Χωρίς τίτλο

Κάθομαι αναπαυτικά στο κρεβάτι. Είναι Σάββατο. Μου αξίζει ένα πρωινό στο κρεβάτι. Όχι, όχι γιατί κουράστηκα μέσα στην εβδομάδα. Τι έκανα άλλωστε; Μόνο οι σειρές, οι ταινίες, τα βιβλία και οι έξοδοι με απορρόφησαν. Τόσο καιρό άλλωστε δεν κάνω τίποτα. Απλά έτσι, γιατί κάποτε τα Σάββατα είχαν αξία. Θα γράψω. Μ' αρέσει να γράφω και αντί για στυλό , πιάνω το λατρεμένο μου πληκτρολόγιο.

Γιατί να μιλήσω όμως; είναι τόσα πολλά διαφορετικά, σημαντικά και ασήμαντα. Δικά μου και τις κοινωνίας. Λυτά και άλυτα. 

Είδα ένα βίντεο εχτές. Μια μάνα έσπαγε στο ξύλο ένα μωράκι το πολύ 1 έτους, επειδή έκλαιγε. Σφίχτηκε η καρδία μου. Γιατί γεννάνε; Γιατί δεν υπάρχει τιμωρία για ηθικά εγκλήματα; 

Ο συμφοιτητής μου που χτυπήθηκε από μπράβους στο ΤΕΙ προχτές, εχτές έκανε χειρουργείο στο μάτι. Ντρέπομαι. 

Το ΤΕΙ έκλεισε για 9η βδομάδα σερί. Τσάμπα κάθομαι εδώ, η κατάληψη δεν βοηθάει, εργαστήρια δεν θα γίνουν, τρώω λεφτά, κατάληξη δεν έχει και δεν μπορώ να βρω δουλεία ή να δώσω το proficiency. Απελπισία.

Βαρέθηκα να φοβάμαι κάθε μέρα τι χειρότερο μπορεί να πάθει το πτυχίο μου. Αδιαφορία.

"Ο αποχαιρετισμός στα όπλα" είναι ωραίο βιβλίο, αλλά βαρετό. Πρέπει να το πω.

Αγαπώ την Άνοιξη, και δεν το πίστευα ποτέ ότι θα το πω αυτό. Μ' αρέσουν τα χρώματα. Έβαψα και τιρκουάζ τα νύχια μου. Τα ρούχα... Ο ήλιος... Αυτός που ξέρεις, δεν καίει αλλά δροσίζει και σε στέλνει για καφέδες πλάι στην θάλασσα. Θέλω μπάνια.

Άμα νιώθετε κάτι να το λέτε, με τον καιρό, όσο μένει μέσα σας μεγαλοποιείται. Δεν είναι έτσι. Με το που βγει από μέσα σου, αμέσως μειώνετε η σημασία του. Δεν είναι και τόσο σημαντικό τελικά. Απαξίωση.

Μου είπαν πως αν αξίζει κάποιος, ή αν πετύχει κάποιος μετέπειτα πάνω στο πτυχίο μας, θα είμαι εγώ. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Με πληγώνει τόσο.... θέλω να το πιστέψω. Θεέ μου, πόσο το αγαπώ; 

Η Γερμανία μου παίρνει την φιλενάδα μου. Θα μου λείψεις. Το σκαιπ δεν σε αναπληρώνει, να ξέρεις. Πόσο δένομαι με τους ανθρώπους; πρέπει να το κόψω. Δεν πάει έτσι πια.

Θέλω να πάω στο χωρίο. Να μην βλέπω άνθρωπο στα 5 χιλίομετρα. Ξέρεις να χαθώ στην θάλασσα. Στο ηλιοβασίλεμα. Στα χρώματα τις αυγής... πάντα καταλήγω να βλέπω την αυγή. Έρωτας.

Δεν μπορώ όμως την νοοτροπία του κόσμου εκεί. Βασικά την απεχθάνομαι. Τρώνε άλλωστε τόσο, ασταμάτητα. Σχολιάζουν ακόμα περισσότερο. Και πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να απαντώ στην ερώτηση "εσύ; κανένα κάλο παιδί δεν έχεις;" ναι, έχω ένα εξώγαμο. Θα το λέω. Θέλω να βλέπω το σοκ και το δέος στα μάτια τους. Τον μπαμπά μου σέβομαι μόνο.

Πόσο μου έλειψε να με πάρει μια αγκαλιά. Έχω το σύνδρομο της Ιφιγένειας. Δεν πειράζει. Απλά αν ψάχνω άντρα σαν τον πατέρα μου, ας πιάσω καλύτερα ένα ολόκληρο έπιπλο από τώρα. Το ράφι είναι πολύ μεινστριμ. 

Βέβαια οι επιλογές μου, ανάθεμα και αν πλησιάζουν τον πατέρα μου. Έχω το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας. Αυτό που την βλέπεις σωτήρας, λέει.  Βασικά της μητέρας γενικά.. δεν μου το εξήγησαν καλά, γιατί δεν θυμούνται πως λέγετε. Θα πάρουν ψυχολόγο. 

Δεν είναι μόνο στα γκομενικά και με τους φίλους μου το χω.

Δεν έχω γκομενικά. Φοβάμαι να δεσμευτώ.

Εχτές κυνήγησα κατσαρίδα. Ξέρεις για μένα, από τότε που έμεινα μόνη μου, αυτή ήταν η δυσκολότερη αποστολή από όλες. Νόμιζα πως θα βάλω τα κλάματα. Βάρεσα υστερία αν' αυτού. Δεν ξέρω να κλαίω. Δεν μπορώ. Μαλακιές.

Ξεσπάω στο σπίτι. Καθαριότητα και χλωρίνες. Είμαι λίγο υποχόνδρια. Μεγάλωσα με μια. Είναι λογικό. Επηρεάστηκε όλη μου η ζωή. Είναι πρότυπο η μάνα. Έκλαψε εκείνη για την κατσαρίδα μου.

Μ' αρέσει η μυρωδιά της χλωρίνης μαζί με τα κεριά που καίνε στις λυχνίες με κανέλα. Μαστούρα. 

Το τελευταίο Game of Thrones δεν είχε Καλίσι. Αίσχος. 

Δεν έχω υπομονή, θέλω να ζήσω. Πολλά. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Περνάω άσχημα αυτήν την εποχή. Προσπαθώ περισσότερο από όσο θέλω. Θέλω όμως. Πολλά. Και διαφορετικά. 

Θέλω να ζήσω. Να μυρίζω την θάλασσα και να δουλεύω. Θέλω να με πάρουν εκείνη την αγκαλιά για την οποία όλοι μιλάνε. Αλλά δεν θέλω να φοβάμαι μη δεθώ. Θέλω να πάω για ψώνια. Θέλω να πιω και να χορέψω στην βροχή. Θέλω να κάτσω ένα ολόκληρο βράδυ με ένα τρίκιλο Ben and Jerry's να δούμε ταινίες πριν φύγεις για Γερμανία. Θέλω να δω το "Υπέροχος Γκάτσμπυ" στο σινεμά. 

Βαρέθηκα να πλένω πιάτα. Γιατί στις γκαρσονιέρες δεν έχει πλυντήριο πιάτων; θα το απαιτήσω στο επόμενο. Νύχι δεν στεριώνει εδώ μέσα. Μισώ τα πιάτα.

Αγαπώ τις μικρές νύχτες, τρέχεις να προλάβεις τόσα πράγματα, ντροπιαστικά για την μέρα. Αγαπώ τις τελευταίες μου νύχτες.

Δεν θα προλάβω.. πρέπει να φύγω. Ακόμα τρώω πρωινό.

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο. Είναι άλλωστε ο μόνος που περιέχει θάλασσα, αμμουδιές και μερέντα. 

Τριτοβάθμια "παιδεία"

Άλλη μια βασανιστική συνέλευση έφτασε στο τέλος της. Από την ημέρα που το "Σχέδιο Αθηνά" "πάτησε" αδυσώπητα το ΤΕΙ της Πάτρας, εβδομαδιαία η Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας του ΤΕΙ έχει συνέλευση αντιμετώπισης της κατάστασης. Κάθε βδομάδα και ένας Γολγοθάς καυγάδων, βασανιστηρίων, ουρλιαχτών και τριτοκοσμικών καταστάσεων λαμβάνουν χώρα στο άμοιρο Αμφιθέατρο της σχολής. 

Θυμάμαι οι γονείς μου, πάντα μου έλεγαν πως αυτήν την κατάσταση, όπως όλες, μόνο οι νέοι άνθρωποι και το φοιτητικό κίνημα μπορούν να την ανατρέψουν. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από τους νέους. 
Μαμά, μπαμπά, γιαγιά να σας μιλήσω λίγο για τους νέους που θα μας "σώσουν". 

(Κάπου εδώ να τονίσω πως ναι μεν, είμαι πολιτικοποιημένο άτομο, αλλά 1ον δεν είμαι κομματικοποιημένη για κανέναν λόγο 2ον δεν ανήκω σε καμιά φοιτητική παράταξη 3ον διαφωνώ γενικά με τα κόμματα στις σχολές.)

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα σήμερα για την Πάτρα μας, με ένα τεράστιο ήλιο και ούτε σημάδι συννεφιάς και βροχής. Με τρελή χαρά κινήσαμε στο ΤΕΙ, που τι απρόσμενο;; είχε κόσμο (αν σκεφτείς πως η πλειοψηφία για καιρό αδιαφορεί για τις πληγές του Φαραώ που μας πλήττουν). Μπαίνοντας μέσα φυλλάδια από Μ.Α.Σ. και ανεξάρτητο πλαίσιο (αυτό βγαίνει από τους φοιτητές τις 10 βδομάδες του Σχεδίου Αθηνά) μοιράζονταν στην είσοδο.

Κάπου εδώ να σας πω, το ανεξάρτητο πλαίσιο ξεκίνησε από φίλο και συμφοιτητή μου και τις 2 πρώτες βδομάδες το στήριξα ψυχή τε και σώματι. Παρόλα αυτά το τελευταίο διάστημα έχω αποστασιοποιηθεί τελείως γιατί ενώ είχαμε τοποθετηθεί ξεκάθαρα για την έλλειψη παραταξιακού και πολιτικού χρώματος, ξαφνικά απέκτησε "μαύρο κόκκινο" χρώμα κάτι που δεν μας εξέφραζε γενικά, λόγο της κατάστασης που ήθελε μαζικότητα από οποιαδήποτε παράταξη και αν προερχόταν ο κάθε φοιτητής. 

Μπήκαμε σε ένα κατάμεστο Αμφιθέατρο -το οποίο να τονίσουμε, καινούριας κατασκευής- μέσα στις 8 βδομάδες της κατάληψης έχει αποσυνδεθεί τελείως.  Οι θέσεις είναι πλέον διαλυμένες, τα καθίσματα βρίσκονται σε "φθίνουσα πορεία" και ανάθεμα αν φοιτητής θα μπορέσει μέσα στο εξάμηνο να βρει θέση να παρακολουθήσει μάθημα. Μέσα σε αυτήν την "αγωνιστική" κατάσταση που τελεί το κτίριο, οι τοίχοι είναι γραμμένοι και μουτζουρωμένοι με σχήματα, "αγωνιστικά" πάντα, και συνθήματα πολλές φορές υβριστικά μεταξύ παρατάξεων και φασιστών. Όλα αυτά από αυτούς που αγωνίζονται για την παιδεία μας (τι εννοείς την περισσότερη ώρα είναι μαστουρωμένοι;).
Εδώ να σας μιλήσω λίγο για το κείμενο που μοιράστηκε από το "ανεξάρτητο" πλαίσιο αγώνα. Κάνει έναν διαχωρισμό σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δείχνοντας την αυτό-υποβάθμιση (και άγνοια των φοιτητών) αφού τα ΤΕΙ είναι Ανώτατα Ιδρύματα και δεν υπόκεινται σε διαχωρισμό. Έχουμε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ και μαζί --> ΑΕΙ. Παρόλα αυτά το κείμενο μας ζητά να βγούμε από την Ε.Ε. και την Τρόικα και όσο και αν θέλω να συμφωνήσω με την Τρόικα, το θέμα της Ε.Ε. με κάνει μόνο να γελάω για το "μελλοντικό" μοναχικό πλάνο ανεργίας που πρόκειται να χτιστεί. Όμως δεν θέλω να κάνω πολιτική αντιπαράθεση. Δεν με αφορά άλλωστε. 

Οι συζητήσεις αρχίζουν, ΠΑΣΠ, ΔΑΠ και λοιποί ανοίγουν (επιτέλους) το ΤΕΙ και Ανεξάρτητοι, Μ.Α.Σ., ΑΡ.ΕΝ, Ε.Ε.Α.Κ. στηρίζουν κατάληψη. Την γνώμη μου για την κατάληψη δεν θα την εκφράσω. Το κείμενο θα γίνει από σεντόνι, πανωσέντονο νύφης και προικιά μαζί και δεν θέλω να κουράσω (σε υπερβολικό βαθμό).

Μετά από βδομάδες κοινωνικής κατακραυγής και περιορισμού η ΠΑΣΠ επιτέλους κερδίζει στο ΤΕΙ (της) την πολυπόθητη πλειοψηφία και βγαίνει. Αφού πριν, έχουν ειπωθεί τα χίλια μύρια όσα. Ποιά όσα;
Άνθρωποι που δήθεν αγωνίζονται για μένα, ανεβαίνοντας πάνω στα διαλυμένα καθίσματα για να "ακουστούν" σαν άλλα ζώα από ζούγκλα, διαλύουν ακόμα περισσότερο το κακόμοιρο κτίριο που τους φιλοξενεί και με μένος διεκδικούν καλύτερες συνθήκες (νορμάλ φίλε μου, προφανώς). 
Άνθρωποι που με βρισιές  "δήθεν καταπιεσμένης οργής" (που ουσιαστικά δείχνουν το επίπεδο του εκάστοτε φοιτητή) διεκδικούν μια καλύτερη παιδεία. Ναι οι βρισιές δείχνουν επίπεδο, δεχτείτε το, δείχνουν πολιτισμό. Δεν δείχνει μόνο αγώνας τον πολιτισμό σου.
Δεν μπορείς, (ή μάλλον) δεν έχεις το δικαίωμα να διεκδικείς την παιδεία, όταν δεν την κατέχεις με τα λόγια και τις πράξεις σου, πρώτα σαν άνθρωπος. 
Τέλος, ο πολιτισμός φίλε μου, αγωνιστή και επαναστάτη, φαίνεται από το ότι εξαναγκάζεις 400+ άτομα να ανεχθούν την τσιγαρίλα και τον μπάφο σου, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο (που βόμβα να πέσει δεν θα σωθούμε) γιατί είσαι τόσο χαρμάνης που δεν μπορείς να βγεις έξω να καπνίσεις. Ο πολιτισμός της δημοκρατίας σου είναι αυτός. Ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου.

Ξεπερνώντας όλο αυτό, η ΠΑΣΠ πανηγύρισε την νίκη της μετά από ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό διάστημα ηττών, με (γερό) χειροκρότημα. Λογικό αν με ρωτάς.
Συνθήματα, άρχισαν από το αντίπαλο δέος "ανεξάρτητων-αναρχικών" (που ξαφνικά έσκασαν μύτη στο ΤΕΙ- πριν το σχέδιο Αθηνά ανάθεμα και αν υπήρχαν πουθενά). Η ΠΑΣΠ ανταπάντησε και λεκτικά της την "έπεσαν" τύποι με "καλλιτεχνικά κουρέματα-τρομοκρατίας". Η πρώτη φάπα ήταν γεγονός και μάλιστα λίγα μέτρα μακριά μου. Η συνέχεια μπορεί να περάσει από το μυαλό του καθενός με κάθε είδους γαργαλισιτκές λεπτομέρειες βιας γελοιότητας και "αρουγκανιάς". 

Αίμα και ξύλο από το "αναρχικό" (δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πια) πλαίσιο αγώνα, που δεν άντεξε πως μια βδομάδα υπήρξε άλλη άποψη από την δική του. 
Συγνώμη,η μαζικότητα που μας πούλαγε; 

Αυτοί οι άνθρωποι θα διεκδικήσουν το δικό μου μέλλον; Μέλλον όπως; αυτό που όλα λύνονται με βια; που κατήγγειλαν την Χρυσή Αυγή (και 'γω μαζί τους) και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εχτές λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου, και σήμερα φέρονται πιο "φασιστικά" από αυτούς; Και γιατί η αναρχία δεν είναι φασισμός; ποίος ο διαχωρισμός; η αντίθετη άποψη τιμωρείται. Βία και ξύλο. Ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ναι οκ, η χ.α. έχει θέμα και με τους μετανάστες. Η μόνη διαφορά. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας...! 

Υποκρισία.

Το ξύλο ήρθε και έδεσε και προσπάθησαν να μας πείσουν με αυτό αριστεριστές και αγωνιστές. Και παιδιά 20 χρονών βρέθηκαν να λένε "με βια, έτσι θα το λύσουμε". Αν δεν "λύσουμε" τα μυαλά μας, όχι μόνο ο Αρβανιτόπουλος, ο κάθε Αρβανιτόπουλος θα κοροϊδεύει την "δήθεν" παιδεία που διεκδικούν οι απολίτιστοι φοιτητές. 

Ναι μάνα, εμείς θα σας σώσουμε. Πατέρα, βγάλε το ρόπαλο, οι πίθηκοι είναι έτοιμοι. Γιαγιά, πάω να παίξω πολιτισμένο ξύλο, γιατί έτσι θα κερδίσω την "παιδεία" που μου αξίζει. 

Τι εννοείς την έχω ήδη;;;

ΥΣ. ΤΕΙ της Πάτρας, αποχαιρέτα την παιδεία που δεν είχες ποτέ σου.