Άλλο ποστ είχα έτοιμο στο μυαλό μου, αλλιώς όμως θα το πάω σήμερα, ο θάνατος από καρκίνο πάντα θα με συγκλονίζει. Ο θάνατος του Τόλη που αγαπάει (ενεστώτας ναι) την Μαρία έγινε ο διασημότερος του τουίτερ με το χασταγκ #TolisLovedMaria, σήμερα που επάρατη νόσος τον πήρε μακριά της.
Οι παλιοί εδώ θα ξέρετε, για μένα, οι νέοι μάθετε πως τον έζησα στο σπίτι μου και το ξεπέρασα, αλλά ποτέ δεν τον ξέχασα. Η εμπειρία που έζησα σε νεαρή ηλικία μου άφησε αποτύπωμα γερό και η μετέπειτα ζωή μου άλλαξε με βάση αυτό.
Πονάει και μόνο στην ανάμνηση, αλλά είμαστε εδώ, το χουμε ξεπεράσει και άνθρωπε, αυτό μετράει πιο πολύ από όλα τα θαύματα του κόσμου. Δεν μ'αρέσει να μοιρολατρώ καθόλου, αλλά όλο αυτό μου ξύπνησε αναμνήσεις, και η αγάπη μου θύμισε ένα πράγμα. Αγάπα γιατί μόνο αυτό θα θυμούνται οι άνθρωποι μετά από σένα.
Θα σου πω για τότε.. πριν μπει ο μπαμπάς μου στο χειρουργείο, που του κράτησα το χέρι και του πα "Δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ αυτό που μου κάνεις, να σε αγαπάω τόσο και συ... γαμημένο τσιγάρο." Τώρα το θυμάμαι και αναρωτιέμαι πόσο ανόητη ήμουν ρε παιδί μου;;; Τώρα που είμαστε καλά, τώρα που η υγεία μας είναι το μόνο dead line στη ζωή μας αναρωτιέμαι, χαζή ασχολείσαι με τέτοια μικρά και αστεία; Αναλωνόμαστε τόσο σε μικρά πράγματα, αντί να χαρίζουμε χαμόγελο, απλόχερα, αντί να συγχωρούμε, ή έστω να αδιαφορούμε σε ότι μας πονάει, εμείς θυμώνουμε, πονάμε (και παθητικά και ενεργητικά) και χάνουμε μέρες, ώρες.. ζωή!
Η ζωή είναι τεράστια περιπέτεια και η υγεία μας το dead line. Δεν το προβλέπουμε, δεν το αντιμετωπίζουμε μόνοι μας και κυρίως δεν εξαρτάτε από κανέναν.
Μαζεύοντας το Θαυματόσπιτο #Νο1, λοιπόν πριν λίγες μέρες, μέσα στην τρέλα του να μην ξεχάσω τίποτα και στον πανικό, συνειδητοποιήσα πως, δεν θα μου λείψει τίποτα. Δεν έχω δεθεί και δεν θα με πονέσει που δεν θα το ξαναδώ. Θα μου πεις μα, σου άρεσε το σπίτι, τόσος κόπος να το φτιάξεις, να το διακοσμήσεις, το πρώτο σου σπίτι, το δικό σου, που πέρναγες καλά με τους φίλους σου, ο χαβαλές, κάθε γωνία και ανάμνηση.. Ναι, ήταν ένας από τους ομορφότερους χρόνους της ζωής μου, αλλά ότι ωραίο είχα το παίρνω μαζί μου. Αυτή είναι η διαφορά.
Δεν αφήνω τίποτα πίσω που να αγαπάω και που θα μου λείπει. Τα άσχημα πάλι, τ' αφήνω πίσω μου. Όπως τις διάφορες χαμένες στιγμές ή τους αυτούς που μας απογοήτευσαν. Η μετακόμιση δίνει μια ευκαιρία μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα για μια νέα αρχή.. Και η ζωή είναι γεμάτη νέες αρχές, και οι νέες αρχές είναι ευκαιρία να μηδενίσουμε το κοντερ και να ξαναρχίσουμε!
Νέα αρχή σε μια μεγάλη με πολλές ευκαιρίες πόλη. Κάτι σαν την πρώτη μέρα του νέου χρόνου μου κάνει αυτό. Λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη ποτέ δεν ήμουνα απόλυτα ευχαριστημένη με το πως χειριζόμουν την καθημερινότητα μου. Πότε δεν διάβαζα όσα βιβλία ήθελα πραγματικά. Δεν προλαβαίνα να πηγαίνω σινεμά όσο συχνά ήθελα για να βλέπω κλασσικές ταινίες, ούτε είχα χρόνο να τον αξιοποιώ στο να γνωρίζω νέα πράγματα, γεμάτα μυρωδιές και εικόνες, ποτέ δεν πήρα εκείνη την παλιά επαγγελματική φωτογραφική μηχανή που ήθελα και ποτέ δεν άκουσα μουσική από δίσκο. Έτσι βρίσκω ευκαιρία τώρα.
Ας πούμε, πρώτη μου δουλεία είναι να βρω δουλεία. Πρέπει να ξανά-βγάλω τα δικά μου λεφτά. Λεφτά που θα χαλάσω σε έναν καναπέ ΠΟΥ ΤΟΣΟ θέλω, στα αγγλικά (που είναι κρίμα να μην έχω τελειώσει, τόσο ταλέντο) και στα βιβλία και στο σινεμά. Αλλά και να πάρω ένα μιξερ, να μάθω να κάνω καπ κεικς και γλυκά, να μυρίζει όλο το σπίτι. Να ξεκινήσω να δημιουργώ εκείνη την μικρή βιβλιοθήκη που πάντα ονειρευόμουν. Καλά οκ πολλά είπα. Ας βρω πρώτα δουλεία και μετά.. υλοποιώ ένα ένα τα όνειρα. Αλλά ξέρεις είναι τέτοια η χαρά... είναι πολλά τα κίνητρα, είναι τόσα αυτά που θέλω να ζήσω!
ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων απόψε έχει Νύχτες Πρεμιέρας. Η ευτυχία εξαπλώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου