Μύρισε Χριστούγεννο!

Να που τελείωσε και ο αγαπημένος μήνας του χρόνου, ήρθε και του Αγίου Αντρέα που επίσημα το σπίτι στολίζετε (μη κοιτάς που εμείς το κάναμε το σουκου) και τα πάντα μας πηγαίνουν γοργά προς τα Χριστούγεννα!

Και γω είμαι εδώ! Στο στολισμένο διακριτικά σπιτάκι μου! Τι κι αν μου λείπουν οι δικοί μου, εγώ είμαι έτοιμη  να γνωρίσω το άγνωστο... Να μάθω από το να σκουπίζω και να μαγειρεύω, να αντιμετωπίζω νέους ανθρώπους με διαφορετικά γνωρίσματα και ιδιοσυγκρασίες με διαφορετικές απόψεις και συνήθειες, μέχρι και να αντέχω την έλλειψη όσων αγαπώ αλλά και να αγαπώ την ησυχία του σπιτιού μου!

Διαφορετικοί άνθρωποι, ακόμα και εσύ φίλε αναγνώστη είσαι τόσο διαφορετικός! Δεν ζω σε μικρή πόλη, οκ δεν το λες και Βερολίνο τον Πειραιά αλλά μαζί με την Αθήνα, όπου και μεγάλωσα, αποτελούν μια μεγάλη έκταση για απόκτηση εμπειριών, κι όμως τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους εγώ τους γνώριζα όποτε ήμουν μακριά από κει.

Στην κατασκήνωση γνώρισα τους πιο παράξενους χαρακτήρες, παράξενους σε σχέση με τους ανθρώπους που τόσα χρόνια γνώριζα, άλλες κουλτούρες, άλλες συνήθειες άλλες συμπεριφορές... 

Εδώ είναι το δεύτερο μέρος που γνώρισα ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από πολύ μακρινά μέρη της Ελλάδος, που είτε έχω πάει είτε όχι. Και το πιο εντυπωσιακό είδα ανθρώπους να σε κρίνουν και να σε κάνουν παρέα με βάση τον τόπο σου. Όχι ποτέ δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να κρίνω κάποιον από το που μένει... ούτε καν από την πρώτη εικόνα που θα μου δώσει.

Αυτό μου δίνει λοιπόν την ευκαιρία να περάσω σε ένα θέμα πολύ δύσκολο για μένα.

Και εδώ θα πω ένα παράπονο που είχα από μικρή (μικρή όταν λέμε βλέπε γυμνάσιο). Βλέπεις εδώ δεν ήρθα να κάνω σχέσεις ζωής όπως είπα και χτες (βέβαια ότι πιο όμορφο προκύψει καλοδεχούμενο) γιατί υπάρχουν 2,3 ψυχές εκεί έξω που εσύ μπορεί να τις προσπερνάς στον δρόμο αλλά εμένα είναι σχεδόν όλος μου ο κόσμος μαζί με την οικογένεια μου. Γιατί όπως συμφωνήσαμε κάποτε με μια από αυτές τις ψυχές οι "φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγεις" και για μένα αυτές είναι όχι μόνο σχέσεις ζωής αλλά μια ζωής.  

Αυτή  η ψυχή κάποτε, που λες, είχε ένα αγόρι που δεν με συμπαθούσε. Καθόλου ρε παιδί μου κι ας μην μου το είχε πει ποτέ κανείς. Το ξέρεις, το νιώθεις πότε κάποιος δεν σε συμπαθεί, εεε έτσι και γω! Αυτό ποτέ δεν με πείραξε ιδιαίτερα, δεν με ένοιαζε. Αυτό που με ενοχλούσε είναι που δεν προσπάθησε ποτέ να με γνωρίσει και με αντιπαθούσε τόσο πολύ μονάχα μέσα από τις 2,3 επαφές που είχαμε η κάθε μια των10'. Αλλά ακόμα και αν ξεπέρναγα το γεγονός ότι κάποιος που ποτέ δεν με ενδιέφερε με αντιπαθούσε δεν μπορούσα να καταπιώ το γεγονός ότι αυτός ήταν με έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους ο οποίος δεν έκανε πότε τίποτα για να αποτρέψει αυτήν την κατάσταση και την ανεχόταν. Οκ αυτός δεν με ήξερε εσύ; 

Η δικαίωση μου; όταν με γνώρισε με συμπάθησε λέει! Γιατί μου έδωσε μια ευκαιρία, να του αποδείξω ποια είμαι. Φίλε μου δεν θέλω να με συμπαθείς. Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους!Αλλά όχι να με κρίνεις όταν δεν με ξέρεις καν. 

Ποτέ δεν το συζητήσαμε ευθέως, είμαι τόσο χαρούμενη που σε λάτρευε κάποιος τόσο αλλά ποτέ δεν τον χώνεψα αυτόν τον "κάποιο" που με έκρινε στα μάτια σου τόσο "ελαφρά τη καρδία".

Ποτέ μην κάνεις όσα δεν θες να σου κάνουν, έτσι και γω, δεν σε κρίνω..δε είμαστε φίλοι δεν ξέρω τις εμπειρίες σου.. αλλά πάντα θα δίνω ευκαιρία σε κάποιον να τον γνωρίσω γιατί πάνω κάτω όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι να μας δώσουν που θα αξίζει τον κόπο.

Το αστείο είναι πως αυτή η ψυχή θα το διαβάσει, θα το καταλάβει θα χαμογελάσει γιατί ξέρει πως την λατρεύω και θα συνεχίσει χωρίς να το συζητήσει ποτέ. Γιατί όταν έχεις φιλίες και σχέσεις σαν τις δικές μας, η απόσταση σε κάνει πιο δυνατό και ξέρεις κάθε αντίδραση πριν καν συμβεί. Να έχουμε ένα κρύο Δεκέμβρη, γεμάτο και με μπόλικες εμπειρίες!  

ΥΣ Όσο καλά με ξέρεις σε ξέρω.

ΥΣ1 Στην Χώρα των θαυμάτων ετοιμάζουμε και μελομακάρονα με το καλό!