Οικογένεια σημαίνει αγκαλιές που "δένουν"

Οικογένεια είναι αυτό που, περπατάς στο σπίτι σου μόνη σου, ρίχνεις ψίχουλο από το ψωμί και ακούς την μάνα σου να φωνάζει "Αμάν ρε Τάνια, ολόκληρο τραπέζι, ολόκληρο πιάτο στο πάτωμα βρήκες να φας; δηλαδή να μην κάτσω μια μέρα ήσυχη να φάω ένα πιάτο φαγητό, να σηκώνομαι συνέχεια και να κόβω το φαΐ μου στην μέση!" Και εκεί που θα σιχτίριζες που ένα ψίχουλο είναι ικανό να διαταράξει, το φαγητό, το μεσημέρι και την οικογενειακή σας ηρεμία, τώρα αγαπάς να ακούς την φωνή της στο κεφάλι σου, να φωνάζει για όσα θα περίμενες.. και να σηκώνεσαι αμέσως να συμμαζέψεις κάθε ακαταστασία που θα την "τάραζε".

Οικογένεια είναι αυτό που ξέρουν να δένουν οι αγκαλιές στα σώματα χωρίς παρεκκλίσεις. Η οικογένεια δεν είναι μόνο βιολογική, η για κάποιους, δεν είναι καν βιολογική. Είναι οι άνθρωποι-αγκαλιές, ξέρεις αυτοί που τους βλέπεις σαν ένα κομμάτι... μαξιλάρι έτοιμο για ζούμπιγμα, αν με καταλαβαίνεις δηλαδή.  

Θέλω να σας πω μια ιστορία-αγκαλιά, από αυτές που η οικογένεια μόνο ξέρει να κάνει, είπαμε ποια οικογένεια, αυτή που θες εσύ να αποκαλείς οικογένεια. Γιατί οικογένεια είναι όσοι μας αγαπούν, και ας μην έχουν ίδιο αίμα. 

Κάποτε, μια κοπέλα έφτασε να σαλτάρει γιατί πληγώθηκε και δεν είχε κάποιον να του μιλήσει. Ξέρεις αυτή η κοπέλα παραλίγο να πεθάνει, δεν υπήρχε σημαντικός λόγος, απλά κάποιος κάποτε την εκμεταλλεύτηκε. Δεν το λες και σπάνιο. Το άσχημο είναι όταν δεν υπάρχει κανείς που θα σε πάρει μια αγκαλιά και θα σου πει, ξέρεις τι; είναι λογικό να θέλει να σε εκμεταλλευτεί, δεν άντεχε να σε βλέπει έτσι γλυκιά, έξυπνη και ευχάριστη κοπέλα. Αυτή η κοπέλα που λες, είχε κάποιους που την άκουσαν και ύστερα της μίλησαν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ πραγματικά κάτι. Χάθηκε μέσα στην πολυκοσμία ανθρώπων που δεν ήξεραν να κάνουν αγκαλιές και που δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν. Και όταν δεν έχεις τις "σωστές" αγκαλίες, μια δική σου οικογένεια.. φτάνεις σε όρια που κανείς δεν πρέπει να πατάει. Και κάπως έτσι χάθηκε.

  Δεν χρειάζονται πολλά λόγια μερικές φορές, μόνο μια αγκαλιά ένα βλέμμα και ένα 3κιλό παγωτό για βράδια που θα μάθεις πως είναι να ακούς, χωρίς να μιλάς, να συμβουλεύεις ή να ταυτίζεσαι, που απλά, θα υπάρχεις μόνο, για να είναι καλά ο άλλος. Αυτό είναι οικογένεια.

Σε άλλα νέα τώρα, η καψούρα του μήνα λέγεται μαγειρική (ξεπέρασα άραγε τα γλυκά;) και παγωτά Max Perry (μπα, ούτε καν). Το σημερινό μου λοιπόν αριστούργημα, λέγεται "φωλιές μπείκον με αυγό στο φούρνο", take a look:

και κάτι με λιγότερ (έως καθόλου) λιπαρά:

Προς το παρών προετοιμαζόμαστε για το καλοκαίρι, κάνουμε cross fingers να μας "κάτσει" η δουλεία/project που θέλουμε (αφιλοκερδώς, μη φανταστείς) και αγοράζουμε βιβλία για τις παραλίες. 

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων ήδη ζηλεύουν το μαύρισμά μας και τις νύχτες γεμάτες μοχίτο, ντάκιουρι και κοκτέιλ Casablanca. 

ΥΣ2 Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουγκάλκοφ είναι ένα από τα πιο ωραία, μεστά και γεμάτα θέματα προς συζήτηση βιβλία που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Άνετα στο top10 των αγαπημένων βιβλίων. Σε 10 χρόνια θα επιστρέψω σε αυτό και πάλι.