Απουσιολόγος, η μικρή ονειροπόλα!

"Θα είμαι για πρώτη φορά χαλιά και θα το ανεχτείτε" είπε και ελάλησε. 
Πριν 8 χρόνια περίπου, μπήκα φοβισμένη σε ένα σχολείο καλύτερο από ότι πίστευα και για μέρες είχα εφιάλτες πως θα με ξαναγύρναγαν στο παλιό, ο φόβος μην με πάνε πίσω και σταματήσω να κάνω παρέα μαζί σας. Σε γνώρισα ήδη από την δεύτερη μέρα. Μου έκανε εντύπωση που ήθελες να είσαι η σοβαρή αλλά είχες ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν σε συμπάθησα ποτέ Μαρία, ήσουν οι απουσιολόγαρα μας και ήθελα να μου σβήνεις τις απουσίες. Ξέρεις πως πάει. Χαμογελάκι. 
Με έσωσες πολλές φορές άθελα σου. Είτε αυτό λέγετε σβήσιμο απουσιών είτε μια Πρωτοχρονιά που με στήριξες καλύτερα και από οικογένεια. Γιατί αυτή είσαι, θέλεις να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να μην είναι χάλια όσοι νοιάζεσαι. 
Και είσαι πραγματικά ο ορισμός της έννοιας νοιάζομαι. Χωρίς μεγάλα λόγια και με φαρδύ χαμόγελο, είσαι η χαρά της ζωής.
Είσαι αυτή που θα ξυπνήσεις από νωρίς και θα ξυπνήσεις και τον άλλο με γέλια και χαμόγελο και ας έχετε κοιμηθεί ελάχιστες ώρες. Πάντα έχεις τόσα να κάνεις. Είσαι γεμάτη καφεΐνη και όνειρα. Έχεις στόχους και όνειρα και αν με ρωτάς, ο μόνος άνθρωπος που πιστεύω πως μπορεί να πετύχει όσα θέλει είσαι εσύ. Αλλά και αν δεν τα πετύχει, δεν θα απογοητευτεί κανείς, ξέρεις γιατί; γιατί έχεις δώσει τόση αγάπη γύρω σου που το μόνο που μετράει είναι που είσαι αυτή που είσαι.
Δεν βγήκες ποτέ για να ψωνίσεις ρούχα, ούτε ήπιες ποτέ πολύ, εκτός την 5 ήμερη φυσικά, ήθελες να φύγεις από το λύκειο και το στομάχι σου ήταν χειρότερος κόμπος και από τον γόρδιο δεσμό όταν δώσαμε Πανελλήνιες, Έκθεση. Το αγαπημένο σου δώρο ήταν πάντα ένα βιβλίο. Γιατί είσαι περίεργη δεσποινίς, να μάθεις όλο το κόσμο, και εμείς για πάντα θα σε πειράζουμε κάνοντας πως ξέρουμε κάτι που δεν ξέρεις και δεν στο λέμε. Κοκκινίζεις και σκας από περιέργεια. Και είσαι σκέτη φάτσα. 

Θες να φύγεις, και είναι εγωιστικό να σε θέλουμε κοντά μας, αλλά λένε η οικογένεια είναι οι φίλοι που επιλέγεις και το ξέρεις πάνε χρόνια που είσαι κομμάτι της δικής μου οικογένειας. Αλλά και συ έκανες το ίδιο για μένα και πάντα θα προσπαθώ να κάνω ακόμα περισσότερα για σένα. Τι να κάνουμε κοπελιά; με σκορπιούς έμπλεξες. Απαίσια φάρα. Αλλά η Ελλάδα είναι μικρή για να εκπληρώσει τα όνειρα σου. Έχει τόσα σύνορα. 
Μικρή ονειροπόλα, μην είσαι χαζή και αγάπα τον εαυτό σου όσο τον αγαπάμε εμείς που σε γνωρίζουμε. Μίλα για ότι σε προβληματίζει, σε όποιον θες. Μην νοιαστείς για το ότι τον επιβαρύνεις, οι φίλοι είναι για να τα μοιράζονται όλα, αλλιώς χάνουν την μισή μαγεία.
Ξέρεις πως είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχει καταφέρει να τσακωθεί μόνο μια φορά μαζί μου;; Ποια είσαι τελοσπάντων Μαρία Βατίστα;

ΥΣ Ένα Χριστουγεννιάτικο ποστ με λατρεία από την κρύα Χώρα των Θαυμάτων. 
ΥΣ Αφού δεν έχεις όρεξη για Χριστούγεννα σε Χριστουγενοποιήσα εγώ (μη φωνάζεις, σε ακούω!)

Χριστούγεννα; (Ποστ Αφιέρωση)

Που λες αγαπητέ αναγνώστη για όσα διαβάσεις σήμερα θέλω να με συγχωρέσεις. Τελευταία βλέπεις, δεν κοιμάμαι καθόλου καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Να δα, εχτές στον ύπνο μου είδα πως η προφητεία των Μάγιας, σου λέει τελικά βγήκε πραγματική. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε άλλαξε. 21/12 η γη σταμάτησε να γυρίζει και ‘μεις αντί να εκτοξευτούμε με φόρα στο σύμπαν, μείναμε με έναν αιώνιο ήλιο πάνω από το κεφάλι μας.

Ναι αγαπητέ αναγνώστη ο χρόνος πάγωσε λέει και η γη έμεινε απόλυτα στάσιμη και η μόνη χώρα με ήλιο θα ‘ταν η Ελλαδίτσα. Όλες οι άλλες θα χαν, λίγο απόγευμα, λίγο μεσημέρι, λίγο βράδυ, λίγο… λίγο.. λίγο. Και η ζωή θα έπρεπε να συνεχιστεί ως έχει. Όμως η έλλειψη μαγνητικού πεδίου, λέει (άκου να δεις) θα μας στερούσε όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα και δυστυχώς θα έπρεπε να αρχίσουμε από το 0. Αυτήν την καταστροφή προέβλεψαν οι Μάγιας. Μια ζωή από το μηδέν χωρίς ίντερνετ. Είστε σοβαροί;;;

Στον ύπνο μου δε, βροχές, καταιγίδες.. στις 20/12 ο κόσμος κατέρρεε. Ίσως βέβαια να μου ‘κατσε βαρύ και το τοστάκι, ή να επηρεάστηκα από τον κατακλυσμό του Νώε εδώ στας Πάτρας. Κανείς δεν ξέρει..

Που λες με όλα αυτά ξύπνησα φοβισμένη και ένα τσικ ιδρωμένη. Φοβισμένη πως δεν έχω προλάβει να ερωτευτώ, να κάνω εκείνη την κουλή φαντασίωση πραγματικότητα, να  γίνω μάνα, να ταξιδέψω στο κόσμο, δεν έχω δουλέψει με πάθος πάνω στην διαφήμιση, κάτσε κόσμε μην καταστρέφεσαι δεν έχω προλάβει να δω το στολισμένο δέντρο της μάνας!

Άσχημη φάση σου λέω.

Πρέπει να αναθεωρώ σιγα σιγά τις προτεραιότητες μου. Να μιας και τελειώνει ο χρόνος (μας), πρέπει να είμαστε λίγο πιο απαιτητικοί με τα ειλικρινά θέλω μας και να κάνουμε όσα θέλουμε. Ξέρω μέχρι και συ θα αρχίσεις να μου λες στο τέλος, το όλο λες λες και γκρινιάζεις. Είμαι γκρινιάρα αγαπητέ αναγνώστη. Για αυτό με αγαπάνε. Μην το αμφισβητείς τούτο. Με αγαπάνε και έρχονται να μείνουν μαζί μου, με δώρα τόσο όμορφα που τύφλα να χει ο άγιος ο Βασίλης.

Πριν συνεχίσω θέλω όμως να ξέρεις πως ενώ αυτό το ποστ είχε άλλη κατάληξη, με απείλησαν πως επειδή σταμάτησα τα αλλοπαρμένα κίνκυ ποστ μου, και άρχισα τα χρηστικά θα σταματήσουν οι επιχορηγήσεις, δωράκια, αγαπάκια κλπ και για αυτό θα στείλουν φωτογραφίες και ντοκουμέντα μου στο φβ, οπότε πρέπει να αλλάξω την κατάληξη μου. 

Και όλα αυτά ενώ πέρασα το πιο τρελό σαββατοκύριακο. Ένα σαββατοκύριακο, πολυλογίας, πανικού, στρωματσάδας, φαγητού, χορού, κουτσομπολιού, φλερτ και χαλάστρας (Ναι εσείς που με ρωτήσατε, μάθετε πως όντως μου κάνατε μια αλλά χαλάλι σας).

Που λες έχεις ξυπνήσεις από τις 6:50 για να πας για μάθημα, κάνεις 4 ώρες εργαστήριο, γυρνάς, μαζεύεις πλένεις, καθαρίζεις , μαγειρεύεις, λούζεσαι, παίρνεις ΜΒ (βλέπε φιλενάς) από το ΚΤΕΛ , πας για μπόουλινγκ, τρως γκούντις, κουβαλάς βαλίτσες, τρέχεις σε κάτι Γερμανούς φίλους σου, επιστρέφεις 1:30 σπίτι, καταλήγεις 4 να κοιμηθείς. Και έρχεται η φιλενάς (βλέπε ΜΒ), το τέρας στις 4 το πρωί πάνω που έχεις γλαρώσει στο ύπνο μετά την εξαντλητική περιήγηση σε όλες τις φώτος του Γυμνασίου και του Λυκείου που περιέχουν την επική ατάκα « -Πως καταντήσαμε έτσι; -Εμείς καταντήσαμε κούκλες οπότε δεν πειράζει!» να σε ρωτήσει εν τέλει, «Τάνια; Το πέστο πως φτιάχνετε;» Σοβαρολογείς;;;;

Κι όμως με ρώτησε φίλε αναγνώστη. Και αν κουράστηκες εσύ σκέψου εμένα. Βέβαια μη μιλώ και γω, γιατί αυτό το σουκου είδα ξανά την τρελή Πατρινιά με την πιο απίστευτη ενέργεια του κόσμου. Που κάνει ότι μα, ΟΤΙ μπορείς να φανταστείς με μόνο 5 ώρες ύπνο και αντέχει. Τι να πεις; Είμαστε ασυγχώρητα πτώματα.

Η μέρες πέρασαν, εγώ έπαθα υστερία καθαριότητας, η κουζίνα κρίση ανασφάλειας (σταμάτησε να μαγειρεύει αφ’ εαυτού της) τα μαλλιά μπουκλωθήκαν δίνοντας άλλο στιλ, τα λεφτά έφυγαν σαν αέρας, η μάνα έπαθε κρίση πανικού, τα ψώνια και το φαί δεν ταίριαξαν καθόλου μεταξύ τους και το Σάββατο η μισή Πάτρα ένιωσε την απόλυτη οργή μιας γυναικοπαρέας (καλά είχαμε και κάτι άντρες αλλα γουατέβα).

Η βδομάδα μας βρήκε περίεργα, άφραγκους, με εργασίες και χαμόγελα γιατί η μάνα μας περιμένει στας πατρίδας, να λιώσουμε στα χαλιά μας, να θαυμάσουμε το δέντρο μας, να σταματήσουμε να πλένουμε/καθαρίζουμε/σφουγγαρίζουμε, με ζεστό φαί και καθαρά ρούχα, μπας και πούμε ένα καλές γιορτές, αφού εδώ ότι θες είναι, αλλά Χριστούγεννα ακόμα δεν είναι.

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων η Σούζη τρώει και τρώει και ψεύδεται!

ΥΣ2 ΜΒ αφιερωμένο μωρή καψούρα το ποστ, λίγο και στην Αποστλ, και στο μικράκι το Νταουτάκι. Αυτά. Καλές γιορτές λέει.

ΥΣ3 Μάνα στείλε λεφτά δεν έχω για εισιτήρια.

ΥΣ4 Γείτονα σόρι που γράφω αυτό το ποστ 1:43 το βράδυ με Kings of Leon στην διαπασών. Αν με διαβάζεις είσαι γλυκούλης που με αντέχεις και υπόσχομαι να μην τραγουδάω ώρες κοινής ησυχίας και να μην αφήνω το Νταουτάκι να γκαρίζει 6:20 το πρωί για την οικονομία.

ΥΣ5 Αυτά!

Get Out (Patra Vol #2)

Οι γιορτές μπαίνουν για τα καλά και το 2^ο αφιέρωμα για τα όμορφα στέκια της Πάτρας, συνεχίζεται. Μετά από ψάξιμο, πολύ βροχή και κρύο καταλήξαμε να σας παρουσιάσουμε άλλα 3 όμορφα στέκια, που τις γιορτές είναι ακόμα πιο όμορφα, αλλά πάω στοίχημα πως θα είναι μαγικά και μετά απ’ αυτές.

Playhouse:

Πόσο άδικα το κατηγορήσαμε για ακριβές τιμές στο προηγούμενο ποστ; Έχω σχεδόν 2 χρόνια να πάω στο αντίστοιχο των Εξαρχείων αλλά τούτο εδώ έχει απίστευτα χαμηλές τιμές. Μπαίνεις από μια παλιά μικρή πορτούλα στην Ρήγα Φεραίου, πάνω από ένα cdαδικο μέσα σε κλασσικό παιχνιδάδικο, με την κυρία Πόρκι στην είσοδο να σε καλωσορίζει και χιλιάδες παιχνίδια στου τοίχους που ειδικά εκπαιδευμένοι σερβιτόροι είναι έτοιμοι να σου εξηγήσουν και να σου προτείνουν. Μεγάλος χώρος με καλό καφέ και γευστικά μεγάλα κείκ σοκολάτας σε νορμάλ για την εποχή τιμές.

Πληρώνεις μόνο ότι πάρεις αφού τα παιχνίδια είναι δωρεάν και αν δεν θες να πάρεις κάτι οι τιμές είναι γύρω στο 1,5 με 3 ευρώ την ώρα ανάλογα το παιχνίδι.

Σκουφάκι:

Με ΔΙΑΦΟΡΑ το πιο ωραίο μαγαζί στην Πάτρα, πέφτεις τυχαία πάνω του κατηφορίζοντας την Πατρέως καθώς πας να πάρεις τα συγγράμματα από το υπέροχο Discover (βιβλιοπωλείο για το οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο ποστ). Ο χώρος είναι κάτι μεταξύ παραμυθιού, ζεστής φωλιάς και Αμελί. Μικρός, στολισμένος υπέροχα, ένα μαγικό μπιστρό γεμάτο εικόνες και μυρωδιές.

Μην πάτε Σάββατο, είναι που είναι μικρό, δεν υπάρχει πιθανότητα με τόσο κόσμο να βρείτε να κάτσετε. Αξίζει και το μπαλκονάκι του, αν δεν βρέχει.

Το καρουζέλ της φωτογραφίας είναι μέσα στο μαγαζί.

Τηλιγάδης:

Μιλήσαμε για καφέ καιγια φαγητό να μην μιλήσουμε και για γλυκό/πρωινό; Η Πάτρα είναι γεμάτη από ένα πράγμα. Φούρνους, κάθε γωνία και 4,5 φούρνοι. Έτσι μετά από δυσκολίες, εντεταλμένες προσπάθειές, και πολύ φαΐ καταλήξαμε στον καλύτερο.

Τηλιγάδης. Σφολιάτες, σοκολάτες τάρτες με φρούτα, λεμον πάι, κέικ, μάφινς, μπισκότα σοκολάτας, καρύδας και η λίστα συνεχίζεται ασταμάτητη. Μπείτε, μυρίστε και απολαύστε ανεύθυνα.

Οι τιμές είναι αρκετά προσιτές, οι μυρωδιές είναι τέρμα ελκυστικές (μυρίζει από την γωνία σας λέω). Ζητήστε και δοκιμάστε τον «οργασμό του ουρανίσκου» και μετά μπορείτε να λιώσετε όσο θέλετε. 

Αυτά προς το παρών αγαπητέ αναγνώστη, για τώρα αποχαιρετούμε σιγά σιγά την Πάτρα και γυρνάμε στα πάτρια εδάφη του Πειραιά να κάνουμε και μεις σπιτικές γιορτές. Να σταματήσουμε τα ντιλίβερι, να σιδερωθεί κανα ρούχο, να εξοικονομήσουμε και κάνα φράγκο γιατί δεν βλέπω Χριστούγεννα να έρχονται!

ΥΣ Αρχίζουν πια και επίσημα τα Χριστουγεννιάτικα ποστ, αφού προσπαθούμε απεγνωσμένα στην Χώρα των Θαυμάτων να μπούμε στο κλίμα!

Get Out! (Patra Vol#1)

Καλησπέρα σας, καλό μήνα, καλές γιορτές να έχουμε, καλά Χριστούγεννα!!

Μια από τις αγαπημενότερες γιορτές του χρόνου έρχεται με δειλά βήματα και ‘μείς ήδη μπαίνουμε σε mood.

Πρέπει λοιπόν να ξέρεις αγαπημένε αναγνώστη μια πόλη την μαγεία της (όση και αν έχει) την δείχνει στις γιορτές και περισσότερο τα Χριστούγεννα. Και αν και η Πάτρα δεν ήταν η αγαπημένη μου πόλη, τις τελευταίες μέρες (που να έτυχε να χω και λεφτά) την εξερεύνησα και βρήκα τα μερικά από τα κρυμμένα μυστικά της που μου άλλαξαν γνώμη. Και ξαφνικά απέκτησε μια άλλη μαγεία.

Έτσι είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικά όμορφα μέρη που βρήκα, ώστε άμα περάσετε από δω να ξέρετε που να πάτε βρε παιδί μου.

Tag:

Εντάξει, είσαι φοιτητής, δεν παίζει να διαβάσεις σπίτι γιατί μπορεί να έχει από συγκάτοικο, γονείς, αδέρφια μέχρι φίλους που θα κάνουν τα πάντα να σου αποσπάσουν την προσοχή; Ενώ από την άλλη δεν μπορείς τις βιβλιοθήκες και θες και ίντερνετ; Οκ πιο cool από το tag δεν παίζει.

Ησυχία, ηρεμία, απίστευτα γρήγορο ίντερνετ και κόσμος, όλα αυτά σε έναν πολύ ωραίο χώρο που ή θα πας για καφέ με παρέα λάπτοπ, χαβαλέ  ή θα πας στο αναγνωστήριο, ησυχία διάβασμα καφέ. Και όλα αυτά σε απίστευτα χαμηλές τιμές. Καφές ελληνικός μόνο 1,70, κρουασάν σοκολάτας 1,40.

Χαζέψτε.

Mr Burger:

Βασικά νομίζεις πως περνώντας την πόρτα πας σε κλασάτο Αμερικάνικο χαμπουργκεράδικο. Μουσική, τραπέζια μαυρόασπρες φωτογραφίες παλιών ταινιών στους τοίχους, μια παλιά κινηματογραφική μηχανή και απολαυστικά μεγάλα μπέργκερ!

Το λάτρεψα! Και σκέψου πως δεν τρώω καν μπιφτέκι. Αλλά έχει τόσες πολλές και διαφορετικές γεύσεις που εθίζεσαι. Δυστυχώς οι τιμές όμως είναι τσιμπιμένες.

Απολαύστε υπεύθυνα. Και κλέψτε και σεις τους καναπέδες τους

Magazara:

Βαρέθηκες τα συμβατικά καφέ; Είναι το Playhouse η αδυναμία σου; Μην ψάξεις το αντίστοιχο πατρινό. Δεν αξίζει. Το Magazara συνδυάζει καφέ, κόσμο και δωρεάν παιχνίδια με καλή μουσική. Οι τιμές στον καφέ είναι μέτριες αλλά τα παιχνίδια είναι εντελώς δωρεάν και αρκετά για να επιλέξεις.

Αρκετά ενδιαφέρον για έναν διαφορετικό απογευματινό καφέ.

Παίξτε προσεχτικά.

Τέλος θα σας κλείσω αυτό το ποστ (που θα έχει και συνέχεια) με το πιο υπέροχο παιχνιδάδικο που έχω επισκεφτεί εδώ και χρόνια.  Κάπου πάνω στην Γούναρη κρύβετε αυτό:

Αν δεν μαγεύτηκες μόνο από τις φωτογραφίες της βιτρίνας είσαι ένας σκληρός και άκαρδος άνθρωπός. Αν μαγεύτηκες, θα σου πω πως μέσα είναι τύφλα να έχουν οι Αμερικάνικες ταινίες με τα τεράστια μαγαζιά παιχνιδιών που μας υπνωτίζουν.

ΥΣ Στην Χώρα των Θαυμάτων ζούμε χωρίς νετ με δυσκολία πια. 

5η Νοέμβρη

Καλημέρες σας!!! Σήμερα η καλημέρα είναι ένα τσικ πιο χαρούμενη, να βλέπεις, στα γενέθλια χαζοχαίρομαι  λίγο παραπάνω από το κανονικό μου! Έτσι και σήμερα λύσσαω και χορεύω παντού!

Το καλό με το να είναι καθημερινή τα γενέθλια σου είναι πως τα γιορτάζεις και ανήμερα και το σ/κ. Φέτος λοιπόν πήγε σε 3ήμερο η φάση. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:

Το Σάββατο. 

Θες να βγεις με φίλους, τους καλούς όσους θες πραγματικά να δεις, να πίειτε να γίνεται φέσι να περάσετε τέλεια. Η μέρα ξεκινάει με πλήρη αφοσίωση στον εαυτό σου, ψώνια, πρώτα δώρα, μπάνιο, μαλλιά νύχια και... εε ξέρετε μην σας κουράζω. Συνεχίζεις με τραγούδια να ανέβει η ψυχολογία. Και πας στον αγαπημένο σου Πειραιά με μπυρίτσα, μεζεδάκια, γέλια, φωτογραφίες και μια υπέροχη νύχτα να τελειώνει με γεμάτη αναμνήσεις (και φαΐ πολύ φαΐ). 

Σούργελο!!

"Αύριο στις 6 στον σταθμό να σου δώσω το δώρο σου"

Κυριακή.

Τι μπορεί να είναι αυτό το δώρο που ετοιμάζει η κολλητή Μαρία με σαπόρτ από την κολλητή Στέλλα; (σαν αδερφές νοσοκόμες ακούγετε..) Από τις 6 μέχρι τις 8 ένα μυστήριο, υποχθόνιες συζητήσεις, μια "Ελενίτσα" άγνωστη να κάνει εμφάνιση σε συζητήσεις, να θέλουν να μου πάρουν πάσο και τη ταυτότητα.. να με τρέχουν σε όλο το κέντρο και εν τέλη.. Μόνο αυτά τα 2 πλάσματα ξέρουν τι θα αξίζει πραγματικά να θυμάμαι. 

Δευτέρα.

Ξυπνάς με κείκ σοκολάτας (/τούρτα) πάνω στο τραπέζι by μανούλα και και αφιέρωση στον καθρέφτη (πόσο θυσία να χαλάσει το κραγιόν και να λερώσει τον καθρέφτη???) δώρα από δω.. δώρα από κει χαμόγελα!

(Για όσους δεν βλέπουν "Χρόνια Πολλά Σ' αγαπάμε μωρό μου!!!")

Για φέτος λοιπόν:

Favorite momment: Κι όμως ήταν τόσες που άντε να διαλέξεις, αν πρέπει να πω μια, εκείνο βράδυ στο μπαλκόνι της Κατερίνας με τα ρακόμελα και τα οινόμελα, που σπάσαμε καρέκλες, μας απείλησαν πως θα καλέσουν την αστυνομία και συνειδητοποιήσα πως ακούς καψουροτράγουδα για να μάθεις πως σκέφτεσαι κάποιον.

The worst moment: 26/6

The best gift: Θα το πω και ας πέσει κόσμος να με φάει, η καφετέρια που μου πήρε η λατρεμένη κολλητή Στέλλα για να κάνω γαλλικό στο σπίτι. Πρεσιους γκιφτ!!!

I remember: από αυτό έχω ακόμα πιο πολλά. Αλλά αν ντε και καλά πρέπει να σκεφτώ μια θα είναι ένα μήνυμα που στάλθηκε με τόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια και παρόλα αυτά με έκανε να σκεφτώ πως υπάρχει μια παιδική καρδία εκεί έξω που θα μπορούσε να με αφήσει να την επισκεφτώ. Δεν το έκανε αλλά παρόλα αυτά η κίνηση ήταν μη αναμενόμενη (με τις ανάλογες πρωτότυπες αντιδράσεις μου). 
The best advice: "θα μπορούσε να σου πω πολλά αλλά εσύ.. απλά όσα και αν θες να της δώσεις, όσο κι αν την αγαπάς δεν την νοιάζει.. αλλά για σένα αξίζει οπότε προσπάθησε να μην πονέσεις" γιατί σε νοιάζουν πάνω από όλα οι φίλοι, όσο και αν βαδίζουν προς το λάθος.

What i've learned: Τόσα πράγματα Θεέ μου!! Ας πούμε το σημαντικότερο ήταν να βάζω πλυντήριο. 

Και η μέρα τελειώνει και πρέπει να φύγω.. να γυρίσω πίσω.. και δεν θα γίνω 20 ποτέ ξανά. Και οι κατάδικοι μου με αγκαλιάζουν σφιχτά. Και μου λείπουν όλοι!

ΥΣ Αυτό είναι λίγο αφιερωμένο στους "καταδικούς" μου. Σε αυτούς που αντέχουν!
ΥΣ2 Στην χώρα των θαυμάτων συνηθίζουμε να φοράμε κασκόλ  μπουφάν και χοντρά ρούχα ανήμερα της 5ης Νοεμβρίου! 
ΥΣ3 Και μην ξεχνάτε: 

Κάπως έτσι περνάει κ ο Οκτώβρης..

Κάπου μεταξύ μετακόμισης, καθαρισμού του χάους, συγκινήσεων, κλάματος, εξερευνήσεων και λοιπού πανικού ξεκινάει ο Οκτώβρης. Νέα πόλη, νέες συνήθειες, ο μήνας μπαίνει και μείς κόβουμε βόλτες εξερευνώντας, στέκια, πλατείες, πίστες κάρτ και φαγάδικα/ντιλιβεράδικα.

Και μετά έρχεται η πρώτη μέρα στην σχολή, άγνοια, πανικός, έλλειψη ενημέρωσης και κλασσικό ελληνικό δημόσιο. Έχω εργαστήριο και δεν έχω καν γραφτεί.. να πέσουν τώρα τα μαλλιά μου η να διατηρήσω ψυχραιμία; Και ήδη γεννάτε το πρώτο στέκι δίπλα στην σχολή. Απορίες, απογοήτευση, τρέξιμο σε άγνωστα κτίρια και ένα ζευγάρι πόδια που κλαίει στο τέλος της μέρας. Θα φτιάξω μακαρόνια με πέστο.

Και μετά έρχεται η δεύτερη μέρα, 3η στο σύνολο χωρίς ίντερνετ, η έλλειψη γίνεται όχι απλά εμφανής αλλά επίπονη και ατέρμονη διαδικασία αναμονής. Να ναι καλά τα φρι γουιφι στην σχολή και το φρι πας 60 της κοσμοτέ δηλαδή.

Τέταρτη μέρα και ζαβλακωμένα πια γυρνάμε για πρώτη φορά νωρίς σπίτι χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήδη δεν έχουμε παίξει με προφυλακτικά στα αμφιθέατρα δεν έχουμε κοροϊδέψει πρωτοετής και δεν έχουμε ξεφτιλιστεί βγαίνοντας από φουλ αίθουσα 10 θρασύτητα γιατί κάναμε λάθος, με καθηγητή και φοιτητές να μας κοιτάνε σαν ούφα.

«Τελευταία μέρα στην γη, πως την ζείτε;» ξέρω γω μωρέ; Τι απαντάς σε αυτό; Με όσους αγαπάω, αλλά όσοι αγαπάω έχουν και κάποιους «άλλους» που αγαπάνε. Δεν έχω κάποιον που αγαπώ απόλυτα.. και αν είχα δεν θα το είχα πάρει χαμπάρι (κλασσικά). Με την οικογένειά μου;

«Θα έκανα σεξ», «Λες και θα έβρισκες καμία..» «Μπα τελευταία μέρα θα έτρεχαν οι παρθένες σαν τρελές φωνάζοντας στον δρόμο ¨θέλω να χάσω την παρθενιά μου¨» συζήτηση σε ντεσιμπέλ ανώτερα του κανονικού μέσα σε λεωφορείο, ξεφτίλα στην νέα κατοικία.. τσεκ!

Η συζήτηση χάνετε και πάει στον παράδεισο, «Παράδεισος για μένα είναι να κάθεσαι με τα πόδια μέσα σε μια λίμνη να ψαρεύεις, να πίνεις μπύρα και να σκας μπάφους» «Ψώνια φίλε μου, αυτό είναι Ο παράδεισος» «Βασικά, τον φαντάζομαι σαν ένα μεγάλο κλαμπ.. πριβέ κλαμπ, τύπου Βένιου, με τον Άγιο Πέτρο πόρτα με λίστα, βασικά… τον γέρο βρήκαν να βάλουν μετρ; Καμιά ωραία γκόμενα-αγία δεν έχει;» «Η Αγία Βαρβάρα ήταν μικρή.. μπορεί να ήταν όμορφη.» «Με το Βαρβάρα θα κάνει και πόρτα;» «Θα το κανε Μπάρμπαρα ρε συ..» «Η Μαγδαλήνη;» «Καλήηηη, αλλά αυτή είναι γυναίκα του αφεντικού ρε..»

«Ξέρεις ο Χριστός.. ψώνιο, ψηλός ξανθός, γαλανομάτης.. κούκλος» «Βασικά ο Χριστός στην εποχή του με τους 12… 12 δεν ήταν..; Ε, στην εποχή του Χαρλεάς θα ήταν. 12 τύποι με μαλλιά και μούσια μόνο οι μηχανές τους έλλειπαν» «Βασικά αν ζούσε τώρα για κανένα σκούτερ τον έκοβα..»

Η συζήτηση εκτροχιάζεται αργά και τραγικά, χωρίς να αναφέρω καν τα βασικά της.. ψάχνω πώς να είναι ο παράδεισος. Ο παράδεισος μάλλον δεν θα σε περιέχει.. αυτό φοβάμαι.

Και η βδομάδα βγαίνει, ο παράδεισος δεν ξέρω πως θα ήταν, έχω περάσει από την κόλαση, για αυτήν έχω μια μικρή εικόνα, δεν ξέρω πως θα βγουν οι ώρες με την σχολή και θέλω και δουλεία. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχει ένας λόγος να χαμογελάω λίγο παραπάνω αυτήν την πρώτη εβδομάδα.

Μαγικές μέρες

Ο Σεπτέμβρης πρέπει να βγει από το ημερολόγιο, είναι τέρμα εκνευριστικός μήνας, αυτή η χαζή μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα, που δεν ξέρεις τι να βάλεις, που πότε βρέχει πότε σκάει το (εναπομένον) τζιτζίκι, που έχεις ακόμα μια "Α" χαλαρότητα και σκάει μύτη και η εξεταστική από την γωνία, που έχει φεστιβάλ, έχεις σχέδια να κάνεις να οργανωθείς, ποοοοοο εξαφανίσου Σεπτέμβρη.

Χίλια δίκια στους GreenDay, κάτι ήξεραν που ήθελαν να τους ξυπνήσουν στο τέλος του μήνα. Και να, τώρα που φεύγει εν τέλη, λίγο δεν θες... περνάς τόσο ωραία εδώ στο τέλος, γεμίζεις τόσο εποικοδομητικά το πρόγραμμα σου, βλέπεις σειρές ταινίες, φίλους, διαβάζεις βιβλία, γνωρίζεις ανθρώπους, πας βόλτες έχεις για όλους χρόνο και.. έλα τώρα που σε συνήθισα ηλίθιε μήνα φεύγεις; 

Νύχτες Πρεμιέρας, μετά από 18 χρόνια αξιώθηκα και γω να πάω, και χάρηκα χάρηκα χάρηκα! Είδα όλους τους χαζούς φίλους μου που η απόσταση με έκανε να επικοινωνώ μόνο μέσω σκαιπ και φβ μαζί τους. Είδα ένα τσικ παραπάνω κλασσικές ταινίες και διάβασα και λίγο παραπάνω. 

Μέσα σε αυτήν την ευχάριστη ατμόσφαιρα βρήκα και ένα τρομερό προγραμματάκι, Coursera λέγεται. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα σεμιναριακών μαθημάτων από μεγάλα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, με βίντεο-προβολές μαθημάτων για ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Επιλέγεις τομέα και σεμινάριο που σε αφορά και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση παρακολουθείς κάνεις τεστ και αν εν τέλη περάσεις παίρνεις πιστοποιητικό για την συμμετοχή. Σημασία δεν έχει η επιτυχία έστω και με την συμμετοχή κάτι θα πάρετε, για παραπάνω πληροφορίες μπείτε εδώ. 

Αυτά που λέτε τώρα.

Τώρα σιγά σιγά μετακινούμαστε μόνιμα στας Πάτρας, ψάχνουμε για δουλεία, βλέπουμε την ανασύνταξη της σχολής και.. προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο γύρω μας. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων "Δεν εξηγείτε κάτι μαγικό έχουν αυτές οι μέρες" όπως μια θαυματοψυχή είπε.

Οι Δεύτερες, Νέες Αρχές

Άλλο ποστ είχα έτοιμο στο μυαλό μου, αλλιώς όμως θα το πάω σήμερα, ο θάνατος από καρκίνο πάντα θα με συγκλονίζει. Ο θάνατος του Τόλη που αγαπάει (ενεστώτας ναι) την Μαρία έγινε ο διασημότερος του τουίτερ με το χασταγκ #TolisLovedMaria, σήμερα που επάρατη νόσος τον πήρε μακριά της. 

Οι παλιοί εδώ θα ξέρετε, για μένα, οι νέοι μάθετε πως τον έζησα στο σπίτι μου και το ξεπέρασα, αλλά ποτέ δεν τον ξέχασα. Η εμπειρία που έζησα σε νεαρή ηλικία μου άφησε αποτύπωμα γερό και η μετέπειτα ζωή μου άλλαξε με βάση αυτό.

Πονάει και μόνο στην ανάμνηση, αλλά είμαστε εδώ, το χουμε ξεπεράσει και άνθρωπε, αυτό μετράει πιο πολύ από όλα τα θαύματα του κόσμου. Δεν μ'αρέσει να μοιρολατρώ καθόλου, αλλά όλο αυτό μου ξύπνησε αναμνήσεις, και η αγάπη μου θύμισε ένα πράγμα. Αγάπα γιατί μόνο αυτό θα θυμούνται οι άνθρωποι μετά από σένα. 

Θα σου πω  για τότε.. πριν μπει ο μπαμπάς μου στο χειρουργείο, που του κράτησα το χέρι και του πα "Δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ αυτό που μου κάνεις, να σε αγαπάω τόσο και συ... γαμημένο τσιγάρο." Τώρα το θυμάμαι και αναρωτιέμαι πόσο ανόητη ήμουν ρε παιδί μου;;; Τώρα που είμαστε καλά, τώρα που η υγεία μας είναι το μόνο dead line στη ζωή μας αναρωτιέμαι, χαζή ασχολείσαι με τέτοια μικρά και αστεία; Αναλωνόμαστε τόσο σε μικρά πράγματα, αντί να χαρίζουμε χαμόγελο, απλόχερα, αντί να συγχωρούμε, ή έστω να αδιαφορούμε σε ότι μας πονάει, εμείς θυμώνουμε, πονάμε (και παθητικά και ενεργητικά) και χάνουμε μέρες, ώρες.. ζωή!

Η ζωή είναι τεράστια περιπέτεια και η υγεία μας το dead line. Δεν το προβλέπουμε, δεν το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας  και κυρίως δεν εξαρτάτε από κανέναν.

Μαζεύοντας το Θαυματόσπιτο #Νο1, λοιπόν πριν λίγες μέρες, μέσα στην τρέλα του να μην ξεχάσω τίποτα και στον πανικό, συνειδητοποιήσα πως, δεν θα μου λείψει τίποτα. Δεν έχω δεθεί και δεν θα με πονέσει που δεν θα το ξαναδώ. Θα μου πεις μα, σου άρεσε το σπίτι, τόσος κόπος να το φτιάξεις, να το διακοσμήσεις, το πρώτο σου σπίτι, το δικό σου, που πέρναγες καλά με τους φίλους σου, ο χαβαλές, κάθε γωνία και ανάμνηση.. Ναι, ήταν ένας από τους ομορφότερους χρόνους της ζωής μου, αλλά ότι ωραίο είχα το παίρνω μαζί μου. Αυτή είναι η διαφορά. 

Δεν αφήνω τίποτα πίσω που να αγαπάω και που θα μου λείπει. Τα άσχημα πάλι, τ' αφήνω πίσω μου. Όπως τις διάφορες χαμένες στιγμές ή τους αυτούς που μας απογοήτευσαν. Η μετακόμιση δίνει μια ευκαιρία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα για μια νέα αρχή.. Και η ζωή είναι γεμάτη νέες αρχές, και οι νέες αρχές είναι ευκαιρία να μηδενίσουμε το κοντερ και να ξαναρχίσουμε!

Νέα αρχή σε μια μεγάλη με πολλές ευκαιρίες πόλη. Κάτι σαν την πρώτη μέρα του νέου χρόνου μου κάνει αυτό. Λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη ποτέ δεν ήμουνα απόλυτα ευχαριστημένη με το πως χειριζόμουν την καθημερινότητα μου. Πότε δεν διάβαζα όσα βιβλία ήθελα πραγματικά. Δεν προλαβαίνα να πηγαίνω σινεμά όσο συχνά ήθελα για να βλέπω κλασσικές ταινίες, ούτε είχα χρόνο να τον αξιοποιώ στο να γνωρίζω νέα πράγματα, γεμάτα μυρωδιές και εικόνες, ποτέ δεν πήρα εκείνη την παλιά επαγγελματική φωτογραφική μηχανή που ήθελα και ποτέ δεν άκουσα μουσική από δίσκο. Έτσι βρίσκω ευκαιρία τώρα.

Ας πούμε, πρώτη μου δουλεία είναι να βρω δουλεία. Πρέπει να ξανά-βγάλω τα δικά μου λεφτά. Λεφτά που θα χαλάσω σε έναν καναπέ ΠΟΥ ΤΟΣΟ θέλω, στα αγγλικά (που είναι κρίμα να μην έχω τελειώσει, τόσο ταλέντο) και στα βιβλία και στο σινεμά. Αλλά και να πάρω ένα μιξερ, να μάθω να κάνω καπ κεικς και γλυκά, να μυρίζει όλο το σπίτι. Να ξεκινήσω να δημιουργώ εκείνη την μικρή βιβλιοθήκη που πάντα ονειρευόμουν. Καλά οκ πολλά είπα. Ας βρω πρώτα δουλεία και μετά.. υλοποιώ ένα ένα τα όνειρα. Αλλά ξέρεις είναι τέτοια η χαρά... είναι πολλά τα κίνητρα, είναι τόσα αυτά που θέλω να ζήσω!

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων απόψε έχει Νύχτες Πρεμιέρας. Η ευτυχία εξαπλώνεται.

Moving on

Μη με πεις απαράδεκτη, ελεεινή και τρισάθλια, εσύ δόλιε αναγνώστη που ξέμεινες και περνάς ακόμα μια βόλτα από δω. Είχα πει να κάνω ήρεμες διακοπούλες και να επιστρέψω δριμύτερη και να τα πούμε όλα, αμ δε. Βλέπεις τα τελευταία 3 χρόνια ο Μέρφι τον Σεπτέμβρη με επισκέπτεται για καφεδάκι, για να μπορεί να λιώσει στα γέλια με την πάρτι μου ανενόχλητα. Μη και κάνω σχέδια, μη και ξεκινήσω μια φορά ήρεμα την χρονιά οοοοοχι και βέβαια όχι.

Που λέτε μετακομίσεις έχουμε ΚΑΙ για φέτο. Να η σχολή μου είχε κάτι τεχνικά προβλήματα και αποφάσισε αφ' εαυτού του, χωρίς καμιά ενημέρωση να μας πάει στα κεντρικά, εν μέσω εξεταστικής Σεπτεμβρίου. Τρέξιμο, σκίσιμο, διάβασμα, ψάξιμο και τα μυαλά στα μπλέντερ. 

Και ξαφνικά λίγο πριν κλείσω τα 20 έχω να πάω σε μια παντελώς άγνωστη πόλη, να ψάξω ολομόναχη για διαμέρισμα (που θα ανταποκρίνεται και στις δύσκολες απαιτήσεις μου) να το νοικιάσω και να μετακομίσω την μικρή πολύτιμη περιουσία μου εκεί. 

Ψάξιμο, τρέξιμο, πανικός, αλλά άμα έχεις σύστημα.. θα τα καταφέρεις. Και να που τα κατάφερα, γιατί το ποιντ είναι να έχεις σύστημα και να είσαι επικοινωνιακός. Έτσι μέσα σε 2 μέρες γνώρισα κόσμο και φιλοξενήθηκα προκειμένου να μείνω 2 μέρες χωρίς πηγαινέλα στην πόλη για  ευκολότερη εύρεση σπιτιού. Βέβαια το σαπόρτ της (μέσα στις τύψεις που δεν ήρθε μαζί μου) μάνας, μητέρας, μαμάς ήταν ο κατασταλτικός παράγοντας της επιτυχίας μου. 

Και ενώ το καλοκαίρι κύλησε ήρεμα, μελαγχολικά και σίγουρα, ο χειμώνας προμηνύεται κάτι παραπάνω από επεισοδιακός. Νέα πόλη, νέος κόσμος, νέες συνήθειες. Και άντε πάλι απ την αρχή.

Που λέτε λοιπόν, πάω στην πόλη μέσα στην βαβούρα την φασαρία και τ'άγνωστο. Άντε τώρα να βρούμε σπίτι στο κέντρο να μην φάμε τα λεφτά μας σε ταξί, για την σχολή έχουμε και λεωφορείο στην τελική. Να ναι και επιπλωμένο, γιατί το μέχρι τώρα θαυματόσπιτο τα χε όλα και δεν λέει να τρέχουμε για έπιπλα για λιγότερο από 2 χρόνια σπουδών, κρίμας είναι. Όμως το σημαντικότερο, να έχει αιρκοντίσιον. Παλιά πόλη, προπολεμικές πολυκατοικίες, ούτε αυτόνομη θέρμανση (είπαμε αφού δεν κρυώνουμε τι να το κάνουμε το πετρέλαιο;) ούτε κλιματισμός. Πάει η Τάνια. Πέθανε ήδη από θερμοπληξία. Εγώ που μέχρι εχτές είχα το κλιματιστικό στους 23 ξαφνικά έτσι; Ουδέποτε. Ψάχνουμε λοιπόν κεντρικά, με αιρκοντίσιον και έπιπλα (έστω τα βασικά). Προφανώς και με όσα είδα θα έπρεπε να έχω πεθάνει. Είτε από τα γέλια, είτε από τα κλάματα. Αχουράκια. Πως να μείνω και να δημιουργήσω από το "0" ένα παλατάκι μέσα σε ένα κάτι τέτοιο κύριε;

Έτσι μας έφαγαν οι δρόμοι και η μαύρη απελπισία. Και πάνω στον πόνο μου είχα και τα αναιδέστατα περιστέρια να με κυνηγάνε ενώ τα παρακμιακά πρεζόνια μου ζητούσαν κινητό. Ναι τόσο ωραία σου λέω. 

Έρχεται το δεύτερο πρωινό στην άγνωστη πόλη που ξημερώνει στο σπίτι του ανθρώπου με την περισσότερη ενέργεια στον πλανήτη. Και αφού με έχει ξεθεώσει με την αστείρευτη ενεργητικότητα του ξεκινάμε με κέφι και ενθουσιασμό (προφανώς και όχι εγώ) για την δεύτερη μέρα ψαξίματος,. Ακόμα πιο οργανωμένα. Και μετά από ώρες πέφτω πάνω σε ένα μικρό διαμερισματάκι που στα μάτια μου έμοιαζε παλάτι με όσα είχα ζήσει το τελευταίο 40ώρο. 

Το νοικιάζω και κανονίζω και όλα τα παραλειπόμενα. Πάω ΔΕΗ, ΟΤΕ αναλαμβάνω εργασίες μετακόμισης και βοηθάω κόσμο με τις δικές του δουλείες γιατί σαν κινητό gps τα έχω μάθει όλα πια. Σαν έτοιμη από καιρό (που λέει και ο ποιητής) ντύνομαι κλείνω κούτες και αφήνω το θαυματόσπιτο μονάχο του για πάντα έτοιμη για νέες περιπέτειες.

"Τελικά τι σ'άρεσε σε αυτό το σπίτι;" με ρωτά η μάνα όταν της λέω για τις ελλείψεις στο τηλέφωνο. Ναι έχει μονό κρεβάτι (fail), ναι η κουζίνα είναι ανύπαρκτη (τρέλα), ναι δεν έχει πλυντήριο (τώρα που έμαθα); ναι δεν είναι πολύ μεγάλο.. ρε μάνα μη το διαλύεις όμως. Μέσα στην τρέλα έμοιαζε όαση. Οκ θα πάρω έναν καναπέ κρεβάτι και θα την παλέψω, θα μαγειρεύω στο τραπέζι, και θα ζήσω χωρίς φούρνο. Όσο για το πλυντήριο..  ευκαιρία για γνωριμίες, θα πηγαίνω σε δημόσια πλυντήρια, τι σκατά πρωταγωνίστρια σε ταινία είμαι; (θα σου μιλήσω κάποια άλλη στιγμή για αυτό).

Φεύγουμε λοιπόν. 

Μελαγχολία; μπα. Συνειδητοποιώντας το τέλος της μικρής αυτής εποχής αντιλαμβάνεσαι τι έχασες και τι κέρδισες. Όσα κέρδισα, το καλό είναι πως τα παίρνω μαζί μου, το μόνο που χάθηκε εδώ είναι χρόνος, χρόνος για την δημιουργία παραμυθιού, αλλά τα παραμυθία δεν έχουν δειλούς πρωταγωνιστές. 

Έτσι σας γράφω το τελευταίο ποστ από το Θαυματόσπιτο #Νο1 και τα λέμε με το επόμενο από το Θαυματόσπιτο #Νο2

ΥΣ Καλό φθινόπωρο να χουμε με πολλές ταινίες, γαλλικό και μια νέα vintage εποχή να έρχεται στην τρελή χώρα των Θαυμάτων. 

Οινόμελα - Τάνια = x

Ομολογώ πως μπορεί να είμαι λίγο μεθυσμένη ακόμα, για αυτό μην κρίνεται και τόσο αυστηρά αυτό το ποστ.

Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια, που έβγαινα χαλαρά για ένα ποτάκι, και κατέληγα να παραγγέλνω ice tea ροδάκινο, που έβγαινα σε club βραδάκι και έπινα το πολύ ένα breezer για να μην φανώ (παντελώς) ξενέρωτη. Και μετά ξεκίνησα τις λάθος παρέες, "διαβάζουμε τώρα και το βράδυ θα σας κάνω οινόμελα και ρακόμελα" ακούστηκε να φωνάζει από το μπαλκόνι. Αδιάφορο μου πέρασε. Όμως μετά δοκίμασα... Η κατάληξη; χα! Δεν θες να ξέρεις.

Θα μου πεις όλοι τα έχουμε κάνει αυτά, αν δεν τα κάνεις σαν φοιτητής πότε θα τα κάνεις; 

Εκείνο το σοβαρό θέμα με τον έλεγχο της κατάστασης που θέλω πάντα να έχω το θυμάσαι; 

Πριν μας πιάσει για τα καλά η επίδραση, άρχισε σοβαρή συζήτηση, (κλασσικά) 2 ψυχές ρομαντικές προσπάθησαν να με λογικέψουν ως προς τον έρωτα, ξέρεις και γω, άλλο που δεν θέλω να εκφράσω τον αρνητισμό μου.

Πως σου λέει ζεις χωρίς να αφιερώνεις καψουροτράγουδα; Πως ζεις χωρίς να μελαγχολείς; 

Μα δεν με ξέρετε καθόλου; είμαι αυτή που έπεισε, από τα 12 ήδη, τον εαυτό της πως μόνη της μπορεί καλύτερα. Πως τον έκανε να θεωρεί απαραίτητη μόνο την αγκαλιά του πατέρα, ή της μάνας, ή με το ζόρι των κολλητών. Που πείστηκε πως στην ζωή τα καλύτερα έρχονται σαν μονάδα. Ή άντε με την μικρή, βοήθεια των φίλων ή της οικογένειας. Οι σχέσεις διαλύονται. Η προδοσία πονάει, η απόσταση σε καταστρέφει, γιατί να δεθείς με κάτι που θα χάσεις; το χω δει το εργάκι.

Έμαθα να σβήνω κάθε συναίσθημα με χειρουργική ευκολία. Χαβαλές, ναι. Γνωρίζεις, φλερτάρεις, τελείωσες. Δεν δενόμαστε, δεν ερωτευόμαστε. Θες να το πεις φόβο; θες να το πεις αδυναμία; πες το όπως θες. Στην τελική εμένα δεν με κατέστρεψε ποτέ.

Μια φωνή από το βάθος με ένα ποτήρι στο χέρι μονολογεί, "Και γω πόνεσα, αλλά αν με ρωτάς θα ξαναπόναγα, γιατί άξιζε για όλα τ'άλλα που έζησα. Ναι γαμώτο άξιζε."

"Μπορεί να μην υποφέρεις, αλλά χάνεις το υπόλοιπο πακέτο. Την ευτυχία του να ξυπνάς με κάποιον πλάι σου, να τον αγκαλιάζεις και ο κόσμος να χάνετε γύρω σας, να σου χαμογελά και να νιώθεις πως ο όρος ευτυχία έχει πρόσωπο" συνέχισαν με μουσική υπόκρουση Ρέμο. 

Στη ζωή πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Δυστυχώς ότι και να επιλέξουμε, κάτι θα χάσουμε, κάτι θα κερδίσουμε. Με τίμημα του τι θα χάσεις πόσο τελικά αξίζει αυτό που θα κερδίσεις;

Η νύχτα είναι μεγάλη και σου θυμίζει πως μπορεί και συ να ξέρεις να νοιάζεσαι, ή ίσως να 'χεις μεθύσει κιόλας. Το κρασάκι ρέει άφθονο πια στον οργανισμό. Είναι το μόνο που με πιάνει και η μαγική του επίδραση με κάνει μιλάω... να γίνομαι άλλος άνθρωπος. Και η παραδοχή βγαίνει με λέξεις, και το βλέμμα σε καρφώνει. "Τον νοιάζεσαι;"

Εεεε; τι απαντάς σε αυτήν την τόσο λάθος ερώτηση;

Εγώ δεν ξέρω ν'αγαπάω, να ερωτεύομαι και να δίνω, να δημιουργώ το συναίσθημα και να το αφήνω να αναπτυχθεί ποιος θα μπορούσε να με μάθει; δεν τ'άφησα ποτέ να γεννηθεί, το σκότωνα από τα μάτια ήδη και τώρα... πως να το μεγαλώσω; είναι ξένο σώμα; πως μπορεί να με βοηθήσει κάποιος που πονάει; και πως να τον βοηθήσω εγώ; Στα μάτια και στον κόσμο μου, μέσα στην αγκαλιά μου χωράω μόνο εγώ. Έτσι ξέρω.. έτσι συνήθισα. Και συνήθισα να είμαι έτσι. 

Καλό καλοκαίρι, θαυματόπαιδα μου!

ΥΣ Αυτό το κείμενο γράφτηκε κάπου στις αρχές Απρίλη. 

Μάνη

Και αν με ρωτάς ποιον τόπο λατρεύω πιο πολύ από όλους, θα σου πω, δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο για να χω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά να, η Μάνη πάω στοίχημα το κεφάλι μου είναι το ωραιότερο μέρος που έχει υπάρξει ποτέ. Σοβινίστρια; τοπικίστρια; όπως θες πες με, αλλά να αυτός ο άγριος, άγονος και κρύος τόπος έχει τόσα κρυφά και ανομολόγητα μυστικά να ανακαλύψεις που με μαγεύει. 

Ξέρεις σπηλιές και περάσματα, μικρά χαμένα από το Θεό σοκάκια, παραλίες που πρέπει να σκαρφαλώσεις βράχια για να απολαύσεις την μαγεία τους, απομονωμένες εκκλησίες με θέα το ηλιοβασίλεμα, πύργους με μυστικά αιώνων και ιστορία χιλιάδων ετών από την αρχαία Σπάρτη και τις Μυκήνες μέχρι την Μάνη από όπου άρχισε η επανάσταση, τόπος με μυστικά βεντέτες και πόνο.

Και δως μου ιστορία και μυστήριο εμένα και πάρε μου την ψυχή. Τον αγαπώ τον τόπο μου, την κρύα θάλασσα και τα ψηλά τα βράχια, τα φαλακρά βουνά και τα γραφικά χωριουδάκια, τους ψηλούς πετρόπυργους και τα γραφικά ταβερνάκια πλάι στο κύμα, τις σπηλιές στην θάλασσα και τα club στην μέση του γκρεμού, τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές.. εκεί ονειρεύομαι!

Για να μάθεις και να αγαπήσεις αυτόν τον τόπο θες έναν καλό ξεναγό, κάποιον να ξέρει που θα σε πάει, θα σε πάω με μερικές φωτογραφίες κάπου αλλά όχι πολύ μακριά, αν θες παραπάνω βρες κάποιον να σου μάθει τα μυστικά...

Πρωί, Απόγευμα, Βράδυ, ο πιο όμορφος ουρανός στον κόσμο, αστέρια, νεφελώματα, μαγεία.. και ότι κι να μου λέτε σαν την Ανατολή... Κάθε μέρα και ένα μικρό θαύμα.

Και δεν θα το παινευτώ αλλά να έχουμε την πιο ωραία(/κρύα) θάλασσα, αλλά πέρα από καθαρά και όμορφα νερά, έχουμε και όμορφα κρυφά στενά για.. αγκαλίτσες (να το πω σεμνά) ας πούμε η δεξιά η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το σπίτι του δασκάλου, που αν κατέβεις στο χωρίο και δεν σε πάνε να τους κρατάς μούτρα. 

Ίσως πάλι να αγαπώ αυτόν τον τόπο γιατί ξέρω ότι ότι και να γίνει μπορώ μια μέρα να τα παρατήσω όλα και να πάνα γίνω πριγκίπισσα στον πύργο μου (είναι πίσω από το κεντρικό σπίτι και δεν πολυφαίνεται).

Θα μπορούσε πολλές ώρες, η σοβινίστρια μέσα μου να σας μιλάει για αυτόν τον τόπο που υπέρ-αγαπώ (για τον τόπο κυρίως, όχι για τους ανθρώπους) αλλά δεν πειράζει θα σωπάσω. Απολαύστε το τοπίο ελεύθερα!

ΥΣ Μετράμε μέρες για το χωριό, εδώ στην Χώρα των Θαυμάτων, που έχει τόση ζέστη όση και στους φούρνους του Άουσβιτς.  

Movie scene

Είπαμε αγαπητέ αναγνώστη πως αυτά τα ποστ θα είναι αφιερωμένα στις εικόνες-φωτογραφίες. Γνωστό είναι λοιπόν πως υπεραγαπώ τις ταινίες οπότε θα σας δείξω πως μια ταινία ξεχωρίζει από μια  εικόνα (ή άντε ένα gif). 

5 εικόνες/gif 5 ταινίες λοιπόν που μου φτιάχνουν την διάθεση και ας μην είναι πάντα "ευχάριστες" με την ευρεία έννοια, μια ταινία σε ψυχαγωγεί, αγωγή της ψυχής δεν σημαίνει διασκέδαση αλλά γνώση από μια ευχάριστη για τον άνθρωπο κατάσταση, και μια ταινία πάντα θα είναι ένα μικρό μάθημα για μένα (το κείμενο περιέχει σποιλεράκια).

1. Fight Club

You've met me in very strange time in my life...

Λέει ο Έντουαρτ Νόρτον στην Έλενα Μπόναμ Κάρτερ όταν συνειδητοποιεί πως μέσα στο ντελίριο και στο παραλήρημα της ζωής του είναι το μόνο που έχει, και ο κόσμος γύρω του καταστρέφεται. Η ταινία αξίζει για πολλά αλλά πάνω από όλα για τις ατάκες περί "υλισμού" που λέγονται ήδη από το 1999. David Fincher thanks again. 

H σκηνή εντυπωσιακή, ο κόσμος διαλύετε γύρω τους, μόλις σώθηκαν από τη δολοφονιά και αυτοί συνειδητοποιούν ποίοι είναι πραγματικά.

2. Seven

Ο Μιλς γίνεται ντετέκτιβ της αστυνομίας για να διαφυλάξει τον κόσμο από την διαφθορά και στην πρώτη του υπόθεση μπλέκει με τον πιο παρανοϊκό τύπο/τιμωρό που θα μπορούσε να του τύχει.. κάπου εκεί και αφού έχει πιάσει,  τον δολοφόνο  μαθαίνει πως μόλις έχει χάσει την γυναίκα και το αγέννητο παιδί του. Το βλέμμα στα μάτια του Πιτ η απελπισία και ο πόνος κάνουν την ταινία να φτάνει σε άλλα επίπεδα. Ψυχολογικό και αστυνομικό θρίλερ με το πιο ανατρεπτικό φινάλε. Άραγε μπορώ να αγαπήσω αυτή την του έκφραση περισσότερο μωρέ;; 

3. La vita e bella

Αν και δεν την βρήκα όπως την ήθελα αυτή την εικόνα έψαχνα από το αριστούργημα του Μπενίνι. Η σκηνή που ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει, έχει καταφέρει να σωθεί ο ίδιος και ο γιος του, και ψάχνουν την γυναίκα του για να φύγουν, πιάνετε και οδηγείτε στο εκτελεστικό απόσπασμά ενώ ταυτόχρονα κάνει τα πάντα , παρόλα αυτά, ώστε να μην τρομάξει ο γιος του και να νομίζει πως είναι παιχνίδι, απλά με διαλύει. Ανιδιοτέλεια, αγάπη και.. απλά η ζωή είναι ωραία, μετράει το πως θα επιλέξεις να την δεις εσύ..

(Με δυσκολία επέλεξα σκηνή από αυτή τη ταινία έχει άλλωστε τόσες που αξίζουν..)

4. The artist

Τις πιο πολλές φορές μια αγκαλιά είναι το μόνο που μπορεί να έχει ανάγκη μια γυναίκα, και μπορεί να κάνει τα πάντα αν βρει τον άντρα που θέλει να την κρατάει αγκαλιά. Μια από τις ωραιότερες σκηνές, χωρίς λόγια και με βαθύ νόημα. Η Πέπη αγκαλιάζει το κοστούμι του Αρτίστα της αφού δεν μπορεί να έχει την αγκαλιά του ίδιου, πάθος και αγάπη σε μια τόσο δα κίνηση. 

5. Melacholia

Και ξαφνικά ο κόσμος καταστρέφεται από την Μελαγχολία. Ο μικρός πλανήτης που εν τέλη θα συγκρουστεί με την γη δημιουργεί την πιο εντυπωσιακή εικόνα για το τέλος της ταινίας του Λαρς Βον  Τριερ. Τι είναι η μελαγχολία; τι θέλει να πει ο ποιητής; και άλλα πολλά ερωτήματα μπορούν να δημιουργηθούν μετά τις εικόνες του εντυπωσιακού τέλους τις όμορφης ταινίας του Δανού σκηνοθέτη. Η εικόνα έχει επιλεγεί γιατί... μιλάει από μόνη της θαρρώ..., εκτυφλωτική!

Η ταινίες είναι πρώτα από όλα σκηνοθεσία, μετά σενάριο και μετά ηθοποιία κάπου ενδιάμεσα υπάρχει όμως και η φωτογραφία το σημαντικότερο, που πολλές φορές ξεχνάμε. Αυτή φωτίζει και διαμορφώνει την εικόνα. Και αυτή μας μένει εν τέλη. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων πάμε διακοπές και επιστρέφουμε την πιο ζεστή μέρα στα πάτρια Πειραιώτικα εδάφη, αλλά τέτοια ούφα είμαστε!

Μύκονος ήταν..

Καλό μήνα ομορφιές, καλό καλοκαίρι!!!! Που ήδη δηλαδή ξεκίνησε... αλλά για να μην σας τα πολυλογώ και γω φέτος δεν άντεξα.. όταν μου πρότειναν Μύκονο με τις σχολές, παρασύρθηκα... κάτι το ατελείωτο διάβασμα, κάτι που έχω να πάω σε νησί 2 χρόνια, κάτι που είμαι η μόνη που δεν έχει πάει διακοπές ποτέ ολομόναχη, κάτι που μας έφαγαν τα μπερδέματα (ας μην επεκταθώ) και κουράστηκα, λέω πάμε πια, να δω και γω τι είναι αυτή η Μύκονος...!

Ακολουθεί λοιπόν ένας μίνι Οδηγός προς ναυτιλλομένους από την μικρή όμορφη προσωπική μου εμπειρία:

Μην εμπιστεύεσαι τις σχολές, κλείσε μόνος σου! Οι τιμές μπορεί να είναι τρομαχτικά χαμηλές και θα έχεις περισσότερα χρήματα για να τα φας μόνος σου!

Άμα ψάχνεις τον έρωτα στο πρόσωπο Άγγλου (όχι εγώ μια φίλη μου) με αξαν, μην πας στο νησί έναν νηφάλιο δεν θα βρεις..

Άμα είστε μια μεγάλη κοριτσοπαρέα, θα πιείτε πολύ τσάμπα! Ο κόσμος κερνάει αβέρτα και ειδικά οι μαγαζάτορες.

Έχεις να ακούσεις Τάκι Τσαν από το Γυμνάσιο; Στην Μύκονο τον θυμούνται ακόμα, μπορείς να ακούσεις από το "Απαγορεύονται οι Π*%@ς στις τουαλέτες" μέχρι το "Παιδί θαύμα" και ακόμα "Candy Shop" και τραγούδια των One.

Σε σταματάνε τύποι με μπαλονό-τόξα και βέλη σε στοχεύουν σε χτυπάνε και σε κλέβουν για να σε παντρευτούν! (Προσοχή στα Ανήλικα)

Ο κόσμος φλερτάρει ασύστολα, όχι πρόστυχα, λίγο εκνευριστικά αλλά με μπόλικο χιούμορ.

Βέβαια αν και για τα σφηνάκια η κοριτσοπαρέα είναι ότι πρέπει το να κόβεις βόλτες στα club με μεθυσμένους χωρίς ένα αγόρι στην παρέα... δεν είναι και ότι καλύτερο..! Αλλά δόξα το Θεό παντού υπάρχει ο "κατάλληλος" γνωστός (για αυτό πας και με σχολή).

Αν με ρωτάς, εγώ στην Μύκονο ερωτεύτηκα 4 φορές. Ναι είναι σαν τους μικρούς έρωτες του μετρό αυτό το νησί...

Η μικρή Βενετία... είναι ένα μικρό παραμυθάκι, σαν να περνάς σε ένα από αυτά τα παράλληλα σύμπαντα που όλοι λένε.

Το Souper Paradise είναι υπερεκτιμημένο, σε εκμεταλλεύονται τέρμα οικονομικά, παίζει την ίδια μουσική μετά από κάποια φάση, δεν μπορείς να βρεις λίγο χώρο να χορέψεις και μπορεί να σου κόψουν και κάνα πόδι μεθυσμένοι αλλοδαποί. 

Εκεί θα δεις και τα πιο κουλά τατουάζ, ειδικά αστεράκια. Παντού και συνέχεια. Σε διάφορα σημεία, κυρίως σε άντρες και πολλές φορές χτυπημένα πάνω στον ίδιο. (κακό)

Αλλά ένα ωραίο ταττού είναι πάντα ένας καλός λόγος για να ανοίξεις κουβέντα (και όχι μόνο).

Το νησί έχει μόνο 31 ταξί. Θα καταλάβεις τι εννοώ όταν θα μείνεις ένα 45'' (μες το νερό) στο λιμάνι με την βαλίτσα σου!

Πιθανότητες να δεις τον ρεπόρτερ Τσιλ σε κάθε σοκάκι; 30984320%

Μια συμβουλή που θα βρεις χρήσιμη, όπου σου ζητούν είσοδο πες το κωδικό όνομα Μάρκος.

Αν δεν νιώθεις μια μέρα πολύ καλά, βγες μια βόλτα, όλο και κάποιος θα σε σταματήσει και θα σου πει "Έχεις τα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει" και θα εξαφανιστεί αμέσως. Μην περιμένεις να τον ξαναδείς βέβαια. 

Βγαίνε καλύτερα μετά τις 1:30 με 2. Θα με θυμηθείς, ειδικά το ξημέρωμα σε βρίσκει με τέτοια ενέργεια που αξίζει τον κόπο!

Η Εύα Λάσκαρη παίζει μουσική σε μπαρ στην μικρή Βενετία. Απέφυγε την. Σοβαρά!

Σε αυτό το νησί λεφτά υπάρχουν. Και i-pad παντού. 

Οι Πειραιώτες είναι τα καλύτερα παιδιά. (ακόμα και εκεί ναι!!!)

Τέλος το πρωί να πηγαίνεις για μπανάκι χαλαρά για να έχεις ενέργεια να λιώνεις μεταξύ 12 με 8. 

Αυτή ήταν και η δικιά μου εμπειρία από το νησί. Αλλά μεταξύ μας με καλή παρέα όχι μόνο θα επιβιώσεις αλλά θα περάσεις και τέλεια! 

Καλό καλοκαίρι όμορφε αναγνώστη!!!

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων είμαστε τόσο μαύροι και βραχνιασμένοι που μόνο να γράφουμε μπορούμε!!