2014 Εσυ!

2014, σ' αγαπώ!

Ήθελα να στο πω, να είμαι ειλικρινής και να σε κάνω περήφανο γιατί τα κατάφερες.

Στιγμές στιγμές στιγμές.

Οι λιγότερες φωτογραφίες οι περισσότερες αναμνήσεις. Πως γίνεται ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με μια ανοιχτή φωτογραφική να μην έχει αποθανατίσει τις αγαπημένες του στιγμές πουθενά;

Το 14΄είχε αρχικά... Υγεία! Δεν είχε λεφτά βέβαια. Είχε μετακόμιση, είχε λύπη είχε καλό φαΐ δεν είχε πολλά κιλά. Είχε νέους φίλους και μια νέα δουλεία. Δεν είχε πολύ γκρίνια. Είχε παραλίες, εμπειρίες και ένα υπέροχο καλοκαίρι. Είχε κοκτείλς, είχε ταινίες -παλιές καθόλου σχεδόν καινούριες. Είχε Βάσκες, Μουρακάμι, Μαρίας, Τόλκιν.

Είχε βασιλόπιτες με σοκολάτα, τις πιο ωραίες βάφλες, είχε πατάτες τηγανιτές αλλά δεν είχε μπέικον. Είχε θέατρο και τη διπλανή μου για 12 χρόνια να πρωταγωνιστεί. Είχε λυπες αλλά μας έδεσαν και αυτές. Είχε νέους φίλους, αλλά πήρε μερικούς παλιούς. Είχε Μουντιάλ και ας πήγε ο Αλόνσο στη Μπάγερν. Είχε και καινούρια ταινία Τιμ Μπάρτον και το τέλος του Άρχοντα (δεν νομίζω να γυρίσουν ποτέ το Σιλμαρίλιον). Είχε το καλύτερο πάρτι που πήγα ποτέ. Είχε και πάρτι αποχαιρετισμού. Πολλά πάρτι αποχαιρετισμού.

Και πάρτι έκπληξη είχε, πολλές εκπλήξεις. Είχε και έναν έρωτα, τον Άρη, χνουδωτό και κατρουλιάρη.

Είχε και πρακτική και πτυχιακή και ένα μάθημα που μου το άφησε για το 2015 (φακ φακ φακ).

Το 2015 έχει ήδη υπέροχες αναμνήσεις. Έχει προοπτικές. Έχει φίλους και έχει αυτές τις φωτογραφίες ντοκουμέντα!

Καλές γιορτές και μην ξεχνάτε τι έχετε. Τι κουβαλάτε, τι σας σημαδεύει.

Όσα και αν σου λείπουν, όσα και να θες να πετύχεις, όσο και αν παλεύεις, μην ξεχάσεις να εκτιμήσεις τα χαμόγελα. Το 2014 ήταν bailando, ήταν ήχοι πραγμάτων όταν πέφτουν ηταν ταξιδια και beach party.. Ήταν εκείνο το ξημέρωμα που είδαμε μαζί, ήταν εκείνο το απίστευτο τελευταίο βράδυ που βγήκαμε σαν φοιτητές. Ήταν μια φίλη που επέστρεψε, μια άλλη που πέτυχε, μια που με υποδέχτηκε στο νησί της, ένα μοντέλο, ένας κάφρος, ένας φίλος που επέστρεψε, ένας που δεθήκαμε και χιλιάδες χαμόγελα. Χιλιάδες!

Το 2014 ήταν η χρονιά που μας χάρισε αναμνήσεις, όπως ας πούμε, όλοι ξέραμε που ήμασταν στα 7 τις Βραζιλίας, ή τις σημαίες που περίμεναν να πανηγυρίσουν όταν τελικά η Ελλάδα δεν πέρασε στους 8 του Μουντιάλ. Είναι η χρονιά του τελευταίου Άρχοντα και η χρονιά με την καλύτερη (δεν σηκώνω κουβέντα) διαφήμιση:

Είμαι ολοκληρωτικά ερωτευμένη με αυτή τη διαφήμιση!

Είναι η καλύτερη χρονιά του Game of Thrones, η χρονιά που πέθανε ο Τζόφρι! Η χρονιά που οι Σταρκ πήραν λίγο το αίμα τους πίσω. Είναι η χρονιά που όλος ο κόσμος πήγε στην Πάτρα για το καρναβάλι και γω γύρισα 2 να κοιμηθώ... γιατί πάει γέρασα πια. 

Επίσης είναι η χρονιά που έμαθα να αγοράζω απο το ίντερνετ και στ'αλήθεια... πως ζούσα μέχρι τώρα; Είναι η χρονιά που ξεπέρασα έναν μεγάλο έρωτα. Είναι η χρονιά που άφησα το σπίτι μου, και γύρισα στο πατρικό (κλαίει από μέσα της με λυγμούς). Είναι η χρονιά που ο Μακόναχι έκλεψε το Όσκαρ από τον Λεο, Και όσο απιστευτο και αν φαίνεται, εγώ συμφωνώ με την επιλογή. 

Η χρονιά που έβαλα 2 βιβλία στο top5 των αγαπημένων μου και η χρονιά που απολαύσαμε Θέατρο, Χριστουγεννιάτικες βόλτες και ζωή!

Γιατί τι άλλο θέλει η ζωή αν όχι τα παραπάνω.

2015 μπι καιντ! Καλή Χρονιά θαυματάκια μου! 

Ο ηχος

Αυτό το κείμενο ακούγετε https://www.youtube.com/watch?v=9KoQf7_ISVE

Διάβαζα βιβλία από πολύ μικρή, πάντα για εκείνο το τόσο έντονο συναίσθημα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας που ένιωθες όταν το έκλεινες. Εκείνο το κενό μεταξύ πραγματικότητας και φαντασιακής δίνης που σε ρουφάει και δεν θες να βγεις.

Θέλω να μείνω μέσα στα βιβλία μου για λίγα λεπτά να νιώσω τα συναισθήματα να με ρουφήξουν και μετά να συνέλθω. Η πικρή μου αλήθεια είναι πως ως άνθρωπος καμία δίνη συναισθημάτων πότε, δεν υπήρξε πιο δυνατή από όσα έχω ζήσει σε μερικές σελίδες.

Πάντα φανταζόμουν πως θα ήταν να βιώσεις το τέλος του αγαπημένου σου βιβλίου... Και ύστερα ήρθαν τ' Ανεμοδαρμένα Ύψη, τα ύψη μου! Η Έμιλι Μπορντέ με έκανε να ερωτευτώ σε τέτοια βαθμό που σχεδόν ζούσα στο βιβλίο της για 3 μέρες.

Και μετά ήρθε το Σιλμαρίλιον η πρώτη ολοκληρωμένη επαφή με τον Τόκλιν. Και αν η Έμιλυ ήταν ο πρώτος έρωτας, η μέση γη ήταν μια παραμυθένια σχέση, κάτι τόσο φανταστικά πραγματικό. Σαν κάποιος να ψιθύριζε τι υπήρχε στη γη πριν από αυτό που υπάρχει, σαν η πραγματικότητα να ήταν λιγότερο αληθινή από αυτή του βιβλίου. Για να έρθει μετά ήρθε ο ήχος τον πραγμάτων όταν πέφτουν.

Τα βιβλία μπορούν να σου χαρίσουν πολλά, εμπειρίες που δεν έζησες, άκουσες, είδες... Ο ήχος του Βασκες σου χαρίζει έναν ήχο που δεν άκουσες πότε και όμως είναι τόσο οικείος.

Τον ήχο του φόβου, την απόγνωσης, τον ήχο μια πόλης, μιας ζωής που δεν έζησες, μιας ζωής σαγηνευτικά τρομακτικής. Η πτώση, το αεροπλάνο, ο ήχος των ψυχών που σβήνουν, ο ήχος του φόβου και όσων μένουν πίσω, ο ήχος της Κολομβίας!

Ίσως δύσκολα ξεπερνάς μια αφήγηση σαν του Βάσκες, την αφήγηση της καταστροφής.

Δεν ξέρω ποιο έχω αγαπήσει περισσότερο. Ξέρω πως δύσκολα συνέρχεται κανείς από κάτι που αγαπά. Το ξέρω γιατί ζω τη ζωή μέσα από το σινεμά, μέσα από μια ταινία. Το ξέρω γιατί ένα βιβλίο που κλείνει είναι σαν μια απώλεια.

Όλα αυτά τα ζω σε ένα τρένο. Θα σας μιλήσω όμως άλλη ώρα για αυτό, γιατί θα χαλάσει το συναίσθημα. Απλά θα ακούσω το κομμάτι και θα περιμένω να φτάσω στον προορισμό, λίγο πιο κενή, λίγο χωρισμένη, λίγο σαν να αφήνω ένα κομμάτι μέσα στο συρμό. 

ΥΣ Αν υπήρχε κάτι πριν από αυτό που ξέρουμε, ας είναι η μέση γη του Τόκλιν

ΥΣ1 Μπορώ να ακούσω τον ήχο του αεροπλάνου που πέφτει πια.

ΥΣ2 Μπορώ να ξέρω πως είναι η απόγνωση. Τα ελφ, ο Ρικαρδο, ο Χιθκλιφ είναι η απόγνωση.

ΥΣ3 Ο Βάσκες είναι σύγχρονος λογοτεχνικός μαέστρος, αν το θυμάστε αυτό

ΥΣ4 Θέλω να ταξιδέψω στην Λατινική Αμερική#To_Do_List_Till_40's

Always faster than me

Καμια φορά νομιζω πως αν πεθάνω κανεις δεν θα πει στον επικήδειο μου ποσο υπερβολικα παθιασμενη υπήρξα.
Ξέρεις γιατί; γιατι είμαι υπερβολικά παθιασμένη με το να το παιζω αδιάφορη. Ετσι αν πεθάνω ολοι θα με πουν απλα ισχυρογνωμων, πεισματαρα, αλλα σιγουρα δεν θα αναφέρουν παθος, ίσως γιατι θα απέφευγα να το δειξω ακόμη και στους πιο στενους μου ανθρωπους.

Ισως επειδη, καθε φορα που αποφασιζω πως κατι θελω να το μοιραστώ παυει να ειναι δικό μου. Σαν να είναι πια προσποιητο. Ετσι τα πιο δυνατά μου συναισθήματα ζουν και αναπαράγονται μαζι μου, νεκρα.
Οταν πεθάνω θα πουν πως αγαπουσα αυτο που σπουδασα, το σινεμα, τα βιβλια. Οταν πεθανω δεν θα πουν ποτε ποσο παθιασμένη ημουν με οσα ονειρευομουν. Δεν τα ξερουν. Δεν θα πουν για εκεινες τις σκοτεινες νυχτες που η μουσικη εδινε ηχο στα παθη, που τα βιβλια δύναμη στα ονειρα κ ο κινηματογράφος υφος στην εικονα. Δεν θα πουν ποτε πως ηθελα να πετυχω τα ονειρα μου πιο πολυ απο οσο να αναπνέω. Ισως επειδη δείχνω αδιαφορη οταν αναπνέω...
Το παθος κρύβεται στην πιο μικρη κινηση, σε αυτη που το ματι αγνοεί.

Μην ξεχνας ειμαστε αυτα που διαβαζουμε, λιγο νερουδα, λιγο Μουρακάμι. Η μουσικη πριν κοιμηθουμε Naughty Boy, τα πρωινά του Σαββάτου ελληνικός μετριος κ κρουασαν βουτύρου.

P.S. Το μονο που με απογοητεύει στη ζωή ειναι που δεν ειναι όπως στα βιβλία
P.S. 1 Πριν κανεις οτιδηποτε ξεκινά να βλεπεις How to get away with murder
P.S. 2 και Manhattan Love Story θα λεγα, αλλα κυριως How to Get Away with Murder.

Μπορει ενα πιατο πατατες τηγανίτες να φέρει την ευτυχία;

Μπορεί ενα πιάτο πατατες τηγανίτες να φερει την ευτυχία; Προφανως! Ευτυχώς που εχουμε και τις πατάτες κ στην τελική περνανε αυτοι οι μαρτυρικοι Σεπτεμβριδες! Φυσικα το μισος για αυτον τον αχρηστο και εκνευριστικό μηνα συνεχίζεται!!! Φερε μια πατατες να ηρεμισω!

Οκ στην αρχη ήταν η μεταβαση στο σχολείο που τον εκανε κουραστικό, αντε να βγει το πρόγραμμα, φροντιστήριο, αγγλικα, γαλλικα κλπ. Μετα ηρθαν οι σπουδες και εκει που λες αντε να μετακομισω μια ερχεται και η δευτερη και μετα η τριτη ταυτοχρονα με εκεινη την ελεεινή εξεταστικη του Σεπτεμβρη, που συγνωμη ποιος πηγε ποτε διαβασμένος σε πανω απο ενα μαθημα σε αυτην την εξεταστική? Και υστερα, έρχεται το φετος. Πτυχιακές, πρακτικες, λεφτα και ένσημα και μια γραμματεια τρεις λαλούν κ δύο χορεύουν. Που ζητας ενα χαρτι και σου λενε, δεν στο δινω αν δεν το ζητουν αμεσα γιατι δεν μπορω να τα φωτοτυπω. Πας καλα κουκλιτσα μου;

Προφανως ολη αυτή τη μετάβαση, την καλοκαιρινή διαθεση που δεν λεει να φυγει, την εξοδο με σορτσάκι κ χειμωνιατικη μποτα (γιατι βρεχει λεει..) εγω δεν την αντεχω φιλε μου, οποτε συνεχιζω ακαθεκτη να μισω τον πιο άχρηστο μηνα του χρονου. 

Που μεσα σε ολα αυτα δεν εχει ουτε σιριαλ ακομη, οποτε Σεπτέμβρη μετραω αντιστροφα για ακομη μια φορα.

ΥΣ ευτυχως που εχω και αυτον κ αγαπιομαστε τυφλα!!

Χωρις τιτλο...

Νομιζω πως δεν εχω τιτλο για αυτο το ποστ, κυριως επειδή δεν έχω τίτλο για αυτό το καλοκαίρι, για αυτούς τους δυο μήνες για αυτές τις διακοπές....

Ας ξεκινήσω καπως έτσι, ξερεις τι είναι ευτυχία; τα λεφτα! Και όποιος ειπε το αντίθετο είναι μπατιρης και δεν ειχε λεφτά να παει στην Ροδο, στην Συμη στους φιλους του στις καλύτερες διακοπες που μπορεις να ζήσεις #fact . Ξερεις τι ειναι δυστυχία; να δουλεύεις τον Αυγουστο σε μερη που οι αλλοι κανουν διακοπες #fact2 ξερεις που μπορεις να βρεις την ευτυχια; στο να γνωρισεις την καλυτερη παρεα της ζωής σου και ας δουλεύεις #fact3

Καπως ετσι μπορω να συνοψίσω το καλοκαιρι. Μαλλον ο κρονος έκανε τη δουλεια του πανω απο το κεφαλι του σκορπιου και.... Finally we have winner of the best summer challenge... 2014. 

Πες μου πως ξεπερνας 3 πανεμορφα φοιτητικα χρονια; με ενα μαγικο καλοκαιρι! και πως ξεπερνας το μαγικο καλοκαιρι; λοιπον.... Το επεξεργαζομαι ακομη αυτο αλλα, οσο εχω την αμμο στα δαχτυλα μου και τον ηλιο να καιει τα μπρατσα μου λοιπον, δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με τίποτα.

Ξερεις τι δεν εκανα φετος το καλοκαιρι; τιποτα από όσα είχα προγραμματίσει. Και οχι ότι πειραζει αλλά να, οταν σε ξεσηκώνουν και σε γεμίζουν οι στιγμες τόσο πολύ δυσκολα επανέρχεται η ταξη, και ξερεις το καλοκαιρι εφυγε και οι Πλειάδες σε λιγο καιρό θα σταματήσουν να φαινονται στον ουρανο κ ολο και κατι θα λειπει. Θα λειπουν οι Αυγουστιατικες νυχτες ενα κλικ παραπάνω από οτι οι πιο παλιες. Θα λειπουν τα φορέματα που ανεμιζαν και τα νυχτερινά μπανια. Τα παραξενα κοκτέιλ και τα τρελα σφηνάκια βαμπίρ, οι προκλησεις, οι νυχτες στο παλερμο τα φιλικα στριπτιτζαδικα, οι φωνες για την φασαρια στις 6 το πρωι και τα καραοκε παρτι με τον κιαμο. Θα λειπουν τα πρωινα που ηταν παντα μεσημερια και οι μαγικες θαλασσες του Αιγαίου. Οι κοκακολες με τους στιχους και το Zouka. Θα λειπουν οι εκδρομες τα beach party και οι φιλοι που ποτε πια δεν θα ειναι οπως παλια. Θα λειπει το καλοκαιρι...


Μεσα σε ολα αυτα, εκλεισα και τον κυκλο του νουαρ που ειχα ανοιξει αφου πρεπει να ειδα σχεδον τα παντα, ποτε δεν θα καταλαβω γιατι το double identity ειναι τοσο ψηλα στο imdb και πως καταλαβαν τον δολοφονο στο strangers on the train.

Τελος η Λαιδη Τσατερλι ηταν πολυ κακη επιλογη για το καλοκαιρι. Διορθώνω, η Λαιδη Τσατερλι ηταν πολυ κακη επιλογή. Γενικά. Για παντα. Ο Μουρακάμι παλι οχι και τοσο.
Νεος κυκλος εργασιων και η θα μας βγαλει στην ισπανική ή στην γαλλικη λογοτεχνια. Θα δείξει....

Ο χειμωνας ειναι βαρυς αφου Θεού θέλοντος και γραμματείας επιτρέποντος θα εχει πτυχιο. Οποτε καλη αρχη και καλα ταξιδια!!

Υσ Στόχος μου στη ζωή θα ναι να δουλεύω για να τα τρωω σε ταξιδια!!

Μουντιαλ κ αιρκοντισιον

Καλοκαιρι σημαίνει καψουρα και αιρκοντισιον. Καψουρα για τον ηλιο, την θαλασσα, τα νεα Βιβλία, τα κοκτειλ, τα dance κομματια, τις παλιές ταινιες, το μαυρισμα, τα αέρινα ρουχα και φυσικα... Το Μουντιαλ.

Καψουρα για φετος ειναι που δουλεύω αλλα μπορω να παω και διακοπες με δικα μου λεφτα. Που εχω χρονο να διαβάζω και να βγαινω και να είμαι με μονο ενα μαθημα πριν το πτυχιο, αλλα η μεγαλύτερη καψουρα ειναι να βλεπω με τους αντρες του σπιτιου Μουντιαλ και να ζητωκραυγαζω για τα γκολ του Νευμαρ  χωρις με κοιτανε περίεργα πατέρας, αδερφός και θειος.
Μπορει να πονεσε ο αποκλεισμος της Ισπανιας (αχ Τσαμπι λείπεις απο αυτο το κύπελλο) και να μας πικραναν Ιταλια, Αγγλια και Γαλλια (αυτοι παιζουν φιλε και ειναι σαν μοντέλα, οι φανελες στη τριχα, μαλλι άθικτο..) αλλα ειχαμε παντα τον Νευμαρ, που ωραιο δεν τον λες,αλλα εχει ενα πρόστυχο υφακι οταν παίρνει την μπαλα που φαντασου να τανε γυναικα τι υφος θα χε... Απαπαπα ζεσταθηκα παλι.

Και καπως ετσι, ανοιγω αιρκοντισιον και φιλοσοφω... Πως σκατα ζουσαν ζουν και θα συνεχισουν να ζουν ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι χωρις κλιματισμο; οτι δεν λιώνετε ρε άνθρωποι; δεν γίνεστε βραστοι έτοιμοι για σερβιρισμα;

Τελειωσε και το GoT πανω που τρελαθηκαμε για τα καλα και ετσι λεω να δω το breaking bad που ολοι με φαγανε με δαυτο.
Αλλα θα συνεχιζω να αναρωτιέμαι... Πως θα περάσει μισο καλοκαιρι χωρις μουντιαλ; ποτε θα ειναι καλα ο Νευμαρ; γιατι μετα τον αποκλεισμό της Ισπανίας μας χαλατε την απόλαυση; ποιος θα αποκλεισει τους Γερμανους που Μιλερ και Σβαισταιγκερ τους εχω αχτι; και τελικα ποιος ειναι αυτος που χρωσταει Μουντιάλ στους Ολλανδους και πρεπει ντε και καλα να το παρουν αυτοι; ασε μας φαν περσι μου.

Ενα μαθημα πριν το πτυχιο, 3 μερες πριν τις διακοπες και μεγάλη λυπη για το αγορι το βραζιλιάνικο, ευχομαι καυτο καλοκαιρι σε ολους μας.

ΥΣ Ποιος ειπε πως το μουντιαλ δεν αρεσει στις γυναικες; και δεν μιλω για την ομορφια των 22 ενος αγωνα, το ποδοσφαιρο ειναι πανεμορφο αθλημα απο ολες τις αποψεις, ακομα και απο αυτη που ο Λουιζ αγκαλιαζει τον Ροντριγκεζ λέγοντας στο κοινο να τον χειροκροτήσει.

Εξεταστική άντε κάνε καμία βουτιά κουκλίτσα μου!

Κάποτε έλεγα πως για τις πανελλήνιες οι 24 της ημέρας ήταν προφανώς ελάχιστες. Σήμερα αφού έχω συνειδητοποιήσει πως δεν διάβαζα και κορόιδευα τον κόσμο - και άρα προφανώς δεν μου έφταναν οι ώρες- η μέρα έχει όντως ελάχιστες ώρες, αλλά άμα τις φχαριστιέσαι είναι αρκετές. 
Η ζωή τρέχει και γω αγαπώ την μετά-σπουδών εποχή. Την ουσιαστική ενηλικίωση και την εμπειρία του να κάνεις επιτέλους αυτό που αγαπάς. Σας είπα πόσο ευτυχισμένη με κάνει η δουλεία μου; Φτου να μην με ματιάξετε!

Και κάπου εκεί σκάει η εξεταστική από την γωνία γιατί της χρωστάω ακόμα 3 και είναι τα χειρότερά μου, τα μισώ τα σιχαίνομαι και το πως θα τα περάσω ένας θεός ξέρει, τώρα ποιος θεός, ούτε εγώ δεν ξέρω! 
Και μέσα στην εξεταστική το τρέξιμο για την δουλεία και το εκπληκτικά γαμάτο Game of Thrones έχει και μουντιάλ! Ναι, είμαι αυτή που στεναχωρίοταν που η κολλητή της είχε γενέθλια στην έναρξη του Μουντιάλ. 
Μουντιάλ φίλες μου εστί, Ισπανία, Βραζιλία, Ιταλία, Αγγλία, ή αλλιώς Τσάβι Αλόνσο, Πικέ, Νευμάρ και πάει λέγοντας! Εξαιρετικό υπερθέαμα και η αδυναμία στην στρογγυλή θεά έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνο ανδρικό προνόμιο. 

Ε, λοιπόν όταν δεν βλέπω ποδόσφαιρο ή δεν έχω άπειρη δουλεία, ή δεν αποφεύγω το διάβασμα ή δεν κανονίζω τις άμοιρες τις διακοπές μου τότενες διαβάζω λίγο Μουρακάμι και 1Q84 και στην σελίδα 300 νομίζω αρχίζει να μ'αρέσει αλλά το χέρι μου δεν κόβω.

Η ζωή είναι ωραία μόνο αν έχει λεφτά #νόμος
Το καλοκαίρι αξίζει αν είσαι στην παραλία, αλλιώς είναι απαίσια εποχή #απαράβατος_νόμος
Το Game of Thrones είχε την καλύτερη σεζόν του έβερ και πραγματικά μας πώρωσε και άντε τώρα περίμενε μέχρι το Μάρτη. #SEASONARA
Αν κάποια μέρα χρειαστεί να λείψω από την δουλεία νιώθω στέρηση και μου λείπει #άρρωστη
Alonso σε λατρεύω και Ισπανία πιστεύω σε σένα! #WorldCup2014
Εξεταστική και Πάτρα, άντε κάντε καμία βουτιά να βουλίαξετε μου βγάλατε την πιστη! #σταδγιαλα

Φοιτητική Ζωή: Final Countdown

Απόψε είδα το τελευταίο μου Χάρι Πότερ. Σε αυτό το σπίτι. Σε αυτή τη πόλη. Σαν φοιτήτρια. Απόψε περνάω το τελευταίο Παρασκευοβραδο στο κρεβάτι κάτω από τον πίνακα με τον Λονδίνο. Απόψε περιμένω την μετακόμιση. 

Βίωσα σε αυτό το blog όλη μου την φοιτητική ζωή, ένεκεν που η αρχή του έγινε με την αρχή των σπουδών μου. Απογοήτευση και χαρά. Μετακόμιση. Μετακόμιση ναμπερ του. Μετακόμιση νάμπερ θρι. Φίλοι, έρωτες, απογοητεύσεις, εξεταστικές, σοκολάτα. Μοναξιές, γέλια. Λίγο πολύ όλα. Έτσι πρέπει να βιώσω και με αυτό το blog την επιστροφή στο σπίτι.

Γυρνάω φίλε αναγνώστη. Την Τετάρτη 9 Απριλίου 2014 μετά από μόλις 3,5 χρονία εκ των οποίων τα 2,5 ουσιαστικά σπουδάζω σε αυτή τη πόλη, μετακομίζω γιατί... παίρνω πτυχίο. Οκ χρωστάω 4 ακόμη αλλά έχω τελειώσει τα βασικά και μετράω... Μετράω μονάδες, βαθμό πτυχίου, σελίδες πτυχιακής, λεφτά πρακτικής, μέρες για να φύγω, ανθρώπους... που θα θυμάμαι, που δεν θέλω να ξέρω, που θέλω να πάω να βρω, που θα μου λείψουν, που με απογοήτευσαν και άλλους που κατάφεραν και με γοήτευσαν.

Το κυριότερο, μετράω στιγμές, τελευταίες φορές, τελευταία γεια, ποτά, ταινίες, βόλτες, σινεμά, μαθήματα, τελευταία φορά που θα κοιμηθώ σπίτι μου. Που θα καθαρίσω και θα πλύνω τα πιάτα. Που θα μαγειρέψω για τους φίλους μου και θα δω Χάρι Πότερ μαζί τους. Τελευταία φορά που θα πάρω Εντελβάις και θα καταλήξω Χάντρες. Τελευταίο καρναβάλι. Τελευταίο... βασικά πονάει το τελευταίο. Ας πούμε σε μια άλλη ζωή θα χω προλάβει να το ευχαριστηθώ πιο πολύ. Σε μια νέα ζωή, τέρμα τα ψέματα!! Παίρνω πτυχίο, ξεκινάω δουλεία, γυρίζω στη μάνα μου σαν δαρμένο σκυλί και ελπίζω για ένα μεταπτυχιακό με το εφάπαξ της σύνταξης - κλαίει μόνη της σε εμβρυακή στάση. 

Κάπου διάβασα, πως δεν είσαι το όνομά σου, το ύψος ή τα κιλά σου. Είσαι λέει τα βιβλία που αγαπάς, τα τραγούδια που σου κολλάνε στο μυαλό είναι οι σκέψεις σου. Είσαι αυτό που έφαγες το Σάββατο για πρωινό. 

Είμαι λίγο από τα Ύψη και λίγο από το Κοιμητήριο της Πράγας. Λογική και Αναισθησία ή μισο κρυμμένη ευαισθησία. Είμαι οι καλύτεροι μου φίλοι. Είμαι οι αναμνήσεις μου. Σκέψεις μου είναι τα τραγούδια της Αντέλ και των Άρκτικ Μόνκις. Ίσως και τα τραγούδια από τις Μέλισσες και τον Μαζωνάκη. 

Είμαι δημητριακά με γάλα και τοστ μερέντας. Είμαι το κορίτσι που γέλαγε δυνατά εκείνο το βράδυ στο μπαλκόνι με τα οινόμελα που θα φώναζαν την αστυνομία.

Είμαι εκείνη που μίλαγε για σεξ στην εκκλησία απ έξω, το ξημέρωμα, αντικαθιστώντας κάθε τι πρόστυχο με ζωγραφική. Είμαι εκείνη που πάει στα νεκροταφεία και τρέχει στους φόβους της επάνω. Είμαι εκείνη που καθόταν ώρες στο νοσοκομείο για να τρώει σαραγλι και να μην νιώθεις μόνος σου και διοργάνωνε νύχτες απελπισίας με καψουροτράγουδα να κοιτάμε τον ουρανό. Είμαι αυτή που έμαθε στην ξανθιά φίλης της τάβλι. Και ας είναι πια μελαχρινή. Είμαι εκείνη που παλεύει για τα όνειρά της και ας την λέτε ισχυρογνώμων. Αυτή που σας έκανε να συνηθίσετε να βγάζετε τα παπούτσια σας πριν μπείτε σπίτι της και που ήπιε μέσα σε ένα χρόνο όσο δεν έχει πιει ποτέ στην ζωή της. Είμαι αυτή που θα γκρινιάζει να μην ακουμπάτε το κρεβάτι της αλλά ποτέ δεν πρόκειται να αρνηθεί να ξαπλώσετε στα δύσκολα ή να σας δώσει μια αγκαλιά. Είμαι αυτή που συγχώρεσε και ας στεναχωρήθηκε. Είμαι αυτή που ξεπέρασε. Είμαι αυτή που ένα βράδυ ερωτεύτηκε. Είμαι αυτή που... ας το παραδεχτούμε κάνει το πιο ωραίο φαγητό και είχε την πιο γαμάτη τούρτα γενεθλίων.

Είστε αυτοί που χάρηκα που γνώρισα.  Εκείνοι που με κουβαλήσατε σπίτι μου μετά το πάρτι με τις ρακές, εκείνοι που φωνάζατε και με ξεφτιλίζατε στην πολυκατοικία. Που μαυρίζαμε ώρες τα καλοκαίρια και πίναμε κοκτέιλ στον Κήπο. Είστε μερικές από τις αγαπημένες μου νύχτες και ξενύχτια. Με βόλτες στα πάρκα, με μεθύσια σε παρακμιακά μαγαζιά, με καψούρα στις 6 το πρωί εξεταστικής στο σκάιπ. 

Είμαστε αυτοί που σπουδάσανε στο πιο κατεστραμμένο τμήμα της χώρας. 

Θα σας λείψω. Είναι προφανές. 

Spring Break is over!

Το θέμα δεν είναι πως είδα το Spring Break και μου άρεσε για κάποιο αρρωστημένο λόγο. Το θέμα είναι πως θυμήθηκα πόσο μικρή ήμουνα όταν άκουσα το Evrytime της Βritney και κατάλαβα πως σε λίγο τελειώνουν οι "Ανοιξιάτικες Διακοπές" της ζωής μου. Και πως το πρόσωπα των 2 τελευταίων ετών θα με στοιχειώνουν μια ζωή. 

Μια υπόσχεση, μια ευκαιρία, μια ζωή και μια εμπειρία.. μόνο το τώρα.

Θυμάμαι πως μικρή ονειρευόμουν με αυτό το κομμάτι. Σαν ήχος από μουσικό κουτί. Χωρίς να έχω ιδέα από τους στίχους. Αφήνομαι στην μελωδία να με κάνει μικρή ξανά. Να νιώσω πως είμαι απλά κορίτσι χωρίς να χρειάζεται να είμαι η δυνατή για τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Σαν να μπορώ να κουλουριαστώ και να ονειρευτώ σαν να μην έχω γράψει ούτε μια γραμμή στις σελίδες μου. Γιατί ας το παραδεχτούμε, πόσο δυνατή μπορείς να αισθανθείς σε μια γεμάτη αγκαλιά; Και ας μη γελιόμαστε όλοι θέλουμε μια αγκαλιά χωρίς λόγο. Άσχετα που δεν το λέμε.

Λογύδριο vol1

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτές τις συνήθειες των ανθρώπων να μην μπορούν να τα βρουν κυριολεκτικά και απόλυτα με τον εαυτό τους και αντ' αυτού καταφεύγουν σε λύσεις όπως τα ναρκωτικά ή την αυτοκτονία. Όχι ότι μεταξύ τους έχουν καμία διαφορά.
Αυτό το κείμενο, βρίσκει αφορμή αρχικά από την μαζική αύξηση wanna be suicidal έφηβων στο τάμπλερ και την "αυτοκτονία" ενός μεγάλου κατ' εμέ ηθοποιού του Φιλίπ Σείμουρ Χόφμαν. 
Το να αποδεχθείς το εαυτό σου, το ποιος είσαι, το τι είσαι και του που θες να πας στην ζωή σου, είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Ξυπνάς, πας σε έναν καθρέφτη αντιλαμβάνεσαι τα δεδομένα και τα κάνεις πλεονεκτήματα. Από πότε 12 χρονών παιδί ζητάει συγνώμη για αυτό που είναι; καταρχάς τι είναι; από που κι ως που είναι; πότε πρόλαβε και αποδέχτηκε αυτό που είναι και γιατί ζητάει συγνώμη για αυτό; την ομοφυλοφιλία μπορώ να την αντιληφθώ τα κόμπλεξ επίσης, το πρώτο είναι φυσικό το δεύτερο είναι κυρίως "σχολικό" αλλά από πότε όλα αυτά οδηγούν τόσα πολλά παιδιά σε μαζικά "κοψίματα" και αυτοκτονίες μεταξύ 12 και 17; 
Από πότε γίνονται τα παιδιά τόσο ενοχικά;

Η άλλη λύση λέγετε αλκοόλ και ναρκωτικά. Και ναι ορισμένα ναρκωτικά είναι καλύτερα από το αλκοόλ για κάποιον που ξεκινάει μεθύσια στα 16 του.
Πάντοτε αναρωτιόμουνα τι είναι αυτό που σε κάνει και δεν περνάς τόσο καλά με τον εαυτό σου που χρειάζεσαι συμπληρωματικά. Για μένα μαστούρα είναι το απορρυπαντικό στα φρεσκοπλυμένα σεντόνια, ο γαλλικός το πρωί και η μερέντα, η μυρωδιά της μαμάς αυτή με την οποία δέθηκα μαζί της σαν μωρό, όχι μια γραμμή κόκας. Γιατί να έχεις ανάγκη να βιώσεις εξωσωματικές εμπειρίες όταν εμπειρίες όπως οι αγκαλιές και το ζεστό πάπλωμα ή ένα καυτό μπάνιο είναι αυτά που δίνουν νόημα στην ύπαρξη του κορμιού, να μην μιλήσω για τον έρωτα είναι μελό. Το σεξ όμως, η χημεία. Τέλος γιατί να μην μπορείς να κάνεις κέφι μόνος σου; κανένας δεν είναι τόσο βαρετός, ή μάλλον κανένας με την σωστή παρέα δεν μπορεί να είναι βαρετός.Γιατί μια ζωή θες υποκατάστατα; πως θα ζήσεις μια ζωή πρωτότυπη, γεμάτη και δική σου όταν στηρίζεσαι πάντα σε κάτι για την ολοκλήρωση της απόλαυσης σου.
Γιατί ηρωίνη; για κάποιον τόσο καλό, για κάποιον που ο Θεός του δίνει ένα δώρο, όπως του Φίλιπ ή του Χιθ που του δίνει παιδιά, μια συνέχεια.. μια αιωνιότητα μια αξία που βιώνεται μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που επηρεάζει γιατί να την χαραμίζεις έτσι; πόσο εγωιστικό είναι άλλωστε; πόσο λίγο σε νοιάζει τι συντρίμμια μπορεί να αφήνεις πίσω σου μέσα από μια μικρή επιλογή;
Ακόμα όμως και αν έχεις επιλέξει πως δεν σε νοιάζει κανείς γύρω σου, θες να βουτήξεις την ζωή σου στην υποκατάσταση και όπως είπε και ο Ρέντον στο Trainspotting να επιλέξεις να μην επιλέξεις ζωή, πόσο ικανοποιημένος και ολοκληρωμένος θα νιώθεις τελικά; αλήθεια έχεις όντως κάποια εμπειρία; αξίζει μια εμπειρία που δεν μπορεί να αφήσει κάποια αίσθηση στα δάχτυλά σου;

Σε μια κοινωνία που αγαπάμε να μισούμε, ναι καπιταλιστική, ναι κεφαλαιουχική, ναι καταναλωτική, ναι ότι θες, το πρόβλημα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Στην τελική η διαφήμιση, το απόλυτο όργανο του καταναλωτισμού σου προβάλει, όσα πρότυπα εσύ αναδεικνύεις, ποτέ δεν αναδεικνύει κάτι πεπερασμένο, για να μην πω πως ακόμα και στο υγρό για το σφουγγάρισμα η διαφήμιση παρουσιάζει υγιή δεμένη οικογένεια, πόσο μάλλον για το βούτυρο η το καφέ. Οπότε, ζούμε σε μια κοινωνία που για να ικανοποιήσει όλα τα καταναλωτικά, κεφαλαιουχικά και καπιταλιστικά της πρότυπα ξεχνά το αγαπημένο της θέμα την οικογένεια. Όταν ένα παιδί ζητάει στα 12 συγνώμη για αυτό που είναι, όταν μηνύματα "Don't suicide today, promise" καθημερινά ανεβαίνουν σε social media δεν φταίει η διαφήμιση, φταίει που εσύ ξεχνάς να δώσεις βάση σε κάτι άλλο πέραν της διαφήμισης. Ο εγωισμός που προανέφερα στα ναρκωτικά αφορά και την οικογένεια, δεν καλύπτουμε κενά με ρούχα και παπούτσια... ένα παιδί που θέλει να αυτοκτονήσει φαίνεται δεν είναι ξαφνικό, κάποιος που έχει τόση ανάγκη να τον στηρίξουν και να ζήσει πέρα από το σώμα του επίσης. Γιατί να δημιουργούμε ενοχικούς ανθρώπους; φοβισμένους.

Γιατί να μην σ'αρέσει αυτό που είσαι και να μην το αλλάζεις; γιατί ξαφνικά γίναμε όλοι μίζεροι; μάλλον φταίει η διαφήμιση. Αυτήν την οποία εγώ αγάπησα και στήριξα και θα στηρίζω εφόρου ζωής, και ας απογοήτευσα τους γονείς μου με την επιλογή μου. Δεν νιώθω τύψεις, δεν με αφορούν, είναι δικιά μου η επιλογή για το μέλλον μου. Δεν θα δουλέψω με την μαμά μου, ούτε τα βράδια που θα είμαι απογοητευμένη θα κλαίω στο μπαμπά μου. Η επιλογή μου ήταν για μένα για να μαι περήφανη και άξια της. Σιγά σιγά θα ναι και κείνοι περήφανοι, ήδη κάνουν βήματα. 
Όταν κάποιος δεν σε αποδέχεται, σκέψου αν σε νοιάζει ειλικρινά η γνώμη του, αν ναι, κανε το σωστό με βάση τη ψυχή σου και θα αλλάξει γνώμη, αν δεν σε νοιάζει, χέστηκες haters gona hate. Who fucing cares που λέει και ο καθηγητής που με μισεί.