Ένα εντελώς ασόβαρο ποστ

Λοιπόν, μετά τα πρόσφατα γεγονότα και την τρομερή επισκεψιμότητα στο blog, για ένα τραγικά μικρό δευτερόλεπτο θεώρησα πως έπρεπε να ανεβάσω το level και να αρχίσω να γράφω σοβαρά και μετρημένα. Μετά όμως συνειδητοποιήσα πως, ποτέ δεν έγραψα σοβαρά, σε ένα ειρωνικό blog που σκοπός του είναι να ξεσπάω, οπότε πως να αλλάξω τώρα mood? άσε που είμαι άνθρωπος που σέβεται εκείνον το δόλιο αναγνώστη που μπαίνει για να γελάσει μαζί μου. Οπότε υποθέτω πως σταματάει η επισκεψιμότητα με τον καιρό, συνεχίζω τις μπαρούφες και βγάζω από το μυαλό μου την πίεση γράφοντας αυτά που σκέφτομαι. όχι; 

Δεν έχεις ιδέα για το πόσα θέλω να γράψω αυτή τη περίοδο. Για πράγματα όπως για την ελπίδα του κόσμου "την νέα γενιά" που μπροστά στην κομματοποιήση των "μπαμπάδων" και την βολή του πρωινού καφέ δεν θα έκαναν ποτέ και πουθενά καμιά επανάσταση και ας τους ποδοπατούσαν με όλου του κόσμου τον φασισμό τα όνειρα. Για το ότι το ηγετιλίκη θέλει κότσια και κλειστά αυτιά. Για το ότι τα λεφτά που στέλνει η μάνα δεν φτάνουν ούτε για ζήτω. Για το ότι υπάρχουν μερικά χαμόγελα που μπορούν ξαφνικά να σε συναρπάσουν(;) (ναι ακόμα και μένα) ή για το ότι ένστικτο, που ποτέ μα ποτέ δεν κάνει λάθος. 

Βλέπεις; και συ τα 'χασες. Η καθημερινότητα μου αγαπητέ αναγνώστη. Πέρασα σχεδόν 2 βδομάδες, δίνοντας διπλά και τριπλά μαθήματα, έχοντας βολικό συγκάτοικο που μου απέδειξε πως ποτέ κανείς δεν πρέπει να μείνει πάνω από ένα απόγευμα μαζί μου, τρέχοντας σε πορείες (τώρα στα γεράματα) μπας και κερδίσουμε ένα πτυχίο της προκοπής, ακούγοντας τον καθένα να λέει τα δικά του, ακούγοντας κάθε είδους (δήθεν) αντίληψη και άλλα πολλά που προσπαθώ να ξεχάσω, πραγματικά προσπαθώ! Κι όλα αυτά παρέα με το χαλάζι. Που να ξεχάσω δηλαδή μου λες; οκ, μερικά άσχετα χαμόγελα πάντα βοηθάνε. Ξέχασα.

Φαΐ; να ναι καλά τα ντιλιβεράδικα και τα fast food, όλη τη Πάτρα την τιμήσαμε, ύπνος; νταξ, αυτό είναι το πιο πονεμένο. Μην το ρωτάς. Με νύχια και με δόντια με έσυραν στο πατρικό οι γονείς λίγο πριν καταρρεύσω στο ασυμμάζευτο αχουράκι μου. Μαμά;

Γιατί τι θέλουμε φίλε αναγνώστη; μια αγκαλιά θέλουμε και μεις οι Ρόζες Λούξεμπουργκ (που λέει και μια ψυχή) να μας κρατήσει 5 λεπτά στα χέρια της και θα μπορούμε όλωνε τον πλανήτη να κυνηγήσουμε. Δεν είμαι συναισθηματικιά αναγνώστη, δεν είμαι ούτε ρομαντικιά, παιδί είμαι.

Κάθε παιδί έχει ανάγκη από μια αγκαλιά. Και δεν θες εξηγήσεις για αυτό. Γιατί αν πέσεις στο τρυπάκι του μα, πως, τι, γιατί.. χάθηκες. Άμα κοιτάς τα μάτια και δεν το βλέπεις άλλωστε, τα λόγια δεν θα σε πείσουν ποτέ. 

Το χειρότερο ήταν πως μέσα σε όλα αυτά ήταν που την είδα σωτήρας. Σχολής, πτυχίου, ανθρώπων, ψυχών.. άμα ο άλλος δεν είναι έτοιμος, ποτέ δεν θα καταφέρεις να τον πείσεις να σωθεί. Πάντα θα γυρνάει γύρω από τον εαυτό του ανίκανος να αντιληφθεί τι του φταίει. Και δεν είναι η κοινωνία, το κράτος, οι πρωήν ή η μάνα, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτός που επιλέγει να χαραμίσει μυαλά στον κυκεώνα της ανωριμότητας και της ανασφάλειας.

Το καλύτερο σε όλα αυτά, ήταν εκείνο το πρωινό που φάγαμε όλοι μαζί, που ναι μου ξεφτιλίσατε ΠΑΛΙ το σπίτι, φάγατε όλη τη μερέντα μου, χάσατε τα σκονάκια μου και σίγουρα αφήσατε λεκέδες πάνω στο κόκκινο χαλί από τα βρεγμένα παππούτσια, αλλά που να πάρει, γέλασα ξανά σαν λίγο από πέρσι. 

Αν μη τι άλλο, ο κρόνος μας βάρεσε κατακούτελα, εμάς τους Σκορπιούς όπως μου είπαν. Ευτυχώς την απουσιολόγο την βάρεσε ωραία και με πηγαίνει βόλτες στας Αθήνας λέγοντας μου τα ωραιότερα παρατράγουδα. Απλά δεν μας είπατε, πως να σταματήσουμε να τρώμε τώρα που περνάμε την χαμογελαστή μας κατάθλιψη; 

Pancakes προφανώς και by me!

Θα σας το πω και σας, πάντα να βάζετε ένα τσικ ψηλότερα από τον εαυτό σας τους φίλους σας. Έτσι θα ψηλώνετε πάντα και σεις μαζί τους. 

ΥΣ Στην χώρα των θαυμάτων είμαστε για τα καρναβάλια. Της Βενετίας. Όλα τα άλλα είναι κίτς. Admit it!

ΥΣ1 Από τις ωραιότερες στιγμές τις ζωής σου, δεν έχεις ούτε μια φωτογραφία, ούτε ένα βίντεο, μόνο εικόνες και εκείνο το χαμόγελο από τις αποσπασματικές αναμνήσεις.

ΥΣ2 Άγιε Βαλεντίνε, σε αγνοώ και ας μου πετάς ύπουλα κομφετί τα βράδια.