Δεν θέλω να είμαι τυχερή. Δεν θέλω να έχω άστρο, ή κάτι τρομερό. Θέλω να είμαι αγωνίστρια. Να μπορώ να παλεύω, θέλω να έχω την ευκαιρία μου. Θέλω να μπορώ και αν μπορώ θα τα καταφέρω.
Ξύπναγα πάντα με την λογική του ότι έχω όνειρα και έχω το δικαίωμα να τα κυνηγήσω. Εντάξει, μπορεί να μην διάβαζα τόσο στις Πανελλήνιες, αλλά μεταξύ μας, θυμάσαι πόσο χάλια ήταν τα μαθηματικά και η φυσική κατεύθυνσης; εεε σε όλα τ'άλλα σχεδόν, πάνω από 15 έγραψα.
Και μετά, ξεκίνησα για περίπου 1,5 χρόνο να ζω το όνειρο. Να κοντεύω να αγγίξω την μαγεία του να κάνεις ότι αγαπάς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο εφιάλτης των σπουδών μου. Σας είχα πει για το σχέδιο Αθηνά. Που το πρόβλημα μου δεν ήταν που με ΞΑΝΑ μετακινούσε, που εδώ κολλάει η ατάκα του κράτους "λεφτά υπάρχουν" και τα έχει μάλλον η μάνα μου και ο πατέρας μου οπότε πρέπει να τα ξοδέψουν. Το πρόβλημα μου ήταν η αλλαγή του πτυχίου. Που γαμώτι μου δεν το θέλω. Δεν το γουστάρω. 12 χρόνια σχολείο βαρέθηκα να κάνω πράγματα που δεν γουστάρω, είμαι ενήλικος άνθρωπος αποφασίζω, θέλω και θέλω να αγαπώ το πτυχίο μου. Και ξαφνικά τα μάτια μου γεμίζουν πιο πολλά δάκρυα από όσα μπορώ να διαχειριστώ και κλείνω το τηλέφωνο.
"Δεν θα βγω.. πέρασε το σχέδιο Αθηνά, τα λέμε στην κόλαση".
Η χώρα μου δεν μου έμαθε αρκετά μαθηματικά να μετράω απογοητεύσεις. Μετά από τόσες προσπάθειες.. ίσως να φταίει που ούτε εγώ το πίστευα.. ούτε εγώ τις πίστευα. Ίσως φταίω μόνο εγώ. Που γεννήθηκα. Εδώ.
Δεν θέλω να είμαι τυχερή, αλλά θα μπορούσα να μην νιώθω τώρα τόσο μαλάκας. Πες μου κάτι για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω.. οτιδήποτε.
Ξύπναγα πάντα με την λογική του ότι έχω όνειρα και έχω το δικαίωμα να τα κυνηγήσω. Εντάξει, μπορεί να μην διάβαζα τόσο στις Πανελλήνιες, αλλά μεταξύ μας, θυμάσαι πόσο χάλια ήταν τα μαθηματικά και η φυσική κατεύθυνσης; εεε σε όλα τ'άλλα σχεδόν, πάνω από 15 έγραψα.
Και μετά, ξεκίνησα για περίπου 1,5 χρόνο να ζω το όνειρο. Να κοντεύω να αγγίξω την μαγεία του να κάνεις ότι αγαπάς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο εφιάλτης των σπουδών μου. Σας είχα πει για το σχέδιο Αθηνά. Που το πρόβλημα μου δεν ήταν που με ΞΑΝΑ μετακινούσε, που εδώ κολλάει η ατάκα του κράτους "λεφτά υπάρχουν" και τα έχει μάλλον η μάνα μου και ο πατέρας μου οπότε πρέπει να τα ξοδέψουν. Το πρόβλημα μου ήταν η αλλαγή του πτυχίου. Που γαμώτι μου δεν το θέλω. Δεν το γουστάρω. 12 χρόνια σχολείο βαρέθηκα να κάνω πράγματα που δεν γουστάρω, είμαι ενήλικος άνθρωπος αποφασίζω, θέλω και θέλω να αγαπώ το πτυχίο μου. Και ξαφνικά τα μάτια μου γεμίζουν πιο πολλά δάκρυα από όσα μπορώ να διαχειριστώ και κλείνω το τηλέφωνο.
"Δεν θα βγω.. πέρασε το σχέδιο Αθηνά, τα λέμε στην κόλαση".
Η χώρα μου δεν μου έμαθε αρκετά μαθηματικά να μετράω απογοητεύσεις. Μετά από τόσες προσπάθειες.. ίσως να φταίει που ούτε εγώ το πίστευα.. ούτε εγώ τις πίστευα. Ίσως φταίω μόνο εγώ. Που γεννήθηκα. Εδώ.
Δεν θέλω να είμαι τυχερή, αλλά θα μπορούσα να μην νιώθω τώρα τόσο μαλάκας. Πες μου κάτι για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω.. οτιδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου