Ομολογώ πως μπορεί να είμαι λίγο μεθυσμένη ακόμα, για αυτό μην κρίνεται και τόσο αυστηρά αυτό το ποστ.
Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια, που έβγαινα χαλαρά για ένα ποτάκι, και κατέληγα να παραγγέλνω ice tea ροδάκινο, που έβγαινα σε club βραδάκι και έπινα το πολύ ένα breezer για να μην φανώ (παντελώς) ξενέρωτη. Και μετά ξεκίνησα τις λάθος παρέες, "διαβάζουμε τώρα και το βράδυ θα σας κάνω οινόμελα και ρακόμελα" ακούστηκε να φωνάζει από το μπαλκόνι. Αδιάφορο μου πέρασε. Όμως μετά δοκίμασα... Η κατάληξη; χα! Δεν θες να ξέρεις.
Θα μου πεις όλοι τα έχουμε κάνει αυτά, αν δεν τα κάνεις σαν φοιτητής πότε θα τα κάνεις;
Εκείνο το σοβαρό θέμα με τον έλεγχο της κατάστασης που θέλω πάντα να έχω το θυμάσαι;
Πριν μας πιάσει για τα καλά η επίδραση, άρχισε σοβαρή συζήτηση, (κλασσικά) 2 ψυχές ρομαντικές προσπάθησαν να με λογικέψουν ως προς τον έρωτα, ξέρεις και γω, άλλο που δεν θέλω να εκφράσω τον αρνητισμό μου.
Πως σου λέει ζεις χωρίς να αφιερώνεις καψουροτράγουδα; Πως ζεις χωρίς να μελαγχολείς;
Μα δεν με ξέρετε καθόλου; είμαι αυτή που έπεισε, από τα 12 ήδη, τον εαυτό της πως μόνη της μπορεί καλύτερα. Πως τον έκανε να θεωρεί απαραίτητη μόνο την αγκαλιά του πατέρα, ή της μάνας, ή με το ζόρι των κολλητών. Που πείστηκε πως στην ζωή τα καλύτερα έρχονται σαν μονάδα. Ή άντε με την μικρή, βοήθεια των φίλων ή της οικογένειας. Οι σχέσεις διαλύονται. Η προδοσία πονάει, η απόσταση σε καταστρέφει, γιατί να δεθείς με κάτι που θα χάσεις; το χω δει το εργάκι.
Έμαθα να σβήνω κάθε συναίσθημα με χειρουργική ευκολία. Χαβαλές, ναι. Γνωρίζεις, φλερτάρεις, τελείωσες. Δεν δενόμαστε, δεν ερωτευόμαστε. Θες να το πεις φόβο; θες να το πεις αδυναμία; πες το όπως θες. Στην τελική εμένα δεν με κατέστρεψε ποτέ.
Μια φωνή από το βάθος με ένα ποτήρι στο χέρι μονολογεί, "Και γω πόνεσα, αλλά αν με ρωτάς θα ξαναπόναγα, γιατί άξιζε για όλα τ'άλλα που έζησα. Ναι γαμώτο άξιζε."
"Μπορεί να μην υποφέρεις, αλλά χάνεις το υπόλοιπο πακέτο. Την ευτυχία του να ξυπνάς με κάποιον πλάι σου, να τον αγκαλιάζεις και ο κόσμος να χάνετε γύρω σας, να σου χαμογελά και να νιώθεις πως ο όρος ευτυχία έχει πρόσωπο" συνέχισαν με μουσική υπόκρουση Ρέμο.
Στη ζωή πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Δυστυχώς ότι και να επιλέξουμε, κάτι θα χάσουμε, κάτι θα κερδίσουμε. Με τίμημα του τι θα χάσεις πόσο τελικά αξίζει αυτό που θα κερδίσεις;
Η νύχτα είναι μεγάλη και σου θυμίζει πως μπορεί και συ να ξέρεις να νοιάζεσαι, ή ίσως να 'χεις μεθύσει κιόλας. Το κρασάκι ρέει άφθονο πια στον οργανισμό. Είναι το μόνο που με πιάνει και η μαγική του επίδραση με κάνει μιλάω... να γίνομαι άλλος άνθρωπος. Και η παραδοχή βγαίνει με λέξεις, και το βλέμμα σε καρφώνει. "Τον νοιάζεσαι;"
Εεεε; τι απαντάς σε αυτήν την τόσο λάθος ερώτηση;
Εγώ δεν ξέρω ν'αγαπάω, να ερωτεύομαι και να δίνω, να δημιουργώ το συναίσθημα και να το αφήνω να αναπτυχθεί ποιος θα μπορούσε να με μάθει; δεν τ'άφησα ποτέ να γεννηθεί, το σκότωνα από τα μάτια ήδη και τώρα... πως να το μεγαλώσω; είναι ξένο σώμα; πως μπορεί να με βοηθήσει κάποιος που πονάει; και πως να τον βοηθήσω εγώ; Στα μάτια και στον κόσμο μου, μέσα στην αγκαλιά μου χωράω μόνο εγώ. Έτσι ξέρω.. έτσι συνήθισα. Και συνήθισα να είμαι έτσι.
Καλό καλοκαίρι, θαυματόπαιδα μου!
ΥΣ Αυτό το κείμενο γράφτηκε κάπου στις αρχές Απρίλη.
.gif)
