Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Αυτά που θα 'λεγα σε σένα


Μιας και έρχεται Πάσχα μια γιορτή αγάπης και μετάνοιας θα σας μιλήσω για την εξομολόγηση. Όχι την κλασσική αυτήν στην εκκλησία, εσύ, ο παπάς και ο Θεός, όχι σε αυτήν δεν πιστεύω. Ποιος είναι άλλωστε ο παπάς που θα συγχωρήσει τις δικές μου αμαρτίες; γιατί να μπορεί στο μυαλό του να τις κρίνει;
Όχι σήμερα θα σας μιλήσω για την εξομολόγηση των συναισθημάτων, κυρίως των τρυφερών συναισθημάτων. Να ξεκαθαρίσω πως δεν αναφέρομαι στην ερωτική εξομολόγηση, μιλάω γενικά.
Βλέπεις είμαι και γω παιδί με ευφράδεια λόγου (και μάλιστα ασταμάτητη) και κουραστική για ορισμένους, αλλά όταν φτάνω στο συναίσθημα κομπιάζω. Γλυκό λόγο (έχει η μάνα μου να το λέει) δεν με άκουσε ποτέ να πω, και όταν συμπαθώ κάποιον προτιμώ να του αλλάζω την πίστη στις κακίες παρά στα γλυκόλογα. Να.. κάτι τέτοιο έκανα κάποτε στο πρώτο μου έρωτα και μια μέρα με ρώτησε "Καλά σοβαρά τόσο κακή εντύπωση έχεις για μένα;"

Η αποκάλυψη των συναισθημάτων ή η παραδοχή τους ήταν πάντα στο μυαλό μου κάτι σαν σημάδι ευαισθησίας, σαν να γινόμουν αυτομάτως ευάλωτη απέναντι σε κάτι για το οποίο μπορεί να πονάγα κάποια στιγμή στη ζωή μου. Ή αλλιώς  κάτι που μπορεί να με έδειχνε αδύναμη στους άλλους. Θα μου πεις μα όλοι αγαπάνε και πονάνε για κάτι. Ναι αλλά εγώ δεν ήθελα να έχω Αχίλλειο πτέρνα απέναντι σε τίποτα.
Ήταν κάτι σαν διαγωνισμός στο μυαλό μου, αν ποτέ θελήσουν να σου κάνουν κακό, θα χτυπήσουν σε αυτούς που αγαπάς και συ θα είσαι αρκετά αδύναμη απέναντί τους. 
Ξέρω πολλούς που φοβούνται να πουν όσα νιώθουν. Για μένα ήταν δύσκολο όχι μόνο να τα πω αλλά και να παραδεχτώ όσα νιώθω. Μπορεί να το ένιωθα αλλά άφηνα τον άλλο να το αμφισβητεί μέχρι να καταλήξω να το αμφισβητήσω και γω. 
Όμως χρειάστηκε μόνο μια μέρα για να τα ξεπεράσω φόβους περί αδυναμίας και ανειλικρίνεια.
Βλέπεις επειδή δεν γκρινιάζω, και φροντίζω να χαμογελάω κάθε ώρα και στιγμή δεν σημαίνει πως πέρασα εύκολα και γω στην ζωή μου. Όλοι έχουμε την δύσκολη προσωπική μας εμπειρία, απλά ο καθένας την θυμάται και την αντιμετωπίζει αλλιώς. 
Έτσι και γω είδα τον κόσμο κάποτε να χάνετε από την μια στιγμή στην άλλη. Όταν ένα όμορφο μεσημέρι μου ανακοίνωσαν πως ο αγαπημένος μου άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο έπασχε από καρκίνο. Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ναι λύθηκε κάθε δεσμός που με κράταγε σε αυτόν τον κόσμο και άρχισα να πέφτω με ταχύτητα φωτός στο κενό. Δεν ένιωθα για ώρα τα άκρα μου και νόμιζα πως βρισκόμουν σε έναν παράλογο λήθαργο. Και μετά ξαφνικά ξύπνησα, με ένα αλλόκοτο συναίσθημα τρόμου. 
Γιατί να ναι αλλόκοτο θα μου πεις; γιατί δεν ήταν το κλασσικό συναίσθημα φόβου για τον θάνατο. Ήταν το συναίσθημα της συνειδητοποίησης. Ξαφνικά αντιλαμβανόμουν πως όχι μόνο ήξερα πόσο τον εκτιμούσα τον πατέρα μου, πόσο τον ήθελα δίπλα μου, πόσο τον λάτρευα γιατί μου είχε προσφέρει την διπλή αγάπη και αφοσίωση από κάθε άλλο πατέρα στον κόσμο, αλλά...  τρόμου γιατί ποτέ δεν του είχα πει πόσο βαθιά και ουσιαστικά τον αγαπούσα. Θα μπορούσε να πάθει από την μια στιγμή στην άλλη κάτι, να τον έχανα για πάντα και να μην είχα προλάβει ποτέ να του εκφράσω το πόσο σημαντικός και απαραίτητος μου είναι. Πως σκατά θα ζούσα με τέτοιο βάρος; 


Εκεί κάπου άλλαξε όλη η κοσμοθεωρία μου. Πιο δυνατό συναίσθημα από την αδυναμία την οποία και φοβόμουν, ήταν να μην μετανιώσω ποτέ για τίποτα, και επειδή 2 θάνατοι στο παρελθόν μου με είχαν κάνει να μετανιώσω για πράγματα που δεν είχα προλάβει να κάνω και να πω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξανακάνω ποτέ αυτό το λάθος. 
Συνειδητοποιήσα πως άπαξ και αγαπήσω κάποιον αξίζει τον κόπο να του πω. Μπορεί να μην το παθαίνω συχνά (έως και ποτέ) αλλά αφού το ένιωσα και μόνο που κατάφερε να συγκινήσει τα συναισθήματα μου ώστε να αναπτυχθούν σε τέτοιο βαθμό του αξίζει την επιβράβευση των λόγων μου! 
Παλιά δεν μίλαγα για αυτήν την ιστορία, δεν ήθελα να την θυμάμαι αλλά κατάλαβα πως καλός ή κακώς την έζησα και με γέμισε εμπειρίες που άνθρωπος σπάνια μαζεύει σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, και ξέρω πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν και φέρονται σαν και μένα, ίσως λοιπόν αυτή η ιστορία να τους δώσει όσα κίνητρα χρειάζονται.
Δεν πρέπει να πάθεις για να μάθεις, μερικές φορές συλλέγουμε εμπειρίες από τις ζωές των άλλων  για να μαθαίνουμε την ζωή μέσα και από άλλα μάτια. Το "σ'αγαπώ" είναι υπέροχο όταν λέγεται με ειλικρίνεια και σύνεση, δεν είναι για πάντα και συνέχεια αλλά είναι σημαντικό να ενταχθεί στο λεξιλόγιο μαζί με το "σε νοιάζομαι", "μου λείπεις", "θα μαι εδώ για σένα". 



ΥΣ Αφιερωμένο με εξαιρετική αγάπη σε μια φίλη!
ΥΣ1 Στην χώρα των θαυμάτων μας κόβουν και την Μερέντα για μεγάλη Βδομάδα και αρχίζουμε να νιώθουμε πως ο κόσμος καταρρέει γύρω μας!
ΥΣ2 Καλές και ήρεμες γιορτές να έχουμε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου