Οι πινακες του Ρέμπραντ

Θελω να μαθω τα παντα.

Να διαβασω ολη τη ζωη. Να τη δω στο σινεμα.
Ερωτευομαι μερη στα οποια δεν πηγα ποτε. Γοητευομαι απο κουλτουρες, καθημερινοτητες, συνηθεις, εθιμα, ηθοι.

Δεν ξερω τιποτα και θελω να μαθω τα πάντα.  Θελω να ταξιδεύω μια φορα τον χρονο. Να πηγαίνω παντα καπου αλλου.

Θελω να μαθω να μιλαω εστω και λιγο σε ολες τις γλωσσες. Θελω να διαβάσω κλασσικούς στη γλωσσα τους. Να τους καταλάβω εκ των εσω, επι ίσης όροις. Αλλωστε στην μεταφραση χάνεται η ουσία. Τα λεει πιο καλα ο Μαρίας στο Καρδια τοσο ασπρη.

Θελω να γνωρίσω τον κοσμο.

Θέλω να δουλεψω. Οχι οπου να ναι, αλλα εκει που ανηκω.
Δεν βιαζομαι. Για καποιο λογο αισθάνομαι ηρεμη. Περιμένω. Ποσο λάθος;
Δεν θέλω να χαντακοθω.
Θελω να γινω το ονειρο μου.

Δεν θελω να χασω τα ονειρα μου, ουτε την ηλικία μου. Μικρη ειμαι ακομα.

Δεν θελω να ξεχασω αυτα που ονειρευτικα με τον εαυτο μου.

Δεν θυμάμαι πως να ειμαι παιδί. Καπου μεσα μου φοβάμαι πως δεν υπηρξα ποτε παιδι.
Ο σκύλος μου με κανει να παιζω σαν παιδι μαζι του. Με παρασύρει. Κυριολεκτικά. Δυο φορες με πεταξε κάτω, το τέρας.

Πως γινεται να μην κανω συνεχεια ονειρα.

Αρχίζω να τα φοβαμαι... Προκαλούν προσδοκίες τα ονειρα. Φοβιζουν οι προσδοκίες.
Καμια φορα φοβάμαι. Φοβάμαι οτι δεν ειμαι αρκετα δυναμική. Οτι δεν ειμαι ικανή να αλλαξω την καθημερινότητα μου.
Θελω να μείνω μονη μου. Μπορώ; ειμαι ικανη; γιατι δεν παιρνω μια τσαντα με δεκα πραγματα να παω στην Αμερικη. Γιατί φοβάμαι πως δεν ειμαι η καλύτερη;

Νιωθω πως ολα θα πανε καλα. Η απλα ειμαι βολεμενη; δεν θελω ποτε να ειμαι βολεμενη. Θελω να αγωνιζομαι.
Ειμαι υλιστρια.
Ειμαι αιχμάλωτη των θελω μου.

Θελω να ζησω. Θελω να μαθω. Θελω να διαβάζω. Θελω να δουλεύω. Θελω λεφτά. Θελω να παω παντου. Θελω να αγαπήσω καθε κομματι του κόσμου. Θελω να τα δω ολα. Θελω να μπορώ. Θελω να μην με φοβίζει τίποτα. Θελω να ειμαι ελεύθερη μεσα απο τις επιλογές μου.

ΥΣ Ολα αυτα τα προκαλεσε ο Αριστοτέλης που αγγιζει την προτομή του Ομήρου σε εναν πινακα στο ΜΕΤ . Ψαξ' τον!

Κυριακες

Το προβλημα με τις Κυριακές ειναι πως δεν τις προλαβαινω. Σαν να τρεχω να τις απολαυσω και συνέχεια μου ξεφευγουν.
Ενα βιβλιο, μια πολυθρονα και κουπες με γαλλικο φουντουκι. Απο την αλλη Κυριακή θα μπορουσε να ειναι βολτες στο παρκο με το σκυλο μου και κρύος καφες στο χερι με παρεα και κυνηγητό. Ισως να είναι μπεργκερ και παγωτα και νυχτα με ταινια και σειρές με κάποιον δικο σου. Σιγουρα η Κυριακή θελει χουζουρεμα. Κάποιον να σε ξυπναει. Θελει και πρωινο. Ισως στο κρεβάτι κατι ζεστο. Η ίσως κατι δροσερο σε καποιο μικρο μαγαζακι γεματο παρεες που μιλουν για σειρες, ταινιες και βιβλια.

Ισως η Κυριακή θελει θάλασσα ή εκδρομη στα χιονια.

Η απλα χουζουρεμα και αγκαλιά.

Δεν ξερω αν μου αρεσε ο Paul Auster, ξερω πως με προβλημάτισε εσωτερικα. Αναδειξε δικα μου προβληματα, η ανάγνωση, και αυτο σιγουρα τον κανει πιο ξεχωριστο στην καρδια μου.
Η Εμιλια Λακμπεργκ και η παγωμενη πριγκίπισσα ειναι ενα πανεμορφο αστυνομικο με τρομερά ξενέρωτο τελος. Σας λεω αλήθεια. Αλλα διαβαστε το θα σας αρεσει.

Πρωτη φορα ξεμενω απο ταινίες. Μαλλον θα αποτελειωσω τα νουαρ το Πασχα. Θα παω ομως να δω και την Σταχτοπούτα.

Οι τελευταίοι μου μισθοί φευγουν στα βιβλια και τα fresh line. Υπεροχο κακο!!! Μαγεια και τα 2.

Βαρεθηκα την σκοτεινιά του καιρου. Βαρεθηκα την αβεβαιότητα. Βαρεθηκα να νιωθω αυτο το αδηφάγο κενο μεσα μου.
Γεμίζω τις μερες με φιλους, βιβλια, σειρες και Ποδόσφαιρο. Οσο και να το αγνοώ ομως, με τρωει. Με καταπίνει.

Θελω να μαθω τον κοσμο. Οχι να τον γνωρίσω, να τον μαθω. Οι τελευταίοι μου μισθοι θα πάνε Ισπανία. Εχω ποντάρει πολλα συναισθήματα σε αυτο το ταξίδι. Δεν ξερω τι σημαίνει αυτο. Ή αν βοηθαει κάπου. Παντως γεμιζει την καρδια μου.
Θελω σαν τρελή αυτο το ταξιδι ομως. Αυτη ειναι η αληθεια. Αυτη η χωρα θα ειναι αλλωστε παντα η καψουρα μου.
Το Πασχα θα συνεχίσω με Ερωτοτροπιες, Αλμοδοβαρ και Medianeras.

Bueans Noches Guapas, a y Hala Madrid!!

Οταν ξανα μεγαλωσω...

Οταν ξανα μεγαλωσω και μεινω μονη μου θα παρω μια πολυθρόνα τεραστια, ενα τραπεζακι αντικα και κουπες. Μονο. Και μετα θα ζω σαν να ναι Κυριακή με καφεδες βιβλια και μουσική χωμενη στην μεγαλη κοκκινη ή ισως μαύρη του εβενου, ή ισως λευκη σαν της ψυχης πολυθρονα μου.

Θα γεμισω βιβλια και.ποικιλίες καφε και θα βαζω κασετόφωνο και θα κοιμαμαι και θα ξυπναω με μυρωδιές απο βανιλιες και φουντουκια πανω στην πολυθρόνα μου.

Ισως πιο πολυ απο ολα να μου λειπει η πολυθρονα μου. Αλλωστε ερωτεύτηκα πανω σε αυτήν. Και εκεινος ο πινακας με το Λονδίνο μου λειπει, και οι κουπες μου που μεινανε κλεισμενες σε κουτες. Οι Κυριακές μου.

Την εχω αναβαθμισει την Κυριακή απο τοτε που άρχισα να δουλευω ειναι μερα σχολης. Κυριολεκτικα σερνομαι περα δωθε. Δεν κανω τιποτα. Τρωω και με ξεκουραζω. Αλλα καμια ξεκουραση δεν ειναι ιδια χωρις την χοντρη πολυθρονα μου, που μαζεψε ονειρα, απογοήτευση, δύναμη και φαντασια.

Στην συνεχεια των στοχων, ξεκινησα ηδη αγγλικα και πελαγωσα, ποτε δεν φανταστικα πως μπορω να μισησω ακομη πιο πολυ την γραμματικη τους. Ευτυχως που υπαρχει το house of cards δηλαδη.

Τελειωσα τον Ανθρωπο απο το Λονδινο και το review στο Σιλμαριλιον. Μια υπεροχη συνάδελφος μου εφερε το 1984 κ αληθεια ειμαστε σε σχεση και αγαπιόμαστε τρελα. Μαλλον το παμε σοβαρα. Πως ζουσα τοσα χρονια; ειδα και το Big Eyes. Tim, οσο και αν σε αδικησε η ακαδημια εγω σ αγαπω. Αν και ομολογώ η λιγοτερο Μπαρτονικη ταινια ever ειναι αυτη.

Σας αφηνω ομως τωρα, γιατι τελειωνει το ημιχρονο και ο νευμαρ δεν εχει σκοραρει ακομη.

Je suis..

Είμαι ή δεν είμαι Τσαρλί;

Αυτή η εβδομάδα ήταν μεγάλη! Μάθαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στην ζωή, όπως το να πηγαίνεις στο γραφείο σου σε μια Ευρωπαϊκή πόλη χωρίς να κινδυνεύεις, μάθαμε πως η ελευθερία του τύπου είναι τόσο εικονική όσο την φανταζόμαστε, πως ο Σαμαράς έβγαλε το πιο άθλιο προεκλογικό διαφημιστικό βίντεο του κόσμου, πως ο Μάλουεν έχει 500.000 φράγκα στο συρταράκι του κλειδούχου στην Διέππη ( Ο άνθρωπος από το Λονδίνο) και πως δεν θυμάμαι γρι από τα Γαλλικά μου.

Δεν είμαστε όλοι Τσαρλί και γω που το έβαλα σαν status, δεν είμαι Τσαρλί. Το Charlie Hebdo το είχα χαζέψει 5 περίπου χρόνια πριν, πήγαινα λύκειο και το είχα λογοκρίνει γιατί ανέβαζε υπερβολικού περιεχομένου εικονογραφίσεις. Μάλιστα είχα σκεφτεί, πως δεν τους την έχει πέσει ακόμη το Ισλάμ; μετά είχα διαβάσει πως ήδη απειλούνταν οι ζωές ορισμένων και ανάμεσά τους και του εκδότη. Αναμενόμενο είπα. 
Αν ήμουν Γαλλίδα δεν θα το διάβαζα. Πιθανών να με ενοχλούσε. Σίγουρα θα είχα πει κακία, με ενοχλεί να σατιρίζουν την θρησκεία μου σε τόσο προκλητικό επίπεδο. Είμαι Ελληνίδα, πάλι με ενοχλεί, δεν το αγοράζω, όπως δεν θα το αγόραζα. Και άλλα πράγμα με ενοχλούν, δεν σηκώνω όπλο, δεν σκοτώνω κόσμο και συνεχίζω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα σου/του/τους να λένε ότι θέλουν χωρίς κανέναν κίνδυνο της ζωής τους. 
Είμαι Τσαρλί γιατί θέλω ο κάθε Τσαρλί να έχει το δικαίωμα να λέει ότι θέλει χωρίς να απειλείται, χωρίς τον φόβο. Διάβαζα πως ο εκδότης είχε προσωπική ασφάλεια, λόγω των απειλών. Και όλα αυτά στην Γαλλία. Στο Παρίσι. Στην πιο φιλελεύθερη πρωτεύουσα της Ευρώπης. 
Οι Γάλλοι είναι όντως φιλελεύθεροι και όχι οι δικές μας οι χαζομάρες, είναι ανοιχτοί, είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης και παρόλα αυτά έχασαν 12 ανθρώπους επειδή έγραφαν ότι ήθελαν σε ένα περιοδικό. Σε αυτόν τον κόσμο θέλουν να μεγαλώσουμε τα όνειρά μας. 

Σε μια από τις πολλές συζητήσεις καταλήξαμε πως φταίνε οι μεγάλες δυνάμεις και όχι το Ισλάμ. Ποιος πουλάει τα όπλα και εκπαιδεύει το Ισλάμ σε αυτά; βιομηχανίες. Να σταματήσουν! Γελάσαμε τόσο πολύ και καταλήξαμε να χαζεύουμε μοντέλα να λένε το γνωστό "World Peace". Γιατί όλο αυτό είναι τόσο πιο μεγάλο από εμάς, τόσο πιο επικίνδυνο από όσο φανταζόμαστε τόσο έξω από τις "μικρές" ζωές μας. 

Το καλύτερο που διάβασα αυτές τις μέρες ήταν του Αρκά "Κάποιοι Θεολόγοι λένε πως, ο Θεός για να τιμωρήσει τους Φανατικούς του οπαδούς... Δεν υπάρχει".

Οι Κυριακές έχουν εξελιχθεί σε μικρή αγάπη. Έχουν φαΐ (λες και οι άλλες μέρες δεν έχουν ας πούμε... πήραμε 2 κιλά στις γιορτές!!) έχουν ζεστό καφέ (μπορεί και σοκολάτα) και βιβλία/ταινίες. 

Σε ενημέρωση του resolution, έχω ολοκληρώσει μόνο "Α book that became a movie" και φυσικά εννοώ πως είδα το Χόμπιτ. Το οποίο δεν με ενθουσίασε και τόσο και πιστεύω πως έπρεπε να έχει κοπεί στα 2 τουλάχιστον. Όχι στα 3. Επίσης Λέγκολας, Όρλι, μεγάλωσες! Αυτά από το Βασίλειο της Δανιμαρκίας. 

Χαζέψτε λίγο της Κυριακές μας και τα ξαναλέμε πάλι! 

2015: New Year's Resolution

Αυτό το ποστ, ή ίσως ολόκληρος αυτός ο χειμώνας πάνε καλύτερα μαζί με αυτήν την κασέτα!

Το ότι κάνει τόσο κρύο και το ότι άντεξα 6 ώρες πάνω σε 12ποντα χωρίς καν να με ενοχλήσουν, κάνουν αυτόματα την εισαγωγή του έτους, αγαπημένη. Το 2015 έρχεται με πολλές απαιτήσεις. Ξέρεις, πτυχίο, δουλεία και όνειρα πολλά. 

Το 2015 θέλω να συνεχίσω να μπορώ να κάνω πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι. Και θέλω να το ευχηθώ σε όλους σας, συνεχίστε να ονειρεύεστε, αλλά μην ξεχνάτε να τα πραγματοποιείτε με κάθε κόστος, αυτά που επιθυμεί η ψυχή σας. 

Οπότε έχουμε και λέμε, το καλοκαίρι, θέλω να ορκιστώ!

Τον Απρίλη να ανανεώσω σε μόνιμη την σύμβαση μου για την δουλεία.

Τον Οκτώβρη να πάω Ισπανία.

Τον Δεκέμβρη να πάρω το Proficiency.

Άλλο ένα New Year's Resolution θα ήταν να ολοκληρώσω την παρακάτω πρόκληση διαβάζοντας 50 βιβλία, αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα να τα προλάβω, για αυτό, από τα 50 παρακάτω θα διαβάσω 10 βιβλία (που και πάλι πολύ είναι) και θα δω 40 ταινίες με θέματα από τα παρακάτω. 

Θα ποστάρω εντυπώσεις και συναισθήματα, για αυτό stay tuned! 

Τέλος, 2015, θέλω να φέρεις στη μαμά μια μαγική εμπειρία, βλέπεις όλη μέρα μέσα στο σπίτι, με τα προβλήματα μελαγχολεί οπότε, για αλλαγή θα τις φτιάξω ένα blog, θα ανεβάζω για αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από όλα (όχι παιδιά, το άλλο που ξέρει να κάνει καλά) φαγητά!

Το έτος με βρήκε με 2 βιβλία, το "Ο Άνθρωπος από το Λονδίνο" του G. Simenon που ξεκίνησα σήμερα και είναι mystery or thriler, καθώς και βιβλίο από Συγγραφέα που δεν έχω ξαναδιαβάσει, από την παραπάνω Λίστα και το "Σιλμαρίλλιον", βιβλίο με μια λέξη για τίτλο καθώς και ένα βιβλίο με μαγεία. 

Άρα έχουμε ένα Thriler και ένα Magic book από την λίστα!! 

Καλή Χρονιά και μην ξεχνάτε να κάνετε πραγματικότητα όσα ονειρεύεστε για φέτος!!