Μαγικές μέρες

Ο Σεπτέμβρης πρέπει να βγει από το ημερολόγιο, είναι τέρμα εκνευριστικός μήνας, αυτή η χαζή μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα, που δεν ξέρεις τι να βάλεις, που πότε βρέχει πότε σκάει το (εναπομένον) τζιτζίκι, που έχεις ακόμα μια "Α" χαλαρότητα και σκάει μύτη και η εξεταστική από την γωνία, που έχει φεστιβάλ, έχεις σχέδια να κάνεις να οργανωθείς, ποοοοοο εξαφανίσου Σεπτέμβρη.

Χίλια δίκια στους GreenDay, κάτι ήξεραν που ήθελαν να τους ξυπνήσουν στο τέλος του μήνα. Και να, τώρα που φεύγει εν τέλη, λίγο δεν θες... περνάς τόσο ωραία εδώ στο τέλος, γεμίζεις τόσο εποικοδομητικά το πρόγραμμα σου, βλέπεις σειρές ταινίες, φίλους, διαβάζεις βιβλία, γνωρίζεις ανθρώπους, πας βόλτες έχεις για όλους χρόνο και.. έλα τώρα που σε συνήθισα ηλίθιε μήνα φεύγεις; 

Νύχτες Πρεμιέρας, μετά από 18 χρόνια αξιώθηκα και γω να πάω, και χάρηκα χάρηκα χάρηκα! Είδα όλους τους χαζούς φίλους μου που η απόσταση με έκανε να επικοινωνώ μόνο μέσω σκαιπ και φβ μαζί τους. Είδα ένα τσικ παραπάνω κλασσικές ταινίες και διάβασα και λίγο παραπάνω. 

Μέσα σε αυτήν την ευχάριστη ατμόσφαιρα βρήκα και ένα τρομερό προγραμματάκι, Coursera λέγεται. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα σεμιναριακών μαθημάτων από μεγάλα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, με βίντεο-προβολές μαθημάτων για ανθρώπους σε όλο το κόσμο. Επιλέγεις τομέα και σεμινάριο που σε αφορά και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση παρακολουθείς κάνεις τεστ και αν εν τέλη περάσεις παίρνεις πιστοποιητικό για την συμμετοχή. Σημασία δεν έχει η επιτυχία έστω και με την συμμετοχή κάτι θα πάρετε, για παραπάνω πληροφορίες μπείτε εδώ. 

Αυτά που λέτε τώρα.

Τώρα σιγά σιγά μετακινούμαστε μόνιμα στας Πάτρας, ψάχνουμε για δουλεία, βλέπουμε την ανασύνταξη της σχολής και.. προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο γύρω μας. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων "Δεν εξηγείτε κάτι μαγικό έχουν αυτές οι μέρες" όπως μια θαυματοψυχή είπε.

Οι Δεύτερες, Νέες Αρχές

Άλλο ποστ είχα έτοιμο στο μυαλό μου, αλλιώς όμως θα το πάω σήμερα, ο θάνατος από καρκίνο πάντα θα με συγκλονίζει. Ο θάνατος του Τόλη που αγαπάει (ενεστώτας ναι) την Μαρία έγινε ο διασημότερος του τουίτερ με το χασταγκ #TolisLovedMaria, σήμερα που επάρατη νόσος τον πήρε μακριά της. 

Οι παλιοί εδώ θα ξέρετε, για μένα, οι νέοι μάθετε πως τον έζησα στο σπίτι μου και το ξεπέρασα, αλλά ποτέ δεν τον ξέχασα. Η εμπειρία που έζησα σε νεαρή ηλικία μου άφησε αποτύπωμα γερό και η μετέπειτα ζωή μου άλλαξε με βάση αυτό.

Πονάει και μόνο στην ανάμνηση, αλλά είμαστε εδώ, το χουμε ξεπεράσει και άνθρωπε, αυτό μετράει πιο πολύ από όλα τα θαύματα του κόσμου. Δεν μ'αρέσει να μοιρολατρώ καθόλου, αλλά όλο αυτό μου ξύπνησε αναμνήσεις, και η αγάπη μου θύμισε ένα πράγμα. Αγάπα γιατί μόνο αυτό θα θυμούνται οι άνθρωποι μετά από σένα. 

Θα σου πω  για τότε.. πριν μπει ο μπαμπάς μου στο χειρουργείο, που του κράτησα το χέρι και του πα "Δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ αυτό που μου κάνεις, να σε αγαπάω τόσο και συ... γαμημένο τσιγάρο." Τώρα το θυμάμαι και αναρωτιέμαι πόσο ανόητη ήμουν ρε παιδί μου;;; Τώρα που είμαστε καλά, τώρα που η υγεία μας είναι το μόνο dead line στη ζωή μας αναρωτιέμαι, χαζή ασχολείσαι με τέτοια μικρά και αστεία; Αναλωνόμαστε τόσο σε μικρά πράγματα, αντί να χαρίζουμε χαμόγελο, απλόχερα, αντί να συγχωρούμε, ή έστω να αδιαφορούμε σε ότι μας πονάει, εμείς θυμώνουμε, πονάμε (και παθητικά και ενεργητικά) και χάνουμε μέρες, ώρες.. ζωή!

Η ζωή είναι τεράστια περιπέτεια και η υγεία μας το dead line. Δεν το προβλέπουμε, δεν το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας  και κυρίως δεν εξαρτάτε από κανέναν.

Μαζεύοντας το Θαυματόσπιτο #Νο1, λοιπόν πριν λίγες μέρες, μέσα στην τρέλα του να μην ξεχάσω τίποτα και στον πανικό, συνειδητοποιήσα πως, δεν θα μου λείψει τίποτα. Δεν έχω δεθεί και δεν θα με πονέσει που δεν θα το ξαναδώ. Θα μου πεις μα, σου άρεσε το σπίτι, τόσος κόπος να το φτιάξεις, να το διακοσμήσεις, το πρώτο σου σπίτι, το δικό σου, που πέρναγες καλά με τους φίλους σου, ο χαβαλές, κάθε γωνία και ανάμνηση.. Ναι, ήταν ένας από τους ομορφότερους χρόνους της ζωής μου, αλλά ότι ωραίο είχα το παίρνω μαζί μου. Αυτή είναι η διαφορά. 

Δεν αφήνω τίποτα πίσω που να αγαπάω και που θα μου λείπει. Τα άσχημα πάλι, τ' αφήνω πίσω μου. Όπως τις διάφορες χαμένες στιγμές ή τους αυτούς που μας απογοήτευσαν. Η μετακόμιση δίνει μια ευκαιρία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα για μια νέα αρχή.. Και η ζωή είναι γεμάτη νέες αρχές, και οι νέες αρχές είναι ευκαιρία να μηδενίσουμε το κοντερ και να ξαναρχίσουμε!

Νέα αρχή σε μια μεγάλη με πολλές ευκαιρίες πόλη. Κάτι σαν την πρώτη μέρα του νέου χρόνου μου κάνει αυτό. Λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη ποτέ δεν ήμουνα απόλυτα ευχαριστημένη με το πως χειριζόμουν την καθημερινότητα μου. Πότε δεν διάβαζα όσα βιβλία ήθελα πραγματικά. Δεν προλαβαίνα να πηγαίνω σινεμά όσο συχνά ήθελα για να βλέπω κλασσικές ταινίες, ούτε είχα χρόνο να τον αξιοποιώ στο να γνωρίζω νέα πράγματα, γεμάτα μυρωδιές και εικόνες, ποτέ δεν πήρα εκείνη την παλιά επαγγελματική φωτογραφική μηχανή που ήθελα και ποτέ δεν άκουσα μουσική από δίσκο. Έτσι βρίσκω ευκαιρία τώρα.

Ας πούμε, πρώτη μου δουλεία είναι να βρω δουλεία. Πρέπει να ξανά-βγάλω τα δικά μου λεφτά. Λεφτά που θα χαλάσω σε έναν καναπέ ΠΟΥ ΤΟΣΟ θέλω, στα αγγλικά (που είναι κρίμα να μην έχω τελειώσει, τόσο ταλέντο) και στα βιβλία και στο σινεμά. Αλλά και να πάρω ένα μιξερ, να μάθω να κάνω καπ κεικς και γλυκά, να μυρίζει όλο το σπίτι. Να ξεκινήσω να δημιουργώ εκείνη την μικρή βιβλιοθήκη που πάντα ονειρευόμουν. Καλά οκ πολλά είπα. Ας βρω πρώτα δουλεία και μετά.. υλοποιώ ένα ένα τα όνειρα. Αλλά ξέρεις είναι τέτοια η χαρά... είναι πολλά τα κίνητρα, είναι τόσα αυτά που θέλω να ζήσω!

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων απόψε έχει Νύχτες Πρεμιέρας. Η ευτυχία εξαπλώνεται.

Moving on

Μη με πεις απαράδεκτη, ελεεινή και τρισάθλια, εσύ δόλιε αναγνώστη που ξέμεινες και περνάς ακόμα μια βόλτα από δω. Είχα πει να κάνω ήρεμες διακοπούλες και να επιστρέψω δριμύτερη και να τα πούμε όλα, αμ δε. Βλέπεις τα τελευταία 3 χρόνια ο Μέρφι τον Σεπτέμβρη με επισκέπτεται για καφεδάκι, για να μπορεί να λιώσει στα γέλια με την πάρτι μου ανενόχλητα. Μη και κάνω σχέδια, μη και ξεκινήσω μια φορά ήρεμα την χρονιά οοοοοχι και βέβαια όχι.

Που λέτε μετακομίσεις έχουμε ΚΑΙ για φέτο. Να η σχολή μου είχε κάτι τεχνικά προβλήματα και αποφάσισε αφ' εαυτού του, χωρίς καμιά ενημέρωση να μας πάει στα κεντρικά, εν μέσω εξεταστικής Σεπτεμβρίου. Τρέξιμο, σκίσιμο, διάβασμα, ψάξιμο και τα μυαλά στα μπλέντερ. 

Και ξαφνικά λίγο πριν κλείσω τα 20 έχω να πάω σε μια παντελώς άγνωστη πόλη, να ψάξω ολομόναχη για διαμέρισμα (που θα ανταποκρίνεται και στις δύσκολες απαιτήσεις μου) να το νοικιάσω και να μετακομίσω την μικρή πολύτιμη περιουσία μου εκεί. 

Ψάξιμο, τρέξιμο, πανικός, αλλά άμα έχεις σύστημα.. θα τα καταφέρεις. Και να που τα κατάφερα, γιατί το ποιντ είναι να έχεις σύστημα και να είσαι επικοινωνιακός. Έτσι μέσα σε 2 μέρες γνώρισα κόσμο και φιλοξενήθηκα προκειμένου να μείνω 2 μέρες χωρίς πηγαινέλα στην πόλη για  ευκολότερη εύρεση σπιτιού. Βέβαια το σαπόρτ της (μέσα στις τύψεις που δεν ήρθε μαζί μου) μάνας, μητέρας, μαμάς ήταν ο κατασταλτικός παράγοντας της επιτυχίας μου. 

Και ενώ το καλοκαίρι κύλησε ήρεμα, μελαγχολικά και σίγουρα, ο χειμώνας προμηνύεται κάτι παραπάνω από επεισοδιακός. Νέα πόλη, νέος κόσμος, νέες συνήθειες. Και άντε πάλι απ την αρχή.

Που λέτε λοιπόν, πάω στην πόλη μέσα στην βαβούρα την φασαρία και τ'άγνωστο. Άντε τώρα να βρούμε σπίτι στο κέντρο να μην φάμε τα λεφτά μας σε ταξί, για την σχολή έχουμε και λεωφορείο στην τελική. Να ναι και επιπλωμένο, γιατί το μέχρι τώρα θαυματόσπιτο τα χε όλα και δεν λέει να τρέχουμε για έπιπλα για λιγότερο από 2 χρόνια σπουδών, κρίμας είναι. Όμως το σημαντικότερο, να έχει αιρκοντίσιον. Παλιά πόλη, προπολεμικές πολυκατοικίες, ούτε αυτόνομη θέρμανση (είπαμε αφού δεν κρυώνουμε τι να το κάνουμε το πετρέλαιο;) ούτε κλιματισμός. Πάει η Τάνια. Πέθανε ήδη από θερμοπληξία. Εγώ που μέχρι εχτές είχα το κλιματιστικό στους 23 ξαφνικά έτσι; Ουδέποτε. Ψάχνουμε λοιπόν κεντρικά, με αιρκοντίσιον και έπιπλα (έστω τα βασικά). Προφανώς και με όσα είδα θα έπρεπε να έχω πεθάνει. Είτε από τα γέλια, είτε από τα κλάματα. Αχουράκια. Πως να μείνω και να δημιουργήσω από το "0" ένα παλατάκι μέσα σε ένα κάτι τέτοιο κύριε;

Έτσι μας έφαγαν οι δρόμοι και η μαύρη απελπισία. Και πάνω στον πόνο μου είχα και τα αναιδέστατα περιστέρια να με κυνηγάνε ενώ τα παρακμιακά πρεζόνια μου ζητούσαν κινητό. Ναι τόσο ωραία σου λέω. 

Έρχεται το δεύτερο πρωινό στην άγνωστη πόλη που ξημερώνει στο σπίτι του ανθρώπου με την περισσότερη ενέργεια στον πλανήτη. Και αφού με έχει ξεθεώσει με την αστείρευτη ενεργητικότητα του ξεκινάμε με κέφι και ενθουσιασμό (προφανώς και όχι εγώ) για την δεύτερη μέρα ψαξίματος,. Ακόμα πιο οργανωμένα. Και μετά από ώρες πέφτω πάνω σε ένα μικρό διαμερισματάκι που στα μάτια μου έμοιαζε παλάτι με όσα είχα ζήσει το τελευταίο 40ώρο. 

Το νοικιάζω και κανονίζω και όλα τα παραλειπόμενα. Πάω ΔΕΗ, ΟΤΕ αναλαμβάνω εργασίες μετακόμισης και βοηθάω κόσμο με τις δικές του δουλείες γιατί σαν κινητό gps τα έχω μάθει όλα πια. Σαν έτοιμη από καιρό (που λέει και ο ποιητής) ντύνομαι κλείνω κούτες και αφήνω το θαυματόσπιτο μονάχο του για πάντα έτοιμη για νέες περιπέτειες.

"Τελικά τι σ'άρεσε σε αυτό το σπίτι;" με ρωτά η μάνα όταν της λέω για τις ελλείψεις στο τηλέφωνο. Ναι έχει μονό κρεβάτι (fail), ναι η κουζίνα είναι ανύπαρκτη (τρέλα), ναι δεν έχει πλυντήριο (τώρα που έμαθα); ναι δεν είναι πολύ μεγάλο.. ρε μάνα μη το διαλύεις όμως. Μέσα στην τρέλα έμοιαζε όαση. Οκ θα πάρω έναν καναπέ κρεβάτι και θα την παλέψω, θα μαγειρεύω στο τραπέζι, και θα ζήσω χωρίς φούρνο. Όσο για το πλυντήριο..  ευκαιρία για γνωριμίες, θα πηγαίνω σε δημόσια πλυντήρια, τι σκατά πρωταγωνίστρια σε ταινία είμαι; (θα σου μιλήσω κάποια άλλη στιγμή για αυτό).

Φεύγουμε λοιπόν. 

Μελαγχολία; μπα. Συνειδητοποιώντας το τέλος της μικρής αυτής εποχής αντιλαμβάνεσαι τι έχασες και τι κέρδισες. Όσα κέρδισα, το καλό είναι πως τα παίρνω μαζί μου, το μόνο που χάθηκε εδώ είναι χρόνος, χρόνος για την δημιουργία παραμυθιού, αλλά τα παραμυθία δεν έχουν δειλούς πρωταγωνιστές. 

Έτσι σας γράφω το τελευταίο ποστ από το Θαυματόσπιτο #Νο1 και τα λέμε με το επόμενο από το Θαυματόσπιτο #Νο2

ΥΣ Καλό φθινόπωρο να χουμε με πολλές ταινίες, γαλλικό και μια νέα vintage εποχή να έρχεται στην τρελή χώρα των Θαυμάτων.