"Παραδοχές"

Καλησπέρες αγαπητοί αναγνώστες,

Δεν χάθηκα τυχαία, απλά βλέπετε κάτι το διάβασμα, κάτι το νέο blog της παρέας των τρελών του ΤΕΙ μας, κάτι που δεν είμαι σίγουρη για το τι θέλω να πω, απέφευγα να μιλήσω.

Ξέρεις έχω και ένα θέμα με τις παραδοχές φίλε αναγνώστη και αυτή η περίοδος θέλει παραδοχές και μόνο (πρέπει να διαβάσεις, σταμάτα να βαριέσαι, σταμάτα να τρως μαλακιές θα πεθάνεις, σταμάτα να νοιάζεσαι κλπ κλπ), γενικά λοιπόν δεν μου είναι εύκολο ναι μεν να μου λένε «παραδέξου το» αλλά δεν μπορώ να αντέξω και το «παραδέχομαι..». Είναι αυτό που όλοι σου λένε λάμπεις σήμερα, που σε κοιτάνε στα μάτια και χαμογελάνε λες και ξέρουν, τι ξέρετε; Πείτε και σε μένα… και αφού ξέρετε τι σκατά με αφήνετε;

Γιατί για μένα το συναίσθημα είναι πράγμα βαρύ και ασήκωτο. Και εκεί που πας για έναν χαβαλέ καταλήγεις να… «Οοοοοοοο, χαλάρωσε λίγο», σοκ!  Ναι μην σκαλώνετε έτσι είναι για μένα... Μπορώ και κάνω τα πάντα για να τα αποφύγω τα συναισθήματα. Όσο όμως (λένε) αποφεύγεις κάτι, τόσο θα σε βρει…  Λες μέσα σου τώρα εσύ την βρήκε; Όχι δεν είμαι ακόμα εκεί. Ελπίζω να μην πάω γιατί μερικές φορές ξέρεις τι είναι για σένα και τι όχι. Αυτό δεν είναι λοιπόν σου λέω για μένα. Και εκεί που προσπαθείς να πείσεις τους πάντες να σε αφήσουν ήσυχη ακούγετε η μόνη φωνή που θα θελες να συμφωνεί με όσα (κανονικά δεν θα έπρεπε να) νιώθεις, και σου λέει «Γιατί να κάνεις τέτοιο κακό στον εαυτό σου;» και όλα πέφτουν. Γιατί ας μην γελιόμαστε το κάνεις το κακό και μόνο που του μιλάς. Αφού τον ξέρεις..! Και τότε σου βγαίνει η άμυνα. Ναι υπεραμύνεσαι για όσα τόσο καιρό απωθείς.  

Είναι η περίοδος που μπαίνεις μέσα στο καβούκι σου και λες σας παρακαλώ μην με κάνετε να παραδεχτώ πως νοιάζομαι. Αν ρωτάς τον λόγο θα σου πω, πως η αμφιβολία του καινούριου ο φόβος του άγνωστου και η απελπισία του συναισθήματος με έχουν γραπώσει από τα μαλλιά και μου κάνουν Σκωτσέζικο ντουζ κάθε μέρα.

Είναι όμορφο μου λένε να αισθάνεσαι κάποιον πλάι σου, να στηρίζεσαι, να τον νοιάζεσαι, να του δίνεις την αγάπη που έχεις μέσα σου. Ναι άλλα εγώ δεν τα ζήτησα αυτά, για ποιόν λόγο να νοιάζομαι τόσο πολύ για κάποιον που δεν είμαι σίγουρη τι ασφάλεια παρέχει στα συναισθήματά μου;

Ο φόβος δεν είναι σύμμαχος για τίποτα. Αλλα και ανασφάλεια ενός άνω κάτω ανθρώπου δεν βοηθάει!

Θα θελα να ήσουν πιο εύκολος. «Δεν θα σου άρεσε αν ήταν έτσι» ακούγονται μερικές φωνούλες. Μα ποιος σας είπε πως μου αρέσει αυτό τώρα. Καλώς η κακώς τα συναισθήματα έτσι τα αντιλαμβάνομαι εγώ, βουνό, ωκεανό, πόνο και εν πάση περιπτώσει δεν επέλεξα πότε να διανύσω αυτούς τους ωκεανούς.

Αυτό που αλλάζεις συνέχεια δεν μπορώ να το κατανοήσω, πραγματικά! Και ξέρω πως με μια κουβέντα σου μπορείς να αλλάξεις όλα όσα νιώθω, άγχος, ηρεμία, θυμό. Μπορείς να μου προκαλέσεις όλα τα συναισθήματα. Ναι! Αλλά… εγώ δεν θέλω τέτοιες συναισθηματικές ποικιλίες!

Δεν ξέρω πως θα βγει και πως μου ήρθε να μοιραστώ ένα μάτσο πράγματα αλλά έγινε, ίσως για να μην λέτε πως σας ξεχνάω! ;-) Καλά να περνάτε φιλάκια!

YΓ Σόρι για το τόσο προσωπικό ποστ!