Ιστορίες για καληνύχτα!

Είναι εκείνες οι μεγάλες λυπημένες νύχτες, εκείνες που κλείνεις τα ματιά και λες γιατί στο........... καλό (τι άλλο νόμιζες; είπαμε... κορίτσι από σπίτι)έχω κάνει την ζωή μου τόσο σκατά! Γιατί μπλεκόμαστε τόσο πολύ; Γιατί αναζητάμε τόσο πολύ την ευτυχία όταν την αφήνουμε απλά να ξελιγρισταει μέσα από την αγκαλιά μας;;

Είναι αυτό που φοβάσαι να δεις, αυτό που το χεις μέσα στα χέρια σου! Ναι την έχεις δίπλα σου γύρω σου και συ την φοβάσαι τόσο πολύ να.... την αντικρισεις (ουτε καν να την παραδεχθείς) την λενε ευτυχια και συ την αποζητας παντού.  Αλλά όταν καταλίγεις να την αντικρίζεις κατάματα σφυρίζεις αδιάφορα (δεν σε έχω ξανακούσει να σφυράς...)

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο σαδομαζοχιστικοί τύποι είναι άνθρωποι; πόσο πολύ ανάγκη έχουν να πονάνε τελικά; άλλωστε (πες μου έσυ) γιατί οι πιο πετυχημένες ταινίες είναι φτιαγμένες για να πλαντάζεις στο κλάμα; τα αγαπημένα τραγούδια σου (ναι αυτά που κρύβεις καλά στους φάκελους του mac του iPod ή οπού άλλου) είναι αυτά που σου υπενθυμίζουν τι έχασες, πως να πονάς και γιατί ο χρόνος παει μονάχα μπροστά.

Τι σκάτα έκανες και όλα πήγαν τόσο χάλια λοιπον;

Αν είχες κάτι και το χάσες αν έκανες την χαζομάρα, αν δεν ήσουν αντάξιος όσων είχες τότε μπορείς έστω να θυμάσαι τι έζησες και με το παρελθόν σύμμαχο (ισως, λέω ίσως) κάποια στιγμή να διεκδικήσεις τα όνειρα σου (αν δεν τα καταφέρεις τουλάχιστον είχες την ευκαιρία σου). Αν όμως είσαι από εκείνους τους άλλους (τους μαλακές τους μεγάλους, ναι βγήκα από το σπίτι για λίγο, μια βόλτα πάω μέχρι την από κάτω λεωφόρο να μιλάω και άνετα) τότε... Τότε καλέ μου είσαι το χειρότερο είδος ανθρώπου...  αυτος που φοβισμένος κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου και περιχαρακώνεις τον ευατο σου πισω απο φτυνές δικαιολογίες, χμμμ δικαιολογίες!

Γιατί μερικές φορές η αδυναμία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο φόβος και το άγνωστο είναι δύσκολο.. το απαλού φερμένο (αλλωστε) το φοβούντε οι άνθρωποι... (που λεέι και ένας φοβισμένος ποιητής). Ξέρεις εγώ μιλάω απλά για μερικά χαμένα συναισθήματα βέβαια, άλλα ξέρω πως έτσι από ανασφάλεια από... ανωριμότητα άλλα κυρίως από φόβο για το πόσο μεγάλα αισθηματα κουβαλάμε, χαθήκαν μεγάλες αγάπες! Και αυτές δεν πάνε στον παράδεισο αυτές απλά πλανώνται στον αέρα μονάχες..

Δεν είναι ρομαντισμός αυτό το αποψινό... είναι φόβος, φόβος για τα μεγάλα λάθη... φόβος ότι κάποτε θα κοιτάξω εκεί θα το δω και θα το προσπεράσω... και τι έρχεσαι να κάνεις σε αυτήν την ζωή αν τελικά καταλήξεις απλά να προσπερνάς; Αν τελικά οδηγήσεις με 1000 προς την συναισθηματικά αναπηριά... ;; Δεν είναι τα πάθη συγκινητικά αυτά είναι καλά για εκείνες τις λίγες στιγμές μέσα στην νύχτα... τα άλλα του πρωινού μετράμε εκείνα που θα σου δώσουν τον λόγο να ξυπνήσεις το πρωί, να πας στην δουλειά, στην ζωή σου... να πας οπού πρέπει να πας με εκείνο το μικρό κρυφό χαμόγελο... Αυτά τα μικρά είναι που μετράμε όχι τα κρυφά φιλάκια στο λαιμό άλλα τα μπλεγμένα δάχτυλα στην σκιά εκείνα που φοβάσαι ότι αν αγγίξεις θα καταρρεύσει ο κόσμος σου, ο κοσμος που σε προστατεύει απο τι; από την ευτυχία!

Μικρή μου φίλη δεν φταις εσύ εκείνα τα ματιά που σε κοιτάνε και λιώνουν, εκείνα φταίνε, εκείνα τα δάχτυλα που μόλις αγγίζουν ιδρώνουν, αυτά φταίνε, εκείνο το κρυφό χαμόγελο όταν σε αντικρίζει, εκείνο φταίει... εκείνο το μεγάλο συναίσθημα που μερικοί άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ αυτό τα φταίει όλα.

Εγώ που δεν αντέχω το βλέμμα σου, που δεν μπορώ τα χέρια σου, που με εκνευρίζεις ολόκληρη όχι... οχι εγώ δεν φταίω εσύ φταις που μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι.

Ξέρω πως δεν πολύ βγάζουν νόημα όσα λέω ξέρω πως μπερδεύω σκέψεις, καταστάσεις και λογική κάτω από το φεγγάρι του Ιούλη... άλλα πιστεύω ότι θα καταλάβετε εν τέλη ποιός φοβάτε και τι φταίει!

ΥΣ Στην χωρά των θαυμάτων ξέρουμε ότι μερικά συναισθήματα αν τα χάσεις δεν θα έχεις πότε ξανά την ευκαιρία σου.

ΥΣ Ένα θα πω απόψε και θα κλείσω so sad, so sad.

Καληνύχτα...