Χωρίς τίτλο

Κάθομαι αναπαυτικά στο κρεβάτι. Είναι Σάββατο. Μου αξίζει ένα πρωινό στο κρεβάτι. Όχι, όχι γιατί κουράστηκα μέσα στην εβδομάδα. Τι έκανα άλλωστε; Μόνο οι σειρές, οι ταινίες, τα βιβλία και οι έξοδοι με απορρόφησαν. Τόσο καιρό άλλωστε δεν κάνω τίποτα. Απλά έτσι, γιατί κάποτε τα Σάββατα είχαν αξία. Θα γράψω. Μ' αρέσει να γράφω και αντί για στυλό , πιάνω το λατρεμένο μου πληκτρολόγιο.

Γιατί να μιλήσω όμως; είναι τόσα πολλά διαφορετικά, σημαντικά και ασήμαντα. Δικά μου και τις κοινωνίας. Λυτά και άλυτα. 

Είδα ένα βίντεο εχτές. Μια μάνα έσπαγε στο ξύλο ένα μωράκι το πολύ 1 έτους, επειδή έκλαιγε. Σφίχτηκε η καρδία μου. Γιατί γεννάνε; Γιατί δεν υπάρχει τιμωρία για ηθικά εγκλήματα; 

Ο συμφοιτητής μου που χτυπήθηκε από μπράβους στο ΤΕΙ προχτές, εχτές έκανε χειρουργείο στο μάτι. Ντρέπομαι. 

Το ΤΕΙ έκλεισε για 9η βδομάδα σερί. Τσάμπα κάθομαι εδώ, η κατάληψη δεν βοηθάει, εργαστήρια δεν θα γίνουν, τρώω λεφτά, κατάληξη δεν έχει και δεν μπορώ να βρω δουλεία ή να δώσω το proficiency. Απελπισία.

Βαρέθηκα να φοβάμαι κάθε μέρα τι χειρότερο μπορεί να πάθει το πτυχίο μου. Αδιαφορία.

"Ο αποχαιρετισμός στα όπλα" είναι ωραίο βιβλίο, αλλά βαρετό. Πρέπει να το πω.

Αγαπώ την Άνοιξη, και δεν το πίστευα ποτέ ότι θα το πω αυτό. Μ' αρέσουν τα χρώματα. Έβαψα και τιρκουάζ τα νύχια μου. Τα ρούχα... Ο ήλιος... Αυτός που ξέρεις, δεν καίει αλλά δροσίζει και σε στέλνει για καφέδες πλάι στην θάλασσα. Θέλω μπάνια.

Άμα νιώθετε κάτι να το λέτε, με τον καιρό, όσο μένει μέσα σας μεγαλοποιείται. Δεν είναι έτσι. Με το που βγει από μέσα σου, αμέσως μειώνετε η σημασία του. Δεν είναι και τόσο σημαντικό τελικά. Απαξίωση.

Μου είπαν πως αν αξίζει κάποιος, ή αν πετύχει κάποιος μετέπειτα πάνω στο πτυχίο μας, θα είμαι εγώ. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν χρόνο. Με πληγώνει τόσο.... θέλω να το πιστέψω. Θεέ μου, πόσο το αγαπώ; 

Η Γερμανία μου παίρνει την φιλενάδα μου. Θα μου λείψεις. Το σκαιπ δεν σε αναπληρώνει, να ξέρεις. Πόσο δένομαι με τους ανθρώπους; πρέπει να το κόψω. Δεν πάει έτσι πια.

Θέλω να πάω στο χωρίο. Να μην βλέπω άνθρωπο στα 5 χιλίομετρα. Ξέρεις να χαθώ στην θάλασσα. Στο ηλιοβασίλεμα. Στα χρώματα τις αυγής... πάντα καταλήγω να βλέπω την αυγή. Έρωτας.

Δεν μπορώ όμως την νοοτροπία του κόσμου εκεί. Βασικά την απεχθάνομαι. Τρώνε άλλωστε τόσο, ασταμάτητα. Σχολιάζουν ακόμα περισσότερο. Και πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να απαντώ στην ερώτηση "εσύ; κανένα κάλο παιδί δεν έχεις;" ναι, έχω ένα εξώγαμο. Θα το λέω. Θέλω να βλέπω το σοκ και το δέος στα μάτια τους. Τον μπαμπά μου σέβομαι μόνο.

Πόσο μου έλειψε να με πάρει μια αγκαλιά. Έχω το σύνδρομο της Ιφιγένειας. Δεν πειράζει. Απλά αν ψάχνω άντρα σαν τον πατέρα μου, ας πιάσω καλύτερα ένα ολόκληρο έπιπλο από τώρα. Το ράφι είναι πολύ μεινστριμ. 

Βέβαια οι επιλογές μου, ανάθεμα και αν πλησιάζουν τον πατέρα μου. Έχω το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας. Αυτό που την βλέπεις σωτήρας, λέει.  Βασικά της μητέρας γενικά.. δεν μου το εξήγησαν καλά, γιατί δεν θυμούνται πως λέγετε. Θα πάρουν ψυχολόγο. 

Δεν είναι μόνο στα γκομενικά και με τους φίλους μου το χω.

Δεν έχω γκομενικά. Φοβάμαι να δεσμευτώ.

Εχτές κυνήγησα κατσαρίδα. Ξέρεις για μένα, από τότε που έμεινα μόνη μου, αυτή ήταν η δυσκολότερη αποστολή από όλες. Νόμιζα πως θα βάλω τα κλάματα. Βάρεσα υστερία αν' αυτού. Δεν ξέρω να κλαίω. Δεν μπορώ. Μαλακιές.

Ξεσπάω στο σπίτι. Καθαριότητα και χλωρίνες. Είμαι λίγο υποχόνδρια. Μεγάλωσα με μια. Είναι λογικό. Επηρεάστηκε όλη μου η ζωή. Είναι πρότυπο η μάνα. Έκλαψε εκείνη για την κατσαρίδα μου.

Μ' αρέσει η μυρωδιά της χλωρίνης μαζί με τα κεριά που καίνε στις λυχνίες με κανέλα. Μαστούρα. 

Το τελευταίο Game of Thrones δεν είχε Καλίσι. Αίσχος. 

Δεν έχω υπομονή, θέλω να ζήσω. Πολλά. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Περνάω άσχημα αυτήν την εποχή. Προσπαθώ περισσότερο από όσο θέλω. Θέλω όμως. Πολλά. Και διαφορετικά. 

Θέλω να ζήσω. Να μυρίζω την θάλασσα και να δουλεύω. Θέλω να με πάρουν εκείνη την αγκαλιά για την οποία όλοι μιλάνε. Αλλά δεν θέλω να φοβάμαι μη δεθώ. Θέλω να πάω για ψώνια. Θέλω να πιω και να χορέψω στην βροχή. Θέλω να κάτσω ένα ολόκληρο βράδυ με ένα τρίκιλο Ben and Jerry's να δούμε ταινίες πριν φύγεις για Γερμανία. Θέλω να δω το "Υπέροχος Γκάτσμπυ" στο σινεμά. 

Βαρέθηκα να πλένω πιάτα. Γιατί στις γκαρσονιέρες δεν έχει πλυντήριο πιάτων; θα το απαιτήσω στο επόμενο. Νύχι δεν στεριώνει εδώ μέσα. Μισώ τα πιάτα.

Αγαπώ τις μικρές νύχτες, τρέχεις να προλάβεις τόσα πράγματα, ντροπιαστικά για την μέρα. Αγαπώ τις τελευταίες μου νύχτες.

Δεν θα προλάβω.. πρέπει να φύγω. Ακόμα τρώω πρωινό.

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο. Είναι άλλωστε ο μόνος που περιέχει θάλασσα, αμμουδιές και μερέντα.