Σεπτέμβρης των Θαυμάτων (vol#6)

Έχουν περάσει 3 μέρες και δεν έχω γράψει τίποτα.

Δεν είναι επειδή δεν έκανα πράγματα, αντίθετα έκανα πολλά! Βγήκα είδα φίλους που κουτσομπολέψαμε και γελάσαμε με την καρδιά μας, που ήταν άρρωστοι και πήγα για παρέα να μην είναι μόνοι τους, πήγα για ρακές με μια παρέα που δεν βλέπω συχνά άλλα περνώ καλά, με τους δυο πιο υπέροχους ανθρώπους που αρέσει να έχω μαζί, είδα την γιαγιά μου που ζει ολομόναχη και δεν έχει κανέναν άλλο για να δει αν είναι καλά και πως περνάει.

Δεν είμαι σίγουρη πιο είναι πιο σημαντικό; Να πηγαίνεις σε κάποιον που σε έχει ανάγκη για τον βλέπεις να γελάει και να κάνεις 2 υπέροχους ανθρώπους ευτυχισμένους με αυτήν την ανιδιοτελή (ειλικρινά το λέω) επίσκεψη, ή να είσαι έξω με τους καλυτέρους φίλους του κόσμου να πίνεις ρακές και να γελάς με την κάθε βλακεία γιατί περνάς όμορφα χωρίς πολλά πολλά; Από την άλλη να πηγαίνεις σε μια άρρωστη φίλη να μασαμπουκιαζετε και να μαθαίνεις αναλυτικά τι συμβαίνει στον τοκετό;

Σοκ αγαπητέ αναγνώστη… εγώ πάντα ήθελα παιδάκια… ξέρεις αυτό που λέμε ότι «μερικές γυναίκες γεννηθήκαν για να γίνουν μανές» εεε εγώ είμαι (θαρρώ) μια από αυτές. Λατρεία στα παιδία από παιδί. Ντάντευα καλοκαιριά μώρα για χαβαλέ, αν μου φέρεις ένα μωρό μπορώ ώρες να ασχολούμαι μαζί του ξεχνώντας τα πάντα, ειδικά αν είναι αγοράκι, άλλα… Όταν σου λένε πως γίνονται τα παιδία αλλάζεις άποψη, οκ ξέρω ότι πονάς την μια ώρα μετά υποφέρεις και όταν το πάρεις στην αγκαλιά σου είναι ένα θαύμα και όχι μόνο αυτό άλλα μετά θες να κάνεις κι άλλο. Ωραία όλα αυτά άλλα φιλέ σε κόβουν σε ράβουν βγαίνει ένα πλάσμα από μέσα σου κι άλλα πολλά που δεν θα ήθελα να αναφέρω και πάθεις παρόμοια με μένα σοκ, μετά από αυτό, πως ακριβώς σε πείθουν ότι πράττεις θεάρεστη πράξη; Και αν είναι θεάρεστη ο…Θεός γιατί τραβάει ζόρι να σε βασανίσει και δεν βγαίνει απλά λιτά και απέριττα σαν φτέρνισμα το μωρό;;

Ξέρω θα μου πεις τώρα τι σου ρθε ρε κοπέλα μου; Απλά έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατά ποσό ακόμα θέλω δικό μου παιδί μετά από αυτήν την επαφή με το «τοκετό» που είχα την Πέμπτη.

Την Παρασκευή πάλι, που πήγα στην γιαγιά μου. Που ζει μονή της χωρίς να βγαίνει έξω από το σπίτι της καθόλου και χωρίς κοινωνικές συναναστροφές περνάει ολομόναχη την μέρα της. Ξέρω πως κάνω χαρούμενη και εκείνη,  που μεγάλη γυναίκα δεν βγαίνει περά από το μπαλκόνι να πάει πουθενά άλλα και τον πάτερα μου που χωρίς να μας το ζητήσει ποτέ, πάμε και τις κάνουμε παρέα, «είναι γιαγιά σας και θέλω να την αγαπάτε εσείς όχι επειδή σας το πα εγώ» έτσι αυτό τον κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένο! Το ξέρω το βλέπω στα ματιά του και αυτό με γεμίζει και μένα.

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να αγαπιέται ειδικά αν έχει χαρίσει αμέριστη αγάπη όταν ήταν σε θέση! Ξέρεις όμως κάτι; ακόμα και αν σου έχουν φερθεί σκληρά πρέπει να ξέρεις ότι ο άνθρωπος που σε μεγάλωσε που πάλεψε για σένα αξίζει την αγάπη σου! Στενοχωριέμαι όταν βλέπω μόνους τους μεγάλους ανθρώπους… εγώ δεν θα θελα να είμαι έτσι!

Τέλος πιστεύω ότι όταν έχεις δεχτεί αγάπη τότε έχεις αρκετή για να χαρίσεις και σε άλλους!

ΥΣ Στην χώρα των Θαυμάτων οι μεγάλοι χρίζουν σεβασμού και αγάπης από όλους συγγενή  και μη, αυτοί μας έδωσαν ζωή, πέρασαν αυτό το δύσκολο πράγμα, όχι τον τοκετό, την εφηβεία!