Κατρινό Παρναβάλι!

Και κάπως έτσι, σε μια αλλοφρονημένη κατάσταση, γεμάτη αλκοόλ, μάσκες, κόσμο, φαΐ, άντρες (ίσως και γυναίκες) περπάτημα και άλλα που δεν θα ήθελα να περιγράψω σε αυτό το γεμάτο μέτρο και σοβαρότητα blog, συνέβησαν την τελευταία εβδομάδα στην πρωτεύουσα (και αυτή ναι, τι; μόνο η Θεσσαλονίκη έχει τίτλο;;;) του Καρναβαλιού. 

Το μαρτύριο ξεκινά, όταν (κυρία μου) πας να μείνεις με τον ΜΕΤΡ του ξεφαντώματος και λάτρη των μασκαράδων της Πάτρας. Και κάπως έτσι, η παραπάνω κυρία με το καπελάκι, με έπεισε να μου κατσικωθεί στο σπίτι, χωρίς να με προειδοποιήσει για την όρεξη και την χαρά της. 

Που πας κοπέλα μου; ξυπόλητη στον κόσμο;;

Παντού Απόκριες, λοιπόν. Τόσες απόκριες που ούτε ο φανατικός καρνάβαλος δεν αντέχει, πόσο μάλλον εγώ που μισώ τις απόκριες. Μαυροδάφνες σε κάθε στενό, αλκοολ και μεθυσμένοι να ρέουν άφθονα από κάθε μικρό σοκάκι της πόλης και η μετακίνηση από το ένα στενό στο άλλο, να κρίνεται όχι απλά δύσκολη, τουλάχιστον ακατόρθωτη χωρίς προγενέστερη μελέτη στρατηγικών σημείων χωσίματος μεταξύ κοινού και καρνάβαλων. Και έλεγα και γω, τι τους θέλει η Πάτρα τους τεράστιους πεζόδρομους; γελιέσαι κοπελία!

Και αφού φτάσαμε, καταφέραμε να παρακάμψουμε την Παρακσευάτικη βροχή και να μην σκοτώσουμε τον οδηγό που νόμιζε πως έκανε σούζες με τρίκυκλο στην εθνική, αποφασίσαμε να βγούμε. Νταξ, και τυχερές είμασταν που χωθήκαμε τελευταία στιγμή σε ένα άγνωστο (κατ εμε που ζω στη Πάτρα) μαγαζάκι, που ίσα ίσα δεν είχε γεμίσει, Ακόμα! 

Και ήρθε το Σάββατο. Και μας μας ήρθε και μας η φαεινή ιδέα να πάμε Τζάμπο για μικροαξεσουάρ. 

Πλανάσαι πλάνην οικτρά, δήθεν καρναβαλίτσα μου (δήθεν-αφού δεν βάζεις κανονική στολή και πας να ξεγελάσεις με αξεσουάρ). Ο κόσμος πολιόρκησε κάθε γωνία του καταστήματος και ούτε βλεφαρίδες δεν άφησε στα απομεινάρια.  Βολέψου με ότι έχεις. 

Καφέ εδώ, καφέ εκεί, καφέ με ότι γνωστό κατέβηκε Πάτρα και κάπου εκεί ξεκινάει η βραδινή παρέλαση. Στ' άρματα, στ' άρματα, εδώ στον αγώνα!

Τελευταία και καταϊδρωμένη η Κυριακή τερματισμένη από την κούραση, με χώνουν σε γκρουπάκι γνωστού και κάνω και πορεία με το γλέντι, οκ το ζήσαμε πάμε σπίτι τώρα; αμ δε! Κάψιμο Βασιλέως Καρνάβαλου του εικοστού..;; ποιο καρναβάλι ήταν τούτο; Εν πάση, του κάποιου.. και πάνω που χω πεθάνει από την παγωνιά με το φανελάκι πλάι στο κύμα, δίνεται το σύνθημα για την έναρξη του νέου καρναβαλιού του 2014. Πλάκα με κάνετε; εδώ δεν ξέρω εγώ που θα μαι σε έναν μήνα. Κάψτε τον εκεί πέρα να πάμε σπίτια μας. 

Μέθη! Αυτό το σοου πρέπει για μια φορά στην ζωή σου να το δεις. Δεν θα περιγράψω, δεν θα ρίξω σποιλέρια, αλλά, να ξέρεις εγώ η γκρινιάρα, που εύκολα δεν εντυπωσιάζομαι, ένα τσικ τα κλάματα από συγκίνηση ήθελα να τα βάλω. 

Και κάπως έτσι μας βρήκε μεθυσμένους, κουρασμένους και ξεπατωμένους η καθαρά Δευτέρα πλάι σε τσιπουράδικο να κλαίμε την όμορφη κούραση μας και να σχολιάζουμε καρναβάλια και μασκαράδες (τουλάχιστον διπλής ανάγνωσης το τελευταίο). Φάγαμε, ξανά ματαφάγαμε, πήγαμε να δούμε θρίλερ, κάψαμε τα μαξιλάρια, πήγαμε σε συνέλευση, δεν ψηφίσαμε τίποτα, κάναμε girls night είπαμε (ειπα-νε βασικά) τα σωψυχά τους (εγώ τα ξερα και ονειρευόμουν καλοκαίρια και κορμιά ερωτικά μονάχη μου) και κοιμηθήκαμε 6, για να ξυπνήσουμε 11. 

Overdose καλησπέρα, και συ μαζί μας; Κάπως έτσι, η αγαπητή υποφαινόμενη (δήθεν) αρθρογράφος  με το που γύρισε σπίτι κοιμήθηκε ένα βαρβάτο 14ωρο για να συνέλθει και να ζητήσει απαλλαγή από το Πατρινό Καρναβάλι, για πάντα. Και του χρόνου σας, και καλό καλοκαίρι! Κάπως έτσι το ρίχνω στην ανάγνωση του Χέμινγουέι μπας και "αποχαιρετήσω" μαζί με το όπλα και την κούραση. 

ΥΣ Μιας και είναι παγκόσμια μέρα ποίησης, διαβάστε λίγο Νερούδα, αν και δεν μ'αρέσει η ποίηση, είναι τόσο τρυφερός. 

ΥΣ2 Στην χώρα των θαυμάτων πάμε στην Βενετία για να Καρναβαλιστούμε. Όλα τα άλλα είναι προς απαξίωση (κακιούλες).