Απόψε είδα το τελευταίο μου Χάρι Πότερ. Σε αυτό το σπίτι. Σε αυτή τη πόλη. Σαν φοιτήτρια. Απόψε περνάω το τελευταίο Παρασκευοβραδο στο κρεβάτι κάτω από τον πίνακα με τον Λονδίνο. Απόψε περιμένω την μετακόμιση.
Βίωσα σε αυτό το blog όλη μου την φοιτητική ζωή, ένεκεν που η αρχή του έγινε με την αρχή των σπουδών μου. Απογοήτευση και χαρά. Μετακόμιση. Μετακόμιση ναμπερ του. Μετακόμιση νάμπερ θρι. Φίλοι, έρωτες, απογοητεύσεις, εξεταστικές, σοκολάτα. Μοναξιές, γέλια. Λίγο πολύ όλα. Έτσι πρέπει να βιώσω και με αυτό το blog την επιστροφή στο σπίτι.
Γυρνάω φίλε αναγνώστη. Την Τετάρτη 9 Απριλίου 2014 μετά από μόλις 3,5 χρονία εκ των οποίων τα 2,5 ουσιαστικά σπουδάζω σε αυτή τη πόλη, μετακομίζω γιατί... παίρνω πτυχίο. Οκ χρωστάω 4 ακόμη αλλά έχω τελειώσει τα βασικά και μετράω... Μετράω μονάδες, βαθμό πτυχίου, σελίδες πτυχιακής, λεφτά πρακτικής, μέρες για να φύγω, ανθρώπους... που θα θυμάμαι, που δεν θέλω να ξέρω, που θέλω να πάω να βρω, που θα μου λείψουν, που με απογοήτευσαν και άλλους που κατάφεραν και με γοήτευσαν.
Το κυριότερο, μετράω στιγμές, τελευταίες φορές, τελευταία γεια, ποτά, ταινίες, βόλτες, σινεμά, μαθήματα, τελευταία φορά που θα κοιμηθώ σπίτι μου. Που θα καθαρίσω και θα πλύνω τα πιάτα. Που θα μαγειρέψω για τους φίλους μου και θα δω Χάρι Πότερ μαζί τους. Τελευταία φορά που θα πάρω Εντελβάις και θα καταλήξω Χάντρες. Τελευταίο καρναβάλι. Τελευταίο... βασικά πονάει το τελευταίο. Ας πούμε σε μια άλλη ζωή θα χω προλάβει να το ευχαριστηθώ πιο πολύ. Σε μια νέα ζωή, τέρμα τα ψέματα!! Παίρνω πτυχίο, ξεκινάω δουλεία, γυρίζω στη μάνα μου σαν δαρμένο σκυλί και ελπίζω για ένα μεταπτυχιακό με το εφάπαξ της σύνταξης - κλαίει μόνη της σε εμβρυακή στάση.
Κάπου διάβασα, πως δεν είσαι το όνομά σου, το ύψος ή τα κιλά σου. Είσαι λέει τα βιβλία που αγαπάς, τα τραγούδια που σου κολλάνε στο μυαλό είναι οι σκέψεις σου. Είσαι αυτό που έφαγες το Σάββατο για πρωινό.
Είμαι λίγο από τα Ύψη και λίγο από το Κοιμητήριο της Πράγας. Λογική και Αναισθησία ή μισο κρυμμένη ευαισθησία. Είμαι οι καλύτεροι μου φίλοι. Είμαι οι αναμνήσεις μου. Σκέψεις μου είναι τα τραγούδια της Αντέλ και των Άρκτικ Μόνκις. Ίσως και τα τραγούδια από τις Μέλισσες και τον Μαζωνάκη.
Είμαι δημητριακά με γάλα και τοστ μερέντας. Είμαι το κορίτσι που γέλαγε δυνατά εκείνο το βράδυ στο μπαλκόνι με τα οινόμελα που θα φώναζαν την αστυνομία.
Είμαι εκείνη που μίλαγε για σεξ στην εκκλησία απ έξω, το ξημέρωμα, αντικαθιστώντας κάθε τι πρόστυχο με ζωγραφική. Είμαι εκείνη που πάει στα νεκροταφεία και τρέχει στους φόβους της επάνω. Είμαι εκείνη που καθόταν ώρες στο νοσοκομείο για να τρώει σαραγλι και να μην νιώθεις μόνος σου και διοργάνωνε νύχτες απελπισίας με καψουροτράγουδα να κοιτάμε τον ουρανό. Είμαι αυτή που έμαθε στην ξανθιά φίλης της τάβλι. Και ας είναι πια μελαχρινή. Είμαι εκείνη που παλεύει για τα όνειρά της και ας την λέτε ισχυρογνώμων. Αυτή που σας έκανε να συνηθίσετε να βγάζετε τα παπούτσια σας πριν μπείτε σπίτι της και που ήπιε μέσα σε ένα χρόνο όσο δεν έχει πιει ποτέ στην ζωή της. Είμαι αυτή που θα γκρινιάζει να μην ακουμπάτε το κρεβάτι της αλλά ποτέ δεν πρόκειται να αρνηθεί να ξαπλώσετε στα δύσκολα ή να σας δώσει μια αγκαλιά. Είμαι αυτή που συγχώρεσε και ας στεναχωρήθηκε. Είμαι αυτή που ξεπέρασε. Είμαι αυτή που ένα βράδυ ερωτεύτηκε. Είμαι αυτή που... ας το παραδεχτούμε κάνει το πιο ωραίο φαγητό και είχε την πιο γαμάτη τούρτα γενεθλίων.
Είστε αυτοί που χάρηκα που γνώρισα. Εκείνοι που με κουβαλήσατε σπίτι μου μετά το πάρτι με τις ρακές, εκείνοι που φωνάζατε και με ξεφτιλίζατε στην πολυκατοικία. Που μαυρίζαμε ώρες τα καλοκαίρια και πίναμε κοκτέιλ στον Κήπο. Είστε μερικές από τις αγαπημένες μου νύχτες και ξενύχτια. Με βόλτες στα πάρκα, με μεθύσια σε παρακμιακά μαγαζιά, με καψούρα στις 6 το πρωί εξεταστικής στο σκάιπ.
Είμαστε αυτοί που σπουδάσανε στο πιο κατεστραμμένο τμήμα της χώρας.
Θα σας λείψω. Είναι προφανές.
