201..4!

Μην κάνετε ανασκοπήσεις στο τέλος κάθε έτους, στόχους βάλτε για το καινούριο. Να πουχου εγώ το 2014 θέλω πτυχίο για το 2015. Θα ναι το μεταβατικό μου έτος, θα με πάει ένα βήμα παραπέρα πιο ενήλικο σε μια ζωή πιο δικιά μου, με όνειρα λίγο πιο.. πραγματικά. 

Η χρονιά που μας πέρασε ήταν άσχημη σε ατομικό επίπεδο το πρώτο μισό, και γλυκούλα στο δεύτερο, αλλά απαράδεκτη σε κοινωνικό. Εκεί που είχαμε σπουδές μείναμε με το πτυχίο αμανάτι να αναρωτιόμαστε σε τι κόσμο μεγαλώνουμε τα όνειρα μας και εκεί που βρίσκαμε δουλεία, μέναμε να κοιτάμε σε τι κόσμο μεγαλώνουν οι μισθοί μας. Καλησπέρα σας και καλή σας βραδιά!

Και παρόλο που η απογοήτευση δεν με άφησε , το 2013 μου προσέφερε τα μεγαλύτερα συναισθήματα της ζωής μου. Χαρά για μια δουλεία που κυνήγησα και άξιζα, και ας μου την μιζεριάζουν, έρωτα για.. οκ έρωτα. Μεγάλο έρωτα. Μίσος, ως αποτέλεσμα του έρωτα. Νέες συνήθειες, ανθρώπους και χαβαλέ. Το αγαπημένο μου! Πολύ και όμορφο Χαβαλέ!!. 

Το 2013 μου χάρισε new entry στην λίστα των αγαπημένων μου βιβλίων με τον Γκάτσμπυ να μπαίνει με φόρα και τον Φιτζέρλαντ να γίνεται μικρή μανία, λίγο πριν συναντηθεί με τον Λούρμαν και τον Μαιτρ και την Μαργαρίτα να κατακτούν σημαντική θέση στην καρδία και την βιβλιοθήκη μου. Μαζί με αυτά το 2013 μου άφησε χώρο να εμπλουτίσω την noir κουλτούρα μου με το Γεράκι της Μάλτας, το Σιωπηλό μάρτυρα και άλλα πολλά.. αλλά και σε πιο σύγχρονο επίπεδο η κινηματογραφική χρονιά ήταν γεμάτη, για αυτό βέβαια θα μιλήσω εκτενέστερα στα Μπλογκ-Όσκαρς. 

Ακόμα και αν μου λείψανε άνθρωποι (γκουχου γκουχου), αυτό που με ενόχλησε αυτή τη χρονιά είναι που οι προτεραιότητες και τα θέλω ωριμάζουν ξέχωρα και αν δεν συμβαδίσουν σύντομα απομακρύνουν τους ανθρώπους. Δεν σε καλύπτουν συμπεριφορές που κάποτε θεωρούσες υπέροχες και έχεις νέες διαφορετικές ανάγκες. Οι νέοι στόχοι, η νέα σου συμπεριφορά και η εξέλιξη σου δεν αφήνουν περιθώρια και φταις εσύ όχι ο άλλος που δεν εξελίσσετε, κάποτε αυτό ακριβώς αγάπησες και τώρα σε αυτό ψάχνω λύση. Η αχαριστία από την άλλη είναι κερασάκι στο γλυκό του αποχαιρετισμού μιας φιλίας. Και αυτό είναι νιού γίαρς ρεσολούσιον μαζί με το διάβασμα και την δουλεία!

Από τον Άγιο -της λατρεμένης μου- Κοακόλας θα ζητήσω υγεία! Ξέρεις φέτος κλείνουμε και 5 χρόνια καθαροί. Τα 5 κρίσιμα χρόνια μετά το τέρας. Και θα το γιορτάσουμε. Μεθαύριο ο άντρας της ζωής μου γίνεται όχι 60 αλλά 5. Γιατί μηδένισε και άρχισε από την αρχή. Τα άλλα Άγιε μου... θα στα στείλω σε γράμμα! 

Εύχομαι το 2014, να μην είναι τίποτα, μονάχα υγιές και γεμάτο για όλους μας. Γεμάτο κάθε μέρα με ζωή, εμπειρίες, στιγμές! Καλή Χρονιά εκεί έξω κόσμε!!!!

ΥΣ Η χώρα των θαυμάτων υπόσχεται το νέο έτος πιο πολλά πόστ γιατί φέτος πέρασε λίγο στα ψιλά!!!
ΥΣ2 Η χρονιά αυτή, ακόμη με μετακόμισε και στο πιο όμορφο και γλυκό σπιτάκι που είχα ποτές!!!

If you've ever wondered where your dreams come from...

Μερικές φορές ψάχνω στον ουρανό να βρω τις πλειάδες, και ας ξέρω πως φαίνονται μόνο Μάη με Σεπτέμβρη. Είναι ο αγαπημένος μου αστερισμός. Τις αναζητώ. Και ας μην είναι εκεί, γύρω στις 6 κοντά στην ανατολή περιμένω να φανούν. Μερικές φορές απλά έχω ανάγκη να τις δω.. να μου θυμίσουν πως είναι καλοκαίρι, πως είμαι στο αγαπημένο μου μέρος.. πως όπως κάθε ξημέρωμα ανεβαίνω προς το σπίτι μου και με περιμένει το πιο όμορφο θέαμα.. το πιο όμορφο ξημέρωμα. Μερικές φορές απλά θέλω να τις δω.. μερικές τις έχω ανάγκη.. μερικές.. άλλες τόσες ξέρω πως είναι ανώφελα χαζό. Μερικές φορές ξυπνάω.

Γίνομαι άλλος άνθρωπος, σαν βομβαρδίζεται ο παλιός, σαν το τανκς να ξεσκίζει κάθε οστό και σάρκα σαν να πεθαίνω και να ξαναγεννιέμαι. Έτσι είμαι μετά από μια προβολή στο σινεμά. Παίρνω ζωή. Όπως κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, που στην πορεία έχω ερωτευτεί. Έτσι και όταν γυρίζω σε ένα παλιό. Έτσι και στο σινεμά. Σαν να είμαι κάθε φορά μια άλλη... όπως οι άνθρωποι που αφήνουν ο ένας το στίγμα του στον άλλο, έτσι και για μένα το σινεμά, κάθε ταινία. Καμία δεν είναι ίδια στο σπίτι σε σχέση με τον κινηματογράφο. Τίποτα δεν είναι σαν την μυρωδιά του ποπ κορν, σαν τα κλειστά φώτα και τις άβολες θέσεις στο πιο όμορφο μέρος στον κόσμο. Ίσως για μέρες να μην είμαι ο εαυτός μου. Ίσως τις νύχτες να είμαι διαλυμένη. Ίσως απλά δεν είμαι όπως πριν. Κάθε φορά, είναι μια αναγέννηση. Κάπως έτσι έμαθα να ερωτεύομαι. Από τον Ιναριτού, μέχρι τον Μπάρτον και από τον Σκορτσέζε μέχρι τον Φαραντί, τον Κάμερον και τούμπαλιν τον Φίνιτσερ. Κάθε λογής μαγεία.. και ας είναι και Γουντι. 

P.S. If you've ever wondered where your dreams come from, you look around... this is where they're made (Hugo 2011).

Στόχοι μου φτιαγμένοι από κιλό

Στόχοι, κίνητρα, αίτια, κίνητρα μέλλον. Οι στόχοι είναι το μέλλον. Λατρεύω τους στόχους, λατρεύω τα κίνητρα πως παρακινούν την ζωή, δίνουν ένταση, ώθηση εναρκτήρια ερεθίσματα. Πάθος. 

Το να κυνηγάς να βρεθείς κάπου, να τα καταφέρνεις μόνος σου, δίνει μια υπεραξία στο αποτέλεσμα. Ναι οκ, όλοι θα θέλαμε να είναι πιο εύκολα τα πράγματα, αλλά πόσο πιο εύκολα; και αν ήταν εύκολα, πόσο θα μας ενδιέφερε; ή και πιο απλά, αν ήταν εύκολα, θα μας ενδιέφεραν όντως;

Μου δίνουν ζωή οι στόχοι μου για το μέλλον, σαν να είναι η προσωπική μου βενζίνη που κινεί το όχημα της ύπαρξης μου προς τον προορισμό του. Δεν απαξιώνω τον προορισμό φυσικά. Όταν θα βρεθώ εκεί, θα τον ευχαριστηθώ στο έπακρο και ίσως θα τον απολαύσω και περισσότερο από ότι αν μου είχε χαριστεί, αλλά το ταξίδι, είναι δικό μου. Μου ανήκει και θα το δαμάσω.

Βέβαια οι στόχοι μου αυτό το εξάμηνο, αλληλοσυγκρούονται και κονταροχτυπιούνται για το ποιος θα αναδειχτεί ηγέτης. Να ας πούμε, στόχος είναι να χάσω καν-δύο κιλά πριν τις γιορτές, αλλά ο στόχος "θα κάνω την πιο ολοκληρωμένη και πετυχημένη" εργασία για την σχολή ξυπνά αισθήματα πείνας και λυσσαλέας γλύκας αποκρούοντας σε στρατηγικά σημεία το "μείον 2 κιλά μέχρι τις γιορτές" στόχο, ο στόχος εργασία λοιπόν από την άλλη, παραγκωνίζει σταθερά τον στόχο "θα δω 20 ταινίες ακόμα από τις 250 καλύτερες του imdb" αφήνοντας μου μόνο λίγο χώρο για ύπνο τις ώρες που δεν ασχολούμαι με τον στόχο "θα περάσω 10 -ακατέβατα- μαθήματα αυτό το εξάμηνο". Και κάπου εκεί ο στόχος "θα εξοικονομήσω χρήματα" χάνετε στην λαίλαπα του "θα διαβάσω 2 ακόμα βιβλία πριν το τέλος του 2013" και του "θέλω να πάρω εκείνο το υπέροχο σακάκι από τα ΖΑRA". 

Καταλαβαίνεις, ζω και γω τα δράματα μου. Τελείωσαν τα βιβλία που έχω στο back up, θέλω λεφτά για δώρα, οι φίλοι μου δεν με πάνε σινεμά, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς να διαβάσω και να πάω τράπεζα. Και μέσα σε όλα αυτά, να κατεβάσω και καμία καινούρια σειρά να μην βαριέμαι. 

Οι μέρες κυλάνε γιορτινές, και το σπίτι μου είναι και επίσημα το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Το Χάρι Πότερ πάντα θα με κάνει να κλαίω, μου λείπει εκείνη η ψυχή στα ξένα, αλλά χαίρομαι που περνάει αξέχαστα. Και έφαγα κάτι νέα ντόνατς με μπουένο και μέχρι την άλλη βδομάδα με βλέπω plus 2 κιλά. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων η μαγεία αυτή τη περίοδο, λέγεται kasetophono κάντε έναν κόπο και δεν θα απογοητευτείτε. Αγαπημένη λίστα το trip love και το όλες του Φθινοπώρου. 

Νο χαρντ φίλινγκς

Κοίτα, θα σου πω πως φταίει που χα ανάδρομο Ερμή και είναι και ο Κρόνος 1,5 χρόνο στο ζώδιο μου και έχω και προόδους και 2 εργασίες και είναι και το τελευταίο μου έτος και πρέπει να πάρω πτυχίο και να δουλέψω, αχ πόσο θέλω να δουλέψω και όλα αυτά είναι που φταίνε και τα χω κάνει έτσι σκατά. 

Πόσο σκατά; δεν θα σου πω, απλά θα σου πω πως θέλω τόσα να γράψω και ο εγκέφαλος μου έχει μπλοκάρει σε τέτοιο σημείο που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μαζέψει έναν κουβά καπκεικς και καινούρια ρούχα στη ντουλάπα για να ηρεμήσει.

Ένα ψυχολογικό παραλήρημα και ένα εγκεφαλικό όβερντοουζ αλλά το βασικό μου πρόβλημα; είμαι πιο υλίστρια από όσο μπορούν να αντέξουν τα οικονομικά μου. Αλλά πραγματικά θα μπορούσες ποτέ να αντισταθείς σε αυτό το ζεστό μαλλιαρό κασκολάκι;

Μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα έχω ψωνίσει καταπληκτικά ρουχαλάκια, τα οποία δεν είμαι σε θέση να φορέσω κάπου αλλού εκτός από το σπίτι μου, αφού έχω φροντίσει να μείνω άφραγκη (ευτυχώς με πληρωμένους λογαριασμούς-αυτό πάντα θα με αγχώνει), έχω μάθει να μαγειρεύω εξαιρετικά φαγητά (οκ το hand made σουβλάκι και πίτσα ή η ομελέτα από πατάτα είναι το λιγότερο, αλλά κοτόπουλο κοκκινιστό με χυλοπίτες ή κοτόπουλο με μπάρμπεκιου sauce και τραγανισμένα -δεν ξέρω πως να το περιγράψω- ρεβίθια, τι σου λένε;), ενώ έχω τελειώσει 2 βιβλία και έχω δει το μισό μαυρόασπρο κλασσικό σινεμά.

Οκ έχω πιεί και ένα νοίκι και σίγουρα έχω βγει πιο πολύ από ποτέ. Αλλά είναι τόσο κακή η απόδοση μου στο "έξω" που θέλουμε όλοι να το ξεχάσουμε -ή να κλάψουμε, εγώ μέχρι δακρύων, οι φίλοι μέχρι γέλιου. Και μέσα σε όλο αυτό το παραλήρημα, που άκρη για τα λάθη μου δεν βγάζω, το πε ο Πανόπουλος, τέλος με το παρελθόν. Και ίσα που το πε, ίσα που το 'κλεισα. Νο χαρτν φιλινγκς. 

Κάτι για το πόσο σκατά θα κάνεις το μέλλον σου πε ο Πανόπουλος; 

(ότι μιλάω για τον Πανόπουλο λες και είναι κανς φίλος, με φέρνει σε ακόμα πιο τραγική κατάσταση αφού μέχρι πριν 5 μήνες το μόνο που ήξερα για τα ζώδια είναι πως ο Σκορπιός είναι σεξ μασιν, αλλά γουατέβερ, πριν έξι μήνες το μόνο που έπινα ήταν 1 κρασάκι το μήνα και η πιο χοντρή καψούρα ελληνικού ρεπερτορίου που άκουγα ήταν το Πάρτι του Χατζηγιάννη, τώρα ίσα που πάω και έναν Κιάμο -εεε! με τρομάζω!).

Κάπως έτσι περνάνε οι μέρες και οι νύχτες μας, και χώνεται κάπου εκεί η μαυρόασπρη Σαμπρίνα με τα ταξίδια της στα Παρίσια και με τον Χάμφρει Μπόγκαρτ πότε να κυνηγά εκείνη, πότε γεράκια, πότε τις αναμνήσεις του στα Παρίσια. Με τον Χίτσκοκ εκεί να ακολουθεί τους Δεσμώτες του και τον Τζείμς Στιοάρτ που κυνηγά φαντάσματα και μαύρα εγκλήματα σε φυλακές και πτώματα που ο Τομ ο Ρίπλεϋ σαν άλλος Ντίκυ Γκρήνλιφ έχει πετάξει στο βυθό του Σαν Ρέμο λίγους μήνες πριν πατήσει το πόδι του στην Αθήνα, στην οποία ο Πέτρος ή κατά κόσμον Αύγουστος Κορτώ μετακόμισε και επίσημα μετά τον θάνατο της υπέροχης Κατερίνας. Και όποιος κατάλαβε.. αυτές είναι οι τρεις τελευταίες μου βδομάδες. Και επειδή πολύ μου έλειψε το γυρνάω σε μια "Τρυφερή είναι η νύχτα" αλά Φιτζέραλντ και λίγο πιο σύγχρονο σινεμά και κόβω τα ποτά γιατί δεν πλήρωσα ακόμη τα κοινόχρηστα.

Λοιπόν, και επειδή είμαι και πολύ κρίστμας πέρσον ετοιμαστείτε για χιονισμένα ποστ οσονούπω!

ΥΣ Η χώρα των Θαυμάτων χρήζει προσοχής από την θεά της τύχης γιατί η εύνοια της έχει πάει κατά διόλου πια.

Του Δημήτρη σου

Έχω καιρό να γράψω, γιατί όλο κάτι συμβαίνει όλο κάτι θέλω να πω και όλα συγκεχυμένα και ανέκφραστα γίνονται. Και μένω να κοιτάω με απόλυτη λατρεία το ταβάνι μου, μερικές από τις ελάχιστες ώρες που δεν είμαι με παρέα, γιατί ξαφνικά η μοναξιά με πνίγει και ο εαυτός μου με ενοχλεί.

Η σημερινή μέρα όμως, αποτελεί την γέννηση του ούφο μέσα μου, το πρώτο μου χαλασμένο κινητό και τα πρώτα κατεστραμμένα μου βήματα σε μια ζωή που δεν θα κάνω ποτέ μια σωστή κίνηση. Μετά από 9 χρόνια, μπορώ να σου πω, πως κάτι λάθος θα με κυνηγάει πάντα. 

Έχεις πει ποτέ, σήμερα σου επιτρέπω να είσαι όπως θες, αλλά από τις 12 το βράδυ που αλλάζει η μέρα κλείνει κάθε διακόπτης του μυαλού που σε συνδέει με οτιδήποτε έχει σχέση με συναίσθημα, είτε καλό είστε κακό; Λοιπόν, έχω μεγάλη επιτυχία στο να κλείνω όλα τα καλά μου συναισθήματα μόλις το αποφασίσω. Και κάπως έτσι μπορώ μέσα σε μια στιγμή να μείνω τελείως κενή. 

Οι μέρες που πέρασαν με έβαλαν σε ένα περίεργο mood. Πάνω που μετά από 1,5 χρόνο αρχίζεις πάλι να περνάς καλά, πραγματικά καλά και να μυρίζεις επιτέλους, στιγμές ευτυχίας, έρχονται ορισμένες καταστάσεις να σε μπερδέψουν και να σε αφήσουν να κοιτάς παντελώς κενή και άδεια το ταβάνι σου, με μόνη αγκαλιά, εκείνη την γαμημένα ζεστή πολυθρόνα σου. 

Είμαι κυκλοθυμική τον τελευταίο μήνα και ανικανοποίητη. 

Για αυτό το γυρνάω σε Χίτσκοκ

Αυτή η περίοδος μου έμαθε το σημαντικότερο, πως ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης μια προπτυχιακή φοιτήτρια με θέληση στα 20 μπορεί να βρει δουλεία στον τομέα της. Αν γαμηθεί στην προσπάθεια και αρπάξει κάθε μικρή ευκαιρία, φυσικά. Αυτή είναι η ώρα που σκάω από χαρά. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως μάλλον είναι η ώρα μου να πάω παρακάτω. Καλή η φοιτητική ζωή, καλά τα πάρτι, τα ξενύχτια, καλός ο χαβαλές και τα δάκρυα από γέλια, οι νέες παρέες και οι εμπειρίες που ποτέ δεν θα μπορούσες να ζήσεις αλλιώς, αλλά φίλε μου γεννήθηκα για την στιγμή που θα πάω στο επόμενο level αυτή της ζωής. 

Ζω και αναπνέω για αυτό που κάνω. 

Ξέρεις, λένε το νιώθεις αν γεννήθηκες για κάτι και γω γεννήθηκα για αυτό. Κάπως έτσι, βάζοντας τα δυνατά μου, έκλεισα τα μάτια και συνειδητοποίησα πως μπορώ να κάνω ότι βάλω μέσα στο μυαλό μου. Μια τέτοια σκέψη σου δίνει πνοή, αντοχή και ενέργεια. Μέχρι την πρώτη μαλακία σε μεθύσι. Και η μαλακία από μεθύσι, είναι γαϊδάρα και γυρνάει πίσω, και πάνω που λες την γλίτωσα πέρασε στα "ψιλά", να σου να μετανιώνεις 3 βδομάδες αργότερα. 

Όσο περνάνε οι μέρες το μόνο που μαθαίνω σίγουρα για την ζωή, είναι πως οι άνθρωποι θέλουν να... αγκαλιαστούν, όχι γενικά, απλά μια αγκαλιά την κατάλληλη στιγμή, εκεί που όλες οι ανασφάλειες σου πνίγουν το μυαλό και τα μάτια, εκεί που όλα τα λάθη σου σε διαλύουν και όλες οι συγνώμες και ο θυμός σου σε κατατρώει, όσο διαφορετικός, ξινός και δύσκολος να είσαι εκεί χρειάζεσαι έναν φίλο. Μπορώ να μην ξέρω να είμαι τίποτα στην ζωή, αλλά ένα είναι σίγουρο, έχω μάθει να ακούω. Και πάντα θα ξέρω από τις σωστές αγκαλιές που κουμπώνουν.  

Λίγο πριν κλείσω, παιδιά, έχουμε 28η Οκτ. Όχι Χριστούγεννα, έχω τρελαθεί στα Χριστουγεννιάτικα από χτες, συγκεντρωθείτε. Άντε και καλό μας τριήμερο. 

ΥΣ Στην Χώρα των Θαυμάτων άμα κάτι πάει στραβά, βάζουμε ένα Χαρι Πότερ να δούμε να στανιάρουμε και όλα μοιάζουν καλύτερα.

ΥΣ2 Η περίοδος σηκώνει Noir οπότε ρίξτε μια ματιά στον "Ταλαντούχο κο Ρίπλεϋ" (το βιβλίο) εντυπωσιακό. 

ΥΣ3 Μου λείπει τόσο η αγκαλιά που κουμπώνει με την δική μου, αλλά αντλώ την ευτυχία μου από την δική της. (μη γυρίσεις πίσω, δεν θα σε αφήσω να ξαναφύγεις, σε προειδοποιώ!) 

Σεπτέμβρηδες

Κάπου χάθηκαν οι μέρες, μέσα σε ένα σύννεφο διακοπών που αξέχαστων δεν λογαριάζονται μα ξεκούραστων και διασκεδαστικών, βεβαίως! Θάλασσα ήλιος, τα συστατικά από τα οποία είμαι φτιαγμένη και βράχια και βουνά τα συστατικά της ψυχής μου.

Πέρασαν, επιτέλους και οι μήνες που έκλεισαν το κουραστικότερο φοιτητικό μου έτος, που σχόλια άλλα δεν χωρά, μέσα σε ένα απερίγραπτο καλοκαίρι γεμάτο.. από όλα τα καλούδια των διακοπών.

Γεμάτη φαγητά, παγωτά και χαβαλέ. Επιμένω όμως να μισώ τους Σεπτέμβρηδες που είναι μια μόνιμη κούραση και μελαγχολία, μιας μεταβατικότητας και μιας εξουθένωσης που παρακαλάς να παρακαμφθεί και να έρθει επιτέλους ο Οκτώβρης της μονοτονίας. Διάβασμα να σε κρατά πίσω, άνθρωποι που ξέγραψες, δύσκολοι αποχαιρετισμοί και το Χόγκουαρτς Εξπρές για το δικό μας Χόγκουαρτς που θα καλωσορίζει σαν σπίτι πάντα τους πιστούς.

Μέσα στις βδομάδες που πέρασαν άλλαξα ριζικά πια, σαν άνθρωπος και σαν ψυχή και έθεσα τις προταιραιότητες μου. Η ζωή σε φέρνει κάποια στιγμή στο σημείο που ή κάνεις την επιλογή και έχεις μια ζωή τις συνέπειες ή ξεκαθαρίζεις και γίνεσαι όσο πιο δυνατή και αναίσθητη μπορείς να αντέξεις. 

Οι συνέπειες όλης μας της ζωής είναι επιλογές που καλούμαστε να κάνουμε κάποια τυχαία στιγμή. Εκείνη την ανεπαίσθητη στιγμή που το σύμπαν σου δίνει μια ευκαιρία και συ σταματάς να εθελοτυφλείς και την αρπάζεις με κάθε συνέπεια.

Μέσα σε μια βδομάδα έχω καταφέρει να ζήσω όλα τα συναισθήματα του κόσμου στο έπακρο, είτε καλά είτε κακά. Για το μόνο που μπορώ όμως να με συγχαρώ είναι που όσο και αν με τύφλωσαν έκανα τις πιο σωστές επιλογές της ζωής μου. Και ας με έφεραν στο κατώφλι των χειρότερων στιγμών και μεγαλύτερων ανασφαλειών που έχω βιώσει. 

Έμαθα να είμαι η πιο δυνατή και θα είμαι, το εννοούσα όταν το είπα. Το μόνο που με αγγίζει ειλικρινά είναι η υγεία. Όλα τ' άλλα έχουν μια περαστική αξία. Και επειδή κλείσαμε έναν χρόνο και ακόμα συνεχίζει να με ανατριχιάζει αποχαιρετώ τους μισητούς Σεπτέμβρηδες και τις κακές συνήθεις με το μόνο πράγμα που αξίζει την ζωή #TolisLovedMaria

ΥΣ Καλό χειμώνα σε μια χώρα που δεν γίνονται πια θαύματα.
ΥΣ2 Ευτυχία υπάρχει και είναι όπως όταν... κυνηγάς δουλεία πάνω στο πτυχίο σου και να στην εμπιστεύονται πριν καν μπεις στο 7ο εξάμηνο.

Εγω ο οχτάχρονος

Μερικές φορές χάνω τις στιγμές, άλλες πάλι, χάνομαι μέσα στις στιγμές. Στα λεπτά, στα συναισθήματα, στην ευτυχία. Μερικές φορές χάνομαι και γω η ίδια. 

Αν σε κοίταζε σήμερα ο 8 χρόνος εαυτός σου θα ήταν περήφανος για σένα;

Ξεκινάς με ελπίδες, κάνεις ευχές στα αστέρια, αναμένεις να μεγαλώσεις, να μπεις στην εφηβεία, να επαναστατήσεις, διαλέγεις πρότυπα και συμπεριφορές που ελπίζεις να σε καθορίσουν και καταλήγεις να αμφιβάλεις για το αν εκπλήρωσες τις προσδοκίες του εαυτού που ονειρεύτηκες.

Μεγάλωσες με όνειρα, να γίνεις επαναστάτης του εαυτού σου. Να μην συμβιβάζεσαι και να παλεύεις για το καλύτερο, για τους φίλους σου, για τα πιστεύω σου, η επανάσταση δεν σημαίνει αναρχία, η επανάσταση σημαίνει άρνηση να συμβιβαστείς, να κάνεις τον κόσμο όπως ο αγαπημένος σου ήρωας.. μαγικά δικό σου!

Αν σε έβλεπε σήμερα ο αγαπημένος σου ήρωας; θα ήταν περήφανος; θα ήσουν η τσαμπουκαλού και η φασαριόζα που ήλπιζες;; θα ήσουν εκείνη που δεν θα τα παράταγε; που δεν θα άφηνε κανέναν και τίποτα να εξουσιάσουν τα θέλω και τις ελπίδες της; θα ήσουν ο ήρωας του εαυτού σου; θα ήσουν η φίλη για τους φίλους σου; θα ήσουν οι ελπίδες που φοβόντουσαν οι γονείς σου; ή θα είχες ήδη συμβιβαστεί;

Και αν με βλέπεις 8 χρόνε εαυτέ μου.. δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να είσαι περήφανος για μένα. Σίγουρα δεν αποδέχομαι τις καταστάσεις. Σίγουρα παλεύω για τα δικά μου όνειρα. Με σθένος; με τσαμπουκά; ίσως να τον ηρέμησα λίγο.. ίσως να μην κάνω σαματά πια. Ίσως πια να ακούγετε μόνο το γέλιο μου σε ντεσιμπέλ λυκείου. Ίσως έγινα πιο διπλωμάτης. Ίσως δεν έχω πια τα ίδια όνειρα. Ίσως συμβιβάστηκα, ή μπορεί να ξέπεσα. Από την άλλη μπορεί να έμαθα και από μάρκετινγκ και να ξέρω να τα πλασάρω πια.

Ίσως εσύ από την άλλη διάβαζες πολλά βιβλία, ή έβλεπες υπερβολικά πολλές ταινίες, ίσως να φταίει και που η Μαρίζα από το "Rebelde way" ήταν υπερβολικά επαναστάτρια και σε επηρέαζε. Ή απλά ίσως ήσουν πολύ παιδί. Μάλλον φταίμε και οι δύο μας. 

Και αν αναρωτιέσαι αν είμαι ευχαριστημένη; πάντα θα έχω περισσότερα όνειρα και ελπίδες από όσα είμαι ικανή να πραγματοποιήσω.

Κάπως έτσι αφήσαμε πίσω μας, σχολές, εργαστήρια, εργασίες, μαθήματα και ξεκινάμε τις διακοπές μας, παρέα με ενέργεια, φίλους, νέα ενδιαφέροντα, πλυμένα ρούχα και φαγητό μαμάς, νέα σειρά και ολοκαίνουρια βιβλία:

ΥΣ Για βιβλία Bazaar Ianos στο κατάστημα Fokas στην σταδίου (41)

ΥΣ2 Για σειρά τσεκάρετε "The Girls" και "Hanibal" 

ΥΣ3 Σινεμά δείτε το 3ο Athens opern air film Festival με δωρεάν είσοδο και νέες ταινίες.

ΥΣ4 Για διακοπές... Μάνη. Καλό καλοκαίρι!

Αλατόνερο

Κοίτα να δεις πως έχει η φάση, είναι καλοκαίρι, μπορώ να γκρινιάξω για τα πάντα και να είμαι ευτυχισμένη με το τίποτα. Γιατί και γκρινιάρα είμαι, και το καλοκαίρι είναι η πιο απαίσια και συνάμα καταπληκτική εποχή του χρόνου! Αλατόνερο, άμα είναι στην παραλία τ' αγαπάς, άμα είναι από ίδρωτα το σιχαίνεσαι. 

Είναι η εποχή που αν δεν είσαι στην θάλασσα πάνω σε τεράστιες μαξιλάρες με καφέ και βιβλίο παραμάσχαλα, λιώνεις από την ζέστη σε εργαστήριο (ναι, ακόμα) και μισείς που σπουδάζεις, που δεν είναι Δεκέμβρης και που έχεις υψηλότερη θερμοκρασία και από την έρημο Σαχάρα ντάλα μεσημέρι. Αλατόνερο!

Είναι η εποχή που θες το λιγότερο να λιώνεις σε πισίνες με φουσκωτά και μοχίτο στο χέρι, μαυρίζοντας το άμοιρο και ταλαιπωρημένο κορμί σου, αντί να απολαμβάνεις την ιδρωτίλα των ΜΜΜ πηγαίνοντας για να δώσεις... άλλη μια πρόοδο! Αλατόνερο!

Είναι η εποχή των βιβλίων και των παλιών (καλών) ταινιών, είναι η εποχή που λιώνεις με σειρές πριν βγεις να λιώσεις παραλιακή, δεν είναι η εποχή που κάνεις παρέα με τα τσιμέντα και τις ντάνες από βιβλία και εργασίες. 

Με την παραπάνω λοιπόν λογική βιώνω ένα αμφιλεγόμενο καλοκαίρι που προς το παρών με ταλαιπωρεί αλλά τουλάχιστον με μαυρίζει. 

Γκρινιάρα με λες, το ξέρω, αλλά ξέρεις, με το γλυκό τον τρόπο, αυτό που αγαπάς να σε ταλαιπωρούν, ή τουλάχιστον αυτό θα πει ο μπαμπάς μου στον άντρα μου πριν με πάρει ( μπας και με πάρει δηλαδή!).  

Πάρτο με χιούμορ και θα με αντιμετωπίσεις εύκολα, γιατί από χιούμορ όσο θες φίλε αναγνώστη. Μπορείς να με δουλεύεις, να με πειράζεις, να με βασανίζεις και γω να σ' αγαπώ γιατί ο χαβαλές είναι φάρμακο. 

Το δούλεμα είναι το αλατόνερο (aka αλατοπίπερο μωρέ, ξέρεις) της ζωής η κοροϊδία είναι που ξεπερνά τα όρια. Αυτό που δίνεις ευκαιρίες, αγάπη, ενδιαφέρον μέχρι να αποφασίσει ο άλλος πως ξέρεις τι; δεν είναι αρκετό. Κάπου εκεί, χάνεις την εκπληκτική (είναι, αντικειμενικά) ευκαιρία να είσαι φίλος μου και αυτόματα διαγράφεσαι από την ζωή μου, χωρίς τύψεις.

Είναι και που έχω τα νεύρα μου λοιπόν που λες 3 μέρες τώρα και ούτε το θαλασσινό αλάτι δεν βοηθάει να τα αποβάλω.. 

Βλέπεις, απ' ότι αντιλαμβάνομαι οι φίλοι μου, ανέχονται περισσότερο τους άλλους που γκρινιάζουν στα "σοβαρά" και όχι εμένα που γκρινιάζω για όλα αλλά δικαιολογώ τα πάντα όταν πρόκειται για αυτούς που αγαπάω.

Παράπονα; δεν ξέρω.

Ανάδρομός Ερμής; και πάλι..

Ίσως μόλις επιτέλους γυρίσω σπίτι να βρω γαλήνη. Ή βρω κάποιον να τσακώνομαι γιατί σε ένα σπίτι μόνος σου, πόσο να τσακωθείς στο τηλέφωνο; και καυγάς που καταλήγει σε σεξ, δεν είναι καυγάς. Οπότε μετράμε μέρες αντίστροφα

ΥΣ Η χώρα των Θαυμάτων σας ευχόμαστε καλές διακοπές και λευκά ποπουδάκια!
ΥΣ1 Ένα γκρινιάρικο ποστ!

Οικογένεια σημαίνει αγκαλιές που "δένουν"

Οικογένεια είναι αυτό που, περπατάς στο σπίτι σου μόνη σου, ρίχνεις ψίχουλο από το ψωμί και ακούς την μάνα σου να φωνάζει "Αμάν ρε Τάνια, ολόκληρο τραπέζι, ολόκληρο πιάτο στο πάτωμα βρήκες να φας; δηλαδή να μην κάτσω μια μέρα ήσυχη να φάω ένα πιάτο φαγητό, να σηκώνομαι συνέχεια και να κόβω το φαΐ μου στην μέση!" Και εκεί που θα σιχτίριζες που ένα ψίχουλο είναι ικανό να διαταράξει, το φαγητό, το μεσημέρι και την οικογενειακή σας ηρεμία, τώρα αγαπάς να ακούς την φωνή της στο κεφάλι σου, να φωνάζει για όσα θα περίμενες.. και να σηκώνεσαι αμέσως να συμμαζέψεις κάθε ακαταστασία που θα την "τάραζε".

Οικογένεια είναι αυτό που ξέρουν να δένουν οι αγκαλιές στα σώματα χωρίς παρεκκλίσεις. Η οικογένεια δεν είναι μόνο βιολογική, η για κάποιους, δεν είναι καν βιολογική. Είναι οι άνθρωποι-αγκαλιές, ξέρεις αυτοί που τους βλέπεις σαν ένα κομμάτι... μαξιλάρι έτοιμο για ζούμπιγμα, αν με καταλαβαίνεις δηλαδή.  

Θέλω να σας πω μια ιστορία-αγκαλιά, από αυτές που η οικογένεια μόνο ξέρει να κάνει, είπαμε ποια οικογένεια, αυτή που θες εσύ να αποκαλείς οικογένεια. Γιατί οικογένεια είναι όσοι μας αγαπούν, και ας μην έχουν ίδιο αίμα. 

Κάποτε, μια κοπέλα έφτασε να σαλτάρει γιατί πληγώθηκε και δεν είχε κάποιον να του μιλήσει. Ξέρεις αυτή η κοπέλα παραλίγο να πεθάνει, δεν υπήρχε σημαντικός λόγος, απλά κάποιος κάποτε την εκμεταλλεύτηκε. Δεν το λες και σπάνιο. Το άσχημο είναι όταν δεν υπάρχει κανείς που θα σε πάρει μια αγκαλιά και θα σου πει, ξέρεις τι; είναι λογικό να θέλει να σε εκμεταλλευτεί, δεν άντεχε να σε βλέπει έτσι γλυκιά, έξυπνη και ευχάριστη κοπέλα. Αυτή η κοπέλα που λες, είχε κάποιους που την άκουσαν και ύστερα της μίλησαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ πραγματικά κάτι. Χάθηκε μέσα στην πολυκοσμία ανθρώπων που δεν ήξεραν να κάνουν αγκαλιές και που δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν. Και όταν δεν έχεις τις "σωστές" αγκαλίες, μια δική σου οικογένεια.. φτάνεις σε όρια που κανείς δεν πρέπει να πατάει. Και κάπως έτσι χάθηκε.

  Δεν χρειάζονται πολλά λόγια μερικές φορές, μόνο μια αγκαλιά ένα βλέμμα και ένα 3κιλό παγωτό για βράδια που θα μάθεις πως είναι να ακούς, χωρίς να μιλάς, να συμβουλεύεις ή να ταυτίζεσαι, που απλά, θα υπάρχεις μόνο, για να είναι καλά ο άλλος. Αυτό είναι οικογένεια.

Σε άλλα νέα τώρα, η καψούρα του μήνα λέγεται μαγειρική (ξεπέρασα άραγε τα γλυκά;) και παγωτά Max Perry (μπα, ούτε καν). Το σημερινό μου λοιπόν αριστούργημα, λέγεται "φωλιές μπείκον με αυγό στο φούρνο", take a look:

και κάτι με λιγότερ (έως καθόλου) λιπαρά:

Προς το παρών προετοιμαζόμαστε για το καλοκαίρι, κάνουμε cross fingers να μας "κάτσει" η δουλεία/project που θέλουμε (αφιλοκερδώς, μη φανταστείς) και αγοράζουμε βιβλία για τις παραλίες. 

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων ήδη ζηλεύουν το μαύρισμά μας και τις νύχτες γεμάτες μοχίτο, ντάκιουρι και κοκτέιλ Casablanca. 

ΥΣ2 Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουγκάλκοφ είναι ένα από τα πιο ωραία, μεστά και γεμάτα θέματα προς συζήτηση βιβλία που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Άνετα στο top10 των αγαπημένων βιβλίων. Σε 10 χρόνια θα επιστρέψω σε αυτό και πάλι. 

Παρασκευή Βράδυ;

"Παρασκευή Βράδυ" λέει, "όλος ο καλός κόσμος έξω.. εσύ θα σαπίσεις;"

Ναι, γιατί εγώ είμαι πάρτι άνιμαλ γενικά, και τώρα σας κάνει εντύπωση. Άσε που τώρα έχω έναν λόγο παρά πάνω. Μια βδομάδα newbe στο μικροσπιτάκι μου και δεν έχω μείνει μισή μέρα μέσα να το φχαριστηθώ! Σήμερα θα σαπίσω! Ή θα παίξω.

Από κάπου εδώ θα σας γράψω απόψε, λοιπόν,

Θα παίξω κύριε ναι! Καθισμένη, με το παγωμένο αιρκοντίσιον μου, στα σεντόνια που μυρίζουν φρεσκάδα και λενόρ, με δέρμα καθαρό και λαμπερό που περιποιήθηκα όλη μέρα και με το ζεστό κοτόπουλο με πάπρικα και μπαχαρικά που μαγείρεψα, έτοιμη να απολαύσω άλλη μια σεζόν Mad Men, άλλο ένα κεφάλαιο από το "Μαιτρ και τη Μαργαρίτα", για ακόμη μια φορά τον Τζόκερ του Χιθ Λέντζερ, λίγο παρά πέντε στο youtube βρε αδερφέ.

Για κάποιον χαζό λόγο, είμαι τρις ευτυχισμένη στα 2x2 τετραγωνικά μου. Είναι τα πιο

Παρεούλα να έχουμε!

ζεστά, περιποιημένα, αναπαυτικά και άψογα διακοσμημένα τετραγωνικά του κόσμου. Είναι γεμάτα αγάπη, φροντίδα και ελπίδες. Και να σου πω, ήδη μου φέρνουν μπόλικο γούρι.

Φίλε αναγνώστη, μετά από την λαίλαπα της υγρασίας στο παλιό διαμέρισμα και την φριχτή έξωση που έφαγα από τις πολεμοχαρής και εξόντωτριες μου, μυριάδες πανάσχημες κατσαρίδες, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, βάρεσα την υστερία των τελευταίων ημερών -όταν ανενόχλητες κόβανε βόλτα μέσα στο γεμάτο χημικά διαμέρισμα, ενόσω εγώ πάλευα στο μπαλκόνι να αναπνεύσω σαν φυματικό παιδί μεσοπολέμου- γύρισα τη μισή πόλη και εν τέλη μετακόμισα στο πιο (αλήθεια το αγαπώ) γλυκούλη σπιτάκι.

Δεν να πεις μεγάλο, ούτε έχει κάτι τρομερό, αλλά, ας πάρουμε τα βασικά, έχει ΦΟΥΡΝΟ! Που αν είναι δυνατόν, κάνεις σπίτι και δεν βάζεις ένα φουρνάκι; κατιτίς βρε αδερφέ; που ούτε ένα τυροπιτάκι δεν μπορούμε να φάμε οι δόλιες οι φοιτήτριες; ούτε ένα φαΐ της μάνας να ζεστάνουμε... κάτι! Μετά έχει πλυντήριο. Σπίτι που δεν πλένεις σεντόνια, πετσέτες και πιτζάμες, να κοιμάσαι και να μυρίζει το μαλακτικό, δεν είναι ποτέ καθαρό σπίτι -τα κεριά και οι λυχνίες μας μάραναν! Μεγάλο ψυγείο που χωράει μέχρι και μένα, μέχρι και γραφείο έχει. Τέτοιο που ως και να διαβάσω για την εξεταστική -λέμε τώρα- με εμπνέει. Αλλά το βασικό; πιάνει σταρ -φιλαράκια- και δεν έχει κατσαριδο(-φονιάδες της ηρεμίας μου)!!!

Και κάπως έτσι, το καθαρίζω, το σκουπίζω, το κάνω παστρικό, του γεμίζω το ψυγείο και την (ξεχωριστή παρακαλώ-μεγαλεία-) κατάψυξη (ναι, άφραγκη έμεινα μόλις πήρα λεφτά!), πλένομαι, σκουπίζομαι, ανάβω τα κεριά μου, μαζεύω τα απλωμένα, και φωνάζω την ευτυχία μου!! Και να σου πω, ευτυχία είναι εκείνη η αναπαυτική κόκκινη πολυθρόνα πλαί στην κουζίνα μου. Χώνομαι και διαβάζω τα βιβλία μου. Ευτυχία είναι να κάνεις μπάνιο με ανοιχτό παράθυρο που δεν σε βλέπει κανείς  χαζεύοντας το κάστρο της πόλης. Ευτυχία είναι το δίκιλο παγωτό στο ψυγείο. Ευτυχία είναι το τραπέζι σε φίλους να δουν το σπίτι. Ευτυχία είναι... το διπλό κρεβάτι μας. Αυτό και αν είναι!

Καληνύχτα λοιπόν  από το σπίτι, που είναι γεμάτο ευτυχία! Πάνα απολαύσω την ηρεμία της Παρασκευής.

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων τις 2 πρώτες μέρες ξυπνήσαμε το ξημέρωμα και ψάχναμε για έντομα που πιθανών έκοβαν βόλτες. Ψυχολογικά!

ΥΣ1 Στα παιδιά με τις Πανελλήνιες, καλά αποτελέσματα εύχομαι. Αλλά το δικό μου, θα σας σκίσει και συγνώμη για αυτό! :) 

ΥΣ2 Φιλιά και από μας τότενες...

Στο βρακί του θα σε βάλει

Η παραλία είναι ο φυσικός μου τόπος, μπορώ να μείνω για πάντα εκεί με μοχίτο και ένα λάπτοπ που και που, να ακούω μουσική και να διαβάζω βιβλία. Βλέπεις, είναι το ζώδιο, είναι που από μικρή μεγάλωσα στην θάλασσα, πάντως από τόσο δα (χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι) είχα κόλλημα να είμαι η πρώτη που πάει στη θάλασσα και η πρώτη που θα μαυρίσει σε επίπεδο "γυφτάκι" έγινες πάλι ρε σούργελο. 

Γενικά πέρα από την θάλασσα, από μικρή μου άρεσαν και τα προσωνυμία, σούργελο, όργιο, βλήμα κλπ. Άλλωστε, είμαι αυτή που ο πρώτος της έρωτας την φώναζε ούφο αρκετό καιρό πριν την αποκαλέσει με το κανονικό της όνομα. Ποτέ δεν με πείραζαν, ποτέ δεν τα παρεξηγούσα και πάντα φώναζα τους φίλους μου με ένα που είχα εφεύρει εγώ. Ακόμα και τις καψούρες μου. Την μεγαλύτερη την αποκαλούσα "ο ηλίθιος". Όχι βλάκας, προσοχή, ηλίθιος. Γιατί το μυαλό του απείχε πολύ από ενός βλάκα, ή από ενός μέτριου, για την ακρίβεια, ήταν έξυπνος για άντρας. Βέβαια, λιγότερο από όσο νόμιζε ο ίδιος, αλλά παρόλα αυτά έξυπνος. Το ηλίθιος, έγκειται στο ότι χαράμιζε στην ανωριμότητα και στην ανασφάλεια ένα τέτοιο προσόν για έναν άντρα. Το μυαλό... βασικό θέμα της προχτεσινής συζήτησης.

"Αν ο άντρας έχει μυαλό, έχει και αυτοπεποίθηση και αν είναι έξυπνος και βρει μια έξυπνη γυναίκα, θα θέλει να παίξει με το μυαλό της. Αν το καταφέρει, θα τα γαμήσει όλα, θα την αλλάξει, δεν θα βγει η ίδια. Γιατί να θες, λοιπόν, κάτι που θα σε αλλάξει; που θα σε τρελάνει; κάτι από το οποίο δεν θα βγεις αλώβητη " Βίτσια; κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση και επεκτάθηκε σε κονωνιολογικές και ψυχοσωματικές αναλύσεις 3ου βαθμού και βάλε. 
"Οι έξυπνες, αν είστε όντως έξυπνες μπλέκεται με άντρες χωρίς αυτοπεποίθηση για να τους βάλετε στο βρακί σας, τους σέρνεται κανονικά." Έτσι την καταλαβαίνει την έξυπνη γυναίκα. Αλλιώς είναι ανασφαλής. Δήθεν συνειδητοποιημένη αλλά στην ουσία τέρμα ανασφαλής.

"Μην πεις σε κάποιον πως ξέρεις τι θες, αν μου το πει αυτό εμένα γκόμενα, θα της τάξω εύκολα τον ουρανό με τ'άστρα. Είναι το πρωινό μου, για κάθε άντρα δηλαδή. Θα της κάνω χάρες και λουλούδια για όσο μου το παίζει δύσκολη και στο τέλος που θα μου κάτσει και θα την έχω θα την κατηγορήσω πως αυτή με άλλαξε." 

Δεν ξέρω αν ο παραπάνω σου φαίνεται σαν μάστερ του είδους, ή μαστερ της μαλακιάς (και σκέψου πόσα άλλα είπε), πάντως εγώ θα σου πω, άμα πιάσει στο μπλα μπλά και την Ζιζέλ μπορεί να ρίξει. Έτσι είχε πει ο φίλος που μου τον γνώρισε (και μένα θα ρίξει αυτός άμα θέλει, είπε συγκεκριμένα). 

Εγώ πάλι του χα πει, πως αν δεν τον έβλεπα μόνο βράδια που περιείχαν αλκοόλ, θα τον είχα αντιπαθήσει, πιθανόν και απαξιώσει. Όχι ότι είναι κακός, είναι απλά πολύ σίγουρος. Είναι τόσο σίγουρος που καταντά μισητός. Σίγουρος γιατί ξέρει, γιατί οι γυναίκες τον επιβεβαίωσαν, γιατί έχουμε γίνει όλες ένα μάτσο.. σκατούλες. Να το πω ευγενικά. Έχει άδικο; μπορείς να τον κατηγορήσεις; γιατί; για το ότι μας βάζει σε ένα σάκο όλες, μας χωρίζει σε κατηγορίες και ανάλογα τα ρίχνει την κάθε μια;

Εδώ δεν μας ενοχλεί η μαζοποίηση σε ρούχα, παπούτσια, μαλλιά  σπουδές, μουσικές, ενδιαφέροντα, έλλειψη πρωτοτυπίας στην ζωή μας ή στον χαρακτήρα μας, εκείνος που μας τα λέει χύμα μας ενοχλεί; 

Κάπως πικρόχολα και με μπερδεμένες οπτικές έκλεισε αυτή η βδομάδα. Χωρίς να έχω την πραγματική αντοχή να σχολιάσω τα παραπάνω, απλά αναζητώντας μια βουτιά. Βλέπεις η βδομάδα περιείχε, άγχος για τις πανελλήνιες, λες και έδινα εγώ ένα πράγμα, που όταν έδινα εγώ, δηλαδή, ανάθεμα και με ένοιαζε(!), με ψάξιμο σε χιλιάδες αγγελίες που σου έταζαν τον ουρανό με τ'άστρα για σπίτι και εν τέλη σε χρέωναν για τον όμορφο που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα (αλλιώς δεν εξηγούνται τα νοίκια) και με διήμερα σεμινάρια, που ανοίγουν ορίζοντες και μάτια (κούκλος ο ομιλητής) και κάνεις τις καλύτερες γνωριμίες για μελλοντικές δουλειές (ναι χαζοχαίρομαι μονάχη μου!!). Προφανώς μετά από όλα αυτά και την καψούρα με τους ήρωες του Φιτζέραλντ το μόνο που θες είναι μια βουτιά, στην όσο πιο κρύα γίνεται, θάλασσα (και ας έχει αχινούς). Ξεχνάς τα πάντα και θυμάσαι πως κάποιος κάποτε σου είπε πως αν χαμογελάς, τα μάτια σου μπορούν να πουν πολλά περισσότερα από όσα θα χρειαστεί να ξεστομίσεις ποτέ. 

Πάσχα τον Αύγουστο

Τώρα μη με ρωτάς πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα, πότε έφυγαν πότε κάναμε Καρναβάλι και πότε, Αναστήσαμε με βουτιές στην θάλασσα, γιατί το μόνο που ξέρω είναι πως για Μάιο μήνα έχω το καλύτερο μαύρισμα ever. 

5 μπάνια και 3 παγωτά εσύ;

Κάπως έτσι με βρήκε η μεγάλη βδομάδα, με τρελό πονοκέφαλο από ξενύχτι και σφηνάκια, να τρέχω να εξαντλήσω το χρηματικό απόθεμα από τις θείες και τις γιαγιάδες σε ρούχα και παπούτσια. Ναι φίλε αναγνώστη, η αρρώστια με ξαναχτύπησε και η κοιλιοδουλεία της αγορομανίας μου το Πάσχα βάρεσε καμπανάκι. Δεν έφταιγε βέβαια και αυτή η άμοιρη, αφού την τελευταία φορά που πήρα κάτι, θαρρώ στολίζαμε για Χριστούγεννα. 

Και έτσι αφού εξάντλησα τις δυνάμεις μου εδώ, αναχώρησα μέσα στον καύσωνα για την πατρίδα. 

Πάσχα στο χωρίο. Μια πρόταση χιλιάδες νοήματα. Όταν λέω χιλιάδες εννοώ πραγματικά... χιλιάδες. 

Χωρίο είναι: Ησυχία, ξεκούραση, ξελαμπικάρισμα. Αυτό είναι το χωρίο. Ξεχνάς τα πάντα, χάνεται το μάτι σου στην απέραντη θάλασσα και μέσα της βουλιάζουν έννοιες, προβλήματα και κάθε είδους πόνοι. Και ξαφνικά δεν θυμάσαι γιατί τις νύχτες δεν μπορούσες να κοιμηθείς, εδώ τις χάνεις, σε βρίσκει το ξημέρωμα να χαζεύεις την ανατολή. Δεν θυμάσαι γιατί λιώνεις στο fb ή το twitter εδώ χαζεύεις με ένα βιβλίο αγκαλιά τα χρώματα του ουρανού. Δεν θυμάσαι τι πάει να πει, σχολή, προβλήματα πίκρες, εδώ τρως τα γόνατα σου στα βότσαλα και ματώνεις τα δάχτυλα σου στις πέτρες, και το αγαπάς, βαθιά, αιώνια. 

Πάσχα στο χωρίο είναι: Το Πάσχα εδώ δεν έχει καμιά σχέση με την κλασσική, μεγαλόπρεπη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Εδώ το Πάσχα, αρχικά, ξεκινάει την Μ. Τετάρτη που μαζεύεται ο κόσμος. Οι εορτασμοί κορυφώνονται την Μ. Παρασκευή με τον επιτάφιο όπου τα 4 ομορφότερα παλικάρια του χωρίου σηκώνουν τον επιτάφιο, όπου καμιά 10αρια καρακαϊδώνες στόλισαν το πρωί με ότι λουλουδικό βρήκαν γύρω γύρω στο χωρίο. Ναι, τόσος προγραμματισμός. Ακολουθούμε που λες τον επιτάφιο, και μέσα στην προσευχή και την περισυλλογή  χωρίς ψαλμωδίες και λοιπές (περιττές) χριστιανικές λεπτομέρειες, αρχίζουμε το κράξιμο του κόσμου που περιφέρεται. "Α! την είδες του Κ την κόρη, πως πάχυνε μωρέ, κρίμα(!) έφερε και τον γκόμενο φέτος, είναι από τον Κότρωνα αυτός του Ξ ο γιος που πέρσι τσακώθηκε με τον γιο του Μ.." και πάει λέγοντας. Που και που ο μέθυσος παπάς μας, σταματάει και παίρνει λεφτά που άτυχος κόσμος σκέφτηκε να να του δώσει για να ευλογήσει το σπίτι. Κακόμοιροι. Και κάπου εκεί το Μ.Σάββατο, ελπίζουμε πως θα πάρει την απόφαση μια χρονιά να μας πει το Χριστός Ανέστη μπας και δεν θεωρήσουμε πως τσάμπα κατεβαίνουμε στην εκκλησία. Θα μου πεις και ευχαριστώ να λες που παίρνουμε έστω Άγιο Φως. Κάπως έτσι μας βρίσκει μεθυσμένους, φουσκωμένους περιτριγυρισμένους με αγνώστους και κλαρινοποιούς η Κυριακή του Πάσχα να μισούμε το κατσικάκι και όλο του το σόι. Η θειά, να τρώει τα μυαλά, ο ξάδερφος να σε πιέζει να παντρευτείς στο χωρίο να κάνουμε γλέντι (με ποιόν ένας θεός ξέρει), τα πιτσιρίκια να σε κυνηγάνε να παίξουν παιχνίδια στο κινητό και το παραλήρημα να μην σταματά ούτε με 2 τόνους κρασί και τσίπουρο. 

Πάσχα φέτος στο χωρίο είναι: "Αυτή είναι ζωή, θάλασσα, ήλιος, παραλίες και μοχίτο. Α! και ωραία ρούχα. Έτσι θα έπρεπε να ζούμε" "Ε, τότε πήγαινε στην Καλιφόρνια". Αυτή ήταν η ατάκα του φετινού Πάσχα, που βρήκε να πέσει Αύγουστο με καύσωνα, καυτά μπραζίλ και μαυρισμένα μπρατσάκια. Έτσι πέρασε από πάνω μου και μου άφησε μονάχα ένα λευκό ποπουδάκι, αλάτι στα μαλλιά και γεύση μέντας στα χείλη. Γιατί ανάσταση είναι να σε κάνουν να χαμογελάς χωρίς καν να το ζητήσεις. 

Άντε τώρα να επανέλθεις στην πραγματικότητα του... χάθηκε το εξάμηνο στην σχολή, πρέπει να μετακομίσω, δεν έχω πια λεφτά κλπ κλπ.

Και αν είναι έτσι το Πάσχα μας, ο 15Αυγουστός μας μπορεί να είναι καυτότερος; Αυτό είχα να ρωτήσω και να σας γλυκοφιλήσω μέχρι να ξασπρίσει το στέρνο μου και να σας γράφω από το νέο (επιτέλους) διαμέρισμα που με πόνο και ιδρώτα πρέπει να ανακαλύψω!

Χωρίς τίτλο

Κάθομαι αναπαυτικά στο κρεβάτι. Είναι Σάββατο. Μου αξίζει ένα πρωινό στο κρεβάτι. Όχι, όχι γιατί κουράστηκα μέσα στην εβδομάδα. Τι έκανα άλλωστε; Μόνο οι σειρές, οι ταινίες, τα βιβλία και οι έξοδοι με απορρόφησαν. Τόσο καιρό άλλωστε δεν κάνω τίποτα. Απλά έτσι, γιατί κάποτε τα Σάββατα είχαν αξία. Θα γράψω. Μ' αρέσει να γράφω και αντί για στυλό , πιάνω το λατρεμένο μου πληκτρολόγιο.

Γιατί να μιλήσω όμως; είναι τόσα πολλά διαφορετικά, σημαντικά και ασήμαντα. Δικά μου και τις κοινωνίας. Λυτά και άλυτα. 

Είδα ένα βίντεο εχτές. Μια μάνα έσπαγε στο ξύλο ένα μωράκι το πολύ 1 έτους, επειδή έκλαιγε. Σφίχτηκε η καρδία μου. Γιατί γεννάνε; Γιατί δεν υπάρχει τιμωρία για ηθικά εγκλήματα; 

Ο συμφοιτητής μου που χτυπήθηκε από μπράβους στο ΤΕΙ προχτές, εχτές έκανε χειρουργείο στο μάτι. Ντρέπομαι. 

Το ΤΕΙ έκλεισε για 9η βδομάδα σερί. Τσάμπα κάθομαι εδώ, η κατάληψη δεν βοηθάει, εργαστήρια δεν θα γίνουν, τρώω λεφτά, κατάληξη δεν έχει και δεν μπορώ να βρω δουλεία ή να δώσω το proficiency. Απελπισία.

Βαρέθηκα να φοβάμαι κάθε μέρα τι χειρότερο μπορεί να πάθει το πτυχίο μου. Αδιαφορία.

"Ο αποχαιρετισμός στα όπλα" είναι ωραίο βιβλίο, αλλά βαρετό. Πρέπει να το πω.

Αγαπώ την Άνοιξη, και δεν το πίστευα ποτέ ότι θα το πω αυτό. Μ' αρέσουν τα χρώματα. Έβαψα και τιρκουάζ τα νύχια μου. Τα ρούχα... Ο ήλιος... Αυτός που ξέρεις, δεν καίει αλλά δροσίζει και σε στέλνει για καφέδες πλάι στην θάλασσα. Θέλω μπάνια.

Άμα νιώθετε κάτι να το λέτε, με τον καιρό, όσο μένει μέσα σας μεγαλοποιείται. Δεν είναι έτσι. Με το που βγει από μέσα σου, αμέσως μειώνετε η σημασία του. Δεν είναι και τόσο σημαντικό τελικά. Απαξίωση.

Μου είπαν πως αν αξίζει κάποιος, ή αν πετύχει κάποιος μετέπειτα πάνω στο πτυχίο μας, θα είμαι εγώ. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Με πληγώνει τόσο.... θέλω να το πιστέψω. Θεέ μου, πόσο το αγαπώ; 

Η Γερμανία μου παίρνει την φιλενάδα μου. Θα μου λείψεις. Το σκαιπ δεν σε αναπληρώνει, να ξέρεις. Πόσο δένομαι με τους ανθρώπους; πρέπει να το κόψω. Δεν πάει έτσι πια.

Θέλω να πάω στο χωρίο. Να μην βλέπω άνθρωπο στα 5 χιλίομετρα. Ξέρεις να χαθώ στην θάλασσα. Στο ηλιοβασίλεμα. Στα χρώματα τις αυγής... πάντα καταλήγω να βλέπω την αυγή. Έρωτας.

Δεν μπορώ όμως την νοοτροπία του κόσμου εκεί. Βασικά την απεχθάνομαι. Τρώνε άλλωστε τόσο, ασταμάτητα. Σχολιάζουν ακόμα περισσότερο. Και πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να απαντώ στην ερώτηση "εσύ; κανένα κάλο παιδί δεν έχεις;" ναι, έχω ένα εξώγαμο. Θα το λέω. Θέλω να βλέπω το σοκ και το δέος στα μάτια τους. Τον μπαμπά μου σέβομαι μόνο.

Πόσο μου έλειψε να με πάρει μια αγκαλιά. Έχω το σύνδρομο της Ιφιγένειας. Δεν πειράζει. Απλά αν ψάχνω άντρα σαν τον πατέρα μου, ας πιάσω καλύτερα ένα ολόκληρο έπιπλο από τώρα. Το ράφι είναι πολύ μεινστριμ. 

Βέβαια οι επιλογές μου, ανάθεμα και αν πλησιάζουν τον πατέρα μου. Έχω το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας. Αυτό που την βλέπεις σωτήρας, λέει.  Βασικά της μητέρας γενικά.. δεν μου το εξήγησαν καλά, γιατί δεν θυμούνται πως λέγετε. Θα πάρουν ψυχολόγο. 

Δεν είναι μόνο στα γκομενικά και με τους φίλους μου το χω.

Δεν έχω γκομενικά. Φοβάμαι να δεσμευτώ.

Εχτές κυνήγησα κατσαρίδα. Ξέρεις για μένα, από τότε που έμεινα μόνη μου, αυτή ήταν η δυσκολότερη αποστολή από όλες. Νόμιζα πως θα βάλω τα κλάματα. Βάρεσα υστερία αν' αυτού. Δεν ξέρω να κλαίω. Δεν μπορώ. Μαλακιές.

Ξεσπάω στο σπίτι. Καθαριότητα και χλωρίνες. Είμαι λίγο υποχόνδρια. Μεγάλωσα με μια. Είναι λογικό. Επηρεάστηκε όλη μου η ζωή. Είναι πρότυπο η μάνα. Έκλαψε εκείνη για την κατσαρίδα μου.

Μ' αρέσει η μυρωδιά της χλωρίνης μαζί με τα κεριά που καίνε στις λυχνίες με κανέλα. Μαστούρα. 

Το τελευταίο Game of Thrones δεν είχε Καλίσι. Αίσχος. 

Δεν έχω υπομονή, θέλω να ζήσω. Πολλά. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Περνάω άσχημα αυτήν την εποχή. Προσπαθώ περισσότερο από όσο θέλω. Θέλω όμως. Πολλά. Και διαφορετικά. 

Θέλω να ζήσω. Να μυρίζω την θάλασσα και να δουλεύω. Θέλω να με πάρουν εκείνη την αγκαλιά για την οποία όλοι μιλάνε. Αλλά δεν θέλω να φοβάμαι μη δεθώ. Θέλω να πάω για ψώνια. Θέλω να πιω και να χορέψω στην βροχή. Θέλω να κάτσω ένα ολόκληρο βράδυ με ένα τρίκιλο Ben and Jerry's να δούμε ταινίες πριν φύγεις για Γερμανία. Θέλω να δω το "Υπέροχος Γκάτσμπυ" στο σινεμά. 

Βαρέθηκα να πλένω πιάτα. Γιατί στις γκαρσονιέρες δεν έχει πλυντήριο πιάτων; θα το απαιτήσω στο επόμενο. Νύχι δεν στεριώνει εδώ μέσα. Μισώ τα πιάτα.

Αγαπώ τις μικρές νύχτες, τρέχεις να προλάβεις τόσα πράγματα, ντροπιαστικά για την μέρα. Αγαπώ τις τελευταίες μου νύχτες.

Δεν θα προλάβω.. πρέπει να φύγω. Ακόμα τρώω πρωινό.

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο. Είναι άλλωστε ο μόνος που περιέχει θάλασσα, αμμουδιές και μερέντα. 

Τριτοβάθμια "παιδεία"

Άλλη μια βασανιστική συνέλευση έφτασε στο τέλος της. Από την ημέρα που το "Σχέδιο Αθηνά" "πάτησε" αδυσώπητα το ΤΕΙ της Πάτρας, εβδομαδιαία η Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας του ΤΕΙ έχει συνέλευση αντιμετώπισης της κατάστασης. Κάθε βδομάδα και ένας Γολγοθάς καυγάδων, βασανιστηρίων, ουρλιαχτών και τριτοκοσμικών καταστάσεων λαμβάνουν χώρα στο άμοιρο Αμφιθέατρο της σχολής. 

Θυμάμαι οι γονείς μου, πάντα μου έλεγαν πως αυτήν την κατάσταση, όπως όλες, μόνο οι νέοι άνθρωποι και το φοιτητικό κίνημα μπορούν να την ανατρέψουν. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από τους νέους. 
Μαμά, μπαμπά, γιαγιά να σας μιλήσω λίγο για τους νέους που θα μας "σώσουν". 

(Κάπου εδώ να τονίσω πως ναι μεν, είμαι πολιτικοποιημένο άτομο, αλλά 1ον δεν είμαι κομματικοποιημένη για κανέναν λόγο 2ον δεν ανήκω σε καμιά φοιτητική παράταξη 3ον διαφωνώ γενικά με τα κόμματα στις σχολές.)

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα σήμερα για την Πάτρα μας, με ένα τεράστιο ήλιο και ούτε σημάδι συννεφιάς και βροχής. Με τρελή χαρά κινήσαμε στο ΤΕΙ, που τι απρόσμενο;; είχε κόσμο (αν σκεφτείς πως η πλειοψηφία για καιρό αδιαφορεί για τις πληγές του Φαραώ που μας πλήττουν). Μπαίνοντας μέσα φυλλάδια από Μ.Α.Σ. και ανεξάρτητο πλαίσιο (αυτό βγαίνει από τους φοιτητές τις 10 βδομάδες του Σχεδίου Αθηνά) μοιράζονταν στην είσοδο.

Κάπου εδώ να σας πω, το ανεξάρτητο πλαίσιο ξεκίνησε από φίλο και συμφοιτητή μου και τις 2 πρώτες βδομάδες το στήριξα ψυχή τε και σώματι. Παρόλα αυτά το τελευταίο διάστημα έχω αποστασιοποιηθεί τελείως γιατί ενώ είχαμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα για την έλλειψη παραταξιακού και πολιτικού χρώματος, ξαφνικά απέκτησε "μαύρο κόκκινο" χρώμα κάτι που δεν μας εξέφραζε γενικά, λόγο της κατάστασης που ήθελε μαζικότητα από οποιαδήποτε παράταξη και αν προερχόταν ο κάθε φοιτητής. 

Μπήκαμε σε ένα κατάμεστο Αμφιθέατρο -το οποίο να τονίσουμε, καινούριας κατασκευής- μέσα στις 8 βδομάδες της κατάληψης έχει αποσυνδεθεί τελείως.  Οι θέσεις είναι πλέον διαλυμένες, τα καθίσματα βρίσκονται σε "φθίνουσα πορεία" και ανάθεμα αν φοιτητής θα μπορέσει μέσα στο εξάμηνο να βρει θέση να παρακολουθήσει μάθημα. Μέσα σε αυτήν την "αγωνιστική" κατάσταση που τελεί το κτίριο, οι τοίχοι είναι γραμμένοι και μουτζουρωμένοι με σχήματα, "αγωνιστικά" πάντα, και συνθήματα πολλές φορές υβριστικά μεταξύ παρατάξεων και φασιστών. Όλα αυτά από αυτούς που αγωνίζονται για την παιδεία μας (τι εννοείς την περισσότερη ώρα είναι μαστουρωμένοι;).
Εδώ να σας μιλήσω λίγο για το κείμενο που μοιράστηκε από το "ανεξάρτητο" πλαίσιο αγώνα. Κάνει έναν διαχωρισμό σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δείχνοντας την αυτό-υποβάθμιση (και άγνοια των φοιτητών) αφού τα ΤΕΙ είναι Ανώτατα Ιδρύματα και δεν υπόκεινται σε διαχωρισμό. Έχουμε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ και μαζί --> ΑΕΙ. Παρόλα αυτά το κείμενο μας ζητά να βγούμε από την Ε.Ε. και την Τρόικα και όσο και αν θέλω να συμφωνήσω με την Τρόικα, το θέμα της Ε.Ε. με κάνει μόνο να γελάω για το "μελλοντικό" μοναχικό πλάνο ανεργίας που πρόκειται να χτιστεί. Όμως δεν θέλω να κάνω πολιτική αντιπαράθεση. Δεν με αφορά άλλωστε. 

Οι συζητήσεις αρχίζουν, ΠΑΣΠ, ΔΑΠ και λοιποί ανοίγουν (επιτέλους) το ΤΕΙ και Ανεξάρτητοι, Μ.Α.Σ., ΑΡ.ΕΝ, Ε.Ε.Α.Κ. στηρίζουν κατάληψη. Την γνώμη μου για την κατάληψη δεν θα την εκφράσω. Το κείμενο θα γίνει από σεντόνι, πανωσέντονο νύφης και προικιά μαζί και δεν θέλω να κουράσω (σε υπερβολικό βαθμό).

Μετά από βδομάδες κοινωνικής κατακραυγής και περιορισμού η ΠΑΣΠ επιτέλους κερδίζει στο ΤΕΙ (της) την πολυπόθητη πλειοψηφία και βγαίνει. Αφού πριν, έχουν ειπωθεί τα χίλια μύρια όσα. Ποιά όσα;
Άνθρωποι που δήθεν αγωνίζονται για μένα, ανεβαίνοντας πάνω στα διαλυμένα καθίσματα για να "ακουστούν" σαν άλλα ζώα από ζούγκλα, διαλύουν ακόμα περισσότερο το κακόμοιρο κτίριο που τους φιλοξενεί και με μένος διεκδικούν καλύτερες συνθήκες (νορμάλ φίλε μου, προφανώς). 
Άνθρωποι που με βρισιές  "δήθεν καταπιεσμένης οργής" (που ουσιαστικά δείχνουν το επίπεδο του εκάστοτε φοιτητή) διεκδικούν μια καλύτερη παιδεία. Ναι οι βρισιές δείχνουν επίπεδο, δεχτείτε το, δείχνουν πολιτισμό. Δεν δείχνει μόνο αγώνας τον πολιτισμό σου.
Δεν μπορείς, (ή μάλλον) δεν έχεις το δικαίωμα να διεκδικείς την παιδεία, όταν δεν την κατέχεις με τα λόγια και τις πράξεις σου, πρώτα σαν άνθρωπος. 
Τέλος, ο πολιτισμός φίλε μου, αγωνιστή και επαναστάτη, φαίνεται από το ότι εξαναγκάζεις 400+ άτομα να ανεχθούν την τσιγαρίλα και τον μπάφο σου, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο (που βόμβα να πέσει δεν θα σωθούμε) γιατί είσαι τόσο χαρμάνης που δεν μπορείς να βγεις έξω να καπνίσεις. Ο πολιτισμός της δημοκρατίας σου είναι αυτός. Ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου.

Ξεπερνώντας όλο αυτό, η ΠΑΣΠ πανηγύρισε την νίκη της μετά από ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό διάστημα ηττών, με (γερό) χειροκρότημα. Λογικό αν με ρωτάς.
Συνθήματα, άρχισαν από το αντίπαλο δέος "ανεξάρτητων-αναρχικών" (που ξαφνικά έσκασαν μύτη στο ΤΕΙ- πριν το σχέδιο Αθηνά ανάθεμα και αν υπήρχαν πουθενά). Η ΠΑΣΠ ανταπάντησε και λεκτικά της την "έπεσαν" τύποι με "καλλιτεχνικά κουρέματα-τρομοκρατίας". Η πρώτη φάπα ήταν γεγονός και μάλιστα λίγα μέτρα μακριά μου. Η συνέχεια μπορεί να περάσει από το μυαλό του καθενός με κάθε είδους γαργαλισιτκές λεπτομέρειες βιας γελοιότητας και "αρουγκανιάς". 

Αίμα και ξύλο από το "αναρχικό" (δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πια) πλαίσιο αγώνα, που δεν άντεξε πως μια βδομάδα υπήρξε άλλη άποψη από την δική του. 
Συγνώμη,η μαζικότητα που μας πούλαγε; 

Αυτοί οι άνθρωποι θα διεκδικήσουν το δικό μου μέλλον; Μέλλον όπως; αυτό που όλα λύνονται με βια; που κατήγγειλαν την Χρυσή Αυγή (και 'γω μαζί τους) και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εχτές λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου, και σήμερα φέρονται πιο "φασιστικά" από αυτούς; Και γιατί η αναρχία δεν είναι φασισμός; ποίος ο διαχωρισμός; η αντίθετη άποψη τιμωρείται. Βία και ξύλο. Ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ναι οκ, η χ.α. έχει θέμα και με τους μετανάστες. Η μόνη διαφορά. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας...! 

Υποκρισία.

Το ξύλο ήρθε και έδεσε και προσπάθησαν να μας πείσουν με αυτό αριστεριστές και αγωνιστές. Και παιδιά 20 χρονών βρέθηκαν να λένε "με βια, έτσι θα το λύσουμε". Αν δεν "λύσουμε" τα μυαλά μας, όχι μόνο ο Αρβανιτόπουλος, ο κάθε Αρβανιτόπουλος θα κοροϊδεύει την "δήθεν" παιδεία που διεκδικούν οι απολίτιστοι φοιτητές. 

Ναι μάνα, εμείς θα σας σώσουμε. Πατέρα, βγάλε το ρόπαλο, οι πίθηκοι είναι έτοιμοι. Γιαγιά, πάω να παίξω πολιτισμένο ξύλο, γιατί έτσι θα κερδίσω την "παιδεία" που μου αξίζει. 

Τι εννοείς την έχω ήδη;;;

ΥΣ. ΤΕΙ της Πάτρας, αποχαιρέτα την παιδεία που δεν είχες ποτέ σου.