" λέει, "όλος ο καλός κόσμος έξω.. εσύ θα σαπίσεις;"

Ναι, γιατί εγώ είμαι πάρτι άνιμαλ γενικά, και τώρα σας κάνει εντύπωση. Άσε που τώρα έχω έναν λόγο παρά πάνω. Μια βδομάδα newbe στο μικροσπιτάκι μου και δεν έχω μείνει μισή μέρα μέσα να το φχαριστηθώ! Σήμερα θα σαπίσω! Ή θα παίξω.

Από κάπου εδώ θα σας γράψω απόψε, λοιπόν,

Θα παίξω κύριε ναι! Καθισμένη, με το παγωμένο αιρκοντίσιον μου, στα σεντόνια που μυρίζουν φρεσκάδα και λενόρ, με δέρμα καθαρό και λαμπερό που περιποιήθηκα όλη μέρα και με το ζεστό κοτόπουλο με πάπρικα και μπαχαρικά που μαγείρεψα, έτοιμη να απολαύσω άλλη μια σεζόν Mad Men, άλλο ένα κεφάλαιο από το "Μαιτρ και τη Μαργαρίτα", για ακόμη μια φορά τον Τζόκερ του Χιθ Λέντζερ, λίγο παρά πέντε στο youtube βρε αδερφέ.

Για κάποιον χαζό λόγο, είμαι τρις ευτυχισμένη στα 2x2 τετραγωνικά μου. Είναι τα πιο

Παρεούλα να έχουμε!

ζεστά, περιποιημένα, αναπαυτικά και άψογα διακοσμημένα τετραγωνικά του κόσμου. Είναι γεμάτα αγάπη, φροντίδα και ελπίδες. Και να σου πω, ήδη μου φέρνουν μπόλικο γούρι.

Φίλε αναγνώστη, μετά από την λαίλαπα της υγρασίας στο παλιό διαμέρισμα και την φριχτή έξωση που έφαγα από τις πολεμοχαρής και εξόντωτριες μου, μυριάδες πανάσχημες κατσαρίδες, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, βάρεσα την υστερία των τελευταίων ημερών -όταν ανενόχλητες κόβανε βόλτα μέσα στο γεμάτο χημικά διαμέρισμα, ενόσω εγώ πάλευα στο μπαλκόνι να αναπνεύσω σαν φυματικό παιδί μεσοπολέμου- γύρισα τη μισή πόλη και εν τέλη μετακόμισα στο πιο (αλήθεια το αγαπώ) γλυκούλη σπιτάκι.

Δεν να πεις μεγάλο, ούτε έχει κάτι τρομερό, αλλά, ας πάρουμε τα βασικά, έχει ΦΟΥΡΝΟ! Που αν είναι δυνατόν, κάνεις σπίτι και δεν βάζεις ένα φουρνάκι; κατιτίς βρε αδερφέ; που ούτε ένα τυροπιτάκι δεν μπορούμε να φάμε οι δόλιες οι φοιτήτριες; ούτε ένα φαΐ της μάνας να ζεστάνουμε... κάτι! Μετά έχει πλυντήριο. Σπίτι που δεν πλένεις σεντόνια, πετσέτες και πιτζάμες, να κοιμάσαι και να μυρίζει το μαλακτικό, δεν είναι ποτέ καθαρό σπίτι -τα κεριά και οι λυχνίες μας μάραναν! Μεγάλο ψυγείο που χωράει μέχρι και μένα, μέχρι και γραφείο έχει. Τέτοιο που ως και να διαβάσω για την εξεταστική -λέμε τώρα- με εμπνέει. Αλλά το βασικό; πιάνει σταρ -φιλαράκια- και δεν έχει κατσαριδο(-φονιάδες της ηρεμίας μου)!!!

Και κάπως έτσι, το καθαρίζω, το σκουπίζω, το κάνω παστρικό, του γεμίζω το ψυγείο και την (ξεχωριστή παρακαλώ-μεγαλεία-) κατάψυξη (ναι, άφραγκη έμεινα μόλις πήρα λεφτά!), πλένομαι, σκουπίζομαι, ανάβω τα κεριά μου, μαζεύω τα απλωμένα, και φωνάζω την ευτυχία μου!! Και να σου πω, ευτυχία είναι εκείνη η αναπαυτική κόκκινη πολυθρόνα πλαί στην κουζίνα μου. Χώνομαι και διαβάζω τα βιβλία μου. Ευτυχία είναι να κάνεις μπάνιο με ανοιχτό παράθυρο που δεν σε βλέπει κανείς  χαζεύοντας το κάστρο της πόλης. Ευτυχία είναι το δίκιλο παγωτό στο ψυγείο. Ευτυχία είναι το τραπέζι σε φίλους να δουν το σπίτι. Ευτυχία είναι... το διπλό κρεβάτι μας. Αυτό και αν είναι!

Καληνύχτα λοιπόν  από το σπίτι, που είναι γεμάτο ευτυχία! Πάνα απολαύσω την ηρεμία της Παρασκευής.

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων τις 2 πρώτες μέρες ξυπνήσαμε το ξημέρωμα και ψάχναμε για έντομα που πιθανών έκοβαν βόλτες. Ψυχολογικά!

ΥΣ1 Στα παιδιά με τις Πανελλήνιες, καλά αποτελέσματα εύχομαι. Αλλά το δικό μου, θα σας σκίσει και συγνώμη για αυτό! :) 

ΥΣ2 Φιλιά και από μας τότενες...