Μη με πεις απαράδεκτη, ελεεινή και τρισάθλια, εσύ δόλιε αναγνώστη που ξέμεινες και περνάς ακόμα μια βόλτα από δω. Είχα πει να κάνω ήρεμες διακοπούλες και να επιστρέψω δριμύτερη και να τα πούμε όλα, αμ δε. Βλέπεις τα τελευταία 3 χρόνια ο Μέρφι τον Σεπτέμβρη με επισκέπτεται για καφεδάκι, για να μπορεί να λιώσει στα γέλια με την πάρτι μου ανενόχλητα. Μη και κάνω σχέδια, μη και ξεκινήσω μια φορά ήρεμα την χρονιά οοοοοχι και βέβαια όχι.
Που λέτε μετακομίσεις έχουμε ΚΑΙ για φέτο. Να η σχολή μου είχε κάτι τεχνικά προβλήματα και αποφάσισε αφ' εαυτού του, χωρίς καμιά ενημέρωση να μας πάει στα κεντρικά, εν μέσω εξεταστικής Σεπτεμβρίου. Τρέξιμο, σκίσιμο, διάβασμα, ψάξιμο και τα μυαλά στα μπλέντερ.
Και ξαφνικά λίγο πριν κλείσω τα 20 έχω να πάω σε μια παντελώς άγνωστη πόλη, να ψάξω ολομόναχη για διαμέρισμα (που θα ανταποκρίνεται και στις δύσκολες απαιτήσεις μου) να το νοικιάσω και να μετακομίσω την μικρή πολύτιμη περιουσία μου εκεί.
Ψάξιμο, τρέξιμο, πανικός, αλλά άμα έχεις σύστημα.. θα τα καταφέρεις. Και να που τα κατάφερα, γιατί το ποιντ είναι να έχεις σύστημα και να είσαι επικοινωνιακός. Έτσι μέσα σε 2 μέρες γνώρισα κόσμο και φιλοξενήθηκα προκειμένου να μείνω 2 μέρες χωρίς πηγαινέλα στην πόλη για ευκολότερη εύρεση σπιτιού. Βέβαια το σαπόρτ της (μέσα στις τύψεις που δεν ήρθε μαζί μου) μάνας, μητέρας, μαμάς ήταν ο κατασταλτικός παράγοντας της επιτυχίας μου.
Και ενώ το καλοκαίρι κύλησε ήρεμα, μελαγχολικά και σίγουρα, ο χειμώνας προμηνύεται κάτι παραπάνω από επεισοδιακός. Νέα πόλη, νέος κόσμος, νέες συνήθειες. Και άντε πάλι απ την αρχή.
Που λέτε λοιπόν, πάω στην πόλη μέσα στην βαβούρα την φασαρία και τ'άγνωστο. Άντε τώρα να βρούμε σπίτι στο κέντρο να μην φάμε τα λεφτά μας σε ταξί, για την σχολή έχουμε και λεωφορείο στην τελική. Να ναι και επιπλωμένο, γιατί το μέχρι τώρα θαυματόσπιτο τα χε όλα και δεν λέει να τρέχουμε για έπιπλα για λιγότερο από 2 χρόνια σπουδών, κρίμας είναι. Όμως το σημαντικότερο, να έχει αιρκοντίσιον. Παλιά πόλη, προπολεμικές πολυκατοικίες, ούτε αυτόνομη θέρμανση (είπαμε αφού δεν κρυώνουμε τι να το κάνουμε το πετρέλαιο;) ούτε κλιματισμός. Πάει η Τάνια. Πέθανε ήδη από θερμοπληξία. Εγώ που μέχρι εχτές είχα το κλιματιστικό στους 23 ξαφνικά έτσι; Ουδέποτε. Ψάχνουμε λοιπόν κεντρικά, με αιρκοντίσιον και έπιπλα (έστω τα βασικά). Προφανώς και με όσα είδα θα έπρεπε να έχω πεθάνει. Είτε από τα γέλια, είτε από τα κλάματα. Αχουράκια. Πως να μείνω και να δημιουργήσω από το "0" ένα παλατάκι μέσα σε ένα κάτι τέτοιο κύριε;
Έτσι μας έφαγαν οι δρόμοι και η μαύρη απελπισία. Και πάνω στον πόνο μου είχα και τα αναιδέστατα περιστέρια να με κυνηγάνε ενώ τα παρακμιακά πρεζόνια μου ζητούσαν κινητό. Ναι τόσο ωραία σου λέω.
Έρχεται το δεύτερο πρωινό στην άγνωστη πόλη που ξημερώνει στο σπίτι του ανθρώπου με την περισσότερη ενέργεια στον πλανήτη. Και αφού με έχει ξεθεώσει με την αστείρευτη ενεργητικότητα του ξεκινάμε με κέφι και ενθουσιασμό (προφανώς και όχι εγώ) για την δεύτερη μέρα ψαξίματος,. Ακόμα πιο οργανωμένα. Και μετά από ώρες πέφτω πάνω σε ένα μικρό διαμερισματάκι που στα μάτια μου έμοιαζε παλάτι με όσα είχα ζήσει το τελευταίο 40ώρο.
Το νοικιάζω και κανονίζω και όλα τα παραλειπόμενα. Πάω ΔΕΗ, ΟΤΕ αναλαμβάνω εργασίες μετακόμισης και βοηθάω κόσμο με τις δικές του δουλείες γιατί σαν κινητό gps τα έχω μάθει όλα πια. Σαν έτοιμη από καιρό (που λέει και ο ποιητής) ντύνομαι κλείνω κούτες και αφήνω το θαυματόσπιτο μονάχο του για πάντα έτοιμη για νέες περιπέτειες.
"Τελικά τι σ'άρεσε σε αυτό το σπίτι;" με ρωτά η μάνα όταν της λέω για τις ελλείψεις στο τηλέφωνο. Ναι έχει μονό κρεβάτι (fail), ναι η κουζίνα είναι ανύπαρκτη (τρέλα), ναι δεν έχει πλυντήριο (τώρα που έμαθα); ναι δεν είναι πολύ μεγάλο.. ρε μάνα μη το διαλύεις όμως. Μέσα στην τρέλα έμοιαζε όαση. Οκ θα πάρω έναν καναπέ κρεβάτι και θα την παλέψω, θα μαγειρεύω στο τραπέζι, και θα ζήσω χωρίς φούρνο. Όσο για το πλυντήριο.. ευκαιρία για γνωριμίες, θα πηγαίνω σε δημόσια πλυντήρια, τι σκατά πρωταγωνίστρια σε ταινία είμαι; (θα σου μιλήσω κάποια άλλη στιγμή για αυτό).
Φεύγουμε λοιπόν.
Μελαγχολία; μπα. Συνειδητοποιώντας το τέλος της μικρής αυτής εποχής αντιλαμβάνεσαι τι έχασες και τι κέρδισες. Όσα κέρδισα, το καλό είναι πως τα παίρνω μαζί μου, το μόνο που χάθηκε εδώ είναι χρόνος, χρόνος για την δημιουργία παραμυθιού, αλλά τα παραμυθία δεν έχουν δειλούς πρωταγωνιστές.
Έτσι σας γράφω το τελευταίο ποστ από το Θαυματόσπιτο #Νο1 και τα λέμε με το επόμενο από το Θαυματόσπιτο #Νο2
ΥΣ Καλό φθινόπωρο να χουμε με πολλές ταινίες, γαλλικό και μια νέα vintage εποχή να έρχεται στην τρελή χώρα των Θαυμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου