Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Μάνη

Και αν με ρωτάς ποιον τόπο λατρεύω πιο πολύ από όλους, θα σου πω, δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο για να χω ολοκληρωμένη άποψη, αλλά να, η Μάνη πάω στοίχημα το κεφάλι μου είναι το ωραιότερο μέρος που έχει υπάρξει ποτέ. Σοβινίστρια; τοπικίστρια; όπως θες πες με, αλλά να αυτός ο άγριος, άγονος και κρύος τόπος έχει τόσα κρυφά και ανομολόγητα μυστικά να ανακαλύψεις που με μαγεύει. 
Ξέρεις σπηλιές και περάσματα, μικρά χαμένα από το Θεό σοκάκια, παραλίες που πρέπει να σκαρφαλώσεις βράχια για να απολαύσεις την μαγεία τους, απομονωμένες εκκλησίες με θέα το ηλιοβασίλεμα, πύργους με μυστικά αιώνων και ιστορία χιλιάδων ετών από την αρχαία Σπάρτη και τις Μυκήνες μέχρι την Μάνη από όπου άρχισε η επανάσταση, τόπος με μυστικά βεντέτες και πόνο.
Και δως μου ιστορία και μυστήριο εμένα και πάρε μου την ψυχή. Τον αγαπώ τον τόπο μου, την κρύα θάλασσα και τα ψηλά τα βράχια, τα φαλακρά βουνά και τα γραφικά χωριουδάκια, τους ψηλούς πετρόπυργους και τα γραφικά ταβερνάκια πλάι στο κύμα, τις σπηλιές στην θάλασσα και τα club στην μέση του γκρεμού, τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές.. εκεί ονειρεύομαι!
Για να μάθεις και να αγαπήσεις αυτόν τον τόπο θες έναν καλό ξεναγό, κάποιον να ξέρει που θα σε πάει, θα σε πάω με μερικές φωτογραφίες κάπου αλλά όχι πολύ μακριά, αν θες παραπάνω βρες κάποιον να σου μάθει τα μυστικά...

Πρωί, Απόγευμα, Βράδυ, ο πιο όμορφος ουρανός στον κόσμο, αστέρια, νεφελώματα, μαγεία.. και ότι κι να μου λέτε σαν την Ανατολή... Κάθε μέρα και ένα μικρό θαύμα.


Και δεν θα το παινευτώ αλλά να έχουμε την πιο ωραία(/κρύα) θάλασσα, αλλά πέρα από καθαρά και όμορφα νερά, έχουμε και όμορφα κρυφά στενά για.. αγκαλίτσες (να το πω σεμνά) ας πούμε η δεξιά η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το σπίτι του δασκάλου, που αν κατέβεις στο χωρίο και δεν σε πάνε να τους κρατάς μούτρα. 


Ίσως πάλι να αγαπώ αυτόν τον τόπο γιατί ξέρω ότι ότι και να γίνει μπορώ μια μέρα να τα παρατήσω όλα και να πάνα γίνω πριγκίπισσα στον πύργο μου (είναι πίσω από το κεντρικό σπίτι και δεν πολυφαίνεται).


Θα μπορούσε πολλές ώρες, η σοβινίστρια μέσα μου να σας μιλάει για αυτόν τον τόπο που υπέρ-αγαπώ (για τον τόπο κυρίως, όχι για τους ανθρώπους) αλλά δεν πειράζει θα σωπάσω. Απολαύστε το τοπίο ελεύθερα!

ΥΣ Μετράμε μέρες για το χωριό, εδώ στην Χώρα των Θαυμάτων, που έχει τόση ζέστη όση και στους φούρνους του Άουσβιτς.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου