Οταν ξανα μεγαλωσω και μεινω μονη μου θα παρω μια πολυθρόνα τεραστια, ενα τραπεζακι αντικα και κουπες. Μονο. Και μετα θα ζω σαν να ναι Κυριακή με καφεδες βιβλια και μουσική χωμενη στην μεγαλη κοκκινη ή ισως μαύρη του εβενου, ή ισως λευκη σαν της ψυχης πολυθρονα μου.
Θα γεμισω βιβλια και.ποικιλίες καφε και θα βαζω κασετόφωνο και θα κοιμαμαι και θα ξυπναω με μυρωδιές απο βανιλιες και φουντουκια πανω στην πολυθρόνα μου.
Ισως πιο πολυ απο ολα να μου λειπει η πολυθρονα μου. Αλλωστε ερωτεύτηκα πανω σε αυτήν. Και εκεινος ο πινακας με το Λονδίνο μου λειπει, και οι κουπες μου που μεινανε κλεισμενες σε κουτες. Οι Κυριακές μου.
Την εχω αναβαθμισει την Κυριακή απο τοτε που άρχισα να δουλευω ειναι μερα σχολης. Κυριολεκτικα σερνομαι περα δωθε. Δεν κανω τιποτα. Τρωω και με ξεκουραζω. Αλλα καμια ξεκουραση δεν ειναι ιδια χωρις την χοντρη πολυθρονα μου, που μαζεψε ονειρα, απογοήτευση, δύναμη και φαντασια.
Στην συνεχεια των στοχων, ξεκινησα ηδη αγγλικα και πελαγωσα, ποτε δεν φανταστικα πως μπορω να μισησω ακομη πιο πολυ την γραμματικη τους. Ευτυχως που υπαρχει το house of cards δηλαδη.
Τελειωσα τον Ανθρωπο απο το Λονδινο και το review στο Σιλμαριλιον. Μια υπεροχη συνάδελφος μου εφερε το 1984 κ αληθεια ειμαστε σε σχεση και αγαπιόμαστε τρελα. Μαλλον το παμε σοβαρα. Πως ζουσα τοσα χρονια; ειδα και το Big Eyes. Tim, οσο και αν σε αδικησε η ακαδημια εγω σ αγαπω. Αν και ομολογώ η λιγοτερο Μπαρτονικη ταινια ever ειναι αυτη.
Σας αφηνω ομως τωρα, γιατι τελειωνει το ημιχρονο και ο νευμαρ δεν εχει σκοραρει ακομη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου