Always faster than me

Καμια φορά νομιζω πως αν πεθάνω κανεις δεν θα πει στον επικήδειο μου ποσο υπερβολικα παθιασμενη υπήρξα.
Ξέρεις γιατί; γιατι είμαι υπερβολικά παθιασμένη με το να το παιζω αδιάφορη. Ετσι αν πεθάνω ολοι θα με πουν απλα ισχυρογνωμων, πεισματαρα, αλλα σιγουρα δεν θα αναφέρουν παθος, ίσως γιατι θα απέφευγα να το δειξω ακόμη και στους πιο στενους μου ανθρωπους.

Ισως επειδη, καθε φορα που αποφασιζω πως κατι θελω να το μοιραστώ παυει να ειναι δικό μου. Σαν να είναι πια προσποιητο. Ετσι τα πιο δυνατά μου συναισθήματα ζουν και αναπαράγονται μαζι μου, νεκρα.
Οταν πεθάνω θα πουν πως αγαπουσα αυτο που σπουδασα, το σινεμα, τα βιβλια. Οταν πεθανω δεν θα πουν ποτε ποσο παθιασμένη ημουν με οσα ονειρευομουν. Δεν τα ξερουν. Δεν θα πουν για εκεινες τις σκοτεινες νυχτες που η μουσικη εδινε ηχο στα παθη, που τα βιβλια δύναμη στα ονειρα κ ο κινηματογράφος υφος στην εικονα. Δεν θα πουν ποτε πως ηθελα να πετυχω τα ονειρα μου πιο πολυ απο οσο να αναπνέω. Ισως επειδη δείχνω αδιαφορη οταν αναπνέω...
Το παθος κρύβεται στην πιο μικρη κινηση, σε αυτη που το ματι αγνοεί.

Μην ξεχνας ειμαστε αυτα που διαβαζουμε, λιγο νερουδα, λιγο Μουρακάμι. Η μουσικη πριν κοιμηθουμε Naughty Boy, τα πρωινά του Σαββάτου ελληνικός μετριος κ κρουασαν βουτύρου.

P.S. Το μονο που με απογοητεύει στη ζωή ειναι που δεν ειναι όπως στα βιβλία
P.S. 1 Πριν κανεις οτιδηποτε ξεκινά να βλεπεις How to get away with murder
P.S. 2 και Manhattan Love Story θα λεγα, αλλα κυριως How to Get Away with Murder.