Μερικές φορές ψάχνω στον ουρανό να βρω τις πλειάδες, και ας ξέρω πως φαίνονται μόνο Μάη με Σεπτέμβρη. Είναι ο αγαπημένος μου αστερισμός. Τις αναζητώ. Και ας μην είναι εκεί, γύρω στις 6 κοντά στην ανατολή περιμένω να φανούν. Μερικές φορές απλά έχω ανάγκη να τις δω.. να μου θυμίσουν πως είναι καλοκαίρι, πως είμαι στο αγαπημένο μου μέρος.. πως όπως κάθε ξημέρωμα ανεβαίνω προς το σπίτι μου και με περιμένει το πιο όμορφο θέαμα.. το πιο όμορφο ξημέρωμα. Μερικές φορές απλά θέλω να τις δω.. μερικές τις έχω ανάγκη.. μερικές.. άλλες τόσες ξέρω πως είναι ανώφελα χαζό. Μερικές φορές ξυπνάω.
Γίνομαι άλλος άνθρωπος, σαν βομβαρδίζεται ο παλιός, σαν το τανκς να ξεσκίζει κάθε οστό και σάρκα σαν να πεθαίνω και να ξαναγεννιέμαι. Έτσι είμαι μετά από μια προβολή στο σινεμά. Παίρνω ζωή. Όπως κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο, που στην πορεία έχω ερωτευτεί. Έτσι και όταν γυρίζω σε ένα παλιό. Έτσι και στο σινεμά. Σαν να είμαι κάθε φορά μια άλλη... όπως οι άνθρωποι που αφήνουν ο ένας το στίγμα του στον άλλο, έτσι και για μένα το σινεμά, κάθε ταινία. Καμία δεν είναι ίδια στο σπίτι σε σχέση με τον κινηματογράφο. Τίποτα δεν είναι σαν την μυρωδιά του ποπ κορν, σαν τα κλειστά φώτα και τις άβολες θέσεις στο πιο όμορφο μέρος στον κόσμο. Ίσως για μέρες να μην είμαι ο εαυτός μου. Ίσως τις νύχτες να είμαι διαλυμένη. Ίσως απλά δεν είμαι όπως πριν. Κάθε φορά, είναι μια αναγέννηση. Κάπως έτσι έμαθα να ερωτεύομαι. Από τον Ιναριτού, μέχρι τον Μπάρτον και από τον Σκορτσέζε μέχρι τον Φαραντί, τον Κάμερον και τούμπαλιν τον Φίνιτσερ. Κάθε λογής μαγεία.. και ας είναι και Γουντι.
P.S. If you've ever wondered where your dreams come from, you look around... this is where they're made (Hugo 2011).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου