Το θέμα δεν είναι πως είδα το Spring Break και μου άρεσε για κάποιο αρρωστημένο λόγο. Το θέμα είναι πως θυμήθηκα πόσο μικρή ήμουνα όταν άκουσα το Evrytime της Βritney και κατάλαβα πως σε λίγο τελειώνουν οι "Ανοιξιάτικες Διακοπές" της ζωής μου. Και πως το πρόσωπα των 2 τελευταίων ετών θα με στοιχειώνουν μια ζωή.
Μια υπόσχεση, μια ευκαιρία, μια ζωή και μια εμπειρία.. μόνο το τώρα.
Θυμάμαι πως μικρή ονειρευόμουν με αυτό το κομμάτι. Σαν ήχος από μουσικό κουτί. Χωρίς να έχω ιδέα από τους στίχους. Αφήνομαι στην μελωδία να με κάνει μικρή ξανά. Να νιώσω πως είμαι απλά κορίτσι χωρίς να χρειάζεται να είμαι η δυνατή για τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Σαν να μπορώ να κουλουριαστώ και να ονειρευτώ σαν να μην έχω γράψει ούτε μια γραμμή στις σελίδες μου. Γιατί ας το παραδεχτούμε, πόσο δυνατή μπορείς να αισθανθείς σε μια γεμάτη αγκαλιά; Και ας μη γελιόμαστε όλοι θέλουμε μια αγκαλιά χωρίς λόγο. Άσχετα που δεν το λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου